№ 793 มีเรื่องอะไรก็มาหาข้า
เฟิ่งจิ่วส่ายหน้ายิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ “ของที่โดนแย่งไปได้ข้าไม่สนใจหรอก ดังนั้นเจ้าเป็นห่วงเราน้อยๆ หน่อยจะดีกว่า”
“ได้สิ!” เริ่นเสียงเผยรอยยิ้ม ถามว่า “เวลานี้ก็สายแล้ว หรือจะให้ข้าพาท่านไปเดินเล่นในหอสายลมหนาวเสียหน่อย?”
“ข้าจำได้ ที่นี่เป็นโรงค้าเด็กหนุ่มสินะ?” เธอจ้องมองเขาด้วยท่าทีแปลกๆ
“ใช่สิ! หนุ่มงามแบบใดที่นี่ล้วนมีหมด ต้องการแบบทรงเสน่ห์ก็มี ต้องการแบบแข็งแรงกำยำยังมี หรือว่าพวกหน้าอ่อน? ล้วนมีมากมายหลายแบบ เห็นหรือเปล่า ยังมีคู่แฝดแบบนี้ด้วยนะ” เขาให้สัญญาณทหารอารักขาคู่แฝดที่ยืนด้านหลัง
สองคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ ก็มองเฟิ่งจิ่วพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย จากนั้นค่อยก้มหน้าต่ำลง แล้วก้าวถอยหลังไปอย่างตั้งใจ
“ไว้วันหลังเถอะ! วันหน้ามีโอกาสข้าจะบอกนายท่านเจ้าเสียหน่อย เรื่องที่เจ้าจะพาข้าเดินเล่นในหอสายลมหนาว เชื่อว่าเขาคงสนใจข่าวนี้นัก”
เฟิ่งจิ่วตอกกลับบ้าง เริ่นเสียงยิ้มหน้าเจื่อน “อันที่จริงข้าแค่ล้อเล่นเอง”
“อืม รู้แล้ว ข้าก็ล้อเล่นเหมือนกัน” เธอยิ้มตอบไป
มุมปากเริ่นเสียงกระตุก ยามนี้ในที่สุดก็รู้ว่าทำไมนายท่านถึงถูกกินเสียดื้อๆ และยังรู้ว่าทำไมฮุยหลางแตะต้องนางถึงโดนนายท่านส่งมาอยู่ในหอสายลมหนาว
สุดท้ายเริ่นเสียงได้แต่สั่งคนเก็บข้อมูลวังกำเนิดสวรรค์มาส่งให้นาง แล้วส่งนางออกประตูหอสายลมหนาวด้วยตนเอง ก่อนไปยังถามว่า “คุณชายเฟิ่ง ข้าต้องเรียกคนไปให้ท่านใช้สักสองสามคนหรือไม่?”
“ไม่ต้องหรอก ข้างกายข้ายังมีคนใช้การได้” เธอโบกๆ มือ “ขอบคุณข้อมูลจากเจ้ามาก”
“เช่นนั้นก็ดี หากวันหลังเจอปัญหาอะไร ส่งคนมาหาข้าได้” เขากล่าวเตือนอย่างไม่วางใจนัก
“ได้สิ” เธอหันกลับไปยิ้มถึงจะย่างฝีเท้าจากไป เห็นท้องฟ้ายังสว่างจึงไม่ไปโรงเตี๊ยม แต่คิดจะไปดูที่หอสมบัติเสียหน่อยว่ามีอาวุธถนัดมือที่ทั้งสามใช้ได้หรือไม่
เข้ามาด้านใน เธอเลือกกระบี่โค้งให้เซี่ยงหวาก่อน ซื้อกริชให้ไป๋เสี่ยว แล้วเลือกเข็มเงิน สุดท้ายยังไม่เห็นว่ามีอาวุธที่คล้ายพัดเลย ดังนั้นจึงมาหาเจ้าของร้าน
“เจ้าของร้าน ที่นี่พวกเจ้ามีของวิเศษทรงพัดหรือไม่?”
“พัดหรือ?” เจ้าของร้านคิดๆ แล้วบอกว่า “มีขอรับ คุณชายรอสักครู่ ข้าจะไปหยิบมาให้ดู” เจ้าของร้านขึ้นไปชั้นสอง ไม่นานนักก็หยิบกล่องที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ออกมา
“คุณชายเชิญดู นี่เป็นพัดหยกขาว แต่ตรงนี้มีกลไก หนำซ้ำนี่ยังเป็นพาหนะเหาะเหิน นอกจากจะเป็นของวิเศษใช้ต่อสู้ ยังมีพลังป้องกันตัว ด้วยเหตุนี้ราคาจึงค่อนข้างแพง ของสิ่งนี้วางอยู่ในหอเรามาหลายปีแล้ว ไม่ทราบคุณชายคิดว่าอย่างไร?”
เฟิ่งจิ่วหยิบมาดู ก่อนจะพยักหน้า “ไม่เลว ข้าซื้อ”
เจ้าของร้านได้ยินเช่นนี้ก็ระรื่นใหญ่ รีบร้อนวางพัดลงในกล่องและห่อให้เฟิ่งจิ่ว หลังคิดเงินเรียบร้อย เข็มเงินห่อนั้นยังส่งให้เธอเป็นของแถม
เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยม พวกเขาสามคนก็รออยู่ตรงนั้นแล้ว เห็นนางกลับมาทั้งสามถึงลุกขึ้นยืน
“นายท่าน”
“คุณชาย”
สายตาเฟิ่งจิ่วมองผ่านบนร่างพวกเขา เห็นเซี่ยงหวาเปลี่ยนสวมชุดคลุมสีดำ หนวดเคราโกนไปหมดแล้ว ร่างกายดูกระฉับกระเฉง ส่วนตู้ฝานก็เปลี่ยนมาสวมชุดคลุมสีขาวขุ่น แต่งกายเป็นบัณฑิต ท่าทางธรรมดาไม่สะดุดตา กลับยังเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ไม่เลว หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคน” เธอพยักหน้า แล้วหยิบของจากในห้วงมิติมายื่นให้พวกเขา “ข้าแวะซื้อให้พวกเจ้าตอนกลับมา ใช้แก้ขัดไปแล้วกัน!”
………………