№ 537 การจู่โจมกลางค่ำคืน

ได้ยินคำพูดนี้ แม้เฟิ่งจิ่วจะหน้าหนา ยามนี้ก็เขินอายขึ้นมาเช่นกัน ใบหน้ารูปไข่งามลออแดงระเรื่อ เข้าคู่กับท่าทางขัดเขินเสียจนโกรธเคืองนั้น ในสายตาหลิงโม่หานนับเป็นภาพน่าหลงใหลที่เจริญตาเจริญใจ

หลิงโม่หานไม่ทำอะไรต่อ เพียงยกมุมปากเล็กน้อย เผยรอยยิ้มตรงริมฝีปาก เสียแต่เคราหนาเกินไปจึงมองไม่เห็น

“ข้าจะไปเดินเล่นตลาดกลางคืนในเมืองเป็นเพื่อนเจ้าแล้วกัน!” เขาจูงมือนางลุกยืนขึ้น พาเดินออกไปโดยไม่รอนางปฏิเสธ

สี่คนด้านหลังมองหน้ากัน ต่างยิ้มแย้มและตามออกไป

เหล่าแขกชั้นหนึ่งหัวเราะเสียงดัง เห็นของแปลกมามากมายเสียจนชินตาแล้ว หนำซ้ำตั้งแต่คนพวกนี้เข้ามาพักพวกเขาก็มองออกว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา ไม่ผิดคาด วันนี้เพิ่งจะได้รับการยืนยัน

ดูท่าทางสายตาพวกเขายังร้ายกาจอยู่มาก การหยอกเย้าทางสายตาระหว่างชายหนุ่มทั้งสองไม่มีทางหนีรอดสายตาพวกเขาไปได้

ตอนที่เฟิ่งจิ่วตื่นเย็นย่ำแล้ว ซ้ำยังใช้เวลาอยู่ชั้นหนึ่งอีกสักพัก ยามนี้ถูกเขาจูงออกจากโรงเตี๊ยม เห็นร้านค้าแผงลอยสองฝั่งด้านนอกแขวนโคมไฟสีแดง คนสัญจรบนถนนคึกคักยิ่ง จึงทิ้งเรื่องภายในโรงเตี๊ยมไว้เบื้องหลัง

แต่เมื่อเธอก้มหน้ามองมือที่ชายหนุ่มจับจูงไว้ สิบนิ้วสอดประสาน ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆ?

“ท่านอา ท่านคิดจะพาข้าเดินเล่นเช่นนี้หรือ?” เธอยกๆ มือที่สิบนิ้วเกี่ยวกัน พร้อมยิ้มตาหยีจ้องเขา “นี่ท่านคิดจะดึงดูดสายตาคนทั้งตลาดหรือไร!”

เดาว่ามองไปทั่วตลาดกลางคืนก็หาคู่ที่เหมือนกับพวกเขาไม่ได้

เฮ้ยๆๆ! คู่อะไร? เธอไม่ได้คู่กับเขาเสียหน่อย

“ข้าไม่สนใจ เจ้าจะสนอะไร?” เขาชายตามองนาง ความรู้สึกกลับสุขใจนัก

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดว่าเขาจะจูงมือผู้หญิงคนหนึ่ง สิบนิ้วประสานกับนางพลางเดินเล่นบนถนนใหญ่ช้าๆ เขารู้แต่ว่าความรู้สึกเช่นนี้วิเศษนัก ทำให้หัวใจเขาแสนสุขสม

หางตามองสาวน้อยข้างกายที่กำลังมองไปรอบๆ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่ามีนางข้างกายก็เหมือนมีโลกทั้งใบ ความรู้สึกอิ่มเอมและสุขใจเช่นนั้น คนอื่นๆ ไม่มีทางเข้าใจ

แต่คว้าตัวนางช่างง่ายดาย คว้าหัวใจกลับยากเย็น เขาต้องทำอย่างไรนางถึงจะรักเขาบ้าง?

ดูท่าเขาต้องคิดดีๆ เสียหน่อยว่าจะลองใช้แผนหนุ่มรูปงามดีหรือไม่

หลังจากสองคนเดินเล่นจนดึกดื่นและกินมื้อเย็นแล้วถึงจะกลับไป คนสัญจรบนถนนบางตาลง มีเพียงโคมไฟสีแดงที่แขวนสูงเหนือหน้าร้านค้าสองฝั่งแกว่งเบาๆ ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน ดูแล้วเงียบสงบอย่างยิ่ง

“เทียบกับของในเหลาสุราโรงเตี๊ยม ของว่างตามถนนมีเอกลักษณ์มากกว่าจริงๆ คืนนี้ข้ากินอิ่มมาก ถึงตอนนี้ก็ยังยัดไหว” ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยยิ้มอิ่มใจ

เห็นเธอพอใจง่ายดายเพียงนั้น นัยน์ตาหลิงโม่หานฉายแววยิ้มและอ่อนโยนเล็กน้อย “ในเมื่อเจ้าชอบ คราวหลังข้าจะพาเจ้าไปกินของว่างท้องถิ่นในทุกที่ที่ไป”

ได้ยินคำพูดนี้ หัวใจเธอสั่นไหวน้อยๆ สายตามองเขาที่ข้างกาย ความรู้สึกร้อยพันผสมปนเป ถึงขั้นรู้สึกปวดใจ

“เป็นอะไรไป?” หลิงโม่หานเอ่ยถาม เห็นนางก้มหน้าลงเล็กน้อย จึงแปลกใจกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไป

เฟิ่งจิ่วส่ายหน้า เพราะไม่รู้จะพูดอย่างไร ไม่รู้ว่าจะบอกเขาเช่นไร ไม่เข้าใจว่าต้องตอบรับความรู้สึกอย่างไร กลัวว่าจะตอบรับการทุ่มเทและความรักจากเขาไม่ได้

เห็นเช่นนี้ หลิงโม่หานกำลังจะเอ่ยปาก ทว่ากลิ่นอายทั่วร่างกลับเปลี่ยนไปทันใด ยื่นมือออกไปปกป้องเฟิ่งจิ่วไว้ในอ้อมแขน แววตาพลันเปลี่ยน สายตาดุร้ายมองไปยังจุดหนึ่ง

…………………………….