№ 354 เสียงแปลกๆ!

ตามท้องฟ้าที่มืดลงเธอเดินเพียงลำพังอยู่กลางป่า เสียงที่ดังขึ้นข้างหูคือเสียงร้องของแมลงกับเสียงใบไม้ที่ถูกสายลมพัดไหว ดวงจันทร์ยังซ่อนตัวในผืนเมฆไม่โผล่หัวออกมา ทว่ากลางป่าที่มืดสนิทบนพื้นดินกลับมีของบางอย่างส่องแสงเป็นจุดๆ สีขาวอยู่เลือนราง

นั่นคือผงเกล็ดที่เธอโรยไว้บนตัวหลัวอวี่ ตอนกลางวันจะมองไม่ออกแต่กลับเด่นชัดเป็นพิเศษในตอนกลางคืน แม้ไม่รู้ว่าเขาไปไหนหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น ขอแค่ออกตามหาไปตามเกล็ดผงพวกนี้ก็คงตามหาเขาได้พบ

เพียงหวังว่าเมื่อเธอหาตัวพบเขาจะยังมีชีวิตอยู่ก็พอ

“หืม?”

เธอที่เดินมาระยะหนึ่งประหลาดใจนิดหน่อย รู้สึกถึงสายลมยามค่ำคืนที่พัดมาชั่วครู่ ทั้งร่างกายขนลุกชูชันขึ้นมา ผงะไปเล็กน้อยสักพักหนึ่ง ก่อนจะเก็บกิ่งไม้มาจุดไฟใช้แสงสว่างนำทางเพื่อที่จะสามารถเห็นสภาพแวดล้อมรอบข้างได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ว่ากันตามเหตุผล เธอเคยมาป่าเก้าหมอบนี้จึงไม่ควรเกิดเรื่องแปลกๆ หรืออันตรายอะไรที่ยังไม่รู้ถึงจะถูก แต่ยามนี้พอออกหาตามเกล็ดผงนั้นไปกลับพบว่ายิ่งเดินก็ยิ่งเข้าไปยังรอบด้านใน

ดูจากจำนวนเกล็ดผงที่โรยรายบนพื้นหลัวอวี่คงไม่ได้ต่อสู้กับใครเพราะปริมาณนั้นคงที่ยิ่งนัก เหมือนจะร่วงลงพื้นอย่างเป็นธรรมชาติมาก ไม่มีร่องรอยกวัดแกว่งขณะต่อสู้เลยสักนิด

“มาสิ… มาสิ…”

ทันใดนั้น เสียงที่ทั้งนุ่มนวลและห่างไกลพลันลอยเข้าหู น้ำเสียงที่อ่อนโยนดั่งมารดาทำให้เธอจิตใจผ่อนคลาย ซ้ำยังเหมือนแฝงไปด้วยความสามารถพิเศษในการสะกดจิตและทำลายซึ่งความตั้งใจเดิม สายตาจึงค่อยๆ ฝ้าฟางขึ้นมา ฝีเท้าที่เคลื่อนขยับเดินไปข้างหน้าตามเสียงนั้นทีละก้าวๆ

“มาสิ… มาสิ…”

ขณะนั้นเหมือนมีกลิ่นอายหนึ่งห่อหุ้มเธอไว้ ระหว่างที่พร่ามัวคล้ายจะมองเห็นว่าเบื้องหน้ามีมือคู่หนึ่งกำลังกวักเรียก เสียงหนึ่งเรียกขึ้นเบาๆ ให้เธอตามไป

บริเวณโดยรอบทั้งหมดแปรเปลี่ยนเป็นเลือนราง ภายในห้วงความคิดช่างว่างเปล่ามองไปด้านหน้าอย่างมึนงง มีเพียงเสียงนั้นที่กำลังก้องกังวานอยู่ข้างหูเพื่อนำทาง…

ทันใดนั้นตรงแขนก็มีความเจ็บแสบแล่นขึ้นมา จิตใจสั่นไหวฝีเท้าหยุดลงพลันได้สติกลับมา เห็นว่าแขนถูกกิ่งไม้ข้างๆ ข่วน ด้วยคบเพลิงในมือจึงสามารถเห็นเลือดสดไหลออกมาและความเจ็บนั้นก็ทำให้เธอได้สติ

นึกถึงตรงนี้เธอคร่ำเครียดอยู่ในใจ ท่าทางจริงจังขึ้นมา

น้ำเสียงนั้นประหลาดเหลือเกิน เธอเกือบตกหลุมพรางทำให้สับสน แต่นั่นคืออะไรกัน? เป็นคน? หรือว่า… ผี?

เฟิ่งจิ่วที่ตั้งสติไว้มองไปรอบข้างอย่างระมัดระวัง โดยรอบทั้งหมดยังคงปกติไม่เห็นท่าทีแปลกๆ เลยแม้แต่น้อย กลับมีเพียงเสียงนั้นที่ไม่รู้ว่าลอยมาจากไหน

“มาสิ… มาสิ…”

รอบนี้นึกไม่ถึงว่าเธอจะเห็นด้านหน้ามีเปลวไฟสีเขียวราวดวงวิญญาณสองดวงกำลังขยับขึ้นลง เปลวไฟนั้นหมุนวนอยู่เบื้องหน้าเธอ น้ำเสียงนั้นคล้ายจะกระจายออกมาจากเปลวไฟสีเขียว ในความเลือนรางนั้นไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นัก

ชั่วขณะนั้นความคิดในใจเธอหวนคิดอย่างรวดเร็ว ตอนที่มาครั้งก่อนไม่มีพวกผีสางอะไรพรรค์นี้เลย ทำไมครั้งนี้กลับมีของพวกนี้อยู่? ในเมื่อสิ่งนี้มีความสามารถทำให้จิตใจคนสับสน ทำไมเธอไม่วางแผนซ้อนแผนแล้วลองดูว่าดวงไฟวิญญาณสีเขียวนี้จะพาไปที่ไหนได้?

เวลานี้เธอมั่นใจอย่างมากว่าการหายตัวไปของหลัวอวี่จะไม่เกี่ยวข้องกับดวงไฟวิญญาณและเสียงแปลกๆ นั่นไปไม่ได้เลย

เธออยากจะเห็นเสียหน่อย ว่าใครกันแน่ที่ตั้งใจวางกลลวงหลอกปั่นปวนผู้คนในป่าเก้าหมอบแห่งนี้!

……………………..