№ 837 นักเดินทางกลับบ้าน

ได้ยินคำพูดนี้ สายตาทุกคนต่างหยุดลงบนร่างยมราชน้อย

แปดจักรวรรดิใหญ่? สำนักคุมสัตว์?

นั่นคืออะไรกัน?

แต่ละความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจทุกคน สำหรับพวกเขาซึ่งไม่เคยไปแปดจักรวรรดิใหญ่มาก่อน ในใจมีความอยากรู้อย่างแรงกล้าอยู่ ทว่าก็รู้ว่าสถานที่เช่นนั้น หากไม่มีพลังแข็งแกร่งเกรงว่าคงไปไม่ได้

พวกเขาเข้าใจอย่างยิ่ง หากอนาคตนายท่านของพวกเขาไป เช่นนั้นพวกเขาอาจจะไปไม่ได้ เพราะหากไม่มีพลังแข็งแกร่งก็เอาชีวิตรอดในสถานที่เช่นนั้นไม่ได้แน่นอน

ระหว่างพักในคฤหาสน์สองสามวัน เฟิ่งจิ่ววางเขตหวงห้ามกลางอากาศให้ที่นี่ใหม่ ซ้ำยังเสริมพลังป้องกันค่ายกลรอบๆ คฤหาสน์ ด้วยเห็นว่าพวกหลัวอวี่ยังไม่กลับมาจึงทิ้งเหล่าไป๋ไว้ และพาแค่เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคน รวมถึงยมราชน้อยกับอสูรกลืนเมฆาออกจากคฤหาสน์ไป

เที่ยวเล่นมาตลอดทาง จนกระทั่งวันขึ้นปีใหม่ถึงจะกลับถึงราชวงศ์เฟิ่งหวง

ภายในวังหลวง

“เฟิ่งเซียว แม่หนูเฟิ่งไม่ได้บอกหรือว่าจะกลับมาเมื่อไร” ผู้เฒ่าเฟิ่งเอามือไพล่หลังมาที่ด้านในตำหนัก

เฟิ่งเซียวที่กำลังตั้งใจจัดการราชกิจเงยหน้ามอง เห็นว่าเป็นผู้เฒ่าก็วางงานในมือลงและลุกขึ้นยิ้มเอ่ย “ท่านพ่อ ท่านอย่าร้อนใจไป เสี่ยวจิ่วน่าจะกลับมาฉลองปีใหม่ ยังมีเวลาอีกสองวันกว่าจะถึงวันขึ้นปีใหม่ เดาว่าคงเป็นสองวันนี้กระมัง!”

“ส่งสองสามคนไปรอตรงประตูเมือง นางกลับมาแล้วจะได้กลับมารายงาน ไม่ต้องให้ข้ารออยู่ตลอดเช่นนี้” ท่านผู้เฒ่าเดินไปมา พลางบอกอีกว่า “ไม่รู้ว่านางกลับมาครั้งนี้จะพักนานแค่ไหน แม่หนูคนนี้ไปตั้งหนึ่งปี ไม่รู้อยู่ข้างนอกจะผอมลงหรือไม่?”

เฟิ่งเซียวเห็นดังนั้นก็ยิ้มกล่าว “ท่านพ่อ เสี่ยวจิ่วทางนี้ท่านไม่ต้องกังวลไป แต่ทางท่านแม่ต้องดูแลมากๆ หน่อย นางใกล้ถึงเวลาคลอดแล้ว ตอนนี้จำไว้ว่าอย่าห่างจากนางเชียว”

เมื่อนึกถึงว่าอีกไม่นานเขาจะมีน้องชายหรือน้องสาวเพิ่มมาอีกคน หนำซ้ำน้องชายหรือน้องสาวคนนี้ยังอ่อนกว่าลูกสาวของตนเกือบสิบกว่าปี ในใจเขาก็มีความรู้สึกนับร้อยพัน

ทั้งทอดถอนใจและยินดี นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาอยู่มาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว ยังจะมีน้องชายน้องสาวเกิดใหม่อีก ความรู้สึกเช่นนี้ช่างแปลกใหม่จริงๆ

“ไม่เป็นไร ซู่ซีคำนวณแล้ว คงฉลองปีใหม่เสร็จถึงจะคลอด” เขาโบกๆ มือพลางกล่าว “ยิ่งไปกว่านั้น หมอตำแยอะไรก็ล้วนเตรียมไว้เรียบร้อย ไม่มีทางพลาดหรอก”

“ไม่รู้พวกเขาบอกข่าวดีนี้กับเสี่ยวจิ่วหรือยัง ว่านางจะมีน้าหรืออาตัวน้อยเพิ่มมาอีกคน?” เฟิ่งเซียวเอ่ยถึงตรงนี้ก็หัวเราะขึ้นมา

ผู้เฒ่าเฟิ่งยิ้มเก้อเขิน ใบหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อย แก่ถึงเพียงนี้ยังจะมีลูกอีก พูดขึ้นมาแล้วผิวหน้าก็ออกจะ…

“เช่นนั้นข้าจะกลับไปก่อน แม่หนูเฟิ่งกลับมาอย่าลืมบอกข้าด้วยละ” เขากล่าวจบก็รีบร้อนหมุนตัวเดินออกไป

เฟิ่งเซียวเห็นแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ เดินเอามือไพล่หลังออกไป กำลังจะเรียกองครักษ์ตระกูลเฟิ่งออกไปรอนอกประตูวัง ก็เห็นองครักษ์คนหนึ่งเร่งร้อนเข้ามา

“นายท่าน พวกคุณหนูใหญ่กลับมาแล้วขอรับ” องครักษ์วัยกลางคนยิ้มเอ่ยอย่างยินดี “มาถึงประตูวังแล้ว ข้าน้อยเห็นไกลๆ จึงเข้ามารายงาน”

เฟิ่งเซียวได้ยินก็ดีใจมาก “ดีๆ กลับมาแล้วก็ดี” ระหว่างพูดก็ก้าวยาวเดินออกไป

ตรงประตูวัง พวกเฟิ่งจิ่วเดินเข้ามาพร้อมกัน เธอที่เดินอยู่ข้างหน้าเห็นบิดาสาวก้าวมาต้อนรับจากไกลๆ ครั้นเห็นเขาใบหน้าก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างอดไม่ได้ หัวใจยังอ่อนยวบตามไปด้วย

ปีก่อนจากบ้านปีนี้กลับมา เวลาตลอดหนึ่งปีไม่เจอหน้ากัน เมื่อไม่เจอก็ไม่รู้สึกอะไร พอพบหน้าถึงรู้ว่าในใจคิดถึงเช่นนี้

………………………….