№ 871 ลากเขาออกมา
“เจ้าค่ะ เป็นเหรียญทองนั้น ตอนนั้นหลังกระทบร่างข้าน้อยก็ร่วงลงพื้น แค่พุ่งชนนิดหน่อย ข้าน้อยไม่ได้สนใจ แต่นึกไม่ถึงว่าคนคนนั้นจะทำให้เส้นลมปราณบาดเจ็บ นายท่าน เขาไม่เพียงทำร้ายข้าน้อย ซ้ำยังทำนายท่านเสียหน้า”
หญิงบนพื้นกล่าวอย่างกระตือรือร้น หวังว่านายท่านจะช่วยนางทวงคืนความแค้นนี้ ไม่ปล่อยคนคนนั้นได้อยู่ดี บาดเจ็บถึงเส้นลมปราณ หากรักษาไม่หาย แม้ยังมีลมหายใจชีวิตนี้ก็พังทลายแล้ว
“เหรียญทองเหรียญเดียวก็ทำให้คนบาดเจ็บจนเป็นเช่นนี้ได้?” คุณชายชุดแดงมองไปยังชายชุดเทาพลางเอ่ยถาม
“ถูกต้องขอรับ เส้นลมปราณบาดเจ็บง่ายที่สุด และยากจะบาดเจ็บที่สุดเช่นกัน เพราะมีเวลาจำกัด ทุกหนึ่งชั่วยามเส้นลมปราณที่ไหลเวียนจะต่างกัน หนำซ้ำต่อให้รู้ว่าชั่วยามไหนเส้นลมปราณเส้นไหนจะไหลเวียน ลงมือคลาดเคลื่อนเล็กน้อยจะไม่บาดเจ็บถึงเส้นลมปราณ แต่บาดเจ็บแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปจะรักษาได้”
เขากล่าวจบก็มองไปยังหญิงบนพื้น บอกว่า “แม้คนคนนั้นลงมือทำให้เส้นลมปราณนางบาดเจ็บ แต่ยังคงเบาและไม่คิดจะเอาชีวิตนาง ทว่าหากรักษาไม่หาย ภายหน้าอย่างมากก็เป็นเช่นคนธรรมดาที่ฝึกบำเพ็ญไม่ได้”
“ตามหาคนคนนั้นมาให้ข้า!” คุณชายชุดแดงกล่าวเสียงเข้ม “รับเงินไปแล้ว ยังกล้าทำร้ายคนของข้าอีก? ใจกล้าไม่เบา!”
“เกรงว่าคงยากไปหน่อย” ชายชุดเทาคนนั้นกล่าว “พวกเราไม่คุ้นเคยกับที่นี่นัก อยากจะหาคนคนหนึ่งในเมืองหลวงนี้ไม่ง่ายดายเพียงนั้น”
คุณชายชุดแดงได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็คร่ำเครียด สะบัดแขนเสื้อ เอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ไปตลาดทหารรับจ้างปล่อยภารกิจไป ข้าไม่เชื่อว่าจะลากคนคนนั้นออกมาไม่ได้!”
ชายชุดเทาได้ยินคำพูดนี้ ก็ลังเลสักพัก บอกว่า “คนคนนั้นคงมีเส้นสายอยู่บ้าง ทำเช่นนั้นเกรงว่าจะไม่เหมาะ”
“ไม่เหมาะ?” คุณชายชุดแดงเอ่ยอย่างโกรธเคือง “ความแค้นนี้ไม่ได้ระบาย ข้าถึงจะรู้สึกว่าไม่เหมาะ!” กล่าวจบก็เดินไปข้างนอก
ชายชุดเทาเห็นเช่นนี้ สายตาคมกริบเหลือบมองหญิงบนพื้น แล้วหมุนตัวออกไปอย่างเย็นชา
สุดท้ายก็ไปปล่อยภารกิจไว้ที่สมาคมทหารรับจ้างจริงๆ และจะตามหาเฟิ่งจิ่วออกมา
ส่วนฝั่งตะวันตกเมืองทางนั้น เฟิ่งจิ่วกินอาหารในร้านแผงลอย ส่วนอสูรกลืนเมฆานอนอยู่ข้างกัน เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคนไปสอบถามข้อมูลยังไม่กลับมา
ข่าวจากสมาคนทหารรับจ้างในเมืองหลวงมีประสิทธิภาพที่สุด แทบพูดได้ว่าหลังปล่อยภารกิจออกไป ก็มีคนรับภารกิจนี้ เทียบกับคนต่างถิ่นแล้ว พวกเขารู้ชัดเจนยิ่งว่าจะตามหาคนคนหนึ่งในเมืองหลวงนี้ได้อย่างไร
ดังนั้นเมื่อคนสมาคมทหารรับจ้างเห็นหนุ่มน้อยชุดแดงที่นั่งกินอาหารในร้านแผงลอยตรงฝั่งตะวันตกเมือง ก็สั่งคนส่งข่าวกลับไป ส่วนตนเองคอยจับตามองอยู่ไม่ไกล
ด้วยความเฉียบแหลมของเฟิ่งจิ่ว เมื่อคนพวกนั้นจ้องมองเธอก็รู้แล้ว เพียงแต่มาถึงที่นี่ครั้งแรกใครจะมาเพ่งเล็งเธอ? เห็นศัตรูไม่ปรากฏตัว ดังนั้นจึงไม่สนใจ หลังกินอาหารเสร็จก็นั่งดื่มชารอพวกเหลิ่งซวงกลับมา
แต่นึกไม่ถึงว่ายังไม่ทันรอเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคน คุณชายชุดแดงคนนั้นก็มารอเสียแล้ว
“เด็กหนุ่มคนนั้นกระมัง?” ทหารรับจ้างคนหนึ่งชี้ไปยังเฟิ่งจิ่วที่นั่งในร้านแผงลอย พลางเอ่ยถามคุณชายชุดแดงกับชายวัยกลางคน
คุณชายชุดแดงไม่เคยเจอเฟิ่งจิ่ว จึงมองไปยังชายวัยกลางคน หลังเขามองไปแวบหนึ่งก็พยักหน้า “ถูกต้องขอรับ” กล่าวจบยังมอบรางวัลให้ทหารรับจ้างคนนั้น
ทหารรับจ้างรับรางวัลไป แล้วฉีกยิ้มกว้าง “ครั้งหน้ามีภารกิจเช่นนี้อีกก็อย่าลืมมาหาข้า” พูดจบถึงจะจากไปอย่างผ่าเผย
………………………….