ตอนที่ 1065
รังสีสังหารที่พุ่งสูงขึ้นไป!
สิ่งที่หายไปคือแรงกดดันจากทะเลที่เก้า!
สิ่งที่หายไปคือค่ายกลเวทของเกาะ!
สิ่งที่หายไปคือการรบกวนที่เกิดขึ้นมาจากแปดผู้ฝึกตนอสูร!
แรงกดดันหายไป และค่ายกลเวทก็แตกกระจายกลายเป็นเสี่ยงๆ เกาะกำลังพังทลายลงไป และผู้ฝึกตนอสูรก็ถูกสังหารไป…
เจตจำนงแห่งจักรพรรดิเซียนระเบิดออกมาอย่างเต็มกำลังและกระจายออกไปทั่ว!
สีสันแวบขึ้นไปและสายลมก็กรีดร้องระงม เมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ในกลางอากาศ เสื้อผ้าและเส้นผมสะบัดพลิ้วไปมาอยู่ในสายลม วิญญาณเซียนกระพริบแสงออกมาเป็นระยะ ราวกับว่าเขาแตกต่างไปจากสิ่งมีชีวิตใดๆ ที่อยู่ในอาณาจักรนี้ไปโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าเขา…เป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเซียนทั้งหมด!
ดินแดนที่เมิ่งฮ่าวก้าวเดินไปเป็นของเขาด้วยอำนาจแห่งจักรพรรดิ!
ถ้าเขาต้องการ แม้แต่มองไปแค่แวบเดียวก็จะทำให้สวรรค์และปฐพีต้องแตกกระจายไป!
การสูดลมหายใจเข้าไปทุกครั้งของเมิ่งฮ่าว ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มขึ้น และทะเลก็พลุ่งพล่านปั่นป่วนราวกับว่ามันรู้สึกหวาดกลัว อากาศที่อยู่รอบๆ ร่าง กลายเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่หมุนวนไปมาและสร้างเป็นลมพายุขนาดใหญ่อยู่ในทะเล!
ช่างเป็นภาพที่งดงามเป็นอย่างยิ่ง อากาศบิดเบี้ยวไปมาราวกับว่ามันกำลังจะถูกทำลายลงไป และดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้นราวกับเป็นดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับ
เจตจำนงแห่งจักรพรรดิอันเข้มข้นกระจายออกมาจากร่างเมิ่งฮ่าว รวมเข้ากับวิญญาณเซียนจนทำให้เกิดเป็นผลกระทบที่น่าตกใจ ใบหน้าของผู้ฝึกตนอสูรวัยกลางคนซีดขาว ขณะที่มันลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังเกินกว่าจะควบคุมตนเองได้ ร่างกายสั่นสะท้านและรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นรัวจนแทบจะทะลุหน้าอกมันออกมา
ร่างสวรรค์เลือนรางลงไปขณะที่เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ที่นั่น กระจายแสงอันเจิดจ้าอย่างไร้ขอบเขตออกมา ระเบิดออกไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งมากที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมาตั้งแต่เริ่มต้นทำการฝึกตน นี่คือสภาวะที่ทรงพลังมากที่สุดของเขาในตอนนี้ เป็นพลังการต่อสู้ขั้นสูงสุดของเมิ่งฮ่าว!
ที่ด้านล่างเกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ เมื่อเกาะที่ยังเหลืออยู่กำลังพังทลายลงไปด้วยพลังอันน่าตกใจนี้ ราวกับว่ามันกำลังตกอยู่ในห้วงหายนะ
รอยแตกร้าวกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง เต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพังของเกาะ และพวกมันกำลังแตกกระจายออกไปเป็นชิ้นเล็กๆ สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นภูเขาได้จมลงไปในทะเล เสียงกระหึ่มกึกก้องขนาดใหญ่ได้ยินมา แทบจะคล้ายกับว่าเกิดมาจากเสียงแผดร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดของสัตว์อสูรแห่งบรรพกาลที่ได้รับบาดเจ็บบางอย่าง
ขณะที่เกาะพังทลายลงไปเป็นเสี่ยงๆ เทือกเขาที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลางของเกาะ ก็ส่ายไหวไปมาอย่างน่ากลัวจนกระทั่งในที่สุด ภูเขาลูกสุดท้ายก็ราบเรียบกลายเป็นหน้ากลองไป และทั่วทั้งบริเวณนั้นก็ไม่มีอะไรอีกนอกจากเป็นน้ำทะเล!
