№ 767 ซื้อยาที่ตลาดมืด

“เอ๋ นี่เฟิ่งจิ่วไม่ใช่หรือ? ช่วงนี้ไม่เห็นเจ้าเลย” ตรงจุดรับภารกิจ เมื่อนักเรียนคนหนึ่งเห็นเฟิ่งจิ่วก็เอ่ยทักทาย

“ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง เลยไม่ได้ออกมา” เฟิ่งจิ่วยิ้มตอบ มามองๆ ที่ป้ายภารกิจจากบนลงล่างยังไม่เห็นภารกิจที่มีคะแนนคุณงามความดีเยอะๆ

“เฟิ่งจิ่ว มาทำภารกิจเพิ่มคะแนนคุณงามความดีอีกแล้วหรือ ภารกิจช่วงนี้ไม่ง่ายเท่าไร คะแนนคุณงามความดียิ่งหายาก” นักเรียนคนนั้นมองขนนกตรงเอวของเฟิ่งจิ่ว แววตาเป็นประกาย

“อืม ไม่ง่ายเลย คะแนนคุณงามความดีน้อยเกินไปแล้ว” เธอกล่าวพลางพยักหน้า มองสักพักไม่เห็นภารกิจที่เหมาะ สุดท้ายจึงเดินถอนหายใจจากไป

เทียบกับคะแนนคุณงามความดีพวกนั้นแล้ว เธอคิดว่าออกไปซื้อมาเองยังสะดวกกว่า ยิ่งไปกว่านั้นก็แค่ยาทิพย์เท่านั้นเอง ไม่ใช่ของล้ำค่าที่ต้องใช้คะแนนคุณงามความดีไปแลก

เมื่อตัดสินใจแน่วแน่ เฟิ่งจิ่วไม่กลับไปอาศรม แต่หยิบป้ายคำสั่งจากในห้วงมิติออกจากสำนักศึกษาไปยังในเมือง

ทางนี้เพิ่งออกจากประตูใหญ่สำนักศึกษาไป ทางนั้นก็มีคนรายงานข่าวเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักว่าเฟิ่งจิ่วออกไปแล้ว สองคนที่ได้ยินข่าวไม่ได้พูดอะไร เพียงให้สัญญาณคนที่เข้ามารายงานถอยออกไป

“ครั้งก่อนนางออกไปให้คนพวกนั้นเพ่งเล็ง ครั้งนี้ยังออกไปอีก คงไม่เกิดเรื่องอะไรอีกกระมัง?” รองเจ้าสำนักถามอย่างกังวลอยู่บ้าง

“น่าจะไม่หรอก ครั้งก่อนคนพวกนั้นตายหมดแล้ว เดาว่าคงยังไม่ส่งข่าวกลับไป เกือบสองเดือนนี้สงบเงียบยิ่ง ไม่เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น” เจ้าสำนักพูดเสียงเนิบ ชะงักไปเล็กน้อยก่อนถามว่า “แต่นางออกไปทำอะไร ช่วงนี้กำลังกลั่นยาเซียนไม่ใช่หรือ?”

“เดาว่าคงหายาทิพย์ได้ไม่พอ ก่อนหน้านี้มีอาจารย์บอกว่าเห็นนางตรงจุดรับภารกิจ แต่นางเหมือนจะไม่ได้รับภารกิจไป”

เจ้าสำนักได้ยินเช่นนี้ก็ไม่ปริปากอีก นักเรียนสำนักศึกษาต้องหาคะแนนคุณงามความดีด้วยตนเองถือเป็นกฎระเบียบ เรื่องนี้แม้เขาเป็นเจ้าสำนักก็แหกกฎไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น หากยกเว้นให้นางคนเดียว คงหยุดคำติฉินนินทาของผู้คนไม่ได้

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยาม เฟิ่งจิ่วมาถึงในเมือง กินอาหารในเมืองก่อนแล้วถึงมุ่งหน้าไปยังตลาดมืด หมายจะไปดูที่ตลาดมืดเสียหน่อยว่าพวกเขาจะช่วยเธอหายาทิพย์ได้เท่าไร แล้วค่อยวางแผนอีกที

เธอเคยมาตลาดมืดกับเซียวอี้หาน จึงไม่ต้องถามทางก็มาถึงหน้าประตูใหญ่ตลาดมืด เข้าไปด้านในตามหาผู้ดูแลได้เลย

“ข้าอยากพบท่านหัวหน้า รบกวนไปแจ้งที”

ผู้ดูแลคนนั้นกำลังยุ่งกับงานในมือ จึงตอบรับโดยไม่เงยหน้า “หัวหน้าเราไหนเลยใครๆ จะพบได้? มีเรื่องอะไรบอกข้าก็ได้”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเคาะๆ หน้าโต๊ะ “เกรงว่าเจ้าคงรับผิดชอบไม่ไหว”

“เรื่องอะไรข้าถึงรับผิดชอบไม่ไหว? เจ้า…”

ผู้ดูแลเงยหน้าขึ้น ขณะกำลังจะตะคอก สองขากลับสั่นเทาเมื่อเห็นใบหน้างดงามของหนุ่มน้อย จากนั้นปั้นหน้ายิ้มทันที “ที่แท้คุณชายเฟิ่งนี่เอง คุณชายเฟิ่งต้องการพบท่านหัวหน้าใช่หรือไม่? เชิญตามข้ามาด้านใน หัวหน้าอยู่ข้างในขอรับ”

เขาพูดพลางโค้งกายนำทางอยู่ข้างหน้า คุณชายท่านนี้ หัวหน้ากับผู้อาวุโสกงกำชับไว้เป็นพิเศษว่าจะขัดใจไม่ได้ เทียบกับแขกผู้มีเกียรติแล้วยังสูงศักดิ์ยิ่งกว่า พอนึกถึงน้ำเสียงเขาเมื่อครู่ก็อดใจสั่นเล็กน้อยไม่ได้ ต้องเดินไปพลางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อไปพลาง

“นี่ใครกัน ทำไมถึงพามาข้างใน?” ผู้อาวุโสหลี่ที่เดินสวนมาทำหน้าถมึงทึง กวาดมองเฟิ่งจิ่วแต่พูดกับผู้ดูแลคนนั้น

“คารวะผู้อาวุโสหลี่” ผู้ดูแลคารวะก่อน แล้วจึงบอกว่า “ท่านนี้คือคุณชายเฟิ่ง มาพบหัวหน้าตลาดมืดขอรับ”

ผู้อาวุโสหลี่ได้ยินก็ตกใจ เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ท่าทีพลันเปลี่ยนไปร้อยหกสิบองศา

………………………