№ 892 ทำลายสิ้นทั้งกองทัพ

ด้านหลังเขาพวกเหลิ่งซวงยังเดินตามออกมาด้วย บนร่างล้วนมีร่องรอยหลังผ่านการต่อสู้มา ชัดเจนว่าสู้กับคนที่แอบเข้ามาภูเขาด้านหลังเงียบๆ นั้น

“นายท่าน คนตรงภูเขาด้านหลังจัดการหมดแล้วขอรับ”

ไป๋เสี่ยวตะโกน เห็นผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้นล่าถอยไปทีละก้าวในเงื้อมมือนาง จึงถือเครื่องดนตรีในมือขึ้นไปไว้ตรงปากและเริ่มเป่า เมื่อเสียงเครื่องดนตรีดังขึ้น สัตว์ร้ายพวกนั้นแต่ละตัวก็พุ่งไปกัดทึ้งผู้ฝึกตนพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่ต้องให้พวกเขาลงมือ เหล่าผู้ฝึกวิชามารที่ใช้กลิ่นอายพลังวิญญาณต่อสู้ไม่ได้แต่ละคนก็ถูกฉีกกลายเป็นชิ้นๆ ภายใต้กรงเล็บสัตว์ร้าย

เสียงกรีดร้องรุนแรงลอยไปในอากาศพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป บนพื้นก็คลุมเครือไปด้วยเลือดเนื้อ ผู้ฝึกวิชามารสิบกว่าคนไม่มีใครรอด…

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องลอยมา สายตาพวกไป๋เสี่ยวมองไปทางนั้น เพียงเห็นว่าขาข้างหนึ่งในนั้นของผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณถูกกระบี่คมพยับตัดขาดเสียดื้อๆ ร่างกายยังกระเด็นออกไปเพราะเหตุนี้ หลังจากล้มลงบนพื้นก็ลุกขึ้นมาไม่ได้อีก

เฟิ่งจิ่วเดินไปใกล้ทีละก้าวๆ มองผู้ฝึกวิชามารทั้งตัวมีแต่เลือดดิ้นรนคร่ำครวญอยู่บนพื้น จิตสังหารในดวงตาปั่นป่วน “คิดดีหรือยังว่าจะตายเช่นไร?”

ผู้ฝึกวิชามารถูกตัดหนึ่งมือหนึ่งขา ไม่มีทางหลบเลี่ยงหรือหนีไปได้ ทำได้เพียงทรุดนั่งตรงนั้นและจ้องมองเฟิ่งจิ่วที่มีไอสังหารทั่วร่าง “เจ้าเป็นใครกันแน่? วรยุทธ์ระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุดทำร้ายข้าถึงขั้นนี้ได้ด้วยหรือ? เจ้าเป็นใครกันแน่!”

“เหอะ แม้แต่ข้าเป็นใครยังไม่รู้ ก็กล้ามายั่วยุข้า?” เธอยิ้มเย็น กระบี่คมในมือชี้ตรงไปยังจุดตันเถียนเขา “อย่าคิดจะพยายามใช้วิญญาณต้นหนีไป คนที่ข้าอยากฆ่า ยังไม่เคยมีใครหนีรอดไปได้เลย”

สีหน้าผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณขาวซีด เหงื่อเม็ดเท่าถั่วไหลมาจากหน้าผาก เขาจ้องมองเฟิ่งจิ่วตรงหน้า พร้อมยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา กัดฟันกรอดคิดจะระเบิดร่างฆ่าตัวตาย ใครรู้ว่าเฟิ่งจิ่วที่หยั่งรู้เจตนาเขาจะยิงเข็มเงินสองสามเล่มในมือออกไป ร่างกายจึงเป็นอัมพาตราวกับหมดสติ

“พาเขากลับไป อย่าให้เขาตายง่ายๆ” เธอเอ่ยเสียงเย็น แล้วชำเลืองมองผู้ฝึกวิชามารคนอื่นรอบๆ ที่ตายไป บอกคนอื่นว่า “เก็บกวาดเสีย” จากนั้นค่อยสาวก้าวเข้าไปด้านในคฤหาสน์

สังหารคนพวกนั้นไปก็ยังไม่ทำให้เธอหายเจ็บใจ ฆ่าคนพวกนั้นไป เซี่ยงหวาก็ไม่กลับมามีชีวิตอีก เขาติดตามข้างกายเธอมาไม่นาน ภายในห้วงความคิดราวกับยังมีเสียงเขาปฏิญาณตนดังกึกก้อง

แต่คนเช่นนี้ ยามนี้กลับตายไปเสียแล้ว

เธอรู้ว่านี่อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นและยังไม่สิ้นสุด ขอแค่เธอเดินไปบนเส้นทางนี้ คนข้างกายล้วนมีความเป็นไปได้ที่จะเผชิญหน้ากับทั้งหมดนี้ มาเหนื่อยเพราะเธอ และตายไปเพราะเธอ

ทุกคนมองนางถือกระบี่คมพยับเดินไปข้างในคฤหาสน์ ในใจทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ กลับไม่รู้จะพูดอะไร จำใจต้องฟังคำพูดนางและจัดการที่นี่เสียก่อน

การตายของเซี่ยงหวา สิ่งที่นำมาให้พวกเขาคือการโจมตีและคำเตือน ทำให้พวกเขารู้ว่าหากมีคนคิดเอาชีวิตพวกเขาและวางหลุมพรางจริงๆ ด้วยกำลังพวกเขาตอนนี้มีเพียงจุดจบที่ต้องรับความตายอย่างไม่อาจต่อต้าน

“คนบาดเจ็บหนักกลับไปทำแผลก่อน คนบาดเจ็บไม่มากไปทำความสะอาดพื้นที่กับข้า” ตู้ฝานกล่าว แล้วพาสองสามคนที่บาดเจ็บไม่หนักไปจัดการศพด้านนอกทั้งหมดเสียก่อน

หลัวอวี่กับสวี่ตัวย้ายผู้ฝึกวิชามารระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้นเข้าไปด้านใน หลังขังไว้คุกใต้ดินถึงจะออกไป มาถึงด้านนอกทั้งสองมองยังเรือนเฟิ่งจิ่ว ในใจถอนใจเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเรือนไปจัดการบาดแผลเสียก่อน

……………………