ในเวลาเดียวกับที่ภูเขาได้พังทลายลงไป ก็เผยให้เห็นถึงถ้ำแห่งเซียนที่ยังคงอยู่ใต้พื้นดินของพวกมันมาตลอดเวลา ในตอนนี้ถ้ำนั้นได้โผล่ขึ้นมาเผยให้ทุกคนได้เห็น
ถ้ำแห่งเซียนนี้ถูกสร้างขึ้นมาจากทะเลสาบสีม่วง ซึ่งภายในเป็นเปลือกหอยสีดำขนาดใหญ่ ที่กำลังนอนหมดสติอยู่ในเปลือกหอยนั้นคือ…ฉู่อวี้เยียน
ก่อนหน้านี้เปลือกหอยนั้นได้ลอยอยู่เหนือร่างนางจนดูเหมือนว่าจะทำการปลิดชีวิตนางไป แต่จากนั้นมันก็จบลงด้วยการช่วยชีวิตนางไว้!
ไม่ใช่ว่าเปลือกหอยนั้นตั้งใจที่จะกระทำเช่นนั้น แต่สิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนี้มีความรวดเร็วมากเกินไป ก่อนที่เปลือกหอยจะทันได้ทำสิ่งใดๆ ภูเขาก็เริ่มพังทลายลงไป!
แน่นอนว่า นี่คือสิ่งที่เมิ่งฮ่าวได้วางแผนไว้อยู่แล้ว เนื่องจากภาพที่หลงเทียนไห่ได้แสดงให้เขาเห็น ทำให้เขารู้มาโดยตลอดว่าฉู่อวี้เยียนอยู่ภายในเปลือกหอยนี้
ไม่ว่าภูเขาจะพังทลายหรือพื้นดินจะแตกกระจายไป
นางก็มีเกราะป้องกันอันทรงพลังของเปลือกหอยนี้อยู่ พวกมันเป็นเครื่องมือที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะคิดได้เพื่อช่วยชีวิตฉู่อวี้เยียนไว้อย่างดีที่สุด
ตอนนี้ขณะที่เขามองเห็นนาง ก็พุ่งตรงไปยังทิศทางนั้นด้วยความรวดเร็วราวกับเป็นดาวตก!
ก่อนที่จะทันได้กระพริบตา ก็มองเห็นเมิ่งฮ่าวอยู่ห่างไกลออกไป แต่หลังจากที่กระพริบตาไปแล้ว ก็พบว่าเขาได้มาอยู่ในถ้ำแห่งเซียนที่พังทลายลงไปนั้น เปลือกหอยสีดำสั่นสะท้าน และกำลังจะหุบเปลือกมันลงไปเพื่อสังหารนาง
ในตอนนี้เองที่เมิ่งฮ่าวร้องตะโกนขึ้นมาในทันที “ผนึก!”
เวทผนึกอสูรรุ่นแปดถูกปลดปล่อยออกไป ทำให้เปลือกหอยสีดำหยุดนิ่งไปพร้อมกับเปลือกที่กำลังสั่นสะท้าน ตอนนี้มันไม่อาจจะหุบเปลือกลงมาได้! เมิ่งฮ่าวไปปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้ามัน ยื่นมือออกไป และคว้าจับไปที่เปลือกท่อนล่างด้วยมือข้างหนึ่ง และเปลือกท่อนบนด้วยมืออีกข้าง
ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบรังสีสังหารขึ้นมา ขณะที่ทุ่มพลังของกายเนื้อออกมาอย่างเต็มที่ เพื่อกระชากมือออกไปในทิศทางที่ตรงข้ามกัน
เกิดเป็นเสียงแตกร้าวดังก้องขึ้น พร้อมกับเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจ ขณะที่เปลือกหอยสีดำถูกฉีกกระชากออกเป็นสองส่วน!
