№ 838 กลับมาก็ดีแล้ว

“ท่านพ่อ!” เธอวิ่งเข้าไป โผไปยังอ้อมกอดเขา “ท่านพ่อ คิดถึงข้าหรือไม่เจ้าคะ?”

เฟิ่งเซียวรับลูกสาวที่โผเข้ามาไว้ ยามนี้ชายฉกรรจ์ผู้เด็ดเดี่ยวหัวใจอ่อนยวบลงจนไม่เข้าท่า เขาลูบหัวลูกสาวในอ้อมแขนเบาๆ และยิ้มเอ่ยว่า “คิดถึงสิ ตั้งแต่เจ้าจากบ้านไปก็คิดว่าเมื่อไรเจ้าจะกลับมา และเฝ้ารอมาตลอด ในที่สุดเจ้าก็กลับมาบ้าน ไปๆ พ่อให้คนทำอาหารที่เจ้าชอบกินมาเลี้ยงต้อนรับเจ้าแล้ว”

ทางด้านหลัง ยมราชน้อยที่ก้าวเนิบช้าเดินมาทำหน้านิ่งมองสองพ่อลูกซึ่งโอบกอดกัน แม้เป็นพ่อลูก แต่เขามองแล้วยังรู้สึกขวางหูขวางตา ทว่าไม่ได้พูดอะไร แค่ในใจไม่สบอารมณ์ สีหน้าก็ดำทะมึน

“เอ๊ะ? เด็กคนนี้เป็นใคร ทำไมหน้าตาถึง…” เฟิ่งเซียวเอ่ย ขณะกำลังจะบอกว่าคล้ายเจ้าตำหนักยมราช ก็เห็นเด็กน้อยเดินเข้ามาดึงๆ ชายเสื้อของลูกสาวตน

“เป็นอะไรไป?” เฟิ่งจิ่วก้มหน้ามองพร้อมถาม

ยมราชน้อยยื่นสองแขนโดยไม่พูดไม่จา แต่ความหมายชัดเจนยิ่งว่าจะให้เธออุ้มเขาเดินไป

เฟิ่งจิ่วเห็นเช่นนี้กลับยิ้ม พลางกล่าวว่า “ท่านพ่อ เขาบอกว่าเป็นน้องชายของเจ้าตำหนักยมราช นามยมราชน้อย ช่วงนี้มาติดตามข้าเจ้าค่ะ”

สิ้นเสียงเธอก็มองเด็กน้อยที่ยื่นสองแขนจะให้ตนอุ้ม ก่อนยิ้มตาหยีบอกว่า “ให้ข้าอุ้มหรือ ได้ เจ้าตามข้าทันค่อยว่ากัน”

ได้ยินเพียงเธอหัวเราะเสียงสูง ร่างชุดแดงแวบผ่าน คนที่เดิมทียืนอยู่ตรงหน้าพุ่งไปด้านหน้า มุ่งไปทางราชวังเสียแล้ว

เฟิ่งเซียวมองลูกสาววิ่งตรงไปด้านในวังพลางส่ายหน้า ยิ้มบอกเด็กน้อยคนนั้นว่า “มาๆ ข้าจะอุ้มเจ้าเอง” แขนเพิ่งยื่นออกไปกลับเห็นอีกฝ่ายถลึงตา แล้วร่างเล็กก็ทะยานไปข้างหน้าราวกับสายลม ไล่ตามลูกสาวของเขาไป

“ความเร็วนี้…”

เขาพูดไม่ออกไปบ้าง เด็กคนนี้เพิ่งอายุสามสี่ขวบเองกระมัง ทำไมถึงมีความเร็วเช่นนี้?

“ผู้ครองแคว้น” เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาคารวะ

“โอ้ ทำไมมีแค่พวกเจ้าสองคนตามกลับมาล่ะ พวกองครักษ์ตระกูลเฟิ่งไม่ตามกลับมาหรือ?” เขาแปลกใจเล็กน้อย ไม่เพียงองครักษ์ไม่ได้ตามกลับมา เหล่าไป๋เองก็เช่นกัน

“พวกเขายังมีเรื่องต้องทำขอรับ นายท่านเลยให้พวกเขาอยู่ทางนั้น ส่วนเหล่าไป๋พูดภาษามนุษย์ได้แล้ว นายท่านกังวลว่ามันจะเอ่ยปากสร้างปัญหา ดังนั้นจึงทิ้งไว้ทางนั้นไม่พากลับมาด้วย”

“เหล่าไป๋พูดภาษามนุษย์ได้? มันกลายเป็นสัตว์เทวะแล้วหรือ?”

เหลิ่งหวายิ้มตอบ “เปล่าขอรับ แต่ได้ยินว่าหลังกินยาอายุวัฒนะที่นายท่านหลอมกลั่นก็พูดได้”

“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง เอาเถอะ! พวกเจ้าก็เข้าไปด้วยสิ! กลับมาเหนื่อยๆ ต้องพักผ่อนเสียหน่อย” เขายิ้มกล่าว จากนั้นเข้าไปด้านในพร้อมกับพวกเขาสองคน

ภายในตำหนัก ผู้เฒ่าที่ได้ยินว่าเฟิ่งจิ่วกลับมาแล้วมายังด้านหน้า ยังไม่ทันถึงตำหนักหน้าก็พบเฟิ่งจิ่วระหว่างทาง เมื่อเห็นหลานสาวที่สวมชุดสีแดงสะดุดตา เขาเผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมาทันที

“แม่หนูเฟิ่ง เจ้ากลับมาจนได้”

“ท่านปู่” เฟิ่งจิ่วขานเรียก มองท่านปู่ที่เป็นเหมือนชายวัยกลางคน เห็นใบหน้าเขาแดงเปล่งปลั่ง สีหน้าใช้ได้ ก็รู้ว่าสุขภาพร่างกายเขาไม่เลว

ใช่สิ เขาในยามนี้คงไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

ก่อนหน้านี้ท่านปู่ยังความจำเสื่อมเป็นระยะๆ เธอรักษาหายไปนานแล้ว พลังตอนนี้ก็อยู่ระดับจักรพรรดินักรบ ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งในแคว้นระดับเก้านี้ ซ้ำยังมีหญิงงามเคียงข้าง ร่างกายและจิตใจย่อมเป็นสุขยิ่ง สีหน้าดียิ่งนัก

“ข้าเพิ่งพูดอยู่ว่าจะขึ้นปีใหม่แล้วทำไมเจ้ายังไม่กลับมา กำลังพูดก็ได้ยินว่าเจ้ามาถึงวังเรียบร้อย กลับมาก็ดีแล้วๆ” เขาพยักหน้า สายตาที่มองหลานสาวเต็มไปด้วยความรักใคร่และห่วงใย

……………………