№ 676 เจ้าหนูนั่นอยู่สำนักยาเซียน!

เยี่ยจิงได้ยินก็อ้าปากค้างด้วยความตะลึง พลางมองหนุ่มน้อยที่ยิ้มแย้มรับหน้าที่เป็นพ่อสื่ออย่างเสียอาการไปบ้าง และพูดอะไรไม่ออกไปสักพัก

“เป็นอย่างไร? อันที่จริงไม่ต้องรีบตอบหรอก เจอกันสักหน่อย ลองดูความรู้สึกแรกพบและทุกอย่าง รู้สึกว่าไม่เลวค่อยพัฒนาไปอีกขั้นก็ได้ ข้าขอบอกเจ้านะ ข้าเห็นว่าเป็นเจ้าถึงได้แนะนำพี่ชายข้าให้ ผู้หญิงคนอื่นอยากได้โอกาสเช่นนี้ยังไม่มีเลย!”

ได้ยินคำพูดนี้เยี่ยจิงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกนิดหน่อย หนุ่มน้อยคนนี้เปลี่ยนความประทับใจที่นางมีต่อเขาใหม่อีกครั้ง ช่าง… พูดอย่างไรดี? เป็นความแปลกระคนน่าสนใจ

“เวลาก็ค่ำแล้ว ข้าต้องกลับไป” นางลุกยืนขึ้นยิ้ม ปัดๆ กระโปรงพลางมองเด็กหนุ่ม

“ขาเจ้าเดินได้แล้วหรือ? ต้องให้ข้าไปส่งหรือเปล่า?” เฟิ่งจิ่วยืนขึ้นเอ่ยถาม

นางส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่ต้องหรอก ก่อนเจ้ากลับมาข้าเป่านกหวีดเรียกนกกระเรียนขาวมา คงจะถึงแล้ว”

ดังนั้นเฟิ่งจิ่วจึงแค่ส่งนางออกจากอาศรม และคอยอยู่ด้านนอกเป็นเพื่อนนาง พลางบอกว่า “ข้าพูดจริงๆ นะ เจ้าพิจารณาเสียหน่อย รอครั้งหน้ามีโอกาสข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก”

เยี่ยจิงแค่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร เมื่อนางเห็นหมีดำตัวใหญ่ยังหมอบนั่งอยู่ตรงนั้น ก็ถามทันทีว่า “มันไม่กลับไปหรือ? ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก?”

“อืม มันติดข้าเสียแล้ว” เฟิ่งจิ่วกางแขนเอ่ยอย่างจนปัญญา

เยี่ยจิงเห็นเช่นนี้ก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นค่อยส่งเสียงหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นนกกระเรียนขาวบินมากลางเวหา บินวนสักพักและร่อนลงเบื้องหน้า ก็มองไปยังหนุ่มน้อยข้างกาย บอกว่า “เฟิ่งจิ่ว ข้ายินดีที่ได้รู้จักเจ้า ครั้งหน้าข้าจะมาอีก”

ได้ยินเช่นนี้รอยยิ้มบนหน้าเฟิ่งจิ่วยิ่งลึกขึ้น “อืม ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าเช่นกัน มีเวลามาอีกข้าก็ยินดีต้อนรับ” เธอยิ้มกล่าว แล้วมองนางนั่งนกกระเรียนขาวออกไป และหายไปยังอีกด้านหนึ่งของภูเขา

เวลาเดียวกันนี้ นักเรียนสำนักพลังเร้นลับพวกนั้นหลังจากฟื้นตัวต่างพาคนเร่งไปยังสำนักยา วางแผนคิดบัญชีกับหนุ่มน้อยชุดฟ้า ใครจะรู้ว่าถามไปทั่วสำนักก็บอกว่าไม่มีคนคนนั้น

“หา! ข้าได้ยินว่าปีนี้สำนักยาเซียนมีนักเรียนเข้าใหม่คนเดียว เจ้าหนูนั่นจะเป็นคนสำนักยาเซียนหรือเปล่า?”

“ไป! ไปดูเสียหน่อย! ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะจัดการเขาไม่ได้!”

ดังนั้นคนกลุ่มใหญ่จึงมุ่งไปยังสำนักยาเซียนอย่างเอิกเกริก…

ส่วนทางอีกด้านหนึ่ง ชายชราที่หอสวรรค์ก็ตามหาเจ้าสำนักกับรองเจ้านักพบ แล้วเล่าเรื่องเฟิ่งจิ่วคนนี้ให้พวกเขาฟังสักพัก อยากเห็นเสียหน่อยว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นไร ถึงอย่างไรการที่นักเรียนเข้าใหม่คนนี้นำคะแนนคุณงามความดีหนึ่งล้านแปดแสนมาแลกของล้ำค่าไปก็ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่!

ใครจะรู้ว่าสองคนที่เดิมทีไม่ค่อยสนใจหลังจากได้ยินคำพูดชายชราต่างอึ้งไปพักหนึ่ง หลังจากได้สติรองเจ้าสำนักก็ลุกยืนขึ้นด้วยความตกใจ “เจ้าบอกว่าใครนะ? เฟิ่งจิ่ว? ชื่อเฟิ่งจิ่วจริงๆ หรือ?”

“อืม เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบหกนามเฟิ่งจิ่ว รูปร่างหน้าตางดงามยิ่ง” ชายชราพยักหน้า เห็นรองเจ้าสำนักท่าทางตื่นเต้น เปลือกตายกขึ้นเล็กน้อย ถามว่า “หนุ่มน้อยคนนี้เป็นญาติท่านรองเจ้าสำนักหรือ?”

“ฮ่าๆๆๆ พูดอะไรน่ะ? หากข้ามีญาติเช่นนี้ก็ดีสิ ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าตามหาเด็กหนุ่มคนนี้มานานแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะเข้ามาสำนักศึกษาหมอกดาราเราจริงๆ และยิ่งไม่คิดว่าเขาจะวิ่งไปสำนักยาเซียน เจ้าหนูนี่ยังไม่เข้าใจการกลั่นยาเซียนหรือไร?” นึกถึงความเป็นไปได้นี้ ทั้งหัวใจรองเจ้าสำนักก็ตื่นเต้นไปหมด

ชายชราเห็นเช่นนี้จึงสงสัยอยู่บ้าง ถามว่า “ท่านตื่นเต้นอะไร? แค่เด็กหนุ่มคนเดียวไม่ใช่หรือ?”

“เฮ้อ เจ้าไม่รู้เรื่องหรอก!” เขาโบกๆ มือ “พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ ไม่ได้ ข้าต้องรีบไปดูเสียหน่อย”

……………………