№ 505 อบอุ่นดั่งไฟ

พวกเขามาถึงโรงเหล้าอย่างยากเย็น เฟิ่งจิ่วส่งเหล่าไป๋ให้เสี่ยวเอ้อร์พาไปล่ามไว้ข้างๆ ส่วนอสูรกลืนเมฆาน้อยก็ตามอยู่ข้างกายวิ่งไปด้านใน เมื่อหันกลับไปมองก็สะดุ้งตกใจเสียดื้อๆ ด้านหลังมีสาวน้อยวัยแรกแย้มกว่าสิบคน แต่ละคนมองเธอด้วยดวงตาฉายแววชื่นชม ทำให้รอยยิ้มมุมปากเธอแข็งทื่อไปทันที

“คุณชาย ท่านมาจากไหนเจ้าคะ?”

“คุณชาย บ้านข้าเปิดโรงเตี๊ยมอยู่ข้างหน้า หากคุณชายเข้าพักข้าจะไม่เก็บเงินก็ได้นะเจ้าคะ”

“คุณชาย ตระกูลข้าเป็นครอบครัวใหญ่ในเมือง มีเรือนสองสามหลังยังไม่มีใครอยู่ คุณชายจะเข้าไปพักในจวนข้าชั่วคราวไหมเจ้าคะ?”

“คุณชาย…”

ทุกการถามไถ่มีความกระตือรือร้นและตื่นเต้น แต่ละคนล้วนล้อมตรงเข้ามา ถูกดวงตาแต่ละคู่นั้นมองด้วยความรักใคร่เสน่หา เฟิ่งจิ่วยิ้มหน้าเจื่อนๆ มองหลิงโม่หานอย่างขอความช่วยเหลือ ใครจะรู้ว่าเขาแค่นเสียงเย็น แล้วสาวก้าวเดินเข้าไป

“น้ำใจของแม่นางทั้งหลายข้าขอรับไว้ด้วยใจ เชิญทุกท่านกลับไปเถอะขอรับ!” หลังจากเธอส่งยิ้มให้พวกนางก็ทิ้งคำพูดไว้อย่างลนลาน รีบร้อนเข้าโรงเหล้าไปยังห้องปีกชั้นสอง

ฮุยหลางยืนขวางไว้ กระทั่งเฟิ่งจิ่วขึ้นชั้นสองและเข้าห้องไป พวกเขาถึงจะหันตัวเดินตามไป

ผู้หญิงพวกนั้นเห็นเช่นนี้ถึงจะค่อยๆ แยกย้าย แต่มีหนึ่งถึงสองคนยังคงเฝ้าอยู่นอกประตูไม่ยอมออกไป มองชั้นสองเช่นนั้นบ่อยครั้ง หวังว่าเฟิ่งจิ่วเดินออกมาอีกครั้ง จะได้ทำให้พวกเขาถูกใจ

มาถึงห้องปีกและนั่งลงข้างโต๊ะ เฟิ่งจิ่วถอนหายใจเบาๆ “แม่นางในเมืองนี้ช่างกระตือรือร้นจริงๆ” ซ้ำยังทำให้เธอตกใจนิดหน่อยจริงๆ ทำไมแต่ละคนถึงไล่ตามมากันหมดนะ?

“เจ้าพอใจนักไม่ใช่หรือ?” หลิงโม่หานกวาดมองนาง พลางกล่าวอย่างเย็นชา

“ยากจะยอมรับน้ำใจสาวงาม มากไปก็ไม่ดี เดี๋ยวเก็บไม่ไหว!” เธอยิ้มๆ แล้วรินน้ำดื่ม

ยามนี้เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคนเดินเข้ามา ส่วนอิ่งอีเฝ้านอกห้อง ฮุยหลางไปซื้อแผนที่แคว้นมหาสันติ

“นายท่าน ข้าล้างพวกผลไม้หมดแล้วขอรับ” เหลิ่งหวาวางผลไม้ในตะกร้าที่ล้างเรียบร้อยลงบนโต๊ะ จากนั้นค่อยถอยไปข้างๆ

“ไม่น้อยเลยจริงๆ” เธอผลไม้ชิ้นหนึ่งขึ้นมากิน พลางบอกเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาว่า “หยิบเองเลย มากมายเพียงนี้ข้ากินไม่หมดหรอก” พูดจบก็ยื่นชิ้นหนึ่งให้หลิงโม่หานที่นั่งข้างๆ กัน “นี่ คนที่ชื่นชอบข้าให้มา”

“ไม่ต้องหรอก” เขารินน้ำดื่ม หลับตาลงไม่มองนางและไม่รับผลไม้ชิ้นนั้น

เห็นเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็ไม่ฝืนใจ หลังจากกินผลไม้ไปสองชิ้น กับข้าวบนโต๊ะก็ยกมาเกือบครบ เพราะมีไม่กี่คนเธอจึงให้เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวานั่งลงกินด้วยกัน และตะโกนไปด้านนอกว่า “อิ่งอี เข้ามากินด้วยกันสิ! พวกเรากินไปพลางรอฮุยพลางก็ได้”

อิ่งอีด้านนอกไม่กล้าเข้าไป ให้กินข้าวร่วมโต๊ะกับนายท่านเนี่ยนะ? เขากินลงก็แปลกแล้ว

“ไม่ต้องหรอก พวกเขาหิวก็หากินเองได้” หลิงโม่หานเอ่ย แล้วรินเหล้ากินคู่กับอาหาร

เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาไม่ได้เคร่งครัดมากเช่นพวกเขา เฟิ่งจิ่วให้นั่งกินด้วยพวกเขาจึงไม่เกรงใจ อยากกินอะไรก็คีบอันนั้น ช้ากว่าที่พวกเขาคาดการณ์ไว้ ฮุยกลางรอจนพวกเขากินอิ่มถึงจะกลับมา

“นายท่าน ภูตหมอ นี่คือแผนที่แคว้นมหาสันติ บนนี้มีที่อยู่ของสมาคมนักปรุงยาด้วย อยู่ตรงนี้ขอรับ ข้าดูแล้วหากพวกเรานั่งเรือเหาะไปแค่ครึ่งวันก็ถึง” เขาพูดพลางชี้สถานที่หนึ่งในแผนที่ที่ทำเครื่องหมายไว้

“อืม เช่นนั้นหลังกินข้าวพวกเราก็ไปกันเถอะ!”

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป หลังจากรับเหรียญตรายาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ยังต้องสอบถามข่าวคราวท่านปู่อีก!

……………………………….