ตอนที่ 752 พวกนอกด่านเล่นอุบาย สนามรบไร้ใจ

“ทหารม้าทั้งหมดขึ้นหน้าร้อยก้าว!!”

หวังทงออกคำสั่งเสียงเยียบเย็น ทหารถ่ายทอดคำสั่งเริ่มเป่านกหวีดวิ่งนำธงคำสั่งไปยังทัพม้า หม่าซานเปียวบัญชาการทหารม้าทางขวาก็ยกดาบในมือขึ้น กดลงไปด้านหน้า

ทหารถือธงข้างหม่าซานเปียวก็โบกธงไปด้านหน้า พอหยุด ธงก็ชี้ไปด้านหน้า เมื่อครู่ทัพทหารม้าที่รออยู่เริ่มขยับตัวแล้ว จำนวนครั้งที่ธงโบกกับทิศทางองศาเป็นสัญญาณบอกรูปแบบคำสั่งเคลื่อนกำลังและความเร็ว ทหารม้าแม้เคลื่อนกำลัง แต่ก็ไปอย่างช้าๆ

ตั้งแต่ทัพสองประเทศตั้งทัพรบกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่ทหารหมิงบุกก่อน ใช้เทคนิคการรบแบบค่ายรถศึก ตัวรถจะเหมือนกับโครงร่างแข็งที่มีหนามยาวทั่วตัว และทหารม้าที่ออกไปสู้ด้านนอกก็คือแขนขาและอาวุธโจมตี

การเคลื่อนไหวของทหารม้าเกือบห้าพันนาย พวกนอกด่านย่อมใช่ว่าไม่รู้สึกอันใด การค่อยๆ ก้าวเดินมาเมื่อครู่และยังออกมานอกค่าย มุ่งมาด้านหน้า

ครั้งนี้ทหารม้าตรงกลางราว 4,000 นายขึ้นไปออกมารับศึก สองข้างยังคงมีทหารแบบเดิม เตรียมใช้กำลังได้เปรียบออกสกัดทหารม้าหมิง

ศูนย์กลางการรบตอนนี้อยู่ที่การเผชิญหน้าของทัพม้าสองชาติ ไม่ใช่ทั้งหมด มองเห็นพวกนอกด่านทหารถ่ายทอดคำสั่งด้วยธงสีทองไปยังหน่วยต่างๆ ทหารหลายพันผละออกจากทัพใหญ่ เริ่มมุ่งไปทางสนามรบด้านตะวันตก

“ศัตรูแบ่งกำลังหลายพันนายออกไปทางตะวันตก!!”

ทหารบนหอสังเกตการณ์ตะโกนรายงานที่เขาสังเกตพบลงมาด้านล่าง ศูนย์กลางทัพกองกำลังหู่เวยมีเวทีไม้ที่สร้างด้วยรถใหญ่สี่คันต่อกัน หอสังเกตการณ์ตั้งอยู่บนเวทีไม้ หวังทงเองก็อยู่บนเวทีไม้ พอได้ยินรายงาน ก็วิ่งไปรอบหอสังเกตการณ์ จับตาดูทหารที่อยู่ๆ แยกตัวออกไปกองนั้น

ทิศทางที่ทหารม้าพวกนอกด่านไป ก็คือปีกข้างที่เป็นค่ายรถศึกเมืองจี้โจว ทางฝั่งตนไม่มีการเคลื่อนไหวใด หลี่หู่โถวด้านล่างตะโกนขึ้นว่า

“พลปืนไฟค่ายสองค่ายสามบรรจุกระสุนพร้อม เตรียมผลัดยิง!!”

หลี่หู่โถวกับถานปิงแบ่งค่ายรถศึกเป็นสองส่วน รับผิดชอบคนละส่วน ตอนนี้ทหารม้าพวกนอกด่านเคลื่อนไหวแม้เราจะยังมีค่ายรถศึกบังไว้ แต่กองกำลังหู่เวยก็ต้องเตรียมการให้พร้อมล่วงหน้า

“ไม่สิๆ พวกนอกด่านเมื่อครู่กำลังลองบุกสองพื้นที่ ไม่เพียงแค่ไปจัดการทางเมืองจี้โจว!”

หวังทงขมวดคิ้ว กล่าวพึมพำกับตนเอง จากนั้นก็เสียงดังยิ่งกว่าเดิม ตะโกนขึ้นว่า

“พลปืนไฟ พลปืนใหญ่ พลธนูเตรียมพร้อม หากไม่มีคำสั่ง ห้ามยิงเด็ดขาด!!”

