№ 352 เดินทางด้วยเรือเหาะ!

“แม่เจ้า! นี่ นี่อะไรเนี่ย?”

เขาเบิกดวงตาโตมองเรือลำเล็กนั้นค่อยๆ ขยายใหญ่ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ จนกระทั่งมีขนาดที่รองรับได้สองคนถึงจะหยุดลง เขาพุ่งไปข้างหน้าในก้าวเดียวทั้งจับทั้งมองเรือเล็กลำนั้นด้วยความประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า

“นี่มันเรืออะไรกัน! ทำจากวัสดุอะไร? ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน? ด้านในนี้ประณีตนักคล้ายว่าด้านในยังมีห้องอีก? ไม่ใช่กระมัง? คงเป็นแค่ของตกแต่ง?”

เห็นเขาวนรอบเรือลำเล็กอยู่ตรงนั้น ลูบคลำไปทั่วทั้งลำเรืออย่างตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็นราวกับเด็กน้อยที่ค้นพบสมบัติ

เฟิ่งจิ่วหยิบหินวิญญาณก้อนหนึ่งจากห้วงมิติมากดเข้าไปยังด้านในช่องตารางเล็กๆ ตรงหัวเรือ จากนั้นเรือเหาะก็ลอยขึ้นมา สำหรับเรือเหาะนอกจากใช้หินวิญญาณควบคุมยังสามารถใช้พลังวิญญาณได้ นอกจากนี้พาหนะเหาะเหินที่ยอมรับนายแล้วจะเชื่อมโยงจิตใจกับเจ้าของ เพียงใช้ความคิดก็จะปรับทิศทางได้เอง

พอเรือเหาะบินขึ้นมาหลัวอวี่ก็ท่าทางโงนเงน ตกใจเสียจนรีบเร่งนั่งหมอบลงบนเรือแล้วชะโงกหัวมองลงไปอย่างแปลกใหม่ ท่าทีตื่นเต้นบนใบหน้าค่อยๆ หายไปกลายเป็นขาวซีดอย่างหวาดกลัวความสูงอยู่บ้าง ขณะมองลงไปจึงมีความรู้สึกที่เวียนหัวจนอยากจะมุดหัวลงไปอยู่รางๆ

เขามองไปทางเฟิ่งจิ่วและเรียนรู้ที่จะนั่งลงขัดสมาธิเช่นนางอย่างรวดเร็ว หยิบน้ำจากในถุงฟ้าดินออกมาดื่ม พอสงบสติได้แล้วถึงจะถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากอาการดีขึ้นก็พินิจมองเกราะป้องกันที่ก่อตัวขึ้นบนเรือเหาะด้วยความแปลกใหม่

ภายใต้เกราะป้องกันนั้นสายลมไม่อาจพัดเข้ามา ยังไงเขาก็ไม่รู้สึกถึงกระแสลมที่ไหวไปมาระหว่างลำเรือ เพียงได้ยินเสียงกระแสลมวาดผ่านด้านนอกเกราะอย่างเลือนราง เพราะบินขึ้นมาสูงเมฆขาวพวกนั้นจึงเหมือนอยู่ข้างกายจนสัมผัสได้ด้วยปลายนิ้ว เมืองด้านล่างเล็กเสียจนเหลือเพียงจุดดำๆ ทว่าทิวทัศน์ไกลๆ กลับงดงามและน่าหลงใหลเช่นนั้น…

ด้วยการเดินทางโดยเรือเหาะ เดิมทีนั่งรถม้าต้องใช้เวลาประมาณสามวันจึงสั้นลงเหลือวันเดียว วันต่อมาตอนที่ฟ้ายังไม่สว่างดีพวกเขาก็มาถึงอาณาเขตป่าเก้าหมอบแล้ว

เฟิ่งจิ่วบังคับเรือเหาะร่อนลงมายังสถานที่ไร้ผู้คน จากนั้นค่อยสะบัดมือเก็บเรือเหาะขึ้นมา เห็นท้องฟ้ายังไม่สว่างจึงบอกหลัวอวี่ว่า “พวกเรารอฟ้าสว่างค่อยเข้าไปแล้วกัน! หาอะไรกินก่อน”

“นายท่าน ไปทางนั้นเถอะขอรับ! ใต้ต้นไม้เย็นสบาย” หลัวอวี่พูดพลางชี้บริเวณไม่ไกล หลังจากเดินไปทางนั้นพร้อมกับนางก็หยิบอาหารแห้งออกจากถุงฟ้าดิน

“นายท่าน ตรงนี้ยังมีขนมอบอยู่ขอรับ”

เขาเหลือแค่ขนมปังแข็งๆ ไว้สำหรับตนเองแล้วยื่นขนมอบให้นาง เอ่ยถามพลางมองด้วยสายตาที่เป็นประกายแปลกๆ “นายท่าน ข้าเห็นด้านหลังเรือเหาะยังมีห้องอีก นั่นไว้ตกแต่งหรือใช้งานได้ขอรับ? หรือว่าเรือลำนั้นขยายใหญ่ได้อีก?”

จริงๆ ที่เขาอยากถามคือนายท่านมีเรือเหาะได้อย่างไร? แล้วมีความสัมพันธ์อะไรกับภูตหมอ? เรือเหาะที่แม้แต่ผู้นำแคว้นยังไม่มีนางกลับมี หนำซ้ำยังเป็นลำที่สวยงามเช่นนี้ ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าบนตัวนายท่านยังมีความลับอีกแค่ไหนกันแน่?

…………………..