№ 254 เฝ้ามองอยู่มุมมืด!

เห็นเพียงบนใบหน้าที่อาบเลือดนั้นมีสองโพรงเลือดน่าสะพรึงกลัวยิ่ง ไร้หน้ากากปกปิด ท่าทางบ้าคลั่งบนหน้าจึงตกสู่สายตาผู้คน ประกอบกับโพรงอาบเลือดสองหลุมนั้น ทำให้ใจทุกคนต่างสั่นไหวอย่างอดไม่ได้

โชคดีที่นี่ยังเป็นตอนกลางวัน หากเป็นกลางคืน คนต้องตกใจตายได้แน่นอน

เขาตีโพยตีพายวุ่นวายราวกับเป็นบ้า มีดสั้นที่ไม่รู้ว่าดึงออกมาจากตรงไหนสะบัดร่ายรำอย่างสะเปะสะปะ น้ำเสียงเล็กแหลมฟังแล้วบาดลึกอยู่บ้างในหูทุกคน

ผู้คนรอบข้างล้วนไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีใครก้าวออกไป เพราะต่างตกใจกับภาพนองเลือด และฝีมือของเด็กหนุ่ม

นั่นคือภูตหมอนะ! ภูตหมอที่ชื่อเสียงโด่งดังอยู่ช่วงนี้! เขา เขากล้าควักลูกตาภูตหมอเลยรึนี่!

สถานการณ์เช่นนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย ส่วนภูตหมอที่สูญเสียดวงตาทั้งคู่ไป แม้ยาที่ปรุงจะเยี่ยมยอด พอกลายเป็นคนตาบอด ทั้งหมดนั้นก็เปล่าประโยชน์…

“ข้าจะฆ่าเจ้า! ฆ่าเจ้าซะ! ฆ่าเจ้า…”

เขาร้องเอะอะโวยวายพลางโบกสะบัดมีดสั้น กลับโดนเฟิ่งจิ่วถีบล้มลงบนพื้น

“ผัวะ!”

“อ๊ะ!”

เขาล้มไปบนพื้น แผดเสียงเจ็บปวด และกรีดร้อง กลับไม่มีใครก้าวเข้าไปประคองหรือช่วยเหลือ เพราะทุกคนรู้ แม้ว่าเขาเป็นภูตหมอ เวลานี้ ก็ไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว

ขณะที่เขากำลังตะโกนลั่นพลางทำท่าทางจะตะเกียดตะกายลุกขึ้นมา เท้าข้างหนึ่งก็เหยียบบนแผ่นหลัง กดเขากลับพื้นดินไปอีกครั้ง

“เจ้าเป็นภูตหมอไม่ใช่หรือ? ทำไม? มีฝีมือแค่นี้รึ?”

น้ำเสียงเนิบนาบเบาๆ ที่มีความเย็นเยียบเปล่งออกจากปากเธอ ลำพังใช้เท้าแค่ข้างเดียว ก็ทำให้คนบนพื้นลุกขึ้นมาไม่ได้แล้ว

“อ๊าก! อ๊าๆๆ!”

เขาดิ้นรนขัดขืน พลางตะโกนโวยวาย แต่ภาพดำมืดเบื้องหน้า ความตื่นตระหนกที่ไม่สามารถแปรเปลี่ยนได้ ทำให้ตัวเขาตกอยู่ในความบ้าคลั่ง กลิ่นอายพลังวิญญาณที่เร่งเร้าอยู่ในร่างคิดจะระเบิดร่างลากเฟิ่งจิ่วไปตายด้วยกัน

แต่ว่า เมื่อพลังวิญญาณบนร่างเขาพรั่งพรู เฟิ่งจิ่วที่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติมือหนึ่งใช้กลิ่นอายพลังเร้นลับยกร่างคนบนพื้นขึ้นเหวี่ยงไปกลางอากาศ ขณะที่ถูกโยนขึ้นไปในอากาศ เพียงได้ยินเสียงครืนลอยมา เสียงระเบิดก็ดังขึ้นตาม และสิ่งที่ร่วงมาพร้อมกันคือคราบเลือดเศษเนื้อ…

ทว่าในมุมมืด ฮุยหลางกับอิ่งอีที่มาถึงได้สักพักกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ บนหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ

แม่เจ้าช่วย!

นึกไม่ถึงว่าภูตหมอจะฮึกเหิมเพียงนี้ พอลงมือขึ้นมาก็ไม่ออมมือกันเลยสักนิดจริงๆ

เมื่อเห็นภูตหมอตัวปลอมถูกควักลูกตาและระเบิดร่างตายไปในที่สุด ฮุยหลางก็ตบๆ กลางอกที่เต้นแรงตึกตัก แอบคิดว่า ‘ที่แท้ภูตหมอก็ออมมือให้เขา หากร้ายขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าจะมีจุดจบเช่นภูตหมอตัวปลอมคนนี้แน่’

เวลานี้ฮุยหลางโชคดียิ่งนัก จากนี้จะไม่ไปยุแหย่เขาอีกแล้ว ไม่เช่นนั้น กลัวว่าถึงเวลานั้นคงไม่ใช่แค่ทำให้อ่อนปวกเปียกไปสองสามวัน แต่อาจจะถูกเฉือนทุกๆ นาทีเลยก็ได้!

ส่วนอิ่งอีก็มองไปทางนายท่านที่แอบมองอยู่ข้างๆ เหมือนกับพวกเขาด้วยความกังวลใจเล็กน้อย แอบคิดว่า ‘ฝีมือภูตหมอยอดเยี่ยม ซ้ำลูกเล่นยังร้ายกาจ นายท่านกับเขาอยู่ด้วยกัน เกรงว่าจะไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่นะ!’

ยิ่งไปกว่านั้น ภูตหมอไฟแรงเช่นนี้ นายท่านจะข่มเขาไว้ได้เช่นไร? ดูจากสถานการณ์ นายท่านอาจจะตกเป็นเบี้ยล่างเมื่อไหร่ก็ได้

คิดไปคิดมา อิ่งอีก็มองที่เจ้าตำหนักยมราช เอ่ยถามกดเสียงเบาลง “นายท่าน พวกเราจะไปออกไปจริงๆ รึขอรับ?” หลบดูอยู่ตรงนี้ จะดีจริงๆ รึ?

“ลองดูไปก่อนค่อยว่ากัน”

ดวงตาลึกล้ำของเจ้าตำหนักยมราชจับจ้องบนเงาร่างสีแดงนั้นที่ซุกซนเปิดเผย อาจเพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นมุมแบบนี้ของนาง ด้วยเหตุนี้ จึงอยากจะเข้าใจตัวตนนางที่เขาไม่เคยรู้จักให้มากขึ้นบ้าง

………………………………….