ด้านล่างรับคำสั่ง แต่คำสั่งหวังทงอันนี้ไม่ได้มีความหมายสักเท่าไร เป็นการสั่งการทั่วไปในสนามรบเท่านั้น หวังทงเริ่มร้อนใจเล็กน้อย

เผชิญหน้ากับทัพนอกด่านที่ได้เปรียบกว่า ค่ายรถศึกย่อมต้องไม่เคลื่อนไหวออกจากฐานโดยง่าย แต่เช่นนี้กลับทำให้สูญเสียความสามารถในการบุก ได้แต่ดูอีกฝ่ายออกโจมตี เมื่อครู่อีกฝ่ายไล่ต้อนพวกอ่อนแอมาลองกำลัง อีกสักพักคิดจะทำอันใดอีก หวังทงเองก็ไม่รู้ และเพราะไม่รู้จึงได้ร้อนใจ

หลายครั้งที่ต่อสู้กับพวกนอกด่าน ล้วนค้นพบอะไรที่ไม่เหมือนเดิม ก็คือสิ่งที่เตรียมไว้รับมือมักมีเหตุให้ต้องเปลี่ยนไป ความรู้สึกนี้ไม่ดีเอาเสียเลย

“ทัพศัตรูบุกไปทางตะวันตก มี……เหมือนทหารราบ……ทหารราบกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ราวสามพัน……”

แม้แต่ทหารหอสังเกตการณ์ด้านบนยังไม่แน่ใจนัก ที่จริงแล้วในตำแหน่งที่หวังทงอยู่นั้นก็สามารถมองเห็นทหารราบที่ปรากฏตัวขึ้นใหม่ของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ทุ่งหญ้านอกด่านถึงกับมีทหารราบ พวกมองโกลที่ใช้ม้าเป็นหลักเหตุใดจึงทิ้งเครื่องมือที่ทรงกำลังเช่นนี้ได้ ทหารม้าแข็งแกร่งกว่าไม่ใช่ ไปใช้ทหารราบ

คำตอบง่ายมาก นาทีต่อมาหวังทงได้สติคิดได้ทันที นี่เป็นทหารราบที่เป็นชาวฮั่น สมัยฮ่องเต้เจียจิ้ง มณฑลซานซี กับเมืองต้าถงเคยมีเหตุโรคระบาดใหญ่ครั้งหนึ่ง ราษฎรฮั่นส่วนใหญ่ได้หนีออกไปนอกด่าน กอปรกับเผ่าอันต๋าเริ่มมั่นคงออกปล้นกวาดต้อนราษฎรหมิงไปอีก ทางเมืองกุยฮว่าเฉิงมีชาวฮั่นกว่าสองแสน จำนวนประชากรเช่นนี้เพียงพอที่จะก่อตั้งเป็นทัพทหารราบชาวฮั่น ไมเพียงแค่กองกำลัง 3,000 คน

กองกำลังทหารราบไม่อาจเรียกได้ว่าช่วยการรบได้มากอันใด ยังดูไม่เป็นระเบียบ ที่เรียกมารวมตัวกันได้ก็เพราะว่ารอบๆ มีทหารม้าคอยกำราบไว้ ดูแล้วเหมือนชาวเลี้ยงสัตว์เร่ร่อนบนหลังม้าไล่ต้อนฝูงแพะ เพราะมีทหารม้าคอยไล่ต้อน ทหารราบจึงได้ค่อยๆ เดินมาด้านหน้า

“แม่ทัพใหญ่ ทัพพวกนอกด่านเปิดทางด้านขวา ทหารราบหลายพันมุ่งไปยังทัพเมืองจี้โจว!”

ทหารราบมีคนมากพอควร ดูท่าแล้วพวกนอกด่านวิเคราะห์กำลังทหารหมิงจากขนาดกองทัพ

“ศัตรูอยู่ตรงหน้า เตรียมรับศึก เตรียมพร้อม!!”

ทหารด้านล่างตะโกนพร้อมกัน ทางทหารเมืองจี้โจวก็ดูไม่แตกต่าง ในตอนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงตีฆ้องเร่งรีบของทหารฝั่งเมืองจี้โจว สองทัพไม่ได้ติดกัน คำสั่งสั่งการไปตามปกติ คำสั่งนี้ หวังทงรู้ว่าหมายถึงสิ่งใด หันไปมอง

ตามคาด เมื่อครู่ทหารม้าพวกนอกด่านที่มุ่งไปทางตะวันตกวิ่งเข้าใส่ค่ายรถตู้ม้าแล้ว เป็นค่ายรถศึกของเมืองจี้โจวมีคนหนึ่งโดดลงจากรถอย่างเร่งรีบ มาทางหวังทง รายงานว่า

“แม่ทัพใหญ่ เมืองจี้โจวส่งสารมา ขอเคลื่อนทัพม้าไปช่วยทางนั้น!”

