№ 863 สอนข้าทำของปลอม

ทว่าผู้ฝึกตนคนนี้ที่ใบหน้ามีความเขินอายบางส่วน ยามนี้กลับคลำหาโสมชิ้นหนึ่งออกมาจากในถุงฟ้าดิน

“คุณชาย นี่คือโสมภูเขาโบราณ เป็นพันธุ์แท้จากป่าและมีอายุ ท่านดูเนื้อสัมผัส ลายเส้นและกลิ่นโสมนี้ก็รู้ว่าเป็นของดี หากคุณชายไม่ยอมให้ยืมไม่เป็นไร ข้าจะขายยาทิพย์นี้ให้คุณชายแล้วกัน! ของดีๆ เช่นนี้หากซื้อไป เหรียญเงินหนึ่งหมื่นยังซื้อไม่ได้ คุณชายมีวาสนากับข้า จะขายให้คุณชายห้าพันแล้วกัน!”

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองโสมนั้น เอ่ยเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ไม่ต้องหรอก ของเช่นนี้ข้าไม่ต้องการ เจ้ามีของเช่นนี้ ถือออกไปขายก็เป็นเงิน จะขาดเงินได้อย่างไร”

“เห็นคุณชายใจกว้าง ไม่ขาดเงินแค่นี้ไม่ใช่หรือ? หนำซ้ำข้าไม่อยากสร้างปัญหาเกินไป” เขายิ้มเอ่ยอย่างหน้าด้าน

“เช่นนี้เอง?” เธอลูบๆ คาง ถามว่า “ชิ้นนี้ยังน้อยไป เจ้ามีอีกหรือไม่? หรือว่าอื่นๆ?”

ผู้ฝึกตนคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาเป็นประกาย “มีๆๆ ข้ายังมีอีกไม่น้อย พวกเราหาที่นั่งคุยกันเสียหน่อยไม่ดีกว่าหรือ?”

“นั่งคุยเสียเวลาเกินไป เช่นนี้แล้วกัน! ตรอกข้างหน้าไม่มีคน พวกเราไปคุยกันตรงนั้นไหม?” เธอมองไปยังตรอกด้านหน้า พลางให้สัญญาณ

“ได้ๆๆ เชิญคุณชายขอรับ เชิญ” เขารีบร้อนทำท่ามือเชื้อเชิญ แล้วเดินไปยังตรอกนั้นพร้อมกับเขา

เฟิ่งจิ่วสาวก้าวเดินไปในตรอก เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาตามมาด้านหลัง สองคนพี่น้องไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก? หลังมองหน้ากันก็ตามไปเงียบๆ

มาถึงภายในตรอก ชายคนนั้นล้วงสมุนไพรล้ำค่ายี่สิบกว่าต้นออกมาจากในถุงฟ้าดิน ในนั้นมีโสมภูเขาโบราณหลายชิ้น เขาวางเรียงบนพื้น มองไปยังเฟิ่งจิ่ว “คุณชายลองดู ชอบชนิดไหนบอกได้ไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะคิดให้ท่านในราคาที่ถูกที่สุด”

“แม้แต่นี่ก็ยังมี?”

เฟิ่งจิ่วนั่งย่อบนพื้น หยิบสมุนไพรต้นหนึ่งในนั้นขึ้นมายิ้มๆ แล้ววางลง ก่อนจะหยิบอีกต้นหนึ่งขึ้นมาดู สุดท้ายหลังดูสมุนไพรทุกต้นเสร็จก็ยิ้มถามว่า “เจ้าคิดค่าปิดปากเท่าไร?”

ผู้ฝึกตนคนนั้นได้ยินก็อึ้งไปพักหนึ่ง ถามว่า “อะ อะไรนะ?”

“ขายยาทิพย์ปลอมมีโทษหนัก เจ้าใจกล้าไม่น้อยเลย!” เธอชายตามองผู้ฝึกตน “ว่ามาเถอะ! คิดค่าปิดปากเท่าไร? หากไม่มีผลประโยชน์สักนิดล่ะก็ เหอะๆ…”

ชายผู้ฝึกตนได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ รู้ว่าเจอผู้เชี่ยวชาญเสียแล้ว จึงเก็บสี่มุมผ้าที่ปูไว้บนพื้นในทันที หลังม้วนเก็บข้าวของก็คิดจะไป “ยาทิพย์ปลอมอะไรกัน? ท่านไม่ซื้อก็แล้วไป ไม่จำเป็นต้องใส่ร้ายข้าเช่นนี้”

ทว่าเมื่อเก็บข้าวของเตรียมหนี กลับเห็นว่าถูกชายหญิงสองคนนั้นขวางไว้ เขาหันกลับไปถลึงมองหนุ่มน้อยชุดแดงทันควัน “ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“ค่าปิดปาก” ดวงตาเธอฉายแววเล็กน้อย หรี่ตายิ้มพลางเอ่ย

“ข้าไม่มีเงิน”

“เห็นข้าเหมือนคนขาดเงินหรือ?” เธอเหลือบมองเขาอย่างดูแคลน

“เช่นนั้นท่านต้องการค่าปิดปากอะไร?” เขาขมวดคิ้วเอ่ยถาม

“ยาทิพย์ปลอมนี้ทำได้สมจริงมาก ทำอย่างไร? สอนข้าหน่อย”

คำพูดนี้กล่าวออกไป ก็แลกมาด้วยดวงตาชายผู้ฝึกตนที่เบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อ กราดมองเขา “จะ เจ้าฝันไปเถอะ!”

เธอได้ยินเช่นนี้ก็เลิกคิ้วขึ้น “พูดเช่นนี้ หรือเจ้าอยากให้ข้ารายงานเรื่องที่เจ้าขายยาทิพย์ปลอมออกไป? ถึงเวลานั้น ความไม่ผิดไม่ใช่แค่ราชวงศ์ แม้แต่สมาคมนักปรุงยาเดาว่าคงไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ”

ชายผู้ฝึกตนสีหน้าขาวซีด แน่นอนว่ารู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ แต่นึกไม่ถึงว่านำของออกมาขาย เห็นเป็นคนเชือดง่ายหลอกง่าย ใครจะรู้ว่าคนคนนี้กลับเจ้าเล่ห์ปานจิ้งจอก

…………………