บทที่ 1129 กลับบ้าน

“ป๋าย…ป๋าย…” ลมหายใจของโจวต้าซือพลันหอบกระชั้น ดวงตาเบิกโพลงแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ในใจก็ยิ่งมีคลื่นยักษ์โถมกระหน่ำ เสียงอื้ออึงในสมองประดุจเสียงอสนีบาตที่ดังกังวานระลอกแล้วระลอกเล่า

และการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้ารวมไปถึงท่าทางที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิงของโจวต้าซือก็สร้างความตื่นตะลึงให้แก่ทุกคนที่อยู่รอบด้าน โดยเฉพาะครึ่งเทพผู้แข็งแกร่งที่ยิ่งหน้าเปลี่ยนสี หันขวับไปมองนอกประตู พอเห็นป๋ายเสี่ยวฉุน เขาก็พลันสูดลมดังเฮือก เห็นได้ชัดว่ารู้จักป๋ายเสี่ยวฉุน

ทว่าคนอื่นๆ ที่อยู่รอบกายรวมไปถึงทุกคนที่อยู่นอกประตูต่างก็ไม่รู้จักป๋ายเสี่ยวฉุน เมื่อเห็นความผิดปกติของโจวต้าซือพวกเขาก็พากันวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ ด้วยความแปลกใจ

“โจวต้าซือเป็นอะไรไป?”

“ไม่เคยเห็นโจวต้าซือเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย”

ชิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกายป๋ายเสี่ยวฉุนก็อึ้งงันไปเช่นกัน ยังไม่ทันรอให้นางตั้งตัวได้ ปรมาจารย์โจวที่อยู่ในห้องโถงก็ถลันพรวดขึ้นจากเก้าอี้ โยนกระบี่บินที่อยู่ในมือทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ก่อนจะตะเกียกตะกายล้มลุกคลุกคลานถลันออกไปข้างนอกด้วยความเร็วที่มากที่สุด

ภายใต้อาการมองตาค้างของทุกคน ความเร็วของโจวต้าซือระเบิดปะทุ พริบตาเดียวก็พุ่งมาอยู่หน้าป๋ายเสี่ยวฉุน เสียงตุ้บดังหนึ่งครั้ง ทุกคนก็เห็นว่าเขาคุกเข่าลงตรงหน้าป๋ายเสี่ยวฉุน ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดขาของอีกฝ่าย ซ้ำน้ำตายังไหลพรากราวน้ำตก เสียงที่แหบเครือเปี่ยมไปด้วยความดีใจสุดขีดดังก้องไปสี่ทิศ

“นายท่าน อีซิงคิดถึงท่านจะตายอยู่แล้ว!!”

“นายท่าน ข้านึกว่าจะไม่ได้พบท่านอีกแล้ว สวรรค์มีตา ทรงประทานโอกาสให้อีซิงได้พบกับท่านผู้อาวุโสอีกครั้งในวันนี้!”

โจวต้าซือก็คือ โจวอีซิง!

น้ำเสียงดีใจของเขาเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์อย่างถึงที่สุด ทว่าเมื่อทุกคนที่อยู่รอบด้านได้ยินชัดเจนกลับต้องอ้าปากสูดลมหายใจ

ดวงตาของแต่ละคนที่หันมองป๋ายเสี่ยวฉุนอย่างพร้อมเพรียงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“นายท่านของ…โจวต้าซือ?”

“สวรรค์ ขนาดโจวต้าซือยังร้ายกาจขนาดนี้ แล้วเจ้านายของเขา…จะไม่ยิ่งแข็งแกร่งกว่าอีกหรือ!!”

“คนผู้นี้คือใครกัน…ทำไมข้าถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าเขานักนะ…”

ขณะเดียวกันกับที่ทกุคนตกตะลึงไปตามๆ กัน ชิงเอ๋อร์นั้นอึ้งค้างไปแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะบอกว่าป๋ายเสี่ยวฉุนคืออาจารย์หลอมพลังจิตอันดับหนึ่ง แต่ในใจกลับรู้สึกมาโดยตลอดว่าโจวต้าซือที่นางชื่นชอบผู้นี้ต่างหากถึงจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านการหลอมพลังจิตเลิศล้ำที่สุดในโลก

