“หลานเฟิง ข้ากระหายแล้ว” หลานเยี่ยที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆ ก็พูดกับหลานเฟิง

“ข้างหน้ามีอยู่ครอบครัวหนึ่ง พวกเราไปขอน้ำดื่มเสียหน่อย”

ทั้งสองคนมาถึงหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านหลังเล็กแสนธรรมดา เงียบสงบและสวยงาม สมุนไพรและอุปกรณ์บดยาหลากหลายประเภทที่อยู่ในสวนดึงดูดความสนใจของหลานเยี่ย

“มีคนหรือไม่ พวกข้าเดินผ่านที่แห่งนี้ อยากจะขอน้ำดื่มเสียหน่อย” หลานเยี่ยตะโกนอยู่ด้านนอก ไม่นานก็มีชายผู้หนึ่งเดินออกมา กลับทำให้หลานเยี่ยตกใจไป

“มี เชิญเข้ามาเถิด” คนที่ออกมาคือชิวอวี้ เขายิ้มและต้อนรับทักทายพวกเขา เหมือนไม่รู้จักพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น

“ชิวอวี้”

“ข้ามีนามว่าชิวอวี้ ท่านรู้ได้อย่างไร” ชิวอวี้ยิ้มถามหลานเยี่ย

“ชิวอวี้ ใครหรือ” เสียงของผู้ชายอีกคนดังมาจากข้างใน ไม่นานฉีเย่ว์ก็ออกมา

“เข้ามานั่งก่อนเถิด” เมื่อเห็นว่าเป็นพวกหลานเยี่ย ฉีเย่ว์ต้อนรับดูแลพวกเขา

หลานเยี่ยและหลานเฟิงเข้าไป ภายในห้องเรียบง่ายอย่างมาก แต่กลับอบอุ่นเป็นอย่างมาก จากทุกที่สามารถเห็นได้ว่าฉีเย่ว์ใช้ใจในการตกแต่งให้อบอุ่นและสบายอย่างมาก

“นั่งเถิด อวี้เอ๋อร์ ไปเอาของว่างมาให้แขกซิ” ฉีเย่ว์ตะโกนบอกชิวอวี้

“รับทราบ”

“ฉีเย่ว์?” หลานเยี่ยถามออกมาด้วยความไม่มั่นใจ ฉีเย่ว์หัวเราะออกมาเล็กน้อย

“ข้ายังจำพวกเจ้าได้ ไม่ต้องสงสัยขนาดนี้” ฉีเย่ว์เอ่ยปากขจัดความกังวลของหลานเยี่ย

“ชิวอวี้เขา?” หลานเฟิงเอ่ยปาก

“เขาให้ข้าลบความทรงจำของเขา ตอนนี้เขามีความสุขอย่างมาก สิ่งที่ขาดไปตั้งแต่เกิดและปัญหาด้านจิตใจก็ใกล้จะรักษาหายแล้ว เขาใกล้จะเป็นเหมือนคนธรรมดาแล้ว”

“ดีแล้ว”

หลานเฟิงเอ่ยปาก หลังจากที่นั่งพักสักครู่หนึ่ง พวกเขาก็ออกเดินทาง

ก่อนที่จะไป ฉีเย่ว์ยังตั้งใจเอ่ยขอบคุณพวกเขา

“ขอบคุณพวกเจ้าที่ไม่ฆ่าเสด็จพ่อ”

“เขาไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิด สำหรับเสด็จแม่ของเจ้า ข้าขอโทษยิ่งนัก มีเวลาก็กลับไปเยี่ยมหน่อยเถิด” หลานเยี่ยเอ่ย

“ไม่ต้องแล้ว เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว”

“หวังว่ายังมีโอกาสได้เจอกันอีก”

“หวังว่ายังมีโอกาสได้เจอกันอีก”

หลังจากพวกหลานเยี่ยจากไป ฉีเย่ว์และชิวอวี้ก็ไปเก็บสมุนไพรในสวน

“เหตุใดถึงไม่พูดคุยกับพวกเขาเล่า” ฉีเย่ว์ถามชิวอวี้

“แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเช่นนี้ที่จริงก็ดีแล้ว” ความทรงจำของชิวอวี้ไม่ได้ถูกลบ การที่แสร้งทำเป็นไม่รู้จัก สำหรับทั้งสองฝ่ายแล้วถือว่าดียิ่งนัก

เช่นนี้เขาก็จะกลายเป็นคนที่หลบหนีคนนั้น แต่เป็นการทำให้ทั้งสี่คนสมหวัง

“รอเจ้ารักษาจนหายดีแล้ว จะออกไปดูเสียหน่อยหรือไม่ ใต้หล้ากว้างใหญ่ไพศาลถึงเพียงนี้ คงจะต้องมีที่ที่เจ้าอยากไป”

“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย” ชิวอวี้ไม่ได้ตอบคำถามของเขา พูดขัดเขาขึ้นมา

“เช่นนั้นเจ้าพูด” ฉีเย่ว์มองชิวอวี้ด้วยความเอ็นดู

“รออาการป่วยของข้าดีแล้ว เจ้าคิดจะร่วมหอกับข้าหรือไม่ พวกเราไหว้ฟ้าดินกันมาแล้ว”

ฉีเย่ว์หัวเราะ

“อวี้เอ๋อร์รอไม่ไหวแล้วใช่หรือไม่ รอเจ้าหายดีแล้ว จะต้องทำตามความตั้งใจเจ้าเป็นแน่” ฉีเย่ว์ลูบใบหน้าชิวอวี้

หลานเฟิงและหลานเยี่ยสองคนที่กำลังเดินเล่นอย่างเพลิดเพลิน จู่ๆ ก็ถูกจดหมายฉบับหนึ่งเรียกตัวกลับมา มองดูนกพิราบส่งสารที่คุ้นเคยในมือ หลานเยี่ยก็ทอดถอนออกมา

“เขาเองก็ถึงเวลาต้องเกษียณแล้ว”

“ยังคิดจะกินมันหรือไม่” หลานเฟิงพูดเย้าหลานเยี่ย

“ไม่ได้นะ ตอนนี้เขากลายเป็นครอบครัวของเราแล้ว”

“ชาติหน้ากลับมาเกิด ไม่แน่ว่ามันอาจกลายเป็นน้องชายของเจ้า”

“แล้วเจ้าเล่า” หลานเยี่ยเงยหน้าถามหลานเฟิง

“พ่อเจ้า”

“ดีนี่ เจ้าเอาเปรียบข้า เชื่อหรือไม่ว่าชาติหน้ากลับไปเกิดให้เจ้ากลายเป็นนกพิราบส่งสาร” หลานเยี่ยหยอกเย้าตีหน้าอกหลานเฟิง

ทุกภพทุกชาติยาวเกินไป แค่ชีวิตนี้ก็พอแล้ว ขอเพียงมีเจ้า ก็เป็นทุกภพทุกชาติแล้ว