№ 226 เหล่าไป๋ส่ายสะโพก

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วเข้ามาในโรงเตี๊ยม ตะโกนว่า “เสี่ยวเอ้อ! เอาอาหารดีจานเด็ดมาสักสองสามอย่าง กับเหล้าอีกหนึ่งไห!”

“ได้ขอรับ!” เสี่ยวเอ้อที่กำลังต้อนรับลูกค้ายกเสียงขึ้นขานรับ ถือกาน้ำเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ลูกค้า เชิญดื่มชาก่อน ประเดี๋ยวจะยกเหล้ากับอาหารมานะขอรับ”

เฟิ่งจิ่วเดิมนั่งอยู่ตรงตำแหน่งที่นั่งข้างหน้าต่างชั้นหนึ่ง ทว่า เมื่อสายตาชำเลืองมองออกไปโดยบังเอิญ กลับเห็นม้าอ้วนตัวนั้นมองซ้ายแลขวาตามหามาตลอดทาง จึงตกใจเสียจนรีบร้อนเคลื่อนถอยหลังไป

จนกระทั่ง หลังม้าอ้วนตัวนั้นเดินผ่านอยู่ด้านนอก เธอถึงจะถอนหายใจเบาๆ พลางพูดว่า “ช่างแปลกประหลาดจริงๆ ทำไมถึงตามไม่ปล่อยเลยนะ?”

เธอยกถ้วยขึ้นซดน้ำชาที่ยังมีไอร้อนอยู่ ขณะกำลังดื่ม ก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวลอยมาจากหน้าต่าง

“ฮี้!”

เธอหันหน้าไปมอง ร้องออกมาทันใด “หวา!” สักพักถ้วยชาในมือก็พลิกล้มลงอย่างไม่มั่นคง น้ำชาสาดไปทั่วโต๊ะ

เพียงเห็นเหล่าไป๋มาตรงหน้าต่างเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กำลังชะโงกหัวพ่นลมหายใจใส่เธอสองครั้ง ซ้ำยังฉีกยิ้มสะบัดหางส่ายสะโพกไปเรื่อย คล้ายกำลังพูดว่า ‘ดูสิ ข้าหาเจ้าเจออีกแล้ว’

“เป็นเงาตามติดเสียจริงเชียว!”

เธอถลึงตามอง เห็นม้าอ้วนตัวนั้นยกสองกีบหน้ากระโดดไปข้างหน้า หมอบลงตรงหน้าต่างไม่ไปไหน จ้องมองเธออยู่เช่นนั้น เร้ามาซึ่งเสียงหัวเราะของผู้คนบริเวณรอบๆ

“นี่เป็นม้าผู้ใดรึ? อ้วนท้วมนัก!”

“บนหัวม้าตัวนี้มีเขางอกด้วย! คล้ายจะไม่ใช่ม้าธรรมดาเลย”

“พวกเจ้าดูม้าตัวนี้สิ รู้จักหมอบตรงหน้าต่างด้วยนะ!”

ได้ยินเสียงขบขันของผู้คน เจ้าของร้านกลับวิ่งโมโหปึงปังเข้ามา “นี่เป็นม้าใครกัน? จะไม่ให้คนทำมาหากินเลยหรือไร? จูงออกไป จูงออกไปเร็วเข้า!”

จากนั้น ก็เอ่ยขอโทษกับเฟิ่งจิ่ว “ลูกค้าท่านนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไม่รู้ว่าม้าใครวิ่งเข้ามารบกวนท่าน ไม่งั้นเอาเช่นนี้ไหมขอรับ! ขอเชิญท่านขึ้นไปนั่งบนชั้นสอง?”

“ไม่ต้องๆ ข้าจะนั่งตรงนี้แหละ”

เฟิ่งจิ่วพูดพลางโบกๆ มือ เห็นชายหนุ่มผู้นั้นที่วิ่งมากลางฝูงชนตะโกนหอบแฮกๆ “เป็นม้าข้า! ม้าข้าเอง!”

ชายหนุ่มหอบวิ่งมา เร่งรีบจูงเชือกม้าไว้แล้วด่าม้าอ้วนตัวนั้นด้วยความขุ่นเคือง “ข้าโกรธแทบตายแล้วนะ! เหล่าไป๋! ข้า ข้าจะขายเจ้าแน่!”

“งั้นข้าซื้อแล้วกัน!” เฟิ่งจิ่วเล่นแก้วที่อยู่บนโต๊ะ มองหนึ่งคนหนึ่งพลางพูด

“หา? อะ อะไรนะ?” ชายหนุ่มอึ้งไป ตกตะลึงนิดหน่อย

เธอยกริมฝีปาก บอกว่า “ข้าบอกข้าจะซื้อ ม้านี่เจ้าขายยังไง? จะขายไม่ใช่รึ? ขายให้ข้าก็ได้”

“นี่ นี่…”

ชายหนุ่มเกาศีรษะ พูดหน้าเหยเก “ที่จริงข้าแค่พูด แค่ด่ามัน ไม่คิดจะขายหรอก”

“เห็นชัดว่าม้าตัวนี้ชอบข้านัก เจ้าดูสิ ตามข้ามาตลอดทาง ยังไงซะมันก็ไม่เชื่องกับเจ้า ขายให้ข้าไม่ดีกว่ารึ?” เธอมองม้าอ้วนที่หมอบตรงหน้าต่าง เลิกคิ้วขึ้น ยกมุมปากขึ้นยิ้มชั่วร้าย

“เหล่าไป๋ เจ้าว่าใช่ไหมล่ะ? เจ้าก็อยากติดตามข้าใช่หรือไม่?”

“ฮี้!”

เหล่าไป๋เงยหน้าขึ้นร้องฮี้ ขาหลังยกขึ้นเตะไปทางชายหนุ่ม

เห็นเช่นนี้ ไป๋เสี่ยวถอยห่างอย่างรวดเร็ว สีหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเขินหรือโกรธ ตบลงบนสะโพกม้าอย่างขุ่นข้องใจ ด่าทอว่า “เหล่าไป๋! เจ้าเด็กเห็นสาวลืมเพื่อน! เขาเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง เจ้าตื่นเต้นอะไรเนี่ย!”

เฟิ่งจิ่วที่เห็นภาพนี้หัวเราะลั่นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ บอกว่า “เฮ้อ เดิมที่ข้าไม่ค่อยชอบเลยจริงๆ ตอนนี้ยิ่งมองยิ่งถูกใจ ทำยังไงดีล่ะ?”

เหล่าไป๋ได้ยินคำพูดนี้ สะโพกก็ส่ายสะบัดขึ้นมา ยื่นหน้าเข้ามาด้วยท่าทางดีอกดีใจ แลบลิ้นจะเลียไปทางเธอ

………………………………….