มันถูกแยกออกเป็นสองส่วนโดยสิ้นเชิง!
ขณะที่เศษซากของภูเขาและพื้นดินส่วนสุดท้ายได้จมลงไปในน้ำทะเล เมิ่งฮ่าวก็โอบอุ้มฉู่อวี้เยียนไว้ในวงแขน และส่งพลังของพื้นฐานฝึกตนเข้าไปในร่างนาง ทันใดนั้นเขาก็รับรู้ได้ถึงยาพิษอันร้ายแรงที่อยู่ภายในร่างนาง
ยาพิษนั้นมีอันตรายจนถึงตาย แต่ร่างกายฉู่อวี้เยียนก็ยังคงต่อสู้กับมันอยู่ ถึงแม้ว่าจะถูกพิษมาค่อนข้างนานแล้ว แต่ก็เห็นได้ชัดว่านางมีพลังต่อต้านตามธรรมชาติบางอย่างอยู่
อย่างไรก็ตามมันก็ยังเป็นพิษที่ร้ายแรง หลังจากที่ส่งพลังจากพื้นฐานฝึกตนไหลเข้าไปในร่างนางบางส่วนแล้ว เมิ่งฮ่าวก็ตระหนักว่าพิษนี้ค่อนข้างจะมีความรู้สึกของมันเอง และจริงๆ แล้วก็กำลังหลีกเลี่ยงเขาอยู่ ในชั่วพริบตาก็ดูเหมือนมันจะตระหนักว่า ไม่อาจจะต่อสู้กับเขาได้โดยตรง ดังนั้นเพื่อที่จะต่อต้านกับพลังเซียนของเมิ่งฮ่าว มันจึงได้คุกคามให้ร่างกายของฉู่อวี้เยียนกลายเป็นสมรภูมิรบ พยายามที่จะบังคับร่างกายนางเพื่อจะทำร้ายนางไปให้จงได้
ถ้าเรื่องราวเกิดขึ้นเช่นนี้ ฉู่อวี้เยียนคงจะได้รับบาดเจ็บมากไปกว่าตอนนี้ และสถานการณ์ของนางก็ยากที่จะแก้ไขได้!
แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่อาจจะทำอะไรที่รุนแรงได้ อย่างไรก็ตามพลังชีวิตของนางยังคงสูญหายไปอย่างรวดเร็ว คงอีกไม่นานก่อนที่ร่างกายนางจะแห้งเหี่ยวลง และเปลวไฟแห่งพลังชีวิตของนางก็จะดับลงไปโดยสิ้นเชิง
ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า และโทสะก็เริ่มลุกโชนอยู่ในจิตใจ
ฉู่อวี้เยียนยังไม่บรรลุกลายเป็นเซียน และยังคงอยู่ในขั้นค้นหาเต๋า แต่ความพยายามของพวกมันที่ต้องการจะได้ตำแหน่งลำดับขั้น ทำให้กลุ่มผู้ฝึกตนอสูรส่งผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณไปจับกุมตัวและแพร่พิษใส่นาง ซึ่งเป็นผู้ฝึกตนแค่ขั้นค้นหาเต๋าเท่านั้น!
นั่นไม่ใช่เป็นแค่เรื่องของความยุติธรรมหรือความชั่วร้ายเท่านั้น การกระทำเช่นนี้ยังเต็มไปด้วยความต่ำช้าและเลวทรามอย่างแท้จริง!
รังสีสังหารในดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบขึ้นอย่างเข้มข้น ทันใดนั้นในช่วงที่พลังเซียนของเขาได้ไปสัมผัสโดนพิษอันร้ายแรงนั้น โลหิตก็ไหลซึมออกมาจากมุมปากของฉู่อวี้เยียน และดวงตานางก็เปิดขึ้นมาในทันที
สิ่งเดียวที่นางสามารถจะรับรู้ได้ก็คือเมิ่งฮ่าว ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้านาง ในทันทีที่นางตระหนักว่าเป็นเขา นางก็กระพริบตาด้วยความประหลาดใจ
“ข้ากำลังฝันไปอีกแล้ว…?” นางพึมพำ จากนั้นก็หมดสติไปอีกครั้ง
คำพูดที่เรียบง่ายเหล่านี้ ทำให้จิตใจเมิ่งฮ่าวต้องสั่นสะท้าน ขณะที่เขามองลงไปยังร่างที่ไร้สติของนาง ดวงตาก็แวบขึ้นด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ซับซ้อน
ผู้ฝึกตนไม่เคยฝัน หรืออย่างน้อยที่สุดพวกมันก็แทบจะไม่ฝันเลย!
ยิ่งเป็นผู้ฝึกตนที่มีพื้นฐานฝึกตนอย่างลึกล้ำ พวกมันก็ยิ่งฝันน้อยลงไป ถึงแม้ว่าผู้ฝึกตนค้นหาเต๋าจะไม่นับว่ามีอะไรมากนักสำหรับเมิ่งฮ่าว แต่สำหรับคนอื่นๆ แล้ว…พวกมันอยู่ในขั้นสูงสุด ที่ก้าวต่อไปก็จะไปอยู่ในอาณาจักรเซียน!
ด้วยระดับการฝึกตนเช่นนั้น ความฝันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย ถ้าเป็นเช่นนั้นก็จะเป็นการบ่งบอกว่า ผู้ฝึกตนนั้นกำลังทุกข์ทรมานกับมารร้ายที่อยู่ภายในใจ!
ถ้านางไม่มีจิตมารอยู่ในใจ แต่ก็ยังคงมีความฝันเกิดขึ้น…ถ้าเช่นนั้นแล้ว สิ่งที่นางคิดและอารมณ์ความรู้สึกของนางจะต้องมีความเข้นข้นมากแค่ไหน…
ถึงจะทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้? และยังมีคำพูดที่ว่า ‘อีกแล้ว’ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการบ่งบอกว่ามันได้เกิดขึ้นมามากกว่าหนึ่งครั้ง!
เสียงพึมพำของฉู่อวี้เยียน ทำให้เมิ่งฮ่าวเข้าใจถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในจิตใจของนางในตอนนี้ ซึ่งนางได้จากดาวหนานเทียนมานานแล้ว
เมิ่งฮ่าวถอนหายใจและมองขึ้นไป เมื่อทำเช่นนั้น ดวงตาเขาก็แวบขึ้นด้วยความต้องการสังหารอย่างเข้มข้นมากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งเขามีโทสะมากขึ้น เขาก็ยิ่งต้องการจะสังหารมากไปกว่าเดิม ทันใดนั้นเขาก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ หมุนตัวไปรอบๆ อย่างเย็นชา เพื่อไปเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนอสูรวัยกลางคนผู้นั้น
“เป็นไปไม่ได้!!” บุรุษผู้นั้นหอบหายใจออกมา สีหน้าเปลี่ยนไปและหนังศีรษะก็เริ่มด้านชาจนถึงจุดที่รู้สึกราวกับว่าจะระเบิดออกไป มันยังคงไม่อยากจะเชื่อว่าเมิ่งฮ่าวสามารถจะเอาชนะแรงกดดันของทะเลที่เก้าได้จริงๆ!
