№ 862 ข้าอยากจะยืมเงิน

กลับไม่คิดว่ารอยยิ้มนี้จะทำให้ทุกคนหนังศีรษะชา สีหน้าเปลี่ยนไป ต่างพากันไม่กล้ามองเขาอีก

เธอเลิกคิ้วขึ้น มองไปยังเหลิ่งหวาตรงหน้าที่มีรอยยิ้มอ่อนโยน ถามว่า “ข้าหน้าตาน่ากลัวมากรึ? หรือว่าช่วงนี้วิ่งตากแดดไปทั่วมาตลอดจนขี้เหร่ไปเสียแล้ว? ทำไมแต่ละคนเห็นข้าราวกับเห็นผี?”

“นายท่านสง่างามที่สุดในใต้หล้าไร้คนเทียบ พวกเขาถูกรัศมีแพรวพราวของนายท่านสะท้อน ดังนั้นจึงไม่กล้ามองนายท่านขอรับ”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็หัวเราะลั่น “นับวันเจ้ายิ่งพูดจาเก่ง ไม่เลวๆ” เธอพยักหน้าและยิ้มอย่างพอใจยิ่ง

ได้ยินคำพูดพวกเขา แม้แต่ทหารยามเมืองที่เก็บเงินด้านหน้ายังสังเกตเห็นพวกเขาสามคน แต่ละคนเผยรอยยิ้มออกมาโดยฉับพลัน กระทั่งพวกเขามาถึงด้านหน้า หัวหน้ากองคนนั้นในหมู่ทหารยามเมืองก็ยิ้มถาม “คุณชายมาชมงานสมัชชาวิเคราะห์ยาเซียนครั้งใหญ่ใช่หรือไม่ขอรับ?”

“ถูกต้อง” เฟิ่งจิ่วพยักหน้า เผยรอยยิ้มเอ่ยถาม “มาถึงเมืองหลวงแคว้นสูงส่งครั้งแรก ไม่ทราบว่าหัวหน้ากองท่านนี้มีที่เข้าพักดีๆ แนะนำหรือไม่?”

อาจเพราะเธอสูงศักดิ์ไม่ธรรมดา ทำให้คนแค่มองก็รู้ว่าต้นกำเนิดไม่ธรรมดา ดังนั้นหัวหน้าทหารยามเมืองจึงเอ่ยถึงพวกโรงเตี๊ยมและสถานที่ที่ค่อนข้างดีในเมืองอย่างอารมณ์ดี

“คุณชายลองไปดูที่โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งได้ว่ายังมีห้องว่างหรือไม่ ที่นั่นเป็นโรงเตี๊ยมในเมืองหลวงที่ใหญ่และดีที่สุด แต่ช่วงนี้เพราะงานสมัชชาวิเคราะห์ยาเซียนครั้งใหญ่จึงมีคนจากต่างถิ่นและแคว้นอื่นมาไม่น้อย หากไปช้าเดาว่าคงไม่ได้พัก ทว่าหากไม่มีห้องว่างจริงๆ พักโรงเตี๊ยมทางตะวันตกเมืองยังได้ โรงเตี๊ยมแถบนั้นส่วนมากจะเห็นทิวทัศน์ทะเลสาบตะวันตกได้หมด ถือว่าไม่เลว”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็หยักหน้า มองไปยังเหลิ่งหวา “ระหว่างทางพวกเราซื้อเหล้ามาไม่ใช่หรือ? ส่งให้หัวหน้าท่านนี้สักหนึ่งไหซิ”

“ขอรับ” เหลิ่งหวาขานรับ แล้วหยิบเหล้าไหหนึ่งจากในถึงฟ้าดินมาส่งถึงมือหัวหน้าคนนั้น “ขอพี่ชายท่านนี้โปรดเก็บไว้”

หัวหน้าคนนั้นโบกมือรัวๆ อย่างประหลาดใจไปบ้างที่ได้รับความโปรดปราน “ไม่ได้ๆ ข้าแค่ขยับปาก จะรับเหล้าดีๆ จากคุณชายได้อย่างไร”

“ไม่เป็นไรขอรับ นายท่านข้าบอกจะขอให้พี่ชายดื่ม พี่ชายก็เก็บไว้เถอะ!” เหลิ่งหวายัดเหล้าไหนั้นใส่ในอ้อมแขนเขา แล้วตามฝีเท้านายท่านจากไปพร้อมๆ กัน

หัวหน้าคนนั้นเห็นเช่นนี้ หัวใจปลาบปลื้มปนซาบซึ้ง คนเฝ้าประตูเมืองพวกนี้ ที่ผ่านมาเหล่าคุณชายตระกูลสูงศักดิ์หรือผู้ฝึกตนที่มีวรยุทธ์แข็งแกร่งไม่เคยไว้หน้าพวกเขา นึกไม่ถึงเขาแค่บอกคุณชายชุดแดงท่านนี้ไม่กี่ประโยค ก็ส่งเหล้าดีๆ ให้เขาไหหนึ่งมากอดไว้ในอ้อมอก

ถอยไปข้างๆ ท่ามกลางสายตาอิจฉาจากทุกคน เปิดออกดมๆ เพียงรู้สึกว่ากลิ่นหอมเหล้าอบอวลกระจายออกมา แค่ได้กลิ่นเหล้านี้ก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดา

“คุณชายท่านนี้โปรดรอเดี๋ยว” ผู้ฝึกตนคนนั้นตะโกน พลางวิ่งไปทางเฟิ่งจิ่ว

เฟิ่งจิ่วข้างหน้าหยุดฝีเท้าลงหันกลับไปมอง สายตามองผ่านจากบนร่างผู้ฝึกตนคนนั้น ถามว่า “มีธุระอะไร?”

ผู้ฝึกตนคนนั้นยิ้มหน้าเจื่อน กล่าวอย่างเขินอายไปบ้าง “คุณชายท่านนี้ ข้ามาจากแคว้นอื่นเช่นกัน เพียงแต่เดินทางมาไกล ระหว่างทางเงินสำหรับเดินทางก็ใช้ไปประมาณหนึ่ง อยากจะถามคุณชายว่าจะให้ข้ายืมเงินหน่อยได้หรือไม่?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็อึ้งไปเล็กน้อย ถามว่า “เจ้าว่าอะไรนะ?” เธอฟังไม่ผิดกระมัง?

“เช่นนี้… ขะ ข้าอยากจะขอยืมเงินคุณชายหน่อยขอรับ”

ภายใต้สายตาเฟิ่งจิ่ว ศีรษะเขาก้มต่ำลงอย่างอดไม่ได้ อาจเพราะรู้สึกอายที่จะพบใคร แม้แต่คำพูดยิ่งเอ่ยเสียงยิ่งเบาลง

……………………………