№ 124 ขอถอนหมั้น!

เห็นเขาก้าวยาวพาคนจากไป มู่หรงอี้เซวียนก็ชะงักลงพักหนึ่ง ถึงจะเดินไปยังเรือนด้านหลัง มาถึงเรือนของเฟิ่งชิงเกอ

พอสาวใช้สองคนที่คอยอยู่ในลานบ้านเห็นเขา ก็ร้อนลนลงคุกเข่าคำนับ ขานเรียก “คารวะท่านอ๋องสามเจ้าค่ะ”

“พวกเจ้าถอยไปเถอะ!” เขายืนตรงลานบ้าน ส่งสัญญาณให้สาวใช้ทั้งสองถอยไป

ทั้งสองมองหน้ากันแวบหนึ่ง ขานตอนรับ แล้วถึงจะเดินออกไป

เฟิ่งชิงเกอในห้องได้ยินเสียงมู่หรงอี้เซวียนด้านนอก ในใจยิ่งคิดยิ่งน้อยอกน้อยใจ

“ชิงเกอ ข้ามีเรื่องอยากพูดกับเจ้า” เขายืนอยู่นอกประตู ไม่ได้เข้าไป

ประตูห้องเปิดแกร๊กออก เฟิ่งชิงเกอที่สีหน้าโกรธเคืองยืนข้างประตู “ท่านจะพูดอะไรรึเจ้าคะ? จะบอกว่าท่านไม่ได้ตั้งใจนิ่งมองข้าโดนคนตบ? หรือจะบอกว่าพอเห็นสาวน้อยงดงามที่ปิดผ้าคลุมหน้านั่นท่านก็หวั่นไหวแล้ว?”

มู่หรงอี้เซวียนมองนางด้วยท่าทางซับซ้อน ฟังคำพูดแล้ว ก็เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “ข้าขอโทษ”

ได้ยินเขาพูดขอโทษ ใจนางเต้นตึกตักชั่วขณะ มีความตกใจเล็กน้อย “ท่านพี่มู่หรง หลายเดือนมานี้ข้ามักจะรู้สึกว่าท่านห่างเหินข้าไปไกลนัก ท่านไม่ชอบข้าจริงๆ แล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“ชิงเกอ เจ้าเป็นคนดีมาก ดีมากจริงๆ”

เขาหลับตาลง ในหัวคิดถึงสาวน้อยที่ปิดผ้าคลุมหน้าผู้นั้น กล่าวว่า “พูดได้ว่าพวกเราเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ตลอดมาข้านึกว่าเราจะเดินเคียงกันไปชั่วนิรันดร์ ถึงกับเตรียมการไว้เมื่อหลายเดือนก่อน ว่าจะทูลขอเสด็จพ่อ ให้พวกเราได้แต่งงานกัน”

“ท่านพี่มู่หรง ท่าน…”

“เจ้าฟังข้าพูดให้จบก่อน” เขามองที่นาง แล้วพูดต่อ “แต่ช่วงไม่กี่เดือนนี้ ที่เจ้ากำลังรู้สึกเช่นนั้น ข้าเองก็รู้สึก ว่าระยะห่างของเราสองยิ่งไกลกันเรื่อยๆ ความรู้สึกหวั่นไหวยามที่อยู่ด้วยกันเช่นวันวาน ข้าก็ไม่รู้ว่ามันจางหายไปตั้งแต่เมื่อใด ข้ารู้ว่านี่มันโหดร้ายสำหรับเจ้ามาก แต่ข้าไม่อยากหลอกลวงเจ้า”

เห็นนางหลั่งน้ำตาอย่างเงียบเชียบ เขาก็ไม่อยากลืมตามอง “เดิมทีเมื่อครู่ข้าอยากบอกพ่อเจ้าว่าจะยกเลิกงานแต่งของพวกเรา แต่หลังท่านปู่ออกจากเก็บตัว ไม่รู้วิ่งหายไปไหน เขาก็พาคนไปตามหา เรื่องนี้ผ่านไปอีกสองสามวันข้าจะบอกเขาเอง”

นางโผเข้ากอดเขาไว้แน่น ฟูมฟายด้วยความตื่นตระหนก “ไม่! ข้าไม่ต้องการ! ท่านพี่มู่หรง ข้าไม่อยากถอนหมั้น ข้าชอบท่าน ชอบท่านมานานแสนนานแล้ว ท่านรู้บ้างหรือไม่?”

เขาปล่อยให้นางโอบกอด ดวงตาที่หลับลงมีความรู้สึกผิด “ชิงเกอ เจ้าอย่าเป็นเช่นนี้เลย จากนี้ไปข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าเช่นน้องสาว ไม่ดีกว่าหรือ?”

“ไม่! ข้าไม่อยากเป็นน้องสาวท่าน ข้าไม่ต้องการ! ท่านพี่มู่หรง ท่านบอกสิ ข้ายังทำดีไม่พอใช่หรือไม่? ข้าผิดตรงไหนใช่หรือไม่? ท่านบอกมาเถิด ข้าจะแก้ไข จะปรับปรุงตัวได้แน่นอนเจ้าค่ะ” นางเงยหน้าร้องไห้พลางมองเขาอย่างเศร้าใจ ไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

นางทั้งชอบ และรักเขามากจริงๆ จึงเรียนรู้ทุกการเคลื่อนไหว คำพูด และท่าทางของเฟิ่งชิงเกอเพื่อเขา

ถึงกับยอมใช้ตัวตนเฟิ่งชิงเกอไปตลอดชีวิตก็เพื่อเขา ใช้ใบหน้านางมาเผชิญหน้า

ทว่าตอนนี้… ทว่าตอนนี้กลับนึกไม่ถึง ว่าเขาจะเอ่ยปากขอถอนหมั้น?

เขาดึงแขนนางที่กอดเอวตนไว้แน่นออก มองนางอย่างรู้สึกผิด

“ชิงเกอ นี่ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ ความคิดนี้อยู่ในใจข้ามาระยะหนึ่งแล้ว จนกระทั่งวันนี้ถึงจะพูดออกมา ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจได้ สิ่งของเช่นความรู้สึกไม่อาจกล้ำกลืนฝืนทน ข้าเสียใจยิ่งนักที่ทำร้ายเจ้า”

สิ้นสุดน้ำเสียง เขาก็ไม่มองนางอีก แต่หันตัวก้าวยาวเดินออกไป

ทั่วทั้งร่างเฟิ่งชิงเกอทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างสิ้นเสียสติ มองเงาร่างเขาที่หันตัวตีจากโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยอย่างตะลึงงัน จนนิ้วมือแทงลึกลงฝ่ามือ

………………………………