บทที่ 98 หรือตรงนั้นจะมีขุมสมบัติ

หวังเป่าเล่อถอนหายใจอย่างหดหู่อีกครั้ง ขณะซ่อนตัวอยู่ในเปลือกศิลา         และเคลื่อนตัวช้าๆ อย่างระแวดระวังไปรอบหมู่บ้านลมปราณวิญญาณ ด้วยเกรงว่าจะต้องเจอกับรากฐานวิญญาณใหญ่กว่าสองนิ้วเข้า

พลางคิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดในหมู่บ้านลมปราณวิญญาณแห่งนี้ไม่ชอบมาพากล ไหนจะต้องมาเจอปัญหาให้ทุกข์ใจ เกิดขึ้นพร้อมๆ กับเรื่องน่ายินดีอีกต่างหาก

รากฐานวิญญาณมันเป็นบ้าอะไรกัน ทำไมทุกตัวถึงต้องถูกใจข้าทันทีที่พบเจอด้วยนะ

ยิ่งครุ่นคิด ยิ่งรู้สึกถึงความไม่ผิดปกติ อาจเพราะใบหน้าหล่อเหลาอันทรงเสน่ห์เกินต้านทาน ทำให้เหล่ารากฐานวิญญาณคลั่งไคล้หัวปักหัวปำขนาดนั้น หรือจะเกี่ยวกับการบรรลุขั้นสรีระทองคำกันแน่ เพราะก่อนหน้านี้ เขาลองใช้ขั้นสรีระทองคำ แล้วจู่ๆ เหล่ารากฐานวิญญาณพวกนั้นก็มีอาการก้าวร้าวรุนแรงขึ้นมาสุดขีด

อย่างไรก็ตาม การพยายามเข้าใจเหตุผลพวกนี้นั้นไม่สำคัญ เท่ากับการเร่งหารากฐานวิญญาณสองนิ้วให้เจอโดยเร็วที่สุด

ถ้าหามันเจอเมื่อไหร่ ข้าก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว! ในบรรดารากฐานวิญญาณซึ่งแปลงโฉมเป็นตัวข้าก่อนหน้านี้นั้น มีพวกความยาวสามนิ้วอยู่กลาดเกลื่อนไปหมด!

เวลาผ่านไป เปลือกศิลาที่เขาแอบซ่อนตัวอยู่ภายในนั้นใช้ได้ผลดีพอตัว         ขณะกำลังเคลื่อนตัวในป่าและพบกับร่างมายาของรากฐานวิญญาณ แต่พวกมันไม่กลายร่างกันเหมือนเคย เขาจึงถอนหายใจโล่งอก

หวังเป่าเล่อรู้ตัวว่าไม่ควรเข้าใกล้รากฐานวิญญาณมากนัก เพราะจะทำให้    เปลือกศิลาซึ่งใช้พรางตัวนั้นลดประสิทธิภาพลง สองวันผ่านไป เหล่าศิษย์จากสี่ยอดสำนักศึกษาเต๋าในหมู่บ้านลมปราณวิญญาณต่างจัดการรากฐานวิญญาณซึ่งถูกชะตากับตนได้สำเร็จ เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มผู้นี้กำลังตื่นเต้นเมื่อเห็นร่างมายาของรากฐานวิญญาณตนหนึ่งในป่า

“สองนิ้ว!”

เมื่อเจอรากฐานวิญญาณสองนิ้วซึ่งลอยอยู่เหนือหัวตอนนี้ เขาโยนเปลือกศิลาออกไปเพื่อเผยตัวตนทันที ก่อนจะรีบพุ่งกระโจนเข้าใส่

ร่างมายาตนกลายร่างเป็นชายตรงหน้าทันทีเมื่อหันหน้ามาเจอ แต่ก่อนที่มันจะทันจู่โจมหวังเป่าเล่อ ชายหนุ่มก็เขวี้ยงหมัดไปอย่างแรงด้วยพลังอันแข็งแกร่งเหลือเชื่อ จนสามารถเอาชนะมันได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากดูดกลืนหมอกเขียวของรากฐานวิญญาณสองนิ้วสำเร็จ หวังเป่าเล่อก็รู้สึกได้ว่ารากฐานวิญญาณหนึ่งนิ้วในร่างกายนั้นถูกแทนที่ด้วยรากฐานวิญญาณสองนิ้ว ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั่วด้วยความตื่นเต้น ขณะแหงนมองฟ้าก่อนหัวเราะลั่น

หลังจากพยายามอย่างหนัก สุดท้ายข้าก็เจอรากฐานวิญญาณสองนิ้ว!

