№ 677 ปิดล้อมอาศรม

รองเจ้าสำนักกล่าวพลางหัวเราะร่า กำลังจะไปดูที่สำนักยาเซียนเสียหน่อย ก็เห็นอาจารย์คนหนึ่งเดินรีบร้อนเข้ามา “ท่านเจ้าสำนัก แย่แล้ว พวกนักเรียนสำนักพลังวิญญาณพูดอะไรก็ไม่ฟัง แต่ละคนบอกจะไปคิดบัญชีคน คนเกือบร้อยวิ่งไปสำนักยาเซียนกันหมดแล้วขอรับ”

พวกเขาได้ยินก็อึ้งไปสักพัก เจ้าสำนักถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? วิ่งไปคิดบัญชีคนถึงสำนักยาเซียน?”

“ใช่ขอรับ! ขนนกเคลือบหลากสีหนึ่งในสามสมบัติหอสวรรค์ถูกเด็กหนุ่มชุดฟ้าแลกไป ขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนั้นเป็นสมบัติที่สิบผู้มีพรสวรรค์ของสำนักศึกษาต่างจับจ้อง ยามนี้กลับมีนักเรียนเข้าใหม่ได้ไป อย่าว่าแต่พวกเขายังไม่เท่าไร คนในสำนักศึกษาเห็นเด็กหนุ่มประดับขนนกชิ้นนั้นไว้ตรงเอวและเดินกรีดกรายไปทั่วแต่ละคนล้วนโดนปลุกปั่น”

อาจารย์คนนั้นปาดเหงื่อ บอกอีกว่า “แต่เด็กหนุ่มคนนี้ไม่รู้เป็นมาอย่างไร วิ่งไปสำนักพลังเร้นลับ ลูกศิษย์สำนักพลังเร้นลับพวกนั้นขวางเขาไว้และถามว่าเขามีคนหนุนหลังหรือไม่ ภายหลังเกิดทะเลาะวิวาท ยังไม่ทันลงมือพวกนักเรียนสำนักพลังเร้นลับก็ล้มกันหมด แต่ละคนร่างนอนอยู่บนพื้นเกือบหนึ่งชั่วยามอย่างไร้เรี่ยวแรง”

ชายชราคนนั้นจากหอสวรรค์ได้ยินก็ขยับปากและพูดอะไรไม่ออกสักพัก

“คนสำนักพลังเร้นลับหลังจากฟื้นตัวกลับมาก็ไปตามหาถึงสำนักยา ที่นั่นบอกว่าไม่มีคนคนนั้น พวกเขายังวิ่งไปสำนักยาเซียน คนกว่าร้อยคนเชียวนะขอรับ! รั้งไว้ก็ไม่อยู่ ข้ากลัวจะเกิดเรื่องจึงเข้ามาถามว่าเรื่องนี้ต้องจัดการอย่างไร?”

“สร้างปัญหาอีกแล้ว!”

รองเจ้าสำนักตะโกนลั่น แม้รู้ว่าหนุ่มน้อยคนนั้นพลังแข็งแกร่ง มีพรสวรรค์สูง กลับถ่อมตัวและใจดี จะจงใจประดับขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนั้นเดินโอ้อวดไปทั่วได้เช่นไร?

เขาไปสำนักพลังเร้นลับคงไปหากวนสีหลิ่น พี่ชายคนนั้นของเขา แต่ลูกศิษย์สำนักพลังเร้นลับพวกนี้ก็เกินไป ด้วยพละกำลังวรยุทธ์ของเด็กหนุ่ม หลังจากเข้าสำนักจะหาคะแนนคุณงามความดีเกือบสองล้านไม่ได้ได้อย่างไร?

อะแฮ่ม!

แม้เรื่องนี้จะเหลือเชื่อไปหน่อยจริงๆ แต่สำหรับหนุ่มน้อยผู้มีพรสวรรค์โดดเด่นคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรไม่ใช่หรือ? แต่คนสำนักพลังเร้นลับก็ทำเกินไป ตนเองแลกไม่ได้ยังไม่ให้คนอื่นแลกอีกหรือ?

นึกถึงตรงนี้ รองเจ้าสำนักก็ตะคอกด้วยสีหน้าโกรธเคือง “แข็งข้อกันไปหมดแล้ว! ยังมีระเบียบอยู่อีกหรือ?” เขาหันกลับไปบอกเจ้าสำนัก แล้วพาอาจารย์สำนักพลังเร้นลับคนนั้นไปยังสำนักยาเซียน

ชายชราจากหอสวรรค์เห็นท่าทางรองเจ้าสำนักสะบัดแขนเสื้อไปอย่างเกรี้ยวกราด ก็มองไปยังเจ้าสำนัก และถามว่า “เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ใช่ญาติเขาจริงๆ หรือ?”

เจ้าสำนักหรี่ตายิ้มลูบๆ เครา “เหอะๆๆ มา นั่งเถอะ! ข้าจะเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าฟังเสียหน่อย…”

นักเรียนสำนักพลังเร้นลับบ้างมียานพาหนะเหาะเหิน บ้างไม่มี ด้วยเหตุนี้คนที่มีจึงพาคนไม่มีติดไปด้วย คนร้อยกว่าคนมาถึงยอดเขาสำนักยาเซียนอย่างยิ่งใหญ่โดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูป พวกเขาตามหาไปรอบๆ รู้ทางไปอาศรมของเฟิ่งจิ่วจากผู้ดูแลซุน แล้วทุกคนก็รีบเร่งมา

ผู้ดูแลซุนเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี จึงรีบร้อนไปหาเหล่าอาจารย์สำนักยาเซียน

ส่วนเฟิ่งจิ่วยามนี้ หลังจากส่งเยี่ยจิงไปก็กลับเข้าอาศรมมาแช่น้ำอย่างสบายใจ ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้เรื่องภายนอก

คนสำนักพลังเร้นลับมาถึงอาศรมที่เฟิ่งจิ่วอยู่อย่างโมโหปึงปัง ล้อมอาศรมไว้พลางตะโกนเสียงเกรี้ยวกราด “เจ้าหนู! ออกมาซะ!”

“ออกมา!”

“ออกมาเร็วเข้า!”

เฟิ่งจิ่วที่แช่น้ำได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอกก็ผงะไปเล็กน้อยสักพัก ยังคงลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า

ส่วนด้านนอกหมีดำตัวใหญ่ที่หาอาหารกับเหล่าไป๋ในป่าละแวกใกล้เคียงหลังจากได้ยินการเคลื่อนไหวที่อาศรมนี้ก็วิ่งกลับมาทันควัน เมื่อเห็นที่นั่นมีคนไม่น้อยล้อมไว้ ทันใดนั้นก็คำรามอย่างโมโหและกระโจนไปทางคนพวกนั้น

“กรร!”

ทุกคนได้ยินเสียงหมีคำราม หันกลับไปมองก็ตกใจเสียจนถอยห่างอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเปลี่ยนไปยกใหญ่ทันที…

……………………