№ 186 ความยังไม่แตก!
ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วทำสีหน้าจริงจัง มองหลินเหล่าพลางพูดว่า “แน่นอนว่านี่เอาไว้ใช้ทำยา นายท่านเหยียนบอกให้ปรุงยาแก้พิษเหมันต์ ข้าจึงต้องนำยาพวกนี้กลับไปลองศึกษาดูขอรับ”
ฟังเช่นนี้ หลินเหล่าก็สงสัยนิดหน่อย “แต่สรรพคุณยาพวกนี้ไม่เหมาะเป็นยาแก้พิษเหมันต์หรอกนะ!”
“หลินเหล่า นี่ท่านก็ไม่รู้เรื่องรึขอรับ? ยาทั้งหมดล้วนมีสรรพคุณเชื่อมโยงถึงกัน แม้ตอนนี้ข้ายังปรุงออกมาไม่ได้ แต่ข้านำกลับไปศึกษาก็ไม่ผิดอะไร” เธอบอกอย่างจริงจัง จบด้วยท่าทางเคร่งขรึมมีเหตุผล หลอกเสียจนหลินเหล่าตะลึงงัน
“งั้นยังต้องการของอื่นๆ อีกหรือไม่? ในหอโอสถมีของจำพวกอุปกรณ์ทำยาอยู่ หากเจ้าต้องการก็มาหาข้าแล้วกัน”
ฟังคำพูดนี้ เธอก็หรี่ดวงตาที่ฉายประกายแสงคู่นั้นลง “หลินเหล่า ท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ วางใจเถอะ หากยาไม่พอข้าจะมาอีก อุปกรณ์ยาอะไรพวกนั้นปกติขาดไม่ได้ต้องไปหาท่านแน่ ไปเถอะๆ! ท่านพาข้าไปเลือกกลับไปอีกหน่อยนะขอรับ”
เธอตบๆ ไหล่หลินเหล่าด้วยท่าทางสนิทสนม แล้วลงไปพร้อมๆ กัน
คืนนั้น เฟิ่งจิ่วก็ปรุงยาทารักษาแผลเป็นอยู่ในเรือนเล็กส่วนตัว
ส่วนทางอีกด้านหนึ่ง ที่เรือนหลักด้านนั้น
หลินเหล่ากำลังนำเรื่องสมุนไพรพวกนั้นที่เฟิ่งจิ่วเอาไปจากหอโอสถมารายงานกับนายท่านเหยียน ไม่ทันจบ ก็พูดอีกว่า “แต่ข้าน้อยรู้สึกแปลกๆ สรรพคุณยาพวกนั้นไม่น่าใช้รักษาพิษเหมันต์ได้ แต่ภูตน้อยผู้นั้นกลับบอกว่ายาพวกนั้นใช้ได้”
“ภูตน้อยรึ?” นายท่านเหยียนชำเลืองมองหลินเหล่า หางเสียงยกขึ้นเล็กน้อย
หลินเหล่านิ่งไปสักพัก แอบคิดว่า ‘ทำไมนายท่านคล้ายจะพลาดจุดสำคัญไป? เขากำลังรายงานว่าสมุนไพรล้ำค่าพวกนั้นถูกเด็กหนุ่มฉวยไป นายท่านฟังแล้วก็ไม่พูดอะไรสักคำ กลับโต้ตอบหลังจากได้ยินชื่อเด็กหนุ่ม’
ตอนนี้ ไม่กล้าคิดอะไรอีก เพียงต้องกล่าวด้วยความเคารพ “ใช่ขอรับ หนุ่มน้อยนั่นบอกให้เรียกเขาว่า ภูตน้อย ก็พอ”
“ออกไปเถอะ!” นายท่านเหยียนสะบัดมือ ให้สัญญาณเขาถอยไป
“นายท่าน ยาพวกนั้น…”
“เขาต้องการก็ให้ไป”
“ขอรับ” ได้ยินคำพูดนี้ หลินเหล่าไม่พูดอะไรอีก หลังจากคำนับก็ถอยออกไป
หลังนั่งอยู่สักพัก ดื่มเหล้าไปสองจอก ก็ลุกยืนขึ้น สาวก้าวเดินออกไป เห็นไฟในห้องนั้นยังสว่าง เงาร่างที่สะท้อนบนกระดาษหน้าต่างกำลังเดินไปเดินมา ด้วยความตั้งใจชั่วขณะ เขาจึงสาวก้าวเดินเข้าไป
เฟิ่งจิ่วในห้องกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี พลางมองกระจกและนำยาทาที่เพิ่งปรุงออกมาผอกลงบนหน้า นึกถึงใบหน้าที่อีกไม่นานนักก็จะคืนสภาพได้แล้ว อารมณ์หดหู่ที่ถูกจับมาที่นี่ก็ได้ผ่อนคลายลงในที่สุด
“ฉวยยาข้ามา เพื่อทำของประหลาดนี่รึ?”
“หวา!”
น้ำเสียงที่ดังมาจากด้านหลังอย่างกะทันหันทำให้เธอตกใจสะดุ้ง กระโดดขึ้นหันตัวมาตามสัญชาตญาณ ก็เห็นนายท่านเหยียนที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตอนไหนยืนเอามือไพล่หลังอยู่ตรงนั้นพลางมองเธอด้วยความสนใจยิ่งนัก
“แค่นี้ก็ทำให้ตกใจได้ ชัดเจนนักว่ามีความผิดติดตัวมากเกินไป” เขาเลิกคิ้วขึ้น มองเด็กหนุ่มที่พอกยาสีเขียวดำอยู่บนหน้า
เฟิ่งจิ่วเห็นว่าเป็นเขา จึงถอนหายใจเบาๆ มือหนึ่งตบกลางอก กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าว่านายท่านเหยียนผู้ยิ่งใหญ่ ดึกดื่นมืดค่ำไม่ยอมหลับยอมนอน วิ่งมาหาข้าที่นี่ทำไมรึ? ท่านจะมาก็วิ่งมาสิ! ลอบเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงราวผีสางจะก่อกวนอะไรอีก? อยากทำให้คนกลัวถึงได้มาแบบนี้ไม่ใช่หรือ?”
เห็นสายตาเขาจ้องมองนิ่งๆ เธอจึงก้มหัวมองบนร่างตามจิตใต้สำนึก ‘แม้จะสวมชุดซับในสีขาว แต่ด้านในยังรัดหน้าอกไว้ ตรงอกแบนราบ ความยังไม่แตกหรอกน่า!’
………………………………