№ 602 องค์ชายขวางทาง

“นึกไม่ถึงว่าในวังจะมีคนงดงามเช่นนี้ด้วย พวกเจ้าดู สตรีคนนั้นหน้าตาสะสวยจริงๆ” เขาให้สัญญาณทุกคนมองไป

ทุกคนมองตามสายตาเขา เห็นเพียงว่าหญิงสาวชุดขาวคนหนึ่งเดินนวยนาดอยู่ไม่ไกล ชุดขาวสง่างาม รูปร่างงดงามอ่อนช้อย สิ่งที่ดึงดูดความสนใจพวกเขาที่สุดคือรูปโฉมงามเลิศนั้นช่างเย้ายวนและน่าตะลึงจริงๆ ทำให้เบื้องหน้าเหล่าองค์ชายที่เห็นสาวงามจนชินตาแล้วสว่างไสวขึ้นทันใด นัยน์ตาเผยประกายตกตะลึงในความงาม

“หญิงคนนี้ท่าทางโดดเด่น แต่งตัวเรียบง่ายสง่างาม รูปโฉมงามล่มเมือง เดาว่าคงเป็นเฟิ่งชิงเกอคนนั้นเอง” องค์ชายรูปงามคนนั้นพินิจมองเฟิ่งจิ่วที่อยู่ไม่ไกล แล้วประเมินออกมา

ทุกคนได้ยินคำพูดนี้สีหน้าก็แปลกไป “นางคือองค์หญิงแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวง? งามตราตรึงใจเช่นนี้เอง มิน่าแม้แต่รัชทายาทแคว้นเหินเวหายังตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบได้ งามเสียจนคนไม่อาจละสายตาจริงๆ”

“เมื่อครู่ยังบอกว่าไม่มีโอกาสพบ ตอนนี้ก็โผล่มาเสียแล้ว ช่างมีวาสนาจริงๆ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมพวกเราไม่เชิญนางมาร่วมวงเล่า? นางเป็นเจ้าบ้าน แน่นอนว่าต้องไม่ละเลยแขกอย่างพวกเราสิถึงจะถูก พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?” องค์ชายที่อายุยังไม่มากแต่หน้าตาค่อนข้างน่ากลัวเอ่ยปากถามยิ้มๆ สายตาก็จ้องเฟิ่งจิ่วที่อยู่ไม่ไกลตาเขม็ง

กลุ่มคนได้ยินแล้วดวงตาเป็นประกาย “เช่นนี้ดีแน่นอน มีองค์หญิงผู้งดงามเช่นนี้อยู่ด้วย นับเป็นเกียรติของพวกเราไม่ใช่หรือ?”

ขณะพูดคุยกัน พวกเขาแต่ละคนยิ้มพลางเดินไปทางนั้น คิดจะขวางทางเฟิ่งจิ่วไว้และเชิญนางมายังศาลา

เฟิ่งจิ่วมือจูงหงส์ไฟน้อยเดินไปยังตำหนัก คนที่ตามมาด้านหลังคือเหลิ่งซวงในชุดสีดำ ส่วนพวกหลัวอวี่ไปกับทางด้านองครักษ์ตระกูลเฟิ่ง

“คนพวกนั้นจ้องเจ้าตลอดเลย” หงส์ไฟน้อยจูงมือเฟิ่งจิ่ว สาวเท้าเล็กขาสั้นตามอยู่ข้างกายนาง สายตามองไปทางคนพวกนั้นอย่างไม่ชอบใจ

“คงเป็นองค์ชายจากแคว้นใกล้เคียงพวกนั้น ไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก” เฟิ่งจิ่วไม่แม้แต่จะมองไปทางนั้น เดินหน้าต่อไป เธอคิดจะเข้าวังมาดูเสียหน่อยว่าท่านปู่ฝึกบำเพ็ญเป็นอย่างไรบ้างแล้ว และไม่คิดจะเสียเวลาอยู่กับคนพวกนั้น

“แต่พวกเขามาแล้วนะ” หงส์ไฟน้อยเอ่ย ดวงตาคู่นั้นกลิ้งกลอกไปมา ไม่รู้กำลังวางแผนร้ายอะไร เมื่อสิ้นเสียงเขาชายเจ็ดแปดคนนั้นก็มายังถึงเบื้องหน้า และขวางทางพวกเขาไว้

“ท่านนี้คงเป็นองค์หญิงแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวงเป็นแน่ นึกไม่ถึงว่าจะได้พบองค์หญิงเร็วเพียงนี้ ทำให้พวกเราประหลาดใจไม่สิ้นสุดจริงๆ” องค์ชายคนหนึ่งเอ่ยปากด้วยรอยยิ้ม สายตาพินิจมองเฟิ่งจิ่วผู้มีรูปโฉมโดดเด่นอย่างไม่เกรงใจ สายตาเสมองไป แม้แต่เหลิ่งซวงด้านหลังก็ยังไม่เว้น

“ได้ยินว่าองค์หญิงแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวงรูปโฉมงามล่มเมือง วันนี้ได้พบถึงรู้ว่าสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น องค์หญิง พวกเรากำลังดื่มเหล้าชมบุปผากันอยู่ทางนั้น ไม่ทราบว่าองค์หญิงจะให้เกียรติร่วมวงด้วยได้หรือไม่?” องค์ชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้นบ้าง สายตาหยุดลงบนร่างเฟิ่งจิ่วอย่างรุกราน

เหลิ่งซวงที่ตามอยู่ด้านหลังเฟิ่งจิ่วเผยสีหน้าเย็นชา โดยเฉพาะเมื่อเห็นพวกเขาแต่ละคนใช้สายตาน่ารังเกียจเช่นนั้นพินิจมองนายท่านของตนอย่างแทะโลม ไอสังหารบนร่างนางยิ่งปะทุออกมา แต่นายท่านไม่ปริปาก นางจะบังอาจไม่ได้ ทำได้เพียงฝืนกดความรู้สึกชั่ววูบว่าอยากจะฆ่าคนไว้

แม้แต่เฟิ่งจิ่วยามนี้ยังขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตากวาดมองทางคนตรงหน้าพวกนี้ น้ำเสียงสดใสทว่าห่างเหิน “ขออภัย ข้ามีธุระจึงไม่อาจร่วมด้วย” กล่าวจบก็จูงหงส์ไฟน้อยเดินไปข้างหน้า ทว่ามือคู่หนึ่งกลับกางขวางตรงหน้าเธอ

……………………………….