หลังทัพม้าทหารหมิงขึ้นหน้าร้อยก้าว ก็หยุด ทหารม้าพวกนอกด่านที่ประจันหน้ากับพวกเขาก็หยุดนิ่ง หวังทงกวาดตามองสนามรบแล้วก็พยักหน้ากล่าวว่า

“ถ่ายทอดคำสั่ง หม่าหย่งนำทหารม้า 3,000 ไปรอคำสั่งรองแม่ทัพหยาง หม่าซานเปียวกับจางเหล่ยประจำอยู่ข้างทัพเรา!”

ทหารถ่ายทอดคำสั่งรับคำสั่งเสียงดังก่อนวิ่งออกไป หากส่งจางเหล่ยที่เป็นนายทหารทัพม้าเมืองจี้โจวไป หากมีเหตุจำเป็นต้องดึงกำลังกลับมา ก็อาจจะไม่สะดวกนัก ใช้หม่าหย่งเมืองต้าถงไป ไม่ต้องกังวล

“ตรวจกระสุนให้พร้อม ตรวจเชือกชนวนให้เสร็จ!!～～”

พลปืนไฟเริ่มปฏิบัติตามคำสั่ง มู่เอินกับจางอู่สองคนตะโกนสั่งการพลปืนใหญ่ปืนใหญ่ มู่เอินลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะขี่ม้ากลับมาที่หวังทง ถามขึ้น

“แม่ทัพใหญ่ ปืนใหญ่ครั้งนี้ยิงอย่างไร!?”

แต่เริ่มรบมาถึงตอนนี้ มู่เอินงุนงงเล็กน้อย เขาประจำกองพลปืนใหญ่มานาน เสียงยิงปืนใหญ่ที่ดังราวกับฟ้าดินแตกแยก ดังราวอสุนีบาต ทำให้เขาหลงใหลยิ่ง รู้สึกได้ถึงความสะใจ แต่ตั้งแต่เริ่มถึงตอนนี้ หวังทงกลับไม่ให้เขาปฏิบัติการระดมยิง รู้สึกอึดอัดน่าเบื่อจริง

“ตามเดิม รอคำสั่งข้า!”

หวังทงมองไปยังที่ไกลบนสนามรบ สั่งการขึ้นเสียงนิ่งเรียบ มู่เอินงงอยู่ แต่ก็รับคำสั่ง เพราะวินัยย่อมมาก่อน ไม่อาจรอช้า

ในเมื่อหวังทงไม่มีคำสั่งใหม่มา เช่นนั้นตอนนี้ก็ยังคงปืนใหญ่กระสุนหนึ่งชั่ง เรื่องนี้สำหรับพลปืนใหญ่แล้วไม่ต่างอันใดกับจุดประทัดเล่น น่าเบื่อมาก

ทหารราบพวกนอกด่านที่ส่งออกมาให้ทหารม้าด้านหลังไล่ต้อนมาประชิด ทหารราบชุดนี้เทียบกับทหารม้าอ่อนแอก่อนหน้าไม่ได้สักนิด ท่าทางขลาดกลัวหัวหด ทหารม้าพวกนอกด่านไล่ฟันไม่หยุด การข่มขู่ด้วยความตายทำให้พวกเขาต้องเดินหน้าต่อ

“แม่ทัพใหญ่ พวกนอกด่านเคลื่อนรถใหญ่มา แยกไปทางทัพเมืองจี้โจว!”

รถใหญ่พวกนอกด่าน? หวังทงงงอยู่ คิดอยู่พักหนึ่ง ก็มีอีกเรื่องที่ทำให้ต้องตกใจ ได้สติหันไปตวาดด่าว่า

“ทำไมไม่ยิง!!”

ตามคำสั่งก่อนหน้า พวกทหารราบทัพหน้าศัตรูเข้ามาในรัศมียิงแล้ว แต่พลปืนไฟกับปืนใหญ่ล้วนนิ่ง ไม่ยิง หากพลปืนไฟกับปืนใหญ่กลับเริ่มระส่ำเล็กน้อย

“แม่ทัพใหญ่ ทหารราบพวกนี้เป็นชาวฮั่น!!”

