№ 801 ไม่เข้าใจ

ออกมาด้านนอก เซี่ยงหวาลังเลสักพัก มองไปยังไป๋เสี่ยว “เอาข้อมูลมาให้ข้าอ่านทีซิ!”

ตู้ฝานกับไป๋เสี่ยวได้ยินเช่นนี้ต่างมองยังเขา ชะงักไปเล็กน้อย แล้วไป๋เสี่ยวก็ยื่นเอกสารไป “เช่นนั้นเจ้าอ่านเถอะ! ประเดี๋ยวข้ายังต้องส่งคืน”

“อืม” เซี่ยงหวาขานรับ หลังจากได้รับเอกสารก็เข้าไปห้องข้างๆ ที่เสี่ยวเอ้อร์มาเปิด

ไป๋เสี่ยวเอ่ยกับตู้ฝานว่า “พวกเจ้าจะลงไปกินอะไรหน่อยไหม?”

“อืม” ตู้ฝานพยักหน้า ลงตึกไปพร้อมกับเขา แล้วสั่งอาหารเล็กน้อยสองสามอย่างมากินสองชาม

เมื่อกินไปถึงครึ่งหนึ่ง ไป๋เสี่ยวพลันเอ่ยว่า “เหมือนว่านางยังไม่ได้กินอะไรกระมัง?” ดังนั้นจึงสั่งอาหารอีกสองอย่างให้เสี่ยวเอ้อร์ส่งขึ้นตึกไป

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ประตูห้องชั้นบนเปิดออก เซี่ยงหวาเดินออกมา หลังเห็นทั้งสองนั่งอยู่ชั้นล่าง ก็มายังด้านล่างยื่นเอกสารคืนให้ไป๋เสี่ยวและกลับห้องไปอีกครั้ง

“เขาเป็นอะไรไป? ทำไมดูท่าทางแปลกๆ?” หลังดื่มน้ำแกงไปครึ่งค่อนชามไป๋เสี่ยวก็สั่งเสี่ยวเอ้อร์เก็บอาหารบนโต๊ะ มองไปยังตู้ฝาน “พวกเจ้าไปติดต่อคนพวกนั้นไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมีแค่พวกเจ้าสองคนตามคุณชายกลับมา?”

ตู้ฝานมองร่างเซี่ยงหวา เอ่ยว่า “คนพวกนั้นเข้าภูเขาไปแล้ว”

ไป๋เสี่ยวได้ยินคำพูดนี้ ก็สูดลมหายใจเล็กน้อย “ไม่ใช่กระมัง? เข้าภูเขาไปจริงหรือ? จะใจกล้าเกินไปหรือเปล่า?”

ตู้ฝานลุกขึ้นเดินไปยังชั้นบน “ข้าจะกลับไปพักผ่อนก่อน” ไม่รอไป๋เสี่ยวเอ่ยปากก็ก้าวขึ้นตึกไปก่อน

ไป๋เสี่ยวเห็นแต่ละคนแปลกๆ ไปก็ไม่ได้สนใจ เก็บเอกสาเรียบร้อย คิดจะนำไปคืนเสียก่อน ถึงอย่างไรพวกเขาก็กำชับไว้ นี่มีแค่ชุดเดียวอ่านเสร็จต้องส่งกลับไป

เมื่อท้องฟ้ากลางคืนยิ่งค่อยๆ มืดค่ำ ภายในโรงเตี๊ยมเงียบสงัด ทว่าเวลาเที่ยงคืนเซี่ยงหวากลับเปิดประตูห้องกำลังจะเดินออกมา ก็เห็นร่างหนึ่งกำลังนั่งพิงมองเขาบนราวหน้าประตู

“เจ้าคิดจะสร้างปัญหาให้นายท่านหรือไร?” ตู้ฝานจ้องมองเขา พร้อมเอ่ยถามเสียงเย็นเยียบ

เซี่ยงหวาครุ่นคิด ผ่านไปเนิ่นนานถึงเอ่ยว่า “เพราะไม่คิดจะสร้างปัญหาให้คุณชาย ดังนั้นข้าจึงคิดจะไปคนเดียวตอนกลางคืน”

“ไม่ต้องไปหรอก เจ้าไปครั้งนี้ก็ไม่เห็นใครรอดสักคน ต่อให้เจ้าไปแค่เพิ่มคนตายอีกหนึ่งเท่านั้น สถานที่แปลกๆ นั่น แม้แต่นายท่านยังไม่อยากไปยุ่งเกี่ยว เจ้าจะลงไปในน้ำโคลนนี้ทำไมอีก”

“แต่ข้าพาพวกเขามา…”

“เดิมทีพวกเขาตามคนพวกนั้นมา ถึงไม่มีเจ้าพามาก็คงเข้าภูเขาไป ส่วนเจ้า แม้นายท่านเตือนแล้ว พวกเขายังดื้อดึงคิดจะเข้าไปรนหาที่ตาย โทษคนอื่นไม่ได้หรอก”

เซี่ยงหวาได้ยินคำพูดนี้ก็ครุ่นคิด ยืนนิ่งไม่ขยับ

“ในเมื่อเจ้าติดตามนายท่านแล้ว ทุกอย่างต้องมีคำสั่งนายท่านก่อน คนพวกนั้นจะเป็นหรือตาย นายท่านไม่บอก เจ้าก็ยุ่งน้อยๆ หน่อย” กล่าวคำพูดนี้จบ เขาถึงจะลุกขึ้นกลับห้อง

เซี่ยงหวาหลังยืนตรงประตูเสียเนิ่นนาน ก็มองไปยังทิศทางภูเขาร้อยปีพลางถอนหายใจเบาๆ ถึงจะหมุนตัวเข้าห้อง

เช้าตรู่วันต่อมา เฟิ่งจิ่วกินอาหารอยู่ชั้นล่าง อีกโต๊ะหนึ่งไป๋เสี่ยวกับเซี่ยงหวาสองคนนั่งดื่มชา ผ่านไปสักพักตู้ฝานที่ออกไปสอบถามข่าวคราวก็เดินเข้ามา

“นายท่าน คนพวกนั้นที่เข้าภูเขาไปยังไม่ออกมาเลยสักคน อยู่ข้างในกันหมดขอรับ”

“อืม”

เธอขานรับ ห้วงความคิดกำลังคิดว่าตระกูลนั้นมีเรื่องอะไรกันแน่? แม้แต่ที่เขียนในเอกสารยังมีแต่พวกเรื่องคาดเดาและผิวเผิน เรื่องเกี่ยวกับภายในกลับไม่เอ่ยถึงสักนิด

ถึงขั้นไม่เคยมีใครเห็นคนตระกูลนั้นเดินออกจากภูเขาร้อยปีเลย…

…………………