№ 798 ฝีเท้าน่าสะพรึง

เห็นหมัดที่เหวี่ยงมาทางตนเอง แววตาเฟิ่งจิ่วเหลือบมองอย่างเย็นชา ริมฝีปากคลี่ยิ้มเย็นเยียบ “ตลอดมามีเพียงข้าดูว่าคนอื่นมีคุณสมบัติพอหรือไม่ ยังไม่เคยมีใครกล้าดูว่าข้ามีคุณสมบัติพอหรือไม่ จะสู้กับข้าหรือ? เจ้ายังห่างไกลเกินกว่าจะมีคุณสมบัตินั้น”

กล่าวจบเข็มเงินเล่มหนึ่งในมือเธอถูกดีดออกไป ยิงเข้าตรงจุดชีพจรร่างกายชายวัยกลางคนนั้น เพียงเล่มเดียวกก็ทำให้ร่างกายเขาล้มตึงลงไป

คนอื่นๆ ต่างตกใจ ขณะกำลังจะเข้าไปกลับได้ยินเสียงเฟิ่งจิ่วลอยมา

“อยากเข้าไปไม่ใช่หรือ? ข้าจะให้เจ้าเข้าไป” สิ้นเสียง เธอมองไปยังตู้ฝานข้างๆ กัน “โยนคนเข้าไป”

“ขอรับ” ตู้ฝานขานรับ ยกคนที่ล้มบนพื้นคนนั้นขึ้นพุ่งไปยังภูเขา ทุกคนด้านหลังเห็นเช่นนี้ แต่ละคนขมวดคิ้วจ้องมองเฟิ่งจิ่วด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

เวลาประมาณหนึ่งก้านธูป ตู้ฝานถึงจะเดินออกมา ทว่ายามนี้ท่าทางเขาแปลกๆ ไปบางส่วน มายังเบื้องหน้าเฟิ่งจิ่ว ประสานมือบอกว่า “นายท่าน โยนคนเข้าไปแล้วขอรับ” จากนั้นค่อยยืนด้านหลังนางอย่างเป็นระเบียบ

เฟิ่งจิ่วมองพวกเขา “พวกเจ้าจะเข้าไปก็ได้” กล่าวจบก็หมุนตัวเดินไป ส่วนตู้ฝานตามไปด้านหลัง

เซี่ยงหวาเห็นท่าทาง มองพวกเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า แล้วรีบร้อนตามเฟิ่งจิ่วออกไป

ยี่สิบคนนั้นเห็นเช่นนี้ แต่ละคนหน้าดำคร่ำเครียด “แค่เด็กคนหนึ่ง จะบ้าเกินไปแล้ว”

“คนเช่นนี้หรือจะให้เราติดตามเขา? ไร้สาระจริงๆ”

“พวกเราไปเถอะ!”

พวกเขาเอ่ยขึ้น แต่ละคนหมุนตัวมุ่งไปบนภูเขา สำหรับหนุ่มน้อยคนนี้ที่รู้จักกันครั้งแรก เดิมไม่ได้คิดจะติดตามไปด้วยชีวิต ยามนี้ยิ่งคิดว่าเขาไม่คู่ควรให้พวกเขาติดตาม

เมื่อท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ท่ามกลางป่าไม้พุ่มหญ้ามีเสียงร้องแมลงแว่วมารางๆ เมื่อยี่สิบคนนั้นมาถึงบนภูเขาและเดินไปด้านในตามทาง ลมกลางคืนพัดมา ทำให้พวกเขาแต่ละคนขนลุกไปทั้งตัว

“บนภูเขานี้ทำไมถึงหนาวกว่าตีนภูเขา?”

“อืม ข้าก็รู้สึกเช่นกัน ลมพัดมาเย็นๆ แปลกๆ นิดหน่อย”

“อาเฉียงถูกโยนเข้ามาไม่ใช่หรือ? ทำไมไม่เห็นใครเลย?”

“ไม่สิ ข้างในนี้ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงคนพวกนั้นเลย? คนตั้งร้อยกว่าเข้ามาไม่น่าจะเงียบเชียบไม่มีเสียงสักนิดกระมัง?”

พวกเขาเดินไปด้านในพลางเอ่ยขึ้น แต่พบว่าเดินไปรอบหนึ่งก็กลับมาที่เดิมอีกแล้ว

“ด้านในนี้มีค่ายกล? ไม่นึกว่าพวกเราจะเดินวนออกมา เสี่ยวหลินเล่า? เขารู้เรื่องค่ายกล ให้เขามานำทางสิ” มีคนตะโกนไป หันกลับไปมองก็เห็นชายอายุสามสิบกว่าคนหนึ่งตรงกลางโดนผลักเข้ามา

“ค่ายกลนี้แปลกไปหน่อย! ข้าเดินไปรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้าง เหมือนเส้นทางจะถูกเปลี่ยน” เขาพูดจบยังลังเลเล็กน้อย กลับโดนทุกคนผลักไป ได้แต่ต้องกัดฟันนำทางอยู่ข้างหน้า

ทว่าหลังเดินไปรอบหนึ่ง เมื่อมาถึงบริเวณที่หมอกค่อนข้างหนา เขากล่าวว่า “หมอกข้างหน้าค่อนข้างหนา ซ้ำท้องฟ้ายังมืด พวกเจ้าตามมาติดๆ อย่างเดินแยกกัน”

เขาไม่หันกลับไป ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่าคนด้านหลังกำลงลดลงไปทีละคนๆ แต่เสียงฝีเท้ากลับยังคงมากมายเช่นนั้น…

“ข้างในนี้ทำไมเหมือนจะไม่เห็นปลายทาง? เดินมาตั้งนานยังไม่ออกจากค่ายกลนี้เลย คล้ายว่าไม่ใช่ค่ายกลหลงทางธรรมดาๆ!”

เขาพูดไปพลางๆ กลับไม่ได้ยินคนข้างหลังตอบกลับ ขณะกำลังคิดจะหันกลับไป สายลมเย็นก็โจมตีมา ท่ามกลางความมืดสลัวๆ เหลือบเห็นว่าด้านหลังราวกับมีดวงไฟสีเขียวเข้มปรากฏ ยามนี้ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เพียงรู้สึกว่าขนบนตัวลุกตั้งขึ้นมา…

………………………