№ 823 ยมราชน้อย

สองคนที่เฝ้าประตูอยู่อีกด้านเอี้ยวหูฟังตลอด เมื่อได้ยินคำพูดที่ว่า สีหน้าก็แปลกพิลึก เมื่อมองเฟิ่งจิ่วในชุดสีแดง แววตายิ่งมีความแปลกใหม่และประหลาด ไม่นึกว่าหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาท่าทางโดดเด่นเพียงนี้จะชอบผู้ชายด้วยกัน?

หลังจากเฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดฮุยหลางก็เหลือบมองเขา แล้วกวาดมองเด็กน้อยข้างๆ ถามว่า “เช่นนั้นเขาเป็นใคร เจ้าพาเขามาที่นี่ทำไม?”

“เขาเป็น…” เสียงฮุยหลางหยุดไป มองเธอพลางฉีกยิ้ม “นายท่านให้ข้าพาเขาเข้ามาส่งให้ท่าน บอกว่าขอให้ท่านปกป้องเขาดีๆ”

เธอได้ยินคำพูดนี้ก็ขมวดคิ้ว “สถานการณ์เขาแย่มากรึ? เวลาปีกว่านี้เขายังแก้ปัญหาไม่ได้หรือ?”

“ไหนเลยจะง่ายดายเพียงนั้น เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีนัก ไม่มีเวลามาดูแลเขา ดังนั้นจึงสั่งข้าพาเขามาส่งให้ท่าน บอกว่าพาไปไว้ไหนก็ไม่สบายใจ มีแต่ต้องให้เขาติดตามข้างกายท่านถึงจะวางใจได้ มิเช่นนั้นข้าคงไม่พาเขามาส่งไกลขนาดนี้”

ฮุยหลางปั้นหน้ายิ้มเอ่ยพลางเช็ดๆ เหงื่อ บอกว่า “ข้าเองก็อยู่ห่างข้างกายนายท่านไปไม่ได้ เดินทางมาครั้งนี้เสียเวลาไม่น้อย ตอนนี้มาส่งคนถึงที่แล้ว ข้าต้องกลับไปก่อน”

กล่าวแล้วก็ไม่ให้โอกาสเฟิ่งจิ่วพูดอะไร เร่งฝีเท้ามายังข้างกายเด็กชายคนนั้น ก่อนบอกเขาว่า “จากนี้ไปท่านต้องติดตามนาง ข้าขอตัวไปก่อน” สิ้นเสียงก็ร่อนกระบี่บินไปทันที

เฟิ่งจิ่วอึ้งไปพักหนึ่ง เห็นเขาจากไปราวกับวิ่งหนีก็อดตะโกนด่าไม่ได้ “ฮุยหลาง! เจ้าบ้านี่! ยังไม่กลับมาพูดให้ชัดเจนอีก!”

เจ้าบ้านี่ ไม่เจอกันตั้งปีกว่าเธออยากจะถามสถานการณ์ของนายท่านเขาเสียหน่อย! นึกไม่ถึงว่าทิ้งเด็กน้อยคนนั้นไว้ให้เธอแล้วก็กลับไปเลย? ทำบ้าอะไรเนี่ย? เธออดกลั้นความโกรธในอก เมื่อเห็นเด็กน้อยคนนั้นยืนเอามือไพล่หลังเหมือนผู้ใหญ่ ซ้ำยังใช้หางตามองเธอ ก็ถลึงตาอย่างอดไม่ได้

“เจ้าหนู มานี่ซิ”

แม้จะเก็บกลั้นโทสะ แต่เห็นเด็กชายคนนั้นมีใบหน้าเหมือนโม่เจ๋อที่ตัวหดเล็กลง เธอก็โกรธไม่ลง แม้แต่ตอนพูดจาเสียงยังเบาลงเล็กน้อย ราวกับกลัวว่าจะทำให้เด็กน้อยอายุสามสี่ขวบตกใจ

เด็กน้อยคนนั้นมองเฟิ่งจิ่ว คิดๆ แล้วถึงจะก้าวเท้าเดินมายังเบื้องหน้าเธอ ครั้นเห็นว่าตนเองสูงยังไม่พอถึงเอวอีกฝ่าย ใบหน้าเล็กงดงามก็ถมึงทึงขึ้นมา

“เจ้าชื่ออะไร?” เฟิ่งจิ่วนั่งยองลง จากนั้นสบตากับเด็กน้อย

“ยมราชน้อย” เขาเอ่ยปากบอก น้ำเสียงไร้เดียงสาเสียจนทำให้คนใจอ่อน

ยามมองใบหน้าเล็กงดงามที่บึ้งตึง รวมถึงท่าทางยืนเอามือไพล่หลังอีกครั้ง เฟิ่งจิ่วก็หลุดหัวเราะทันที “ยมราชน้อย? เจ้าซนมากนักหรือถึงถูกเรียกเช่นนี้? ข้าถามว่าเจ้าชื่อจริงว่าอะไรต่างหาก ไม่ได้ถามชื่อเล่น”

เธอมองเด็กน้อยคนนี้ ภายในหัวกำลังคิดว่าถ้าเธอแต่งงานกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อ ลู

กของพวกเขาหลังจากนั้นจะมีหน้าตาเช่นนี้หรือไม่? แต่เด็กน้อยที่หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะคนนี้ไม่ใช่ลูกนอกสมรสของเขาจริงหรือ?

เขาชำเลืองมองเธอ ขยับปากพูดว่า “ยมราช” เสียงใสเป็นเอกลักษณ์ของเด็กอายุสามสี่ขวบ

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็หน่ายใจ และไม่ถามอะไรอีก เดิมทีคิดจะไปตลาดมืด แต่ตอนนี้มีเด็กน้อยคนนี้เพิ่มมา ดูท่าคงไม่เหมาะจะออกไปสักเท่าไร ดังนั้นจึงยิ้มถามว่า

“เช่นนั้นยมราชน้อย เจ้าหิวหรือยัง อยากกินอะไรหรือไม่?”

…………………………….