ทว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้กลับทำให้สมองของนางวุ่นวาย มิอาจยอมรับได้ในเวลาสั้นๆ เพราะข้อมูลที่ได้จากภาพเหตุการณ์นี้มีมากมายเกินไป

“นายท่านของ…โจวต้าซือ…” ชิงเอ๋อร์พึมพำ

ขณะเดียวกันในใจโจวอี้ซิงก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ทั้งตื่นเต้นทั้งหวาดกลัว อันที่จริงเขารู้เรื่องของเขตการปกครองอวิ๋นไห่มาตั้งนานแล้ว ทั้งยังรู้ด้วยว่าป๋ายเสี่ยวฉุน ราชาผียักษ์และต้าเทียนซือต่างก็อยู่ที่นั่น

แต่เขาเสียดายชีวิตที่นี่ อาลัยช่วงเวลาดีๆ ที่ถูกผู้คนยกย่องสรรเสริญ ก่อนหน้านี้ก็ยังคิดไม่ตก ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะไปอยู่กับป๋ายเสี่ยวฉุนดีหรือไม่

แต่ตอนนี้เขารู้ว่าตนไม่จำเป็นต้องคิดให้วุ่นวายต่ออีกแล้ว

การปรากฏตัวของป๋ายเสี่ยวฉุนทำให้เขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าช่วงเวลาดีๆ ของตนได้สิ้นสุดลงแล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาเป็นกังวลก็คือการที่ตนอยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่ไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาป๋ายเสี่ยวฉุน จะทำให้ป๋ายเสี่ยวฉุนไม่สบอารมณ์

หากเปลี่ยนมาเป็นคนอื่นที่ไม่พอใจเขา โจวอี้ซิงไม่คิดจะแยแสแม้แต่น้อย ทว่าเขาเคยเห็นวิธีการต่างๆ ที่ป๋ายเสี่ยวฉุนนำมาใช้จนตัวเองค่อยๆ ลุกผงาดในแดนทุรกันดารกับตาตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการสร้างหายนะให้แก่ราชวงศ์จักรพรรดิขุย หรือการที่ตัวเขาเองกลายมาเป็นอาจารย์หลอมวิญญาณชั้นฟ้า หรือแม้กระทั่งลูกศิษย์กลายเป็นจักรพรรดิหมิง จากนั้นก็ได้ครอบครองสตรีธุลีแดง…ทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนทำให้ความกริ่งเกรงที่เขามีต่อป๋ายเสี่ยวฉุนฝังลึกลงยันกระดูกยันจิตวิญญาณมานานแล้ว และที่เขาเลือกจะพุ่งเข้ามาหาป๋ายเสี่ยวฉุนด้วยท่าทางเกินจริงเช่นนี้ก็เพราะว่าเขารู้ว่าตัวเองมีความผิด ขณะเดียวกันก็อยากจะทำให้ตัวเองดูน่าสงสารสักหน่อย

“หวังว่าเจ้าป๋ายเสี่ยวฉุนผู้นี้จะเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อน อย่าได้หาเรื่องข้าเลย…” ในใจโจวอี้ซิงเริ่มหลั่งน้ำตา ภายนอกก็มองป๋ายเสี่ยวฉุนตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร

“นายท่าน ท่านไม่รู้อะไร ข้ารอท่านมานานมากแล้ว แม้แต่ฝันข้าก็ยังปรารถนาให้ท่านมาปรากฏตัวตรงหน้า ถ้าเป็นแบบนั้นคงจะดียิ่งนัก”

“นายท่าน อีซิงคิดถึงท่าน” โจวอี้ซิงเห็นว่าป๋ายเสี่ยวฉุนยิ้มตาหยีอยู่ตลอดเวลา ใจก็พลันสั่นสะท้าน รีบตะเบ็งเสียงอีกครั้ง

ป๋ายเสี่ยวฉุนกะพริบตาปริบๆ นับตั้งแต่ที่เมื่อครู่นี้ได้เห็นโจวอีซิง ด้วยความเข้าใจที่เขามีต่อคนผู้นี้จึงกระจ่างแจ้งทันทีว่าไอ้หมอนี่คงเสวยสุขกับชีวิตที่นี่อย่างเต็มคราบ ไม่ใคร่จะยินดีไปลำบากอยู่ในเขตการปกครองอวิ๋นไห่