มันแทบจะไม่สังเกตเห็นว่าเกาะได้พังทลายลงไปแล้ว และเมิ่งฮ่าวก็ช่วยเหลือฉู่อวี้เยียนได้แล้ว จู่ๆ มันก็ตระหนักว่ากำลังยืนอยู่ที่เบื้องหน้าของใครบางคน ที่สามารถจะทำลายแรงกดดันของทะเลที่เก้าให้แตกกระจายออกไปได้ ถึงแม้ว่าพื้นฐานฝึกตนของมันจะสูงกว่าของ
เมิ่งฮ่าวมากมายอย่างเห็นได้ชัด แต่ทันใดนั้นมันก็ตระหนักว่า…มันคือคนที่กำลังรู้สึกหวาดกลัวอยู่!
อันที่จริงเมื่อสายตาของเมิ่งฮ่าวได้จ้องนิ่งมายังร่างมัน มันก็ต้องถอยหลังไปโดยไม่รู้สึกตัวและเตรียมการที่จะหลบหนีจากไปในทันที
แต่เมิ่งฮ่าวจะปล่อยให้มันจากไปได้จริงๆ? รังสีสังหารของเขาเข้นข้นขึ้นอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้ ขณะที่ผู้ฝึกตนอสูรวัยกลางคนหมุนตัวหลบหนีไป
เมิ่งฮ่าวก็แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา เสียงกู่ร้องนั้นเต็มไปด้วยเจตจำนงแห่งจักรพรรดิเซียน ทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นไปมาอย่างรุนแรง อากาศแตกกระจายไปขณะที่สายลมขนาดใหญ่ได้พุ่งขึ้นมาจากทั่วทุกทิศทาง
ขณะที่สายลมกรีดร้องครวญคราง ก็ทำให้เกิดเป็นแรงกดดันพุ่งขึ้นมา ราวกับว่า…มันกำลังมาแทนที่พลังที่กระจายออกมาจากทะเลที่เก้า!
ตูมมมมมมม!
ผู้ฝึกตนอสูรสั่นสะท้านขณะที่สายลมม้วนกวาดผ่านร่างมันไป โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากมัน และใบหน้าก็ซีดขาวอย่างน่ากลัว ตอนนี้มันไม่มีความคิดที่จะต่อสู้กลับไปแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกได้ถึงวิกฤตอันร้ายแรงอย่างเข้มข้น ซึ่งเกิดขึ้นมาจากเมิ่งฮ่าว
“มันยังแข็งแกร่งมากไปกว่าก่อนหน้านี้อีก! บัดซบ! ทำไมมันถึงได้น่ากลัวเช่นนี้!?”
ในช่วงที่ขวัญหนีดีฝ่อ ผู้ฝึกตนอสูรกัดไปที่ปลายลิ้นและพ่นโลหิตออกมาเล็กน้อยเพื่อปลดปล่อยเวทลับของมันออกมา ทำให้สามารถระเบิดเป็นความรวดเร็วขึ้นไปในทันที แต่ก่อนที่มันจะทันไปได้ไกล
ประจุไฟฟ้าก็เต้นไปมาอยู่รอบๆ ร่างเมิ่งฮ่าว ขณะที่กระถางสายฟ้าปรากฏขึ้น เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นมา ขณะที่เขาสลับสับเปลี่ยนตำแหน่งกับบุรุษผู้นั้น
ในช่วงที่มีการเคลื่อนย้ายตำแหน่งกัน ผู้ฝึกตนอสูรวัยกลางคนก็ส่งเสียงแผดร้องตะโกนด้วยความประหลาดใจออกมา ฉับพลันนั้นมันไม่ได้อยู่ห่างออกไปไกลอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ในทันทีที่มันระเบิดความเร็วออกมา ก็ไม่ช่วยให้มันหลบหนีจากไปได้ แต่กลับช่วยให้มันพุ่งตรงไปยังความตายด้วยความรีบเร่งมากยิ่งขึ้น!
นั่นเป็นเพราะว่าสิ่งที่มันมุ่งหน้าตรงไปก็คือ…เมิ่งฮ่าว!
แทบจะในทันทีที่มันพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว ก่อนที่มันจะทันได้เปลี่ยนทิศทาง เมิ่งฮ่าวก็ชี้นิ้วมาในทันที
เวทผนึกอสูรรุ่นแปด!
