№ 813 ยาเซียนสำเร็จขั้นอาจารย์โอสถปรากฏ

คนทั้งสองมองหน้ากัน ต่างเห็นความตกตะลึงในดวงตาอีกฝ่าย เวลาต่อมาจึงมุ่งไปยังยอดเขาสำนักยาเซียนพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ยามนี้บนท้องฟ้ามีสายฟ้าสองสายผ่าลงมาติดกัน ดังเปรี้ยงรวดเดียวสามครั้ง…

ยาอายุวัฒนะที่ดึงดูดสายฟ้าได้ อย่างต่ำที่สุดต้องเป็นยาอายุวัฒนะระดับห้า นางคลุกคลีกับศาสตร์ยาเซียนแค่ปีเดียว หรือว่ากลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้าได้แล้ว? เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ใจของทั้งสองก็เกิดคลื่นปั่นป่วน

หากเป็นเช่นนี้จริง พรสวรรค์นี้ก็ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน!

เวลาเดียวกันนี้เอง ภายในอีกเขตเรือนบนยอดเขาหลัก โม่เฉินที่เห็นสายฟ้าผ่าลงตรงสำนักยาเซียนเช่นกันแววตาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นมุ่งไปยังยอดเขาสำนักยาเซียนอีกคน

กวนสีหลิ่นกับเยี่ยจิงรู้ว่าเป็นความเคลื่อนไหวที่เฟิ่งจิ่วก่อขึ้น ก็มุ่งไปทางสำนักยาเซียนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แน่นอนว่าไม่ขาดนักเล่นแร่แปรธาตุสองคนบนยอดเขาสำนักยาเซียน รวมถึงอาจารย์โอสถคนที่ตลอดมาไม่เคยโผล่หน้าผู้นั้น

พูดได้ว่า อาจารย์โอสถท่านนั้นมาถึงหน้าอาศรมของเฟิ่งจิ่วเร็วกว่าคนอื่นๆ หนึ่งก้าว เพราะในเวลานั้นที่ยาเซียนสำเร็จ กลิ่นหอมยาที่ไม่อาจปกปิดกำจายออกไป กลิ่นหอมยาเข้มข้นล่องลอยในอากาศ อีกทั้งยังดึงดูดสายฟ้ามา เขารู้ว่าเป็นยาอายุวัฒนะระดับห้าขึ้นไปตั้งแต่แรก ด้วยเหตุนี้จึงตรงมายังอาศรมของเฟิ่งจิ่วทันที

เฟิ่งจิ่วข้างในอาศรมถือยาอายุวัฒนะไว้สามเม็ด สองเม็ดเป็นยาเซียนที่สำเร็จ อีกเม็ดกลายเป็นยาประหลาดไม่รู้ชื่อ ถูกเธอเก็บเข้าห้วงมิติไปตามสะดวก

“ศึกษามานานขนาดนี้ ในที่สุดข้าก็ศึกษาออกมาได้แล้ว” เมื่อเห็นลวดลายยาเซียนบนยาอายุวัฒนะสองเม็ดนี้ รวมถึงกลิ่นอายยาเซียนที่ไหลเอ่อบนนั้น เธอก็ยิ่งพอใจ

“เม็ดหนึ่งสั่งคนส่งไปให้พี่สาว อีกเม็ดก็เก็บไว้ก่อนแล้วกัน! กลั่นยาบำรุงโฉมนี้ออกมาได้ ขอแค่ปรับปรุงเสียหน่อย ก็กลั่นยาอายุวัฒนะที่ทำให้ท่านปู่กลายเป็นหนุ่มได้แล้ว” เธอกล่าวกับตัวเอง ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น ขณะคิดจะอาศัยความฮึกเหิมนี้กลั่นยาคงรูปลักษณ์ที่ผู้ชายกินได้เช่นกันออกมา ก็ได้ยินว่าด้านนอกมีคนกำลังตะโกนเรียกเธอ จึงเก็บยาอายุวัฒนะแล้วเดินออกมา

“นั่นใคร?”

เธอที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงชุดสีเขียวครามบนร่างยับยู่ยี่ ใบหน้ากระด่างกระดำ ไม่รู้ว่าเปื้อนขี้เถ้าหรือผงยาอะไร กลิ่นยาบนตัวกระจายไปในอากาศเมื่อเดินออกมา

“เจ้าคือเฟิ่งจิ่ว?” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วจ้องเฟิ่งจิ่วพลางพินิจมองหัวจรดเท้า

“ใช่ขอรับ แล้วท่านเป็นใคร?” เธอพยักหน้า พร้อมถือโอกาสสางเส้นผม คิดจะใช้นิ้วมือหวีสักหน่อยไม่ให้เสียมารยาทเกินไป แต่เธอไม่เห็นว่าสภาพตอนนี้ย่ำแย่เสียจนแย่ไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

“ข้าคืออาจารย์โอสถหวงแห่งยอดเขาสำนักยาเซียน เจ้ากลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้าได้ใช่หรือไม่? รีบเอามาให้ข้าดูเสียหน่อย” น้ำเสียงเขาเร่งเร้า ใบหน้ามีทั้งความกังวลและเฝ้ารอ

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ไม่รู้สึกอะไร คิดว่าเขาคงเห็นเธอกลั่นยาอายุวัฒนะระดับห้า ค่อนข้างตื่นเต้นอยากเห็นสักหน่อย ด้วยเหตุนี้จึงหยิบขวดหนึ่งในนั้นมาและเทยาอายุวัฒนะออกมา

“เป็นยา…”

เมื่อฝ่ามือเธอกางออก กำลังจะบอกเขาเรื่องคุณสมบัติกับผลลัพธ์ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ ก็เห็นเขาหยิบยาอายุวัฒนะไปจากมือทันที เห็นเช่นนี้เธอเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีก

“เป็นยาอายุวัฒนะระดับห้า กลิ่นนี้ใส่ดอกปิงหลิงหรือ? ยังมีกลิ่นดอกเจี๋ยเกิ่ง (ดอกระฆังจีน) อีก ดี ดีจริงๆ! สีและกลิ่นนี้ล้วนเป็นเอกลักษณ์ ดี ช่างดีนัก…”

เขาพูดพลางถือยาอายุวัฒนะเดินไปเดินมา ทำท่าทางเหมือนจะเก็บไปเสียเดี๋ยวนี้ เฟิ่งจิ่วมองแล้วสีหน้าแปลกไป คิ้วก็กระตุกแวบหนึ่ง

……………………….