№ 232 หันมาชอบผู้ชายเพราะอิ่งอี!

เมื่อเจ้าตำหนักยมราชเห็นเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เดิมนึกว่าที่สะท้อนสู่สายตาจะเป็นใบหน้าเสียโฉมนั้น นึกไม่ถึงกลับเป็นใบหน้าที่งดงามอ้อนแอ้น

ชัดเจนว่าหนุ่มน้อยสวมชุดคลุมสีขาว แต่กลายเป็นว่า บนร่างมีกลิ่นอายรูปงามทรงเสน่ห์ราวกับเทพบุตร หางคิ้วเชิดขึ้นน้อยๆ ดวงตาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง รวมถึงสองแก้มขาวหิมะนุ่มลื่นเหมือนวุ้นที่กลับขึ้นสีแดง ซ้ำริมฝีปากบางบวมเล็กน้อยยังแดงก่ำ ทุกสัดส่วนล้วนมีกลิ่นอายชั่วร้ายน่าหลงใหล

ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่น่าเย้ายวนไร้สิ้นสุด ยังไม่เติบใหญ่ก็ร้ายกาจเช่นนี้แล้ว หากผ่านไปอีกสองสามปี เสน่ห์ของเขาจำต้องทำให้ชายหนุ่มหญิงสาวล้วนไม่อาจต้านทาน!

มองหนุ่มน้อยผู้นี้ นัยน์ตาเขามีความระรื่นใจอยู่ลางๆ หัวใจกลับหดหู่อย่างรุนแรง

ไม่ใช่นาง

ดวงตาเฟิ่งจิ่วมองตรงยังสายตาพินิจมองของเจ้าตำหนักยมราช เพราะรู้ดี หากตอนนี้ถอยห่างและแวบหลบแม้แต่น้อย เขาต้องสังเกตเห็นแน่นอน ด้วยเหตุนี้ เธอจึงสบรับสายตาที่เขามองมาอย่างหน้าใหญ่ใจโต ปล่อยให้เขาพิเคราะห์ไป

ไม่น่าแปลกใจ ที่จะเห็นประกายไหววูบในดวงตาดำอันลึกล้ำ ความผิดหวังที่ฉายผ่านเพียงชั่วขณะ ยังคงสะท้อนสู่สายตาเธอ

เฟิ่งจิ่วโยนก้อนเงินชิ้นหนึ่งให้เถ้าแก่ที่เร่งฝีเท้าเดินเข้ามา พูดยิ้มๆ ว่า “ไม่ต้องทอนนะ ข้าจ่ายรวมพร้อมกับของคุณชายท่านนี้เลย” พูดจบ แววตาที่มีรอยยิ้มก็ชำเลืองมองเจ้าตำหนักยมราชแวบหนึ่ง ก่อนจะหันตัวสาวก้าวจากไป

“ขอบคุณคุณชายมาก ขอบคุณคุณชายมากขอรับ” เถ้าแก่รับก้อนเงินพลางเอ่ยขอบคุณ ซ้ำยังส่งเครื่องเคียงไปให้เจ้าตำหนักยมราช “คุณชายท่านนี้ หากไม่พอยังมีอีก ทานตามสบายนะขอรับ” ถึงจะถอยออกไป

ดวงตาอันลึกล้ำของเจ้าตำหนักยมราชตอนนี้หรี่ลง สายตาจับจ้องบนเงาร่างสีขาวนั้น ไม่รู้กำลังใคร่ครวญอะไรอยู่

มองเงาร่างสีขาวนั้นค่อยๆ เดินจากไปไกล พลันนัยน์ตาก็เปล่งประกายแสง ลุกยืนขึ้นทันที “บ้าจริง!”

ผู้หญิงคนนี้! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าหลอกตาเขา!

เห็นนายท่านพวกเขาลุกขึ้นไล่ตามออกไป ฮุยหลางนิ่งอึ้งสักพัก ถามว่า “นายท่าน ทำอะไรเนี่ย?” ทำไมถึงไล่ตามเด็กคนนั้นไปเสียแล้ว?

“รีบตามไปเร็ว จะถามมากมายเพียงนั้นทำไมเล่า!” อิ่งอีตะคอกเสียงเบารีบร้อนตามไป

ทว่าหลังเฟิ่งจิ่วปะปนเข้าไปในฝูงชน ก็เร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว แวบตัวหายไปเบื้องหลังสายตาเจ้าตำหนักยมราช…

เจ้าตำหนักยมราชไล่ตามมา กลับพบว่าเงาร่างนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทันใดนั้น จึงไปตามหาด้านหน้า

ฮุยหลางกับอิ่งอีกำลังไล่ตามอยู่ด้านหลัง นึกไม่ถึงว่าจะเห็นนายท่านพวกเขาไล่ตามเด็กหนุ่มแปลกหน้าไปแม้แต่พวกเขาสองคนยังถูกทิ้งไว้ตรงนี้โดยไม่สนใจใยดี ฮุยหลางจึงไล่ตามพลางพูดบ่นอย่างอดไม่ได้

“ทำไมช่วงนี้ความชอบนายท่านถึงเปลี่ยนไปแปลกประหลาดถึงเพียงนี้? แม้เด็กหนุ่มจะหน้าตางดงามนัก แต่สุดท้ายเขาก็เป็นผู้ชายนะ! หรือว่า นายท่านจะหันมาชอบผู้ชายเพราะเจ้าเด็กภูตหมอนั่นแล้วจริงๆ? ตอนนี้พอเห็นเด็กหนุ่มรูปงามจึงอยากจับตัวกลับไปอย่างอดไม่ได้?”

ได้ยินคำพูดนี้ อิ่งอีก็ถลึงมองเขา “เจ้าพูดจาเลอะเทอะให้มันน้อยๆ หน่อย! นายท่านได้ยินเข้าเจ้าต้องเจอดีแน่”

“ก็ข้าพูดความจริง… นาย นายท่าน…”

ฮุยหลางหน้าซีดเล็กน้อย มองนายท่านที่โผล่มาอย่างกะทันหันทั้งหน้าเหยเก ชั่วขณะหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งกระด้างไปบ้าง

เจ้าตำหนักยมราชชำเลืองมองเขา น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างเย็นเยียบ “ชอบผู้ชายรึ?”

“ขอ ขออภัยนายท่าน!”

ฮุยหลางลงคุกเข่าข้างเดียว เหงื่อไหลออกท่วม พลางพูดอย่างสั่นเทิ้ม “ที่จริง ที่จริงข้าน้อยบอกว่า ข้าน้อยหันมาชอบ ชอบผู้ชายเพราะอิ่งอีขอรับ…”

ฟังคำพูดนี้ อิ่งอีตกใจสะดุ้งโหยง เบิกดวงตาขึ้น ถีบเขาไปหนึ่งที “เจ้าพูดไร้สาระอะไรเนี่ย!”

กล่าวจบก็รีบร้อนบอกกับเจ้าตำหนักยมราชด้วยสีหน้าจริงจัง “นายท่าน ท่านอย่าไปฟังเขาพูดเลอะเทอะ แนวทางข้าน้อยปกติยิ่งนัก! จริงๆ นะขอรับ! ข้าน้อยชอบแต่ผู้หญิง!”

………………………………………………