№ 359 คมพยับออกโรง!

เธอพาหลัวอวี่หนีออกไปได้ก็ไม่เท่าไหร่ ยังจะช่วยพวกเขาอีก? ใครจะรู้ว่าพวกเขาสองคนจะตายอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า? เสี่ยงอันตรายถึงตายเพื่อไปช่วยผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังที่ไร้ญาติขาดมิตรสองสามคน? เธอไม่ได้ใจดีถึงเพียงนั้นหรอกนะ

“ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็อยู่ต่อไปเถอะ!”

ชายชราร่างผอมแห้งผู้ชั่วร้ายกล่าวอย่างน่าหวาดกลัว สิ้นสุดเสียงเพียงเห็นผีสาวชุดแดงตนนั้นที่เคยยืนลอยอยู่ด้านหลังเปล่งเสียงเรียกเบาๆ

“มาสิ… มาสิ… อยู่ต่อเถอะ… อยู่ต่อเถอะ…”

ชุดสีแดงเลือดโฉบผ่านมากลางเวหา เสียงฟิ้วลอยมาทางเฟิ่งจิ่วกับหลัวอวี่ เสียงนั้นช่างอ่อนโยนแปลกประหลาดและมีกลิ่นอายหนาวเหน็บอยู่จางๆ

เฟิ่งจิ่วสังเกตว่าหลังได้ยินเสียงที่มีการควบคุมใจคนบางส่วนหลัวอวี่ที่เดิมทีโดนลากขึ้นมาจิตใจก็เริ่มหงอยเหงาขึ้นมา จึงยื่นมือไปตบหลังศีรษะเขาทีหนึ่งทันที สบถด่าว่า “นิ่งอะไรเล่า? หากยังอึ้งอยู่เจ้าก็อยู่ต่อเป็นเพื่อนนางเลยละกัน!”

“ซี๊ดอ๊าก!”

พอรู้สึกเจ็บหลัวอวี่ก็ฟื้นสติกลับมาอีกครั้ง เห็นตัวเองเกือบจะเสียสติไป จึงหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้ “นายท่าน ผีตนนี้ร้ายกาจเหลือเกินขอรับ ข้าน้อยฟังเสียงนางไม่ได้!”

เขาก็ไม่อยากแต่ไม่รู้ทำไมพอได้ยินเสียงที่นุ่มนวลนั้นก็ลืมว่าตัวอยู่ที่ไหน หัวสมองก็เลอะเลือนไปหมดและไม่อาจควบคุมสติได้เลย

“นั่นคือวิญญาณผู้ฝึกตนที่มีวรยุทธ์อยู่บ้าง พลังเทียบเท่าผู้ฝึกเซียนระดับสร้างรากฐาน กำลังเจ้ารับไม่ไหวแน่นอน”

เธอพูดอย่างเสียอารมณ์ แล้วโยนขวดหนึ่งให้เขาพลางบอกว่า “ใช้ยานี้ปิดปากปิดจมูกไว้ สูดเข้าไปสมองจะอยู่ในสภาพตื่นตัวและไม่ถูกควบคุมโดยง่าย”

กล่าวจบเธอผลักเขาออกไป กระบี่คมพยับที่มีประกายเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นในมือ ภายใต้การสะบัดขยับพลังกระบี่รุนแรงจึงแทงไปทางผีสาวชุดแดงที่ลอยมาทันที

หลัวอวี่เห็นท่าทางจึงรีบร้อนเปิดขวดออกดมกลิ่นสักพัก เพียงรู้สึกว่ากลิ่นนั้นฉุนเสียจนยากจะรับไหวแต่ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าสูดไปแค่นิดเดียวร่างกายก็ตื่นตัวราวกับได้ยาชูกำลัง คิดๆ หาวิธี ฉีกผ้าจากเสื้อตัวในมาเทยาไว้ด้านบนเสียหน่อยแล้วนำขึ้นมาผูกปิดปากปิดจมูก เก็บขวดยาหยิบกระบี่ยาวอยากจะลองฟันทำลายเขตอาคมนั้น

“กระบี่คมพยับ!”

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังทั้งสี่รู้จักกระบี่คมพยับเล่มนั้นต่างก็ตกใจ พวกเขาไม่นึกว่าจะได้เห็นกระบี่เทวะในตำนานที่สูญหายไปนาน และยิ่งคาดไม่ถึงว่าตอนนี้คนที่ครอบครองกระบี่จะเป็นแม่หนูน้อยที่ดูอายุราวสิบห้าสิบหก

“เหอะๆๆ… ไม่คิดเลยว่าข้าจะได้เห็นคมพยับกระบี่เทวะในตำนานในสถานที่เช่นนี้ แม้แต่สวรรค์ยังช่วยข้าโดยแท้ ฮ่าๆๆๆๆ!”

ชายชราร่างผอมแห้งผู้ชั่วร้ายที่นั่งขัดสมาธิอยู่แหงนหน้าหัวเราะลั่น แรงกดดันที่เห็นได้ด้วยตาเปล่ากวัดแกว่งออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ มองท้องฟ้าที่ยิ่งมืดลงเรื่อยๆ ประกายความตื่นเต้นในดวงตาก็ยิ่งมากขึ้น

เมื่อยามเที่ยงคืนมาเยือน นั่นคือเวลาที่แผนการใหญ่เขาจะสำเร็จผล!

หนึ่งกระบี่ที่หลัวอวี่ฟันไปยังเขตอาคมนั้นถูกดีดกลับมาเหมือนจะชนเกราะป้องกันอะไรเข้า การโจมตีจึงทำลายเขตอาคมไม่ได้ ทำได้เพียงกัดฟันหันกลับไปร่วมต่อสู้กับผีสาวชุดแดงทันที พลางเอ่ยถามอย่างกังวล “นายท่าน ข้าน้อยทำลายเขตอาคมนั่นไม่ได้ทำยังไงดีขอรับ?”

“นั่นเป็นเขตอาคมที่หัวหน้าระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดวางไว้ เจ้าทำลายได้ก็แปลกแล้ว”

เธอแค่นเสียงเย็น จ้องมองผีสาวชุดแดงตนนั้นที่หลบกระบี่คมพยับแล้วโจมตีลงมาจากบนอากาศด้วยแววตาดุดันที่หรี่ลง นิ้วมือกรีดไปบนใบมีดเพื่อหยดเลือดลงบนตัวกระบี่แล้วเช็ดออกด้วยปลายนิ้ว เพียงเห็นแสงสีเลือดฉายผ่านพลังกระบี่ก็ยิ่งเพิ่มพูน…

…………………………………….