และที่อีกฝ่ายพุ่งมาหาเขาด้วยท่าทางเกินจริงขนาดนี้ ป๋ายเสี่ยวฉุนก็ยิ่งเข้าใจดีว่าเป็นเพราะโจวอีซิงผู้นี้หวาดกลัว แต่โจวอีซิงคิดผิดไปแล้ว ป๋ายเสี่ยวฉุนที่ผ่านเรื่องราวมากมายก่อนหน้านี้มาแล้วย่อมพอจะวิเคราะห์ความคิดของคนในโลกทงเทียนได้บ้าง เขาเข้าใจดีว่าเมื่อได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนเซียนนิรันดร์กาล เกรงว่าคนที่เป็นเหมือนโจวอีซิงคงมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เรื่องบางเรื่อง ป๋ายเสี่ยวฉุนก็ไม่อยากบังคับฝืนใจใคร

ขอแค่ไม่ตั้งตัวเป็นศัตรูกัน และอีกฝ่ายก็มีชีวิตที่ดีกว่า ก็ถือเป็นความตั้งใจเดิมที่ป๋ายเสี่ยวฉุนไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงมันอยู่แล้ว

ยิ่งเห็นการยอมอ่อนข้อของโจวอีซิง ป๋ายเสี่ยวฉุนก็ถอนหายใจอยู่ในใจ หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้ง เขาก็พลันระเบิดตบะออกมา เมื่อตบะแผ่ซัด ลมพายุหมุนคว้างก็ก่อตัวทะยานลิ่วสู่นภากาศจากในนคร

แรงโจมตีที่พุ่งออกมาก็ยิ่งทำให้ทุกคนที่รายล้อมอยู่รอบด้านสูดหายใจดังเฮือก สีหน้าเปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรง ถอยกรูดออกห่างอย่างพร้อมเพรียงกัน ทั้งยังมีบางคนที่สัมผัสได้ถึงปราณเทียนจุนจากในคลื่นตบะนี้จึงร้องอุทานเสียงหลง

“เทียนจุน!!”

“เขาคือป๋ายเสี่ยวฉุน ราชาทงเทียนป๋ายเสี่ยวฉุน!!”

“สวรรค์ ที่แท้นายท่านของโจวต้าซือก็เป็นถึงเทียนจุน!!”

การแผ่ขยายของปราณนี้และการระเบิดปะทุของพายุตบะล้วนทำให้ทุกคนใจสั่นอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีใครแสดงท่าทางดูแคลนโจวอีซิง กลับกันคือยิ่งอิจฉาเขาด้วยซ้ำ!

มีเจ้านาย แม้จะถูกคนอื่นดูหมิ่น ทว่าหากเจ้านายของคนผู้นั้นคือเทียนจุนแล้วล่ะก็…การถูกดูหมิ่นเช่นนี้กลับเป็นสิ่งที่ใครหลายคนหวังจะสัมผัสเสียมากกว่า

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็ล้วนคิดเช่นนี้ แต่ละคนหอบหายใจถี่รัว ความอิจฉาก็ยิ่งเด่นชัด ตอนที่มองไปยังโจวอีซิง ความเคารพ ความเลื่อมใสจึงเพิ่มพูนกว่าเก่าหลายเท่าตัว

และการแสดงของป๋ายเสี่ยวฉุนก็ยังไม่สิ้นสุด เขาพลันขยับเข้าไปประคองให้โจวอีซิงที่อึ้งค้างลุกขึ้นยืน

“อีซิง ก่อนหน้านี้ข้าก็บอกเจ้าแล้วว่าพวกเราคือสหายนักพรต คือมิตรต่อกัน หาใช่เจ้านายและข้ารับใช้!”

“ข้ารู้ว่าเจ้าซาบซึ้งในบุญคุณ แต่วันหน้าอย่าได้ทำเช่นนี้อีกเด็ดขาด!”

