№ 889 เลือดต้องล้างด้วยเลือด

ผู้ฝึกวิชามารชุดดำที่หลบไปคนนั้นจ้องมองกระบี่คมพยับในมือเฟิ่งจิ่วที่เปล่งประกายหนาวเย็นสีดำด้วยสีหน้าคร่ำเครียด ในดวงตามีความโลภและตื่นเต้นอย่างรุนแรง

“นี่คือแรงกดดันจากกระบี่คมพยับ? ไม่เลวเลยจริงๆ ดีมาก สมเป็นกระบี่เทวะในตำนานโดยแท้”

เขาจับจ้องกระบี่เฟิ่งจิ่ว พร้อมยิ้มอย่างชั่วร้าย เมื่อเสียงหัวเราะกระจายออกไป กระแสลมในอากาศก็ถูกปั่นป่วนด้วยแรงกดดันจากเขา เปลี่ยนเป็นหนักอึ้งและยากจะหายใจ เสียงหัวเราะนั้นยิ่งน่ากลัวเป็นพิเศษท่ามกลางค่ำคืน

เฟิ่งจิ่วไม่ได้มองคนอื่น สายตาจับจ้องเพียงผู้ฝึกวิชามารคนหัวหน้า ในเมื่อเขาเป็นคนฆ่าเซี่ยงหวา เช่นนั้นเธอจะให้เขาล้างด้วยเลือด!

ร่างสีแดงไหลพล่านไปด้วยกลิ่นอายพลังวิญญาณในยามค่ำคืน กระแสลมแพรวพราวราวเปลวไฟนั้นห้อมล้อมเธอไว้ และเสริมให้ร่างกายเธอเปล่งประกายยิ่ง แม้ท้องฟ้ามืดมิดยังเห็นได้ในแวบเดียว

เธอถือกระบี่คมพยับชี้ลงพื้น ดวงตาหรี่ลงครึ่งหนึ่งอย่างช้าๆ น้ำเสียงที่ทั้งเย็นเยียบและหนาวเหน็บมีความกระหายเลือดที่มืดครึ้มและแข็งแกร่งเปล่งออกไปในยามราตรี “ฆ่าคนของข้า เจ้าต้องชดใช้”

สิ้นเสียงเพียงเห็นร่างสีแดงนั้นพุ่งออกไปราวกับภูตผี ท่ากายแสนว่องไวหากไม่มีกระแสลมเปลวไฟที่พุ่งพล่านบนร่าง ก็ไม่มีทางจับการเคลื่อนไหวได้เลย

ทันใดนั้นทุกคนต่างรู้สึกว่าไอสังหารมืดฟ้ามัวดินปะทุมาจากบนร่างเด็กหนุ่มชุดแดง ไอสังหารที่ซัดโถมเข้ามาราวกับน้ำไหลหลาก กลืนกินพวกเขาด้วยท่าทางรุนแรงปานคลื่นสมุทร สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจที่สุด คือภายในไอสังหารยังแฝงด้วยแรงกดดันในตำนานที่ทำให้พวกเขาใจสั่นสะท้าน!

“ข้าจะให้พวกเจ้าลิ้มรสชาติของการถูกเฉือนให้ตายอย่างช้าๆ!”

น้ำเสียงเยียบเย็นน่ากลัวเปล่งออกจากปากเฟิ่งจิ่ว สิ่งที่ตามมาคือพลังกระบี่คมพยับที่เป็นเช่นพลังทำลายล้าง เพียงได้ยินเสียงลอยฟิ้ว กลางอากาศเหมือนถูกกระบี่เทวะในตำนานตัดออกเป็นสองครึ่งเสียดื้อๆ ประกายสีดำวาดออกลงไปเป็นแนวโค้ง แล้วฟันไปทางผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้นด้วยความเร็วปานสายฟ้า

ผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณถูกแรงกดดันและไอสังหารที่เฟิ่งจิ่วพลันปล่อยออกมาทำให้ตกใจ นัยน์ตาฉายประกายอย่างรวดเร็ว เพราะหลบไม่ทันได้แต่กลิ้งไปกับพื้น แต่พลังกระบี่น่าสะพรึงยังแผ่ขยายมา บนร่างจึงถูกกรีดเป็นบาดแผลเล็กใหญ่ไม่เท่ากันนับไม่ถ้วน

เขาได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ในอากาศและรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นมาบนร่างกาย ก่อนจะหัวเราะลั่นพลางจ้องมองเฟิ่งจิ่ว

“ฮ่าๆๆๆ…”

เสียงหัวเราะชั่วร้ายนั้นหัวเราะจนสุดท้ายกลายเป็นเสียงหัวเราะดังลั่น แรงกดดันระดับกำเนิดวิญญาณที่แข็งแกร่งลอยไปในเสียงหัวเราะ สะเทือนเสียจนแต่ละคนด้านหลังเขาต้องปิดหูร้องคร่ำครวญ พากันถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว

“กลิ่นอายสัตว์เทวะในตำนาน… ฮ่าๆๆๆ! เป็นกลิ่นอายสัตว์เทวะในตำนาน!”

สองแขนเขาอ้ากว้างแหงนมองฟ้าหัวเราะร่า สิ้นเสียงหัวเราะก็มองไปยังเฟิ่งจิ่วในทันที ในดวงตามีประกายตื่นเต้นแปลกๆ “ไม่เพียงมีกระบี่คมพยับ ยังมีสัตว์เทวะในตำนาน! พูดเช่นนี้ ขอแค่ฆ่าและบดขยี้วิญญาณเจ้าซะ เช่นนั้นทุกอย่างก็เป็นของข้าแล้ว เป็นของข้าทั้งหมด ฮ่าๆๆๆ…”

“เช่นนั้นต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถเช่นนั้นหรือไม่!”

เฟิ่งจิ่วยกแขนขึ้นตวัดกระบี่คมพยับในมือทันควัน เพียงเห็นประกายสีดำดุร้ายแต่ละสายพลันโจมตีออกไปพร้อมกระแสลม โถมไปยังผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้น ความเร็วว่องไว เพียงเห็นประกายสีดำวาดผ่านไปกลางค่ำคืน ส่วนร่างผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณก็หลบหลีกประกายสีดำมุ่งมาทางเธอ

…………………