ตอนนี้ ข้าไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอีกต่อไป เหล่ารากฐานวิญญาณเอ๋ย โคตรบิดาหวังของพวกเจ้ามาแล้ว!

เขาหัวเราะพลางเก็บเปลือกศิลาซึ่งช่วยซ่อนตัวไว้ในกำไลคลังเวทด้วยความยำเกรง ต่อให้ต้องเจอกองทัพร่างมายารากฐานวิญญาณก่อนหน้านี้อีกครั้ง ก็จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป

เมื่อดูดกลืนรากฐานวิญญาณสองนิ้วสำเร็จ ต่อไปจึงต้องตามหารากฐานวิญญาณสามนิ้วตามลำดับ ชายหนุ่มมีความสุขและจิตใจสงบขึ้น ก่อนออกวิ่งด้วยพลังแรงกล้า เพื่อตระเวนหาทั่วป่าฝน

หลังจากผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมง โชคดีจึงตกเป็นของหวังเป่าเล่อบ้าง จังหวะที่กำลังจะออกจากชายแดนของป่า ก็สังเกตเห็นรากฐานวิญญาณสามนิ้วมองมาพอดี เขาหัวเราะสดใส ก่อนพุ่งตรงไปจัดการและดูดกลืนมันทันใด

ภายในร่างกายของชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงการเข้ามาแทนที่ของรากฐานวิญญาณสามนิ้ว ทำให้เจ้าตัวลิงโลดใจและอารมณ์ดีขึ้น ขณะมองท้องนภาว่ามีสีสันสวยงามสดใส    ก่อนจะมุ่งมั่นตามล่าหาต่อไป

หวังเป่าเล่อเห็นยอดเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป ตรงนั้นเป็นจุดที่ตนเคยถูกหวดปลิว จากตอนโดนไล่ล่าจากกองทัพรากฐานวิญญาณ จนเจ้าตัวไม่อาจควบคุมความรู้สึก   อัดอั้นภายในได้

เมื่อวันก่อน ข้าโดนพวกเจ้าฟาดกระเด็นมาฝั่งนี้ แต่ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว…คอยดูเถอะ เจ้ารากฐานวิญญาณ!

ขณะนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากป่าแห่งความลับซึ่งถูกปิดล้อม ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวสองคนในชุดคลุมเต๋าสีดำกำลังเดินกระซิบกระซาบคู่กันมา

ทั้งสองเป็นศิษย์มาจากสำนักศึกษาเต๋ากวางขาวสาขาย่อย พวกนางดูอ่อนเยาว์และงดงามจนไม่อาจซ่อนเร้น แม้จะมีชุดคลุมเต๋าดำปกคลุมอยู่ หนึ่งในนั้นเดิน         ไปพลาง ติดกระดุมชุดคลุมเต๋าของตนไปด้วย ดูท่าจะเพิ่งทาโอสถมาหมาดๆ

แม้จะไม่รู้จักหญิงสาวทั้งสองคน แต่เพราะอยู่ในสี่ยอดสำนักศึกษาเต๋าเหมือนกัน ชายหนุ่มจึงอยากจะทักทาย หากแต่ทั้งคู่กลับเหลือบมองมาแวบเดียว ก่อนจะ     เบือนหน้าหนี และเดินผ่านไปราวกับเขานั้นไร้ตัวตน

“เจ้าอ้วนนั่นอีกแล้ว น่ารำคาญนัก!”

