№ 792 นายท่านข้าขายดีนัก

“ถูกต้อง ข้าอยากมาสอบถามข้อมูลวังกำเนิดสวรรค์เสียหน่อย” เฟิ่งจิ่วบอกแจ้งเจตนาที่มาโดยทันที

“วังกำเนิดสวรรค์? กลุ่มอำนาจนี้ช่วงนี้สร้างความวุ่นวายในแคว้นเหินเวหาไว้มากนัก แต่พวกเขาแบ่งเป็นสองฝ่าย แก่งแย่งอำนาจกันมาตลอด กลุ่มอำนาจไม่น้อยต่างเพ่งเล็งพวกเขา ทำไม ท่านสนใจกลุ่มอำนาจนี้หรือ?” เริ่นเสียงเกลี่ยน้ำชาเบาๆ พูดไปพลางก็เหลือบมองนาง

“อืม พูดเช่นนี้ก็ได้กระมัง”

เริ่นเสียงได้ยินเช่นนี้ หลังจิบน้ำชาก็วางแก้วลง บอกว่า “ยามนี้กลุ่มอำนาจนี้วุ่นวายไปบ้าง หนำซ้ำคนฝ่ายหนึ่งในนั้นฝีมือร้ายกาจ ทำให้ตระกูลและกลุ่มอำนาจไม่น้อยต่างไม่พอใจ เมื่อวานข้าเพิ่งได้รับข่าวว่ากลุ่มอำนาจฝ่ายร้ายหนึ่งในนั้นเพ่งเล็งภูเขาร้อยปี แต่ภูเขาร้อยปีนั้นมีตระกูลเล็กๆ อยู่ ตระกูลนั้นตั้งหลักปักฐานที่นั่นกันมาหลายรุ่น แต่ดูท่าทางพวกเขาจะวางแผนฆ่าล้างตระกูล คนวังกำเนิดสวรรค์สู้ขึ้นมายังโหดเหี้ยมกว่าตำหนักยมราชเรายิ่งนัก”

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเฟิ่งจิ่วคร่ำเครียดเล็กน้อย ถามว่า “แล้วอีกฝ่ายหนึ่งเล่า? จะปล่อยให้คนฝ่ายนั้นทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าหรือ?”

“คนฝ่ายนั้นมีค่อนข้างน้อย เล่ากันว่าเป็นคนที่เมื่อก่อนติดตามผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย เซี่ยงหวา เดิมทีมีห้าถึงหกสินคน ทว่าผู้นำฝ่ายร้ายนั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณ หาโอกาสฆ่าคนฝ่ายนั้นมาตลอด ยามนี้จึงเหลือไม่ถึงยี่สิบกว่าคน”

“ข้าเดาว่า แม้พวกเขาอยากต่อต้านก็ไม่มีกำลังเช่นนั้น” เขากล่าวไป สิ้นเสียงก็เห็นสีหน้านางเคร่งเครียดเล็กน้อย ถามว่า “ท่านสนใจกลุ่มอำนาจนี้จริงๆ หรือ? พวกเราช่วยได้หรือไม่?”

“พวกเจ้าให้ข้อมูลที่มีไว้ในมือกับข้าเป็นพอ ที่เหลือข้าจัดการได้” เธอกล่าวเสียงเข้ม

เขายิ้มๆ “ได้ แต่ถ้าต้องการความช่วยเหลืออย่าลืมข้าด้วย นายท่านสั่งไว้แล้ว หากมีอะไรที่ต้องการให้ข้าร่วมมืออย่างเต็มที่ ตำหนักยมราชจะส่งคนไปให้ท่าน”

เธอได้ยินเช่นนี้ แววตาสั่นไหวเล็กน้อย คิดๆ แล้วถามว่า “เจ้ามีข่าวเขาหรือไม่?”

เริ่นเสียงแขนหนึ่งเท้าคาง รู้แล้วยังถามด้วยใบหน้ามีรอยยิ้ม “ใครหรือ?”

เฟิ่งจิ่วกวาดตามองเขา “แน่นอนว่านายท่านเจ้า”

“นายท่านนั่นเอง!” เขาทอดถอนใจ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ค่อยดีนัก”

เธอได้ยินคำพูดนี้ก็หวั่นๆ ใจเล็กน้อย “จะไม่ดีได้อย่างไร? พิษเหมันต์พันปีในตัวเขากำเริบหรือ? หรือว่าเพราะอย่างอื่น?”

“มีหมดนั่นแหละ นอกจากร่างกาย สถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร” เห็นความกังวลที่ปิดบังไว้ไม่อยู่ในดวงตานาง เขาเอ่ยว่า “จริงด้วย ข้าได้รับข่าว รู้ว่าช่วงก่อนหน้านี้ท่านโดนโจมตี จากนั้นข้าจึงส่งข่าวไปให้นายท่าน เดาว่าหลังได้ยินข่าวท่าน เขาคงยิ่งเป็นห่วงกว่า”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ถลึงตา “เจ้ารู้แล้วยังส่งไป? ข้าไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย เจ้าส่งข่าวเรื่องนี้กลับไปเพียงทำให้เขากังวลใจเท่านั้นเอง จะส่งกลับไปทำไมกัน?”

“เดิมทีคนพวกนั้นคิดจะจับเจ้าไปเพื่อจัดการนายท่าน ในเมื่อข้าถูกนายท่านทิ้งให้จับตามองอยู่ที่นี่ มีเรื่องอะไรเล็กน้อยล้วนต้องรายงานเบื้องบนเป็นธรรมดาไม่ใช่หรือ?” เขายิ้มๆ กล่าวว่า “ข้าได้ยินว่าท่านกับนายท่านสัญญากันไว้สิบปี? คิดจะไม่เจอกันสิบปีจริงๆ หรือ?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็หลุดหัวเราะ ดวงตาสดใจที่มีรอยยิ้มกวาดมองเขาหัวจรดเท้า “แน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ? ทำไมถึงช่างซุบซิบยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก?”

“ข้าแค่สงสัย เวลาสิบปีนั้นนานเกินไป จะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่มีทางคาดเดาก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ หากเกิดเหตุคาดไม่ถึงอะไรจริงๆ ถึงเวลานั้นเกรงว่าท่านอยากร้องไห้ยังหาที่ไม่ได้เลย ข้าจะบอกท่านตามตรงแล้วกัน! นายท่านข้าน่ะขายดีนักนะ”

……………………