ไม่รู้ผู้ใดในแถวกล่าวขึ้น กองกำลังหู่เวยวินัยเข้มงวด หวังทงกับทหารพวกนี้ไม่ได้ไกลกันมาก ในตอนนี้ก็เหมือนว่าตั้งแต่ระดับหัวหน้าทหารไปจนถึงลูกน้องระดับพลทหารก็ล้วนลังเล ทุกคนไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี

หวังทงอึ้งไป ตามมาด้วยน้ำเสียงโมโหหนักมาก ตวาดเสียงดังด้วยความโมโหว่า

“พวกเขาเป็นชาวฮั่น แต่ขายชีวิตให้พวกนอกด่าน พวกเขามือเปล่าไร้อาวุธหรือ? พวกเขาหากบุกเข้ามา จะยอมอ่อนให้พวกเจ้าหรือ?”

เสียงร้องดังโหยหวนด้านนอก ในค่ายรถได้ยินชัดเจน ล้วนเป็นภาษาสำเนียงชาวมณฑลซานซี เป็นชาวฮั่นจริงๆ ทั้งกองทัพเงียบกริบ หวังทงตะโกนดังว่า

“ในมือพวกเขามีอาวุธ เหตุใดไม่ไปสู้กับพวกมองโกลทางนั้น เหตุใดจึงมุ่งมาทางนี้ พวกน่ารังเกียจน่าเคียดแค้นเช่นนี้พวกเจ้าจะยังสงสารอีกหรือ ชีวิตพวกเจ้าไม่เอาแล้วหรือ!?”

ทหารราบถูกพวกนอกด่านไล่ต้อนมาในรัศมียิง พอเห็นซากศพคนและม้านอนเกลื่อน ก็ล้วนส่งเสียงร้องตกใจหวาดกลัว ไม่รู้จะทำเช่นไร ทหารม้าพวกนอกด่านที่ไล่ต้อนพวกเขามาก็ไม่มีใจอ่อนแม้แต่น้อย อาวุธยาวทั้งแทงทั้งฟัน พวกที่ลังเลไม่ยอมเดินขึ้นหน้าก็ถูกฟันตาย เลือดสดๆ และเสียงร้องโหยหวนทำให้พวกเขาต้องเดินหน้ามาไม่อาจหยุดได้

พอพ้นระยะ 80 ก้าว ก็มีพวกนอกด่านตะโกนขึ้นด้วยภาษาฮั่นว่า

“บุกเข้าไป พวกเขาไม่กล้ายิง บุกเข้าไป เปิดทางรอดให้พวกเจ้าเอง!!”

ทหารราบมองโกลชาวฮั่นที่ถูกต้อยมาเริ่มเร่งความเร็ว ล้วนเป็นชาวฮั่นด้วยกันอาจไม่กล้าลงมือ บุกเข้าไป พวกเราก็รอดตาย หากพวกทหารหมิงลงมือ พวกเราก็ลงมือตอบโต้เช่นกัน ความเป็นความตายตรงหน้า คุณธรรมบ้าบออันใด ชนชาติบ้าบออันใด ไม่อาจสนใจได้อีกแล้ว

คนด้านหน้าสุดเริ่มวิ่งเข้ามา กลุ่มคนเริ่มเร่งความเร็ว สองตาแดงก่ำ จับอาวุธแน่น ส่งเสียงร้องดังอย่างบ้าคลั่ง

80 ก้าว……70 ก้าว……60 ก้าว……50 ก้าว……เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทหารม้าพวกนอกด่านที่ไล่ต้อนพวกเขามาก็เริ่มถอยไปรวมตัวกันอยู่ด้านหลังทหารราบ พริบตาเดียวสถานการณ์เริ่มตกในภาวะล่อแหลม

“ยิง!!”

หัวหน้านายทหารกองกำลังหู่เวยส่งเสียงดังขึ้น แต่ไม่มีปืนไฟที่ยิงออกไปในทันที ทหารราบพวกนอกด่านเข้าใกล้มาอีก จึงได้มีเสียงปืนไฟดังขึ้น จากนั้นก็เริ่มทยอยยิงจากสิบเป็นร้อย เสียงปืนไฟก็ระดมยิง ทหารราบพวกนอกด่านถูกสกัดให้ห่างออกจากค่ายตัวรถศึกไปได้ราว 40 ก้าว

พลปืนไฟยิงปืนไฟหมดไปรอบหนึ่ง ก็รับปืนรอบสองจากเพื่อนด้านหลังที่ส่งมาให้ด้วยท่าทางงุนงง ยิงต่อ เหมือนว่ามีดาบใหญ่หนึ่งตวัดอยู่ด้านหน้า ทุกครั้งที่ตวัดพาดผ่านก็จะมีชีวิตมากมายถูกฟันขาดล้มลงไปกองต่อหน้า……