“วันนี้ข้าเจอมาสี่ตัว เจ้าอ้วนนั่นนามว่าหวังเป่าเล่อ เหอะ แต่ช่างเถอะ เลิกพูดถึง    เจ้านั่นซะ แล้วก็ตั้งใจเฝ้าระวังที่นี่ไว้ อย่าให้ใครเข้ามาขัดจังหวะดีกว่า”

หวังเป่าเล่อได้ยินเสียงกระซิบอันแผ่วเบาของหญิงสาวทั้งสองคนขณะที่นางเดินผ่านไป

เขาเพียงต้องการจะทักทาย แต่กลับต้องหยุดชะงักลงอย่างสับสนเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ด้วยความสงสัย จึงหันไปมองนางทั้งสองคน ก่อนก้มลงมองตัวเอง สีหน้าของเขาดูแปลกไป ก่อนเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาประกาย หลังจากเห็นว่าพื้นที่ทั้งหมดของเขตนี้ถูกปิดกั้นและมีการคุ้มครองไว้

เป็นไปได้ไหมนะ ว่าสองคนนั้นจะพบสมบัติบางอย่าง หวังเป่าเล่อเงยหน้ามองด้วยความใคร่รู้

ยิ่งเดินเข้าไป ยิ่งได้ยินเสียงหญิงสาวดังมาจากภายในป่าอันลึกลับแห่งนั้น เขาเริ่มกะพริบตาด้วยความตึงเครียด หลังจากเดินเข้าไปไม่หยุดอีกสักระยะหนึ่ง จึงสังเกตว่ามีสระน้ำอยู่ในป่าแห่งนี้

โดยในสระแห่งนี้ มีศิษย์หญิงมากมายจากสำนักศึกษาเต๋ากวางขาวสาขาย่อยกำลังอาบน้ำอยู่

มีหญิงสาวอีกหลายคนคอยเฝ้าระวังอยู่โดยรอบ เพื่อป้องกันมิให้คนอื่นเข้ามา        โดยพลการ รวมถึงบางคนก็กำลังแต่งกายกันอยู่

การไม่อาบน้ำหลายวันนั้น ไม่ใช่เรื่องรบกวนใจสำหรับผู้ชายทั่วไปเลย หากแต่กับหญิงสาวเหล่านี้ ซึ่งไม่ใช่ผู้ฝึกตนนั้น ทำให้ไม่อาจใช้คาถาเวทย์ทำความสะอาด     ตนเองได้ สระน้ำแห่งนี้จึงเป็นเหมือนพรจากสวรรค์ ด้วยสภาพแวดล้อมซึ่งเป็นทะเลทรายและอุณหภูมิสูงจนแทบเผาไหม้นี้

หากไม่อาบน้ำเพียงวันเดียว ตัวคงเหนียวไปด้วยเหงื่อไคล ไหนจะการต่อสู้เพื่อค้นหารากฐานวิญญาณอันเลี่ยงไม่ได้อีก จึงไม่น่าสงสัยว่าหญิงสาวทั้งหลายจะมารวมตัวกันอาบน้ำที่นี่

ฉากตรงหน้าทำเอาหัวของหวังเป่าเล่อเหมือนกับถูกฟ้าฟาด ชายหนุ่มมองตาโต ทุกสิ่งตรงหน้านั้นช่างน่าตื่นเต้นจนอดใจไม่ไหว

“มีกระต่ายน้อยมากมาย… โอ้! มีกระต่ายใหญ่ด้วยเช่นกัน!” หวังเป่าเล่อรู้สึก  พร่าเบลอ และกระหายน้ำ หัวใจเต้นแรง พร้อมกับหน้าผากชุ่มไปด้วยเหงื่อ          ก่อนตัดสินใจจะหนีออกไป เมื่อตระหนักว่าผลที่จะตามมาคงไม่ดีแน่

แม้ว่าการปรากฎตัวของเขาจะทำให้หญิงสาวซึ่งกำลังอาบน้ำและเฝ้าระวังให้กันอยู่ตกใจ แต่พวกนางกลับมองผ่านและเมินเฉยอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เจ้าอ้วนน่ารำคาญนี้อยู่ทุกหนแห่งเลย วันนี้ข้าเห็นพวกมันหลายตัวนัก!”

