№ 766 คนที่ถูกลืม

“ที่แท้ก็ผู้อาวุโสหลี่” หัวหน้าตลาดมืดเผยรอยยิ้ม เอ่ยว่า “ท่านเข้ามาทำไม?”

และยามนี้ สายตาของผู้อาวุโสหลี่หยุดลงบนยาขวดนั้นที่ผู้ฝึกตนวัยกลางคนบนเตียงถือไว้ “ข้าว่าจะเข้ามาดูอาการเสี่ยวหลิวเสียหน่อยว่าฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้าง ก็ได้ยินว่าพวกท่านเหมือนกำลังคุยเรื่องอะไรกัน”

อาจเพราะรู้สึกถึงสายตาเขา ผู้ฝึกตนคนนั้นหวั่นใจ ครั้นนึกถึงคำพูดกวนสีหลิ่นก่อนหน้านี้ ก็ตึงเครียดไปบ้างอย่างอดไม่ได้ มือที่ถือขวดยาไว้ยิ่งกำแน่นขึ้น

“อ้อ เป็นยารักษาอาการบาดเจ็บภายในที่คุณชายกวนมอบให้เสี่ยวหลิว กำชับให้เขาเก็บไว้ดีๆ” หัวหน้าตลาดมืดยิ้มกล่าว ก่อนพูดเป็นนัย “เสี่ยวหลิว ไม่เก็บยาไปเสียเล่า?”

“ขอรับ” ชายวัยกลางคนขานรับ หลุบตาลง แล้วเก็บยาเข้าห้วงมิติอย่างระมัดระวัง

ผู้อาวุโสหลี่ได้ยินเช่นนี้ก็แอบเบ้ปาก แค่ยารักษาบาดแผลภายในเท่านั้น จะหายากอะไรนัก?

เขาเอ่ยทันทีว่า “ข้าแค่เข้ามาดูหน่อย วันนี้สีหน้าของเสี่ยวหลิวฟื้นตัวได้ไม่เลว คิดว่าใช้เวลาไม่กี่วันก็ลงจากเตียงมาเดินได้ เช่นนั้นข้าก็วางใจ” เขาพยักหน้าพลางบอกกวนสีหลิ่นว่า “คุณชายกวน ภายหลังมีเวลาก็มาตลาดมืดบ่อยๆ ให้พวกเราได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านให้ดีที่สุด”

กวนสีหลิ่นยิ้มอย่างมีความนัย “แน่นอน” พูดจบก็ประสานมือบอกลา

“ข้าจะไปส่งคุณชายกวน” หัวหน้าตลาดมืดกล่าวแล้วพยักหน้าบุ้ยใบ้ให้อาของตน จากนั้นออกไปส่งกวนสีหลิ่นด้วยตัวเอง

กวนสีหลิ่นกลับถึงสำนักศึกษา เขาไปหาเฟิ่งจิ่วก่อนเพื่อบอกนางว่าจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว เมื่อยื่นป้ายคำสั่งคืนให้นาง ถึงจะกลับเรือนตนของไป

หลังจากร่างกายเฟิ่งจิ่วฟื้นตัว พลังวิญญาณก็เข้าสู่ระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุดแล้ว เธอยังไม่รีบบรรลุขั้น ดังนั้นจึงทุ่มเทจิตใจกับการกลั่นยาเซียน ยอดเขาสำนักยาเซียนก็ห้ามคนนอกเข้าตั้งแต่เธอเริ่มกลั่นยา

นานๆ ครั้งมีเพียงกวนสีหลิ่นกับเยี่ยจิงมาดูที่นี่บ้าง แต่เห็นเธอกลั่นยาเซียนอยู่ในอาศรม ทั้งสองก็ไม่ได้รบกวน แยกย้ายกลับไปฝึกบำเพ็ญ…

วันคืนผ่านไปแต่ละวัน ยาอายุวัฒนะที่เธอกลั่นออกมาบ้างสำเร็จ บ้างกลายเป็นยาพิษ บ้างเป็นยาประหลาดที่ไม่รู้ชื่อ แต่มีเพียงอย่างเดียวที่มั่นใจได้ ในความล้มเหลวและการปรุงกลั่นแต่ละครั้ง ฝีมือด้านยาเซียนของเธอพัฒนาขึ้น ยิ่งช่วงท้ายๆ แทบจะไม่มียาพิษแล้ว มีเพียงยาประหลาดสองเม็ดที่โผล่มานานๆ ครั้งเท่านั้น

เฟิ่งจิ่วกลั่นยาเซียนในอาศรมตลอด น้อยนักจะออกมาเดินในสำนักศึกษา แต่ละเรื่องที่เธอก่อขึ้นตั้งแต่เข้าสำนักศึกษาจึงค่อยๆ หายไปตามกาลเวลาและถูกผู้คนลืมเลือน ราวกับไม่มีคนเช่นเธออยู่ ไม่ว่าใครก็ไม่เอ่ยเจาะจงถึงอีก

นอกจากเนี่ยเถิง เซียวอี้หาน กวนสีหลิ่น รวมถึงเยี่ยจิงสี่คนนี้ เหมือนว่าคนอื่นจะลืมเธอกันหมดแล้ว เธอเลือนหายไปจากสายตาเหล่านักเรียน แม้แต่สัตว์อสูรสามตัวก็เช่นกัน ต่างเฝ้าอยู่นอกอาศรมอย่างว่าง่าย ไม่ออกไปวิ่งเพ่นพ่านอีก

จนกระทั่งวันหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่กำลังกลั่นยาเซียนเดินออกมาในสภาพกระเซอะกระเซิง พึมพำว่า “ไม่มี ใช้หมดเกลี้ยงแล้ว ไม่มียาทิพย์ต้องเอาแต้มคุณงามความดีไปแลกมา แต่ของแบบนั้นเราก็มีไม่เท่าไร!”

“เฮ้อ นี่บังคับให้เราต้องออกไปอีกแล้วเหรอ”

เธอส่ายหน้าพลางถอนใจเอ่ย เดินวนอยู่ภายในอาศรม แล้วเดินออกมาวนรอบนอก สุดท้ายถึงกลับมาอาบน้ำด้านใน หลังจากเปลี่ยนมาสวมชุดสีฟ้าครามตัวใหม่ ถึงค่อยนั่งขนนกบินไปยังจุดรับภารกิจ คิดจะไปดูเสียหน่อยว่ามีภารกิจอะไรง่ายๆ และทำคะแนนคุณงามความดีได้มากหน่อยหรือไม่

……………………