№ 321 ส่งมอบอำนาจเกษียณตำแหน่ง?

“รอพ่อหลานฟื้นขึ้นมา หากคนที่ลอบสังหารเป็นผู้ครองแคว้นจริง เราก็ส่งมอบอำนาจแล้วลาออกเถอะ!”

ได้ยินคำพูดนี้เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้วขึ้น เกินคาดนิดหน่อยว่าสิ่งที่เขานึกถึงจะเป็นการส่งมอบอำนาจและลาออกจากตำแหน่ง

คล้ายจะมองออกถึงความสงสัยประหลาดใจในใจนาง ผู้เฒ่าถอนใจพูดอธิบายว่า “ปีนั้นปู่ทวดหลานเคยมีคำสั่งเสียไว้ หากลูกหลานถึงยามที่ผู้เหนือกว่าคิดจะสังหารตระกูลเฟิ่งเราจริงๆ ก็เป็นโอกาสที่จะส่งมอบอำนาจเกษียณตำแหน่งและลี้ภัย ปู่ทวดหลานกับปู่ของผู้ครองแคว้นมีมิตรภาพต่อกันยิ่งชีพจึงเคยทิ้งคำพูดไว้ว่าลูกหลานจวนเราจะเป็นศัตรูกับตระกูลมู่หรงไม่ได้”

“หากเขาจะฆ่าเราก็ต้องปล่อยให้ฆ่าโดยไม่ตอบโต้หรือเจ้าคะ?” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นัก

“ปู่ทวดหลานไม่ใช่คนโง่เขลาเช่นนั้น เขาเคยพูดว่า ครั้งแรกได้แต่ห้ามมีครั้งที่สอง หากถอยแล้วถอยอีกยังไม่ยอมรามือก็ไม่จำเป็นต้องนึกถึงมิตรภาพครั้งเก่าอีก ด้วยเหตุนี้รอพ่อหลานฟื้นขึ้นมาหากเป็นหลานว่าจริง พวกเราก็ส่งมอบอำนาจเพื่อแสดงความจำนนเถอะ!”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจ “ปู่เพียงหวังว่าเราจะคาดการณ์ผิดไป หากเป็นเช่นนี้จริงก็น่าผิดหวังเหลือเกิน”

เฟิ่งจิ่วครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน บอกว่า “ท่านปู่ ไม่ว่ายังไงตอนนี้รอท่านพ่อพ้นขีดอันตรายก่อนค่อยว่ากัน วันนี้ท่านเหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ! ตรงนี้มีหลานกับพี่เฝ้าไว้ก็พอ”

“จริงด้วยท่านปู่ ตรงนี้พวกเราเฝ้าก็ได้ขอรับ” กวนสีหลิ่นพูดจบ บอกกับเหลิ่งหวาข้างๆ ว่า “เจ้าประคองท่านผู้เฒ่ากลับไปพักผ่อนที”

“ขอรับ”

เหลิ่งหวาขานรับแล้วเข้าไปประคองแขนผู้เฒ่าไว้ กล่าวด้วยเสียงอบอุ่น “ท่านผู้เฒ่า ข้าจะส่งท่านกลับไปพักผ่อนนะขอรับ!”

“ก็ดี งั้นปู่กลับไปพัก ค่ำๆ จะเข้ามาดู” ผู้เฒ่าลุกยืนขึ้น บอกว่า “เดิมทีปู่เก็บตัวฝึกบำเพ็ญเกือบจะได้บรรลุขั้นแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วก็ผุดรอยยิ้มจางๆ บอกว่า “แม้ท่านปู่ยังไม่บรรลุจากระดับบรรพชนนักรบขั้นสูงสุดไปถึงระดับจักรพรรดินักรบ แต่ไม่ว่ายังไงก็เข้าสู่ระดับบรรพชนนักรบขั้นสูงสุดช่วงที่สาม กำลังเช่นนี้ในยามนี้อาจจะดีที่สุดแล้วเจ้าค่ะ”

ผู้เฒ่าพยักหน้า “ไม่เลว ตอนนี้ในจวนเราเกิดเรื่องเช่นนี้ หากปู่บรรลุขั้นกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดินักรบ เกรงว่า… เฮ้อ! ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ!” เขาถอนใจแล้วสาวก้าวเดินออกไป

คืนนี้เฟิ่งจิ่วเฝ้าอยู่ข้างกายเฟิ่งเซียว และเป็นดั่งที่เธอกังวล ถึงตอนค่ำเขาก็ไข้ขึ้นเพราะบาดแผลจริงๆ ยังดีที่เตรียมการไว้ก่อนจึงช่วยลดไข้ให้เขาพลางค่อยๆ เปลี่ยนยาตรงบาดแผล ในที่สุดถึงเวลาเที่ยงคืนอุณหภูมิถึงจะกลับมาเป็นปกติ

“เสี่ยวจิ่ว อุณหภูมิร่างกายพ่อบุญธรรมเป็นปกติแล้ว เจ้าก็พักผ่อนเถอะ!” เขารินน้ำให้ เห็นนางยุ่งวุ่นวายอยู่หน้าเตียงตลอดคืนไม่หยุดพักจึงทุกข์ใจอยู่บ้างอย่างอดไม่ได้

นางเพิ่งอายุสิบหกกลับต้องแบกรับภาระหน้าที่ของทั้งจวน ต้องรักษาพ่อ ดูแลผู้เฒ่า ซ้ำยังต้องทำให้ทั่วทั้งจวนมั่นคง แล้วต้องคอยป้องกันผู้ครองแคว้นโจมตีจวนอีก นางที่เป็นเช่นนี้เขาเห็นยังรู้สึกเจ็บปวดใจเลย

เธอนั่งลงข้างเตียงช่วยท่านพ่อดึงผ้าห่มขึ้นสูง บอกว่า “ถึงอุณหภูมิจะลดแล้ว แต่แผลภายในร้ายแรงนักพิษในร่างก็ยังขับออกไม่หมด ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะฟื้นขึ้นมาได้รึเปล่า”

“เจ้าอย่าได้กังวลไปนัก พ่อบุญธรรมเป็นคนดีฟ้าคุ้มครองจะต้องไม่เป็นอะไรแน่” แม้พูดถึงเพียงนี้แต่เขาก็รู้ว่าแผงอกที่ถูกกระแทกแตก อวัยวะภายในเสียหายร้ายแรง ต่อให้ทานยาอายุวัฒนะที่นางปรุงกลั่นเพื่อรักษาชีวิต แต่สถานการณ์จะเป็นเช่นไรยังต้องดูว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่

………………………………………