“ข้าเห็นมาห้า หรือหกตัวแล้วเช่นกัน มีตัวหนึ่งเพิ่งจะเดินผ่านไปนี่แหละ”

“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย”

เมื่อหวังเป่าเล่อได้ยินคำพูดจากพวกนาง ความคิดจะหลบหนีก็ชะงักไป          และราวกับโดนมนตร์สะกด เมื่อรู้ว่ามีรากฐานวิญญาณจำนวนมากแปลงกายเป็นตน เดินว่อนไปทั่วหมู่บ้านลมปราณวิญญาณ

แม้ว่าช่วงแรกๆ พวกเขาจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบกับชายหนุ่มอยู่บ้าง แต่เมื่อหลายวันผ่านไป ทุกคนต่างเริ่มชินชา และคิดว่าเป็นเพียงรากฐานวิญญาณเท่านั้น

ชายร่างอ้วนยืนอยู่ตรงนั้นแบบกระอักกระอ่วนใจ

ข้าต้องทำอย่างไร หากบอกไปว่าเป็นตัวจริง พวกนางคงโกรธจัดจนไม่ฟังเหตุผล และจะส่งผลต่อความสามารถในการค้นหารากฐานวิญญาณของพวกนาง ศิษย์ทุกคนจากสี่ยอดสำนักศึกษาเต๋าต่างมาที่นี่ด้วยความมุ่งมั่น ฉะนั้นข้าจึงไม่ควรทำแบบนั้น!

แต่ข้าออกไปไม่ได้เช่นกัน เพราะมันเห็นชัดเกินไป เห้อ…แม่นางพวกนี้…เหตุใดต้องอาบน้ำต่อหน้าข้าด้วยเนี่ย

หวังเป่าเล่อเป็นทุกข์อย่างหนัก

เอาเถอะ ไปก็ไป…ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อตัดสินใจจะเดินผ่านหญิงสาวเหล่านั้นโดยพยายามควบคุมไม่ให้แสดงท่าทีน่าสงสัยใดๆ

แต่เมื่อใกล้จะหนีไปได้ ดันมีหญิงสาวเดินเข้ามาอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นโครมคราม โดยเฉพาะตอนที่เขาอยู่ใกล้กับสระน้ำ จู่ๆ หญิงสาวนางหนึ่งลุกขึ้นยืนหลังอาบน้ำเสร็จ ก่อนเดินผ่านหน้าไป

เหตุการณ์เหล่านี้ทำให้หวังเป่าเล่อลนลานมากขึ้น เขาไม่เคยสัมผัสประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ทำให้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปั้นหน้านิ่งขณะเดินผ่าน ก่อนจะถอนหายใจโล่งอกเมื่อเดินจากมาไกลระยะหนึ่ง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่มีน้ำเสียงหวาดหวั่นจากหญิงสาวผู้กำลังอาบน้ำกันอยู่แว่วออกมาให้ได้ยิน

“เจ้ารากฐานวิญญาณนั่น…ดูแปลกๆ นะ”

“นั่นสิ…ข้ามองไม่ออกเลยว่าเจ้านั่นมันมีขนาดกี่นิ้ว”

หลังจากเสียงพูดคุยด้วยความสับสนลังเลดังระงมขึ้น ทั้งบริเวณสระน้ำก็ค่อยๆ เงียบลง ก่อนหญิงสาวทั้งหลายจะพากันระเบิดเสียงกรีดร้องดังสนั่นหวั่นไหว

สีหน้าของหวังเป่าเล่อเปลี่ยนไป แต่แทนที่จะวิ่งหนี เขากลับนำหุ่นเชิดซึ่งเหมือนกับตัวเองออกมา และสั่งให้มันวิ่งพล่านไปทั่ว ก่อนหยิบเปลือกศิลามา       ซ่อนตัวเอง แล้วล้มตัวลงนอนนิ่ง