ร่างกายของผู้ฝึกตนอสูรหยุดชะงักนิ่งในทันที และมันก็ลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ กระอักโลหิตออกมาขณะที่เมิ่งฮ่าวก้าวฝ่าอากาศเดินตรงไปยังมัน ชี้นิ้วออกไปเป็นครั้งที่สอง
ผนึกอสูร, เวทรุ่นเจ็ด!
กรรมจำนวนมากได้ปรากฏขึ้นเพื่อตอบรับกับการชี้นิ้วไปของเขา กลายเป็นเครื่องหมายที่ผนึกไปบนกรรมของผู้ฝึกตนอสูรโดยสิ้นเชิง เพราะว่าเมิ่งฮ่าวได้ดูดซับโลหิตของผู้ยิ่งใหญ่เข้าไป เวทผนึกอสูรของเขาจึงมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเวทรุ่นเจ็ดก็เผยให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงแบบใหม่นี้
“ผนึกดวงตา ปิดกั้นการมองเห็น!”
“ผนึกจมูก ปิดกั้นการดมกลิ่น!”
“ผนึกลิ้น ปิดกั้นการพูด!”
“ผนึกหู ปิดกั้นการได้ยิน!”
“ผนึกความรู้สึก ปิดกั้นการเกิดปฏิกิริยา!”
“ผนึกโลก ปิดกั้นทุกสรรพสิ่ง!”
ทุกสิ่งทุกอย่าง…ก็เนื่องมาจากผลกรรม!
ผู้ฝึกตนอสูรแผดร้องออกมา ทันใดนั้นทั่วทั้งโลกของมันกลายเป็นความว่างเปล่า มันไม่รู้สึกถึงเรื่องใดๆ และไม่อาจจะรับรู้อะไรได้ แม้แต่ความร้อน, ความหนาวเย็น หรือกลิ่นอายใดๆ!
ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้หายไป และมันกำลังเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าที่เป็นสีดำสนิท มันไม่สามารถจะมองเห็น, ได้ยิน, ได้กลิ่น หรือสัมผัสรับรู้ได้ถึงเรื่องใดๆ!
“ไม่!!” มันสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อตระหนักว่า ไม่เพียงแต่จะสูญเสียการเชื่อมต่อกับทุกสิ่งทุกอย่างไปเท่านั้น แม้แต่พื้นฐานฝึกตนของมันก็ยังถูกผนึกไว้ด้วยเช่นกัน ทำให้มันไม่อาจจะหลบหนีจากไปได้แม้ว่าต้องการจะทำก็ตามที
เมิ่งฮ่าวไปปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้ามัน ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำและใบหน้าก็เย็นชา ยกมือขึ้นมา และจู่ๆ มือนั้นก็ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นศีรษะอสูรโลหิตไป!
“กลุ่มผู้ฝึกตนอสูร สิ่งที่พวกเจ้านำไปจากฉู่อวี้เยียน ก็จะถูกนำกลับมาโดยข้าเอง!” คำพูดเหล่านี้กล่าวขึ้นมาเป็นเสียงแผ่วเบา แต่ก็คล้ายกับเป็นสายลมอันหนาวเย็น น่าเสียดายที่ผู้ฝึกตนอสูรไม่อาจจะได้ยินแม้แต่น้อย
เมิ่งฮ่าวยื่นมือออกแตะสัมผัสไปที่หน้าผากมัน และแรงสั่นสะเทือนก็วิ่งผ่านไปทั่วร่างของมัน ร่างกายมันแห้งเหี่ยวลงไป แต่ก็ไม่อาจจะแผดร้องออกมาได้ พลังชีวิตของมัน, พื้นฐานฝึกตนของมัน, ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของมัน…ถูกเมิ่งฮ่าวดูดออกไป…และถูกส่งเข้าไปในร่างของฉู่อวี้เยียน!
นี่ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเป็น…เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิต!