№ 253 ภาพนองเลือด!

ทั้งสองเห็นท่าทาง ก็คืนสติรีบตามไปทันที!

สังหารภูตหมอรึ? คนตระกูลหลิ่วนี่ชักจะกล้าเกินไปแล้ว ไม่กลัวนายท่านเขาจะฆ่าล้างยกตระกูลรึ?

เพราะความเร็วนายท่านเขาไวนัก เงาร่างเขาจึงหายไปแทบจะในชั่วพริบตา ด้วยเหตุนี้ ฮุยหลางจึงเอ่ยปากถาม “อิ่งอี ภูตหมอนั่นทำไมถึงวิ่งแจ้นไปหอเมฆาทรงเกียรติเสียเองเล่า? เจ้าตรวจสอบหรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายท่าน?”

“ทำไมถึงไปหอเมฆาทรงเกียรติข้อนี้ข้าไม่รู้หรอก รู้เพียงว่า เจ้าเด็กภูตหมอนี่ช่างอาจหาญเสียเหลือเกิน นึกไม่ถึงว่าหลังเชิดเงินนายท่านไปก้อนหนึ่งก็หนีไป ข้าเดาว่าเขาคงรู้ถึงตัวตนนั้นของนายท่านแล้ว”

“อะไรนะ? เชิดเงินนายท่านรึ?”

ฮุยหลางอุทานอย่างตื่นตกใจ “มิน่านายท่านถึงกลับมาทั้งสีหน้าบูดบึ้งเพียงนั้น ที่แท้เป็นเพราะถูกภูตหมอหลอกหรอกรึ?”

อิ่งอีเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ใช่สิ! ข้าถึงยอมรับเจ้าเด็กนี่ไม่ได้ ทำให้นายท่านลำบากมากมายเพียงนี้ยังจะใช้ชีวิตโลดโผนอย่างดีๆ ได้อยู่อีก ไม่รู้จริงๆ ว่าวิเศษวิโสมาจากไหน เอาตัวรอดเก่งเกินไปแล้ว”

ขณะที่เจ้าตำหนักยมราชกับอิ่งอีและฮุยหลางทางด้านนี้กำลังปรี่ไปยังหอเมฆาทรงเกียรติ ที่หน้าประตูใหญ่ บรรยากาศก็กำลังเหน็บหนาวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

แต่ละคนต่างมีสีหน้าดูไม่ได้เพราะท่าทางเขินอายกับคำพูดที่ทำให้คนคิดลึกของเด็กหนุ่มชุดแดง แน่นอนว่ายกเว้นไว้คนหนึ่ง

‘ภูตหมอ’ ที่สวมหน้ากากตื่นเต้นใจเพราะคำพูดเฟิ่งจิ่ว มองรอยยิ้มงดงามทรงเสน่ห์ที่ผลิบานอยู่ตรงริมฝีปากหนุ่มน้อย รวมถึงใบหน้าหล่อเหลาไม่อาจมีใครเทียบที่แต่งแต้มด้วยความเหนียมอาย อดไม่ได้ที่จะสาวก้าวมาเบื้องหน้าเด็กหนุ่ม แล้วมองอย่างลิงโลดใจด้วยแววตาจ้องตรงมาที่มีความชั่วร้ายอันไร้สิ่งปกปิด

ท่าทางมีเสน่ห์ของเด็กหนุ่มทำให้ใจเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง กระแสไอร้อนผุดขึ้นในหัวใจ เขาจึงอดใจไม่ไหวที่จะเอื้อมมือออกไปโอบเอวเด็กหนุ่มไว้ “ในเมื่อเจ้ายินยอม…อ๊าก!”

เขาพูดยังไม่ทันจบ ที่ดังขึ้นกลับเป็นเสียงกรีดร้องรุนแรงเสียแทน น้ำเสียงนั้นเล็กแหลมบาดหู ตวัดตัดพังทลายความสงบนิ่งกลางอากาศ ทำลายซึ่งความเงียบ ลอยเข้าสู่หูผู้คนโดยรอบอย่างชัดเจน และทำให้ทุกคนที่นิ่งงันพลันตื่นตกใจ!

“กรี๊ด!”

“อ๊า…”

“อ๊าก!”

เสียงอุทานประหลาดใจกระจายไปบริเวณรอบๆ วุ่นวายโกลาหลอยู่บ้างอย่างเห็นได้ชัด บางคนยังปิดปากไว้ทั้งร่างกายสั่นเทิ้ม

ทุกคนเห็นภาพโชกเลือดที่โหดร้ายกระหายเลือด ก็พากันหนาวสั่นสะท้าน แต่ละคนอดไม่ได้ที่จะถอยไปสองสามก้าว แล้วมองเด็กหนุ่มชั่วร้ายที่ท่าทางงดงามร้ายกาจด้วยความหวาดผวาและอัศจรรย์ใจ

“ก็บอกแล้วไง อย่าใช้สายตาเช่นนั้นมองข้า ข้าอ่อนไหวง่ายดายนัก เจ้ากลับไม่เชื่อ”

หนุ่มน้อยรูปงามที่ยืนรับลมท่าทางเยือกเย็นชั่วร้าย ไอสังหารกระหายเลือดกระจายอยู่บนร่าง ทว่าคำพูดที่เอ่ยออกมากลับทำอะไรไม่ถูกและไร้เดียงสาอย่างชัดเจน

ทว่า ที่ทำให้ทุกคนเสียขวัญและประหลาดใจในตอนนี้กลับไม่ใช่ไอสังหารบนร่าง แต่เป็นนิ้วมือที่เปื้อนเลือด…

เพราะก่อนหน้านี้สายตาผู้คนต่างจับจ้องบนร่างหนุ่มน้อยชุดแดงกับภูตหมออยู่ตลอด ด้วยเหตุนี้จึงเห็นเด็กหนุ่มทำลายหน้ากากภูตหมอร่วงไป แล้วควักดวงตาทั้งสองนั้นออกมาโยนลงบนพื้นเสียดื้อๆ…

เขา เขาควักลูกตาภูตหมอออกมา!

ท่ามือร้ายกาจ และทักษะที่ทำให้คนแปลกใจเสียจนไม่ทันได้ห้ามปราม พวกเขาจึงทำได้เพียงมองภาพนองเลือดอันเหี้ยมโหดนั้นเกิดขึ้นตรงหน้าอย่างนิ่งดูดายทั้งหัวใจสั่นไหว…

“อ๊า… ตาข้า… ตาข้า…ข้าจะฆ่าเจ้าซะ! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

สองมือ ‘ภูตหมอ’ กุมดวงตาที่เลือดไหลอาบพลางกรีดร้องโหยหวน เมื่อปล่อยมือออก บางคนก็อาเจียนขึ้นมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้…

………………………………….