ตอนที่ 1066

ผู้อาวุโสไห่เซิ่ง!

เป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายถึงความเจ็บปวด ที่พลังชีวิตของคนผู้หนึ่งถูกดูดซับออกไปโดยเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิต มีแต่คนที่เคยพบเจอกับเหตุการณ์นี้เท่านั้น ถึงจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น ถ้าจะให้เปรียบเทียบกับบางสิ่ง ก็อาจจะเหมือนกับว่ามีน้ำกรดกำลังถูกฉีดเข้าไปในเส้นเลือด ขณะที่มันกระจายเต็มไปทั่วร่าง ก็จะทำการหลอมละลายเลือดเนื้อของคนผู้นั้นไป ทำให้อวัยวะภายในกลายเป็นก้อนเนื้อที่ไร้รูปร่างไป

จากนั้นมันก็จะค่อยๆ ดึงเอาพลังชีวิตออกมาอย่างช้าๆ ในกรณีนี้เมิ่งฮ่าวทำตัวเหมือนกับเป็นสะพาน ช่วยส่งต่อพลังชีวิตนั้นให้กับฉู่อวี้เยียน

ถ้าผู้ฝึกตนอสูรสามารถจะแผดร้องออกมาได้ในตอนนี้ คงจะไม่ทำให้ความเจ็บปวดนั้นลดน้อยลงไป อาจจะช่วยระบายความเจ็บปวดลงไปได้แค่บางส่วนเท่านั้น แต่ความทุกข์ทรมานในจิตใจมันก็ยังคงมีอยู่ตลอดไป

แม้แต่อ้าปาก…มันก็ไม่อาจจะทำได้ ทั้งยังมองไม่เห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นอีกด้วย แต่ก็รู้สึกได้ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ภายในร่างของมัน และในความเป็นจริงแล้วความรู้สึกเหล่านั้นได้ถูกขยายออกไปทำให้มันต้องพบเจอกับความเจ็บปวดทรมานที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้

ถ้ามันสามารถทำอะไรได้ สิ่งแรกที่มันคิดจะทำก็คือขอตายไปในทันที!

ถ้ามันมีโอกาสที่จะทำสิ่งใดๆ ถ้ามันมีพลังที่จะย้อนเวลากลับไป มันก็ต้องไม่ยอมมาเข้าร่วมกับแผนการในครั้งนี้อย่างแน่นอน!

น่าเสียดายที่มันไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว!

ใบหน้าเมิ่งฮ่าวเย็นชาราวน้ำแข็ง เมื่อจ้องมองไปยังร่างของผู้ฝึกตนอสูรที่แห้งเหี่ยวลงไปอย่างช้าๆ ในที่สุดมันก็กลายเป็นถุงหนังของเนื้อและกระดูก พลังชีวิตของมันเหือดแห้งหายไปจนหมดสิ้น

ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็ปล่อยมือและบุรุษผู้นั้นก็ตกลงไปที่ด้านล่าง จากนั้นสายลมก็พัดมา ทำให้ร่างมันละลายกลายเป็นเถ้าธุลีไป…

ทั่วทั้งร่างกายมันถูกเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตดูดซับและส่งต่อเข้าไปในร่างของฉู่อวี้เยียน

ก่อนหน้านี้เปลวไฟแห่งพลังชีวิตของนางมืดสลัวดูเลือนราง และแทบจะดับลงไปได้ทุกเมื่อ แต่ในตอนนี้มันกำลังสว่างจ้าขึ้น พลังบางส่วนของนางได้ฟื้นฟูกลับคืนมา และใบหน้าก็ไม่ได้ซีดขาวราวคนตายอีกต่อไป แต่เริ่มมีสีสันขึ้นมาบ้างแล้ว

อย่างไรก็ตาม…เมิ่งฮ่าวรู้ดีว่าทั้งหมดนี้จะคงอยู่แค่ชั่วคราวเท่านั้น ถ้ายังคงมีพิษอยู่ภายในร่างของฉู่อวี้เยียนตลอดไป นางก็จะอ่อนแอลงไปเรื่อยๆ และจะตายไปในที่สุด

ขณะที่เมิ่งฮ่าวโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน ดวงตาก็แวบขึ้นด้วยความเด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่น เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็ทำการผนึกไปบนร่างของฉู่อวี้เยียนและพิษที่อยู่ภายในร่างนางด้วยความระมัดระวัง เพื่อให้มั่นใจว่าจะสามารถยืดชีวิตนางให้นานขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ นำร่างนางใส่เข้าไปในถุงสมบัติอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็มองขึ้นไปและเริ่มพุ่งตรงไปยังอาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้า

ถึงเวลาที่จะต้องทำการสังหารแล้ว!

และบุคคลแรกในรายชื่อสังหารของเขาก็คือ หลงเทียนไห่!

ไม่สำคัญว่าหลงเทียนไห่จะอยู่ในที่แห่งใด หรือว่ามีใครกำลังปกป้องคุ้มครองมันอยู่ เมิ่งฮ่าวมุ่งมั่นที่จะสังหารมันไปให้จงได้ ความมุ่งมั่นนี้จะไม่มีทางลดน้อยลงไป ไม่ว่าผลลัพธ์นั้นจะทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือนเพียงใดก็ตามที เขาจะต้องระบายโทสะที่มีอยู่ในจิตใจให้จงได้อย่างแน่นอน

“หลงเทียนไห่ เจ้าสมควรตาย!”

