№ 138 ท่านปู่ฟื้นแล้ว!
“ไปเปลี่ยนน้ำมาอีกอ่าง”
“ได้สิ”
กวนสีหลิ่นไปยกน้ำสะอาดเข้ามาอีกรอบ หลังจากเปลี่ยนน้ำปนเลือดอ่านนั้น ครั้งนี้ เห็นเลือดที่ไหล่ออกมาค่อยๆ กลับคืนเป็นสีเลือดแดงสด จึงเอ่ยถาม “พิษนี้แก้ได้แล้วรึ?”
“มีพิษตกค้างที่ยังไม่ล้างอยู่” เธอเห็นว่าพอใช้ได้แล้ว ถึงจะส่งสัญญาณให้ขยับอ่างออกไป เช็ดมือที่เปื้อนน้ำปนเลือดเสียจนสะอาด หลังจากห่มผ้าขึ้นให้เขา ก็เดินไปข้างโต๊ะ
“ท่านพี่ พอรุ่งสางท่านไปเอายามาตามในรายการแผ่นนี้ แบ่งไปเอามาจากหลายๆ ที่นะ” เธอเขียนใบสั่งยายื่นให้เขา
พอกวนสีหลิ่นรับมาก็อ่านรอบหนึ่ง พยักหน้า “ได้เลย พอฟ้าสางข้าจะไปเอายามาให้”
และในเวลาเดียวกันนี้ ที่บ้านตระกูลเฟิ่งกลับโกลาหลวุ่นวาย
เฟิ่งเซียวพาคนออกไปตามหาท่านผู้เฒ่า มู่หรงอี้เซวียนก็ร่วมช่วยด้วย ค่ำคืนนี้ พูดได้ว่าทำให้ใจคนตื่นตระหนก และเพราะพวกเขาเคลื่อนไหวเสียงดัง จึงมีคนไม่น้อยต่างรู้ว่าท่านผู้เฒ่าแห่งจวนตระกูลเฟิ่งถูกคนลักพาตัว
แต่ว่า ผู้คนล้วนแปลกใจ หากบอกว่าเฟิ่งชิงเกอถูกลักพาตัวก็พอฟังขึ้นอยู่บ้าง อันที่จริง นางเป็นไข่มุกล้ำค่าในมือของจวนตระกูลเฟิ่ง ซ้ำยังเป็นสาวงามโดดเด่น ทว่าไม่สนสาวงามแสนสวย กลับลักพาตาเฒ่าคนหนึ่ง หนำซ้ำช่วงนี้ยังถูกวินิจฉัยว่าจิตวิปลาส เจ้าว่าแปลกหรือไม่เล่า?
ด้วยเหตุนี้ จึงพูดคุยกันมากมาย คิดว่า จะเป็นศัตรูคนใดของตระกูลเฟิ่งรึเปล่า? หรือเป็นฝีมือศัตรูของท่านผู้เฒ่าเฟิ่ง?
ส่วนที่จวนตระกูลเฟิ่ง ในลานบ้านเรือนเฟิ่งชิงเกอ ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเข้ามาในห้องนางอีกครั้ง
“นายหญิง ตรวจสอบตัวตนสองพี่น้องนั่นชัดแจ้งแล้วขอรับ”
“ว่ามา”
“ผู้ชายมีนามว่ากวนสีหลิ่น เป็นลูกภรรยารองตระกูลกวนแห่งเมืองอวิ๋นเยวี่ย แต่ช่วงก่อนหน้านี้มีปัญหากับทางบ้าน จึงขอถอนตัวจากตระกูลออกมาก่อร่างสร้างตัวเอง ตอนนี้อาศัยอยู่ในบ้านทางใต้ของเมือง ส่วนสาวน้อยผู้นั้นตรวจสองไม่รู้ที่มาที่ไป รู้เพียงว่าเป็นน้องสาวร่วมสาบานของกวนสีหลิ่น ไม่มีใครเคยเห็นรูปลักษณ์นาง เพราะใช้ผ้าคลุมปิดหน้าไว้ตลอด”
ฟังเช่นนี้ ในดวงตาซูรั่วอวิ๋นก็ฉายแววไอสังหารที่ชั่วร้าย นังจิ้งจอกไร้ที่มาคนเดียวก็สามารถทำให้มู่หรงอี้เซวียนว้าวุ่นใจได้ ช่างมีฝีมือดีเสียจริง!
“ส่งพวกคนจากสำนักพิษโอสถไปฆ่าเจ้าคนแซ่กวนนั่นซะ ส่วนผู้หญิงคนนั้น ให้จับกลับมา ข้าอยากเห็นว่าใต้ผ้าคลุมหน้านั้นจะมีรูปโฉมเช่นไร!” น้ำเสียงนางที่เปล่งออกมามีความโหดร้าย ในค่ำคืนอันสงบเงียบนี้มันช่างน่าสะพรึงเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด
“ขอรับ!” ชายวัยกลางคนตอบรับด้วยความเคารพ
“นอกจากนี้ ไปสืบมาหน่อยว่าท่านผู้เฒ่าถูกผู้มีอำนาจท่านใดลักพาไป หากหาพบตัว ก็จัดการที่ด้านนอกนั้นทันที!”
แค่ตาเฒ่าที่เกะกะขวางหูขวางตาคนหนึ่ง หากนางฉลาดพอก็จะไม่ฆ่าเขา แต่ตรงกันข้าม คนก็แก่เสียขนาดนั้น ยังจะมีดวงตาที่ปราดเปรื่องเสียจนทำให้คนแสนรังเกียจอีก
ในเมื่อเข้ามาขวางทาง ก็อย่าโทษว่านางไม่นึกถึงความรักเล็กๆ น้อยๆ นั่นละกัน!
“ขอรับ!” ชายวัยกลางคนขานรับอีกครา หลังจากเห็นนางโบกมือส่งสัญญาณให้เขาล่าถอย ถึงจะหันตัวออกไป
เช้าตรู่วันต่อมา
เมื่อท่านผู้เฒ่าเฟิ่งค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา ก็เห็นคนคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่ข้างเตียง พอเห็นศีรษะหันข้างน้อยๆ ใบหน้าอันเสียโฉมนั่นก็สะท้อนสู่ดวงตา นึกถึงคำพูดของหญิงสาวผู้นั้น ในใจก็ชอกช้ำชั่วขณะ น้ำตาเปียกหมอนอย่างช่วยไม่ได้
พอเห็นใบหน้าที่เสียโฉมทำให้เขาปวดใจรู้สึกผิดไม่สิ้นสุด แต่ตอนนั้น เมื่อได้ยินนางบอกว่าใช้มีดกรีดใบหน้าแม่หนูเฟิ่งทีละมีดๆ ความทุกข์ใจนั้นยิ่งทำให้เขาสามารถยับยั้งไม่ให้มันผันเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวและรวดร้าวได้
แม่หนูเฟิ่งเอ๋ย! เด็กน้อยผู้ว่านอนสอนง่าย กลับรับทุกขเวทนามากมายเพียงนั้น จะให้ตาเฒ่าเช่นเขายอมรับได้เช่นไร…
…………………………………