№ 441 ใครผลักใครล้ม?

ยามนี้ แววตาอิ่งอีสั่นไหวเล็กน้อย มองประตูห้องที่ปิดสนิทด้วยใบหน้าแปลกประหลาดเล็กน้อย แอบคิดว่า ‘กลางวันแสกๆ แม้นายท่านคิดถึงภูตหมอ ก็คงไม่ทำอะไรรุ่มร่ามหรอกกระมัง?’

นึกถึงข้อนี้ เขากระแอมไอเบาๆ เอ่ยอย่างจริงจังว่า “เจ้าอย่าคิดเลอะเทอะ กลางวันแสกๆ สองคนจะทำอะไรได้?”

ฮุยหลางกวาดมองเขาอย่างดูถูก “หากเจ้าไม่คิดเลอะเทอะจะรู้ได้ยังไงว่าข้าคิด?” สิ้นเสียง ใบหน้าก็ผุดรอยยิ้มตื่นเต้น “แม้ข้าแสนจะอยากให้นายท่านกับภูตหมอทำอะไรกันด้านในเสียหน่อย แต่ที่เจ้าว่ามาก็ถูก ตะวันโด่งเช่นนี้ นายท่านไม่ใจร้อนเพียงนั้นถึงจะถูก”

เพิ่งพูดคำนี้ไปก็ได้ยินเสียงด่าเกรี้ยวกราดของภูตหมอและน้ำเสียงร้อนรนของเจ้านายลอยมาจากด้านใน สีหน้าทั้งสองจึงแปรเปลี่ยนเป็นแปลกใจ

“บ้าเอ๊ย! ท่านทำอะไรเนี่ย!”

“ก็เจ้าไม่ถอดเอง ข้าเลยต้องจัดการให้”

“ซี๊ด! คนเลว! อย่าฉีกเสื้อข้านะ!”

“ไม่ฉีกจะมองเห็นได้ยังไง”

“ไสหัวออกไป!”

“อย่าเอะอะโวยวายสิ”

“อึก! เอวข้า! เจ็บๆๆ ท่านเบามือบ้างสิ!”

“เจ้าผ่อนคลายหน่อย อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”

ฟังถึงตรงนี้ สองคนที่เฝ้าอยู่นอกห้องตาค้าง มองห้องที่ประตูหน้าต่างปิดสนิทด้วยอาการอ้าปากตาค้าง ในใจทั้งตื่นเต้น คึกคัก และประหลาดใจ

นายท่านจู่โจมภูตหมอ? ซ้ำยังเลือกทำตอนกลางวัน? บ้าระห่ำเกินไปแล้วกระมัง?

ทว่าภายในห้องกลับเป็นอีกภาพหนึ่ง

เฟิ่งจิ่วนอนอยู่บนเตียง ชุดสีแดงบนร่างถูกเจ้าตำหนักฉีกขาดมาอยู่ตรงเอว เผยให้เห็นผิวขาวราวหิมะ ทว่าบนผิวนั้นยามนี้กลับมีรอยช้ำดำเขียว และเขาก็กำลังทายาตรงจุดที่เขียวช้ำ จากนั้นนวดเบาๆ ทำให้เลือดที่คั่งจางหาย

ทุกครั้งที่นวดถู สิ่งที่กลับคืนมาคือเสียงสูดหายใจของเฟิ่งจิ่ว ชัดเจนว่าเขาไม่ได้ใช้แรงอะไร กลับยังคงเห็นนางเจ็บเสียจนตรงหน้าผากมีเหงื่อไหล เห็นใบหน้าเล็กยู่เป็นก้อนเขาก็เจ็บปวดใจอย่างอดไม่ได้ มือยิ่งเบาลงตามไปด้วย เดิมทีนวดเบาๆ จึงเปลี่ยนเป็นลูบอย่างเบามือ ทำแบบนี้ก็ไม่เจ็บแล้ว แต่เฟิ่งจิ่วกลับขนลุกชันขึ้นมาทั้งร่าง

“พอแล้วๆ ไม่ต้องถูแล้ว”

ได้ยินคำพูดพร้อมใบหน้าไม่ชอบใจนั้น สีหน้าเจ้าตำหนักยมราชยิ่งดำคร่ำเครียด แต่นึกถึงที่เขาทำให้เอวนางพกช้ำดำเขียวก็ไม่อาจโกรธลงได้ เมื่อนึกถึงคลื่นลมปั่นป่วนของตนเองก่อนหน้านี้ ใบหูจึงร้อนผ่าวขึ้นทันควัน โทสะที่ระงับไว้หายไป ยามนี้ถึงจะอักอ่วนขึ้นมาบ้าง

แต่คนหยิ่งยโสเช่นเขา ต่อให้กระอักกระอ่วนก็จะไม่ให้นางมองออก ด้วยเหตุนี้สีหน้าจึงเคร่งขรึม เม้มริมฝีปากบาง และถอยออกไปด้วยท่าทีหยิ่งผยองเฉยชา ยืนอยู่ข้างเตียงพลางมองสาวน้อยที่กำลังนอนคว่ำ

สายตาหยุดลงบนเสื้อผ้าที่โดนเขาฉีกขาด แววตาสั่นไหวเล็กน้อย กระแอมไอเบาๆ แล้วเอ่ยถามว่า

“เสื้อผ้าเจ้าอยู่ไหน? ข้าจะเอามาให้เจ้าเปลี่ยน”

เฟิ่งจิ่วถลึงตามองเขา กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“ท่านออกไปเรียกเหลิ่งซวงเข้ามา ให้คนเตรียมน้ำไว้ข้าจะอาบ”

เจ้าตำหนักยมราชชำเลืองมองนาง เมื่อสายตามองผ่านริมฝีปากที่บวมแดงเล็กน้อย ใบหน้ายิ่งร้อนผ่าวและงุ่มง่ามอยู่บ้าง เขาละสายตาออกอย่างรวดเร็ว แล้วขานรับด้วยหน้าเย็นชาบึ้งตึง

“ได้ เจ้านอนไปเถอะ! ข้าจะช่วยเรียกคนให้”

พูดจบถึงจะเดินออกไปด้านนอก

เพราะเฟิ่งจิ่วจ้องมองเขาตลอด ด้วยเหตุนี้จึงเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนและใบหูร้อนผ่าวแดงก่ำนั้น ในใจนึกแปลกใจเล็กน้อย รอจนเขาออกจากห้องไปและปิดประตูลงแล้ว เธอถึงสบถด่าอย่างกลั้นไม่อยู่

“เสแสร้ง!”

……………………………………….