№ 440 โดนบังคับจูบ

“อื้อ…”

เธอร้องเสียงอู้อี้ เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง ตาถลึงมองเขาด้วยความโกรธเคือง เห็นเจ้าตำหนักยมราชที่ถอดหน้ากากออกใช้มือหนึ่งปิดดวงตาเธอเพื่อบดบัง…สายตาโกรธเกรี้ยวที่จ้องเขม็งพร้อมไฟร้อนแรง

กลิ่นอายเย็นเยือกที่มีเอกลักษณ์บนตัวเขาพุ่งแตะจมูก ริมฝีปากบางซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายบุรุษเพศแนบลงบนริมฝีปากแดงชุ่มฉ่ำอย่างหยาบโลน มีความบ้าคลั่งและการลงโทษบางส่วน เป็นจูบที่ป่าเถื่อน… ไม่ใช่สิ ขบกัดต่างหาก

เธอทำหน้าจนปัญญา ทั้งหมดคำพูดและตื่นตกใจ นี่เธอโดนบังคับจูบ? จุมพิตหมาป่า? ท่าทางบ้าคลั่งเฉกเช่นหมาป่า แต่กัดคนราวกับแทะกระดูกเช่นนี้หมายความว่ายังไงกันแน่?

ความเจ็บแสบที่แล่นมาบนริมฝีปากรวมถึงความเจ็บปวดจากบั้นท้ายทำให้เธอยู่หน้า แต่สองแขนถูกตรึงไว้ ริมฝีปากถูกปิด แม้แต่ดวงตายังโดนบดบัง แม้ว่าเจ้าตำหนักยมราชจะรูปงามทรงเสน่ห์ มีพร้อมทั้งเรือนร่างและรูปโฉม ไม่จุกจิกจู้จี้ ทว่าจุมพิตที่แทะโลมนี่มันบ้าอะไรกันแน่?

การตอบสองและความรู้สึกของเจ้าตำหนักแตกต่างจากเฟิ่งจิ่ว ภายในความหยาบกระด้างมีความตื่นเต้นและเร่าร้อนที่ยากจะหักห้ามตัวเอง เขาอยากทำแบบนี้นานแล้ว! ตลอดมาไม่ใช่ว่าหาโอกาสไม่ได้ แต่เขินอายเกินกว่าจะลงริมฝีปาก วันนี้หญิงคนนี้ทำให้โมโห จึงจูบไปทันที

หนำซ้ำรสชาติของนาง…ดีมากจริงๆ ทั้งละมุนและหอมหวาน สองริมฝีปากสัมผัสกัน ทำให้ใจเขาประหม่า กระวนกระวาย และตื่นเต้นเล็กน้อย สรุปได้ว่าความรู้สึกนั้นวิเศษยิ่ง ทำเอาเขายิ่งตัดใจปล่อยนางไปไม่ได้

จนกระทั่งผ่านไปพักใหญ่ เมื่อในที่สุดรู้สึกได้ว่าสาวน้อยที่โดนเขาจูบเนิ่นนานเหมือนร่างกายจะแข็งทื่อไปไม่ตอบสนอง ถึงจะเคลื่อนมือซึ่งปิดดวงตานางออกด้วยความสงสัย พอเคลื่อนมือออก จึงเห็นดวงตาคู่หนึ่งถลึงมองจนแทบจะมีไฟลุก และเวลานี้ริมฝีปากเขายังแนบอยู่บนริมฝีปากนาง ทว่าระหว่างนิ่งไปนี้ก็เห็นนางอ้าปากกัดลงมาอย่างดุร้าย

“อึก!”

เขาที่ไม่ทันตอบโต้สูดหายใจพลางถอยออกเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงรสคาวเลือดเค็มๆ บนริมฝีปากก็ผงะไปพักหนึ่ง มองนางด้วยแววตาแปลกๆ

นางตอบโต้จูบของเขาหรือ?

หากเฟิ่งจิ่วรู้ความคิดเขาตอนนี้ จะต้องด่ากราดแน่ว่า ‘คิดบ้าอะไรของท่าน! นั่นเรียกว่าจูบรึ? กัดกันชัดๆ!’

“ยังไม่รีบปล่อยข้าอีก!”

เธอตะคอกด้วยความขุ่นเคือง เห็นเขายังหวนคิดถึงรสในปากด้วยสีหน้าประหลาด จึงโกรธจนด่าทออย่างอดไม่ได้ “เอวข้าเจ็บไปหมดแล้ว!”

ได้ยินว่าเอวนางเจ็บ เจ้าตำหนักยมราชตกใจ ท่าทางตื่นตระหนก รีบร้อนปล่อยนางแล้วประคองขึ้นมา “ข้าดูหน่อย เจ้าเจ็บได้ยังไง?” หลังพยุงนางขึ้นจากเตียง ถึงจะเห็นว่าใต้ผ้าห่มบางมีขวดยาใบหนึ่ง มิน่านางถึงบอกว่าเจ็บ

“ซี๊ด! เจ็บชะมัด”

เธอยู่ใบหน้าเล็กพริ้มเพรา สูดหายใจพลางลูบเอวอย่างระมัดระวัง ร่างถูกผลักทับลงบนขวดโดยไม่ได้ตั้งตัว ไม่ทันไรเจ้าคนนั่นยังลงมาทับอีก จะไม่เจ็บได้ยังไง?

ทุกอย่างภายในห้อง ฮุยหลางกับอิ่งอีที่เฝ้าอยู่นอกห้องเอี้ยวหูฟังตลอดอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่เพราะระยะค่อนข้างไกล หนำซ้ำยังปิดประตูไว้ จึงได้ยินไม่ค่อยชัดเจน แต่ยามนี้ได้ยินเสียงเฟิ่งจิ่วสูดหายใจ รวมถึงเสียงตะโกนร้องเจ็บ ทั้งสองก็มองหน้ากันทันควัน

“นี่ นี่กลางวันแสกๆ เจ้าว่านายท่านกับภูตหมอปิดประตูทำอะไรกันข้างใน?” ดวงตาฮุยหลางฉายประกายตื่นเต้น แม้จะถามไถ่อิ่งอี แต่ท่าทางตื่นตาตื่นใจกลับบอกชัดถึงทุกสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในใจตอนนี้

………………….