“ข้าเห็นเจ้ามีชีวิตที่ดีอยู่ที่นี่ ข้าก็ดีใจแทนเจ้า”

หลังจากประคองโจวอีซิงให้ลุกขึ้น ป๋ายเสี่ยวฉุนที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เสียงของเขาแฝงตบะเอาไว้จึงเหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านพสุธา คนอื่นๆ ฟังแล้วรู้สึกเช่นไรโจวอีซิงไม่รู้ แต่เขากลับรู้ดีว่าป๋ายเสี่ยวฉุนระเบิดตบะก็เพื่อยกฐานะของตนให้สูงขึ้น และเมื่อได้ยินป๋ายเสี่ยวฉุนใช้ถ้อยคำที่ลบเลือนความผิดทุกอย่างของตน อีกทั้งไม่เพียงแต่ไม่ทำให้ชื่อเสียงของตนเสียหาย กลับยิ่งจะได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้มากขึ้น หัวใจของโจวอีซิงก็พลันสั่นไหว

ดวงตาของเขามีน้ำตาขึ้นมาเอ่อคลอในเสี้ยววินาที จุดลึกในหัวใจยิ่งเต็มไปด้วยความละอาย เขารู้ดีว่ามิอาจปกปิดความคิดของตัวเองจากป๋ายเสี่ยวฉุนได้

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงเลยก็คือ ป๋ายเสี่ยวฉุนไม่เพียงแต่ไม่ตำหนิเขา กลับยังเป็นฝ่ายทำให้เขาสมหวัง ทุกอย่างนี้ทำให้โจวอีซิงอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

“อีซิง การหลอมพลังจิตคือวิชาที่เป็นเอกลักษณ์ของโลกทงเทียนเรา หวังว่าเจ้าอยู่ที่นี่จะมีชีวิตที่มั่นคง อย่าลืมว่าไม่ว่าเวลาใด ข้า จะคอยเป็นโล่หนุนหลังให้เจ้าเสมอ!”

“เอาล่ะ ข้าเองก็ต้องไปแล้ว หากมีเวลา อีซิงเจ้ามาที่เขตการปกครองอวิ๋นไห่ได้ทุกเมื่อ เราทุกคนจะได้พูดคุยรำลึกความหลังกัน” ป๋ายเสี่ยวฉุนตบไหล่โจวอีซิง ยิ้มให้อีกฝ่าย ครั้นจึงหมุนกายเดินจากไป

ชิงเอ๋อร์งงงันไม่น้อย นางเหม่อมองโจวอีซิงแล้วก็หันไปมองป๋ายเสี่ยวฉุน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็รีบวิ่งตามป๋ายเสี่ยวฉุนไป

ส่วนโจวอีซิง เขายืนนิ่งขึงอยู่ตรงนั้น มองเงาหลังของป๋ายเสี่ยวฉุนที่ค่อยๆ จากไปไกล ร่างของเขาก็ยิ่งสั่นสะท้าน วิธีการ คำพูด ทั้งหมดที่ป๋ายเสี่ยวฉุนทำลงไปยิ่งทำให้โจวอีซิงยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ มาถึงท้ายที่สุด เมื่อเห็นว่าเงาร่างของป๋ายเสี่ยวฉุนกำลังจะลับตา โจวอีซิงที่สายตาฉายความเด็ดเดี่ยวก็พลันกัดฟันกรอด

เขาตัดความอาลัยอาวรณ์ทั้งหมดที่มีต่อที่แห่งนี้ ตัดขาดความสุขสบายที่ทำให้ตนลุ่มหลงลงอย่างเฉียบขาด ครั้นจึงทะยานดิ่งไปหาป๋ายเสี่ยวฉุน!

“นายท่าน รอข้าด้วย ข้าจะไปเขตการปกครองอวิ๋นไห่!!”

ตอนที่เสียงของโจวอีซิงดังมา ป๋ายเสี่ยวฉุนชะงักฝีเท้า หันกลับมามองโจวอีซิงที่ขยับเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้เห็นความเด็ดเดี่ยวในสายตาของอีกฝ่าย

ป๋ายเสี่ยวฉุนพลันคลี่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ เพียงพยักหน้ารับเบาๆ

“ยินดีต้อนรับเจ้า…กลับบ้าน!”

“กลับบ้าน…” ร่างของโจวอีซิงสะท้านเยือกขึ้นอีกครั้ง หลังจากพึมพำสองคำนี้ เขาก็พลันยิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นสะอาดซื่อสัตย์และจริงจังอย่างยิ่ง

“กลับบ้าน!”