№ 245 สังหารในเสี้ยวพริบตา!

เพียงเห็นคุณชายหลิ่วบนพื้นถูกบิดจนกลายเป็นลูกหนัง ร่างกายไม่รู้ว่าถูกหักพับเช่นไร แค่เห็นว่ามือเท้าล้วนบิดไปด้านหลัง แม้แต่คอยังถูกหมุนหันข้าง กระดูกทั่วร่างโค้งหดเข้าหากันราวกับโดนบดขยี้แตกเป็นชิ้นๆ

ไม่เพียงเช่นนี้ เส้นเอ็นในร่างกายยังชักกระตุก เส้นเอ็นสีเขียวแต่ละเส้นปูดขึ้น คางถูกดึงลงมา พูดอะไรไม่ออกทำได้เพียงตะโกนอาๆ พลางน้ำลายไหล

เห็นคุณชายหลิ่วที่ก่อนหน้านี้ยังคงฮึกเหิมลำพองมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ คนอื่นๆ ต่างก็ตกใจ

หนุ่มน้อยชุดแดงผู้นี้ต้องการเป็นปรปักษ์กับตระกูลหลิ่วงั้นรึ? ถึงกล้าบดกระดูกคุณชายหลิ่วแหลกเป็นชิ้นๆ เสียจนมีสภาพตายทั้งเป็นเช่นนี้ นี่มัน หากคนของตระกูลหลิ่วเขามาเห็นเข้า จะโกรธสักเพียงใด?

ชายวัยกลางคนข้างๆ มองภาพเช่นนี้ ก็กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ ด้วยความหวาดหวั่นหัวใจ

ชายหนุ่มชุดแดงลงมือได้น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ฆ่าคนแค่เล็งตรงหัว แต่เขากลับหักกระดูกทุกส่วนในร่างคุณชายตระกูลหลิ่วแตกสลาย ซ้ำยังไม่รู้ว่าใช้ท่ามืออะไรทำให้ร่างกายตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แม้คุณชายหลิ่วยังมีชีวิต แต่สถานการณ์ตรงหน้ากลับตายทั้งเป็นเลยจริงๆ

กระดูกทั้งหมดแตกหัก เพียงเกรงว่าจะไม่มีทางคืนสภาพเดิม หากไม่อาจกลับคืนดังเดิมเขาก็เหมือนคนไร้ประโยชน์ สำหรับผู้ฝึกตนคนหนึ่งแล้ว หากกลายเป็นคนไร้ค่า จะเป็นเรื่องที่โหดร้ายเพียงใดกันนะ?

“เหล่าไป๋ พวกเราไปเถอะ” เฟิ่งจิ่วตบๆ ม้ามังกรที่คอยอยู่ข้างกาย ก่อนจะจากไป

ทว่า เธอในเวลานี้ คิดจะจากไปอย่างง่ายดายเช่นนั้นได้อย่างไร?

“คุณชาย เกรงว่าท่านจะจากไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะขอรับ”

ชายวัยกลางคนเอ่ยปากบอก มองคุณชายตระกูลหลิ่วที่ร่างชักกระตุกอยู่บนพื้น เอ่ยว่า “คนของจวนตระกูลหลิ่วยังไม่มา หากคุณชายไปแล้ว เกรงว่าพวกเรารับมือได้ยากยิ่งขอรับ”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วหยุดฝีเท้าลงกวาดมองเขา เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ “พูดขนาดนี้ เจ้าคิดจะขวางข้ารึ?”

ชายวัยกลางคนผู้นั้นยังไม่ปริปาก ก็ได้ยินเสียงตะโกนโกรธเกรี้ยวลอยจากด้านนอกเข้ามาด้านใน น้ำเสียงนั้น แฝงด้วยแรงกดดันมหาศาล สะเทือนเสียจนทั้งสนามสั่นไหวไปสักพัก

“ใครกล้าทำร้ายลูกหลานตระกูลหลิ่วข้า!”

พอสิ้นสุดน้ำเสียงผู้อาวุโสชุดเทาก็พุ่งมาปรากฏตัวกลางพื้นสนามในชั่วพริบตา เมื่อเห็นคุณชายหลิ่วที่ร่างกายถูกบิดเบี้ยวนอนอยู่บนพื้น ก็โมโหโกรธาขึ้นมา แรงกดดันทั่วร่างและกลิ่นอายเยือกเย็นพลันปะทุออกมา

“เป็นใคร! ใครกล้าทำร้ายคนตระกูลหลิ่วข้า!”

เขาส่งเสียงดังลั่น แววตาดุร้ายคมกริบกวาดมองในสนาม หยุดลงบนร่างหนุ่มน้อยชุดแดง เพราะเขารู้จักชายวัยกลางคน นั่นเป็นผู้ดูแลหอเมฆาทรงเกียรติ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำร้ายคนตระกูลหลิ่วพวกเขา เช่นนั้นก็เหลือเพียงหนุ่มน้อยชุดแดง!

เล็งเป้าหมายไว้มั่น ฝ่ามือเขากำหมัด กระแสลมที่ก่อตัวเป็นรูปกรงเล็บพลันโจมตีหาเฟิ่งจิ่ว บีบไปตรงบริเวณลำคอนั้น จิตสังหารรุนแรง ทำให้คนตกใจอกสั่นขวัญแขวน

ดวงตาที่หรี่ลงของเฟิ่งจิ่วที่หันหลังให้ผู้อาวุโสชุดเทาฉายแววเย็นชา ขยับมือเล็กน้อย มีดสั้นแหลมคมเล่มหนึ่งโผล่ขึ้นมาในฝ่ามือ เพียงเห็นเงาร่างสีแดงแวบผ่านไป มีดสั้นคมกริบพลันโจมตีปาดไปทางผู้อาวุโสชุดเทา

“ซี๊ด!”

เสียงสูดหายใจดังขึ้น ผู้อาวุโสชุดเทาผู้นั้นดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว กุมบาดแผลที่ถูกฟันลึกตรงข้อมือ สายตาที่จับจ้องเฟิ่งจิ่วยิ่งหมองลง

“เจ้าเด็กไม่รู้ความ! กล้าเป็นศัตรูกับตระกูลหลิ่วข้า ข้าว่าเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วกระมัง!”

เฟิ่งจิ่วยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม รอยยิ้มกลับมาไม่ถึงดวงตา “เจ้าเฒ่าเอ๊ย ข้าว่าเจ้านั่นแหละที่อยากตาย!”

สิ้นสุดน้ำเสียง เงาร่างสีแดงพุ่งเข้าไปอย่างไม่ให้สัญญาณเตือน ความเร็วอันว่องไว ทำให้คนทั้งนอกในสนามเบิกตาโตอย่างตกตะลึง

“ฟิ้ว!”

น้ำเสียงดุร้ายตวัดผ่าน เลือดสดกระเซ็นออกมา เงาร่างหนึ่งก็ล้มลงไปตรงๆ เช่นนั้น จนถึงตาย ดวงตาคู่นั้นยังเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก คล้ายจะไม่ยอมตายไปเช่นนี้…

………………………………….