“กลุ่มผู้ฝึกตนอสูร ข้าขอสาบานว่า…สักวันหนึ่งขุนเขาทะเลที่เก้าจะต้องไม่มีอสูรทะเลอีกต่อไป!” เสียงของเมิ่งฮ่าวดังก้องขึ้น แทงทะลุเข้าไปในสวรรค์ จนเกิดเป็นเสียงกระหึ่มราวกับเป็นเสียงฟ้าร้องคำรามตอบรับขึ้นมาในทันที!

นี่ไม่ใช่คำมั่นสัญญาทั่วไป นี่คือคำสาบาน!

รังสีสังหารของเมิ่งฮ่าวพุ่งขึ้นไปจนถึงสวรรค์ และในท่ามกลางโทสะนั้นเขาได้เปล่งคำสาบานนี้ออกมา!

แทบจะในทันทีที่คำพูดซึ่งคล้ายกับเสียงฟ้าร้องคำรามนั้นดังก้องออกไป ทั่วทั้งทะเลที่เก้าก็สั่นสะท้าน แม้แต่ขุนเขาที่เก้าซึ่งอยู่ที่ด้านนอกในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมุ่ดาว ก็ยังต้องสั่นสะเทือนเพื่อตอบรับคำพูดนั้น

สี่ดวงดาวก็สั่นสะท้านขึ้นด้วยเช่นกัน ไม่เพียงแต่ขุนเขาทะเลที่เก้าเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ขุนเขาที่แปด, ขุนเขาที่เจ็ด, ขุนเขาที่หก…จนไปถึงขุนเขาที่หนึ่ง รวมทั้งทะเลของพวกมันทั้งหมด…ต่างก็สั่นสะเทือนกันไปทั่ว

แรงสั่นสะเทือนนั้นทำให้จิตใจของผู้ฝึกตนจำนวนมากต้องเต้นรัว นอกจากนั้นเต่าเสวียนอู่ทั้งเก้าตัวที่อยู่ตรงด้านบนสุดของภูเขาในอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งหมด ต่างก็มองขึ้นไปและส่งเสียงกู่ร้องที่ทรงพลังออกมา ราวกับว่าพวกมันกำลังเป็นสักขีพยานให้กับบางสิ่งที่ตรึงแน่นอยู่ในจิตใจ!

เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับราชันแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล ยังคงมีอยู่ในจิตใจของกลุ่มคนจำนวนมากในอาณาจักรขุนเขาทะเล ดังนั้นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ ทำให้บุคคลเหล่านั้นต้องหอบหายใจออกมา

ในเวลาเดียวกันนั้น ทั่วทั้งทะเลที่เก้าก็ส่งเสียงดังกระหึ่มขึ้นมา ราวกับว่าเจตจำนงแห่งทะเลกำลังเดือดดาลต่อสิ่งที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะพูดออกมา กลุ่มผู้ฝึกตนอสูรต่างก็ถือกำเนิดอยู่ในทะเลที่เก้าทั้งหมด รวมทั้งลูกหลานของพวกมันด้วย ถ้าเมิ่งฮ่าวเป็นแค่ผู้ฝึกตนธรรมดาทั่วไป คำพูดของเขาก็คงไม่มีอะไร และคงไม่อาจจะทำให้เกิดเป็นความปั่นป่วนวุ่นวายเช่นนี้ขึ้นมาได้

แต่…เขาไม่ใช่ผู้ฝึกตนธรรมดาทั่วไป!

เขาคือราชันแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลในอนาคต! เขาคือสมาชิกของพันธมิตรแห่งผู้ผนึกอสูร! ถึงแม้ว่าจะมีน้อยคนนักที่รู้ว่าเขาคือใคร

แต่อาณาจักรขุนเขาทะเลก็รู้ดีด้วยตัวของมันเอง ขุนเขาทั้งเก้าก็รับรู้ เช่นเดียวกับทะเลทั้งเก้าเหล่านั้น!

แน่นอนว่าถึงแม้พวกมันจะรู้ถึงเรื่องราวเหล่านี้ ถ้าเมิ่งฮ่าวยังไม่กลายมาเป็นราชันแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลอย่างเป็นทางการ ก็จะไม่มีการเชื่อมต่อกันโดยตรงกับพวกมันทั้งหมด มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นในตอนนี้ก็คือ ข้อห้ามไม่ให้พวกมันสอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขา

แต่ตอนนี้เมื่อเมิ่งฮ่าวเปล่งคำสาบานนี้ออกมา ทะเลที่เก้าก็พลุ่งพล่านปั่นป่วน สั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง แต่สุดท้าย…มันก็เลือกที่จะรักษาความเงียบไว้

เมิ่งฮ่าวกลายเป็นลำแสงพุ่งฝ่าอากาศไป แยกทะเลที่เก้าออกเป็นสองส่วนขณะที่เขาบินไป ในเวลาเดียวกันนั้น กลิ่นอายของเขาก็ทำให้อสูรทะเลนับไม่ถ้วนพุ่งมายังทิศทางนี้พร้อมกับความตั้งใจสังหาร ขณะที่พวกมันใกล้เข้ามา รังสีสังหารก็แวบขึ้นมาในแววตาของเมิ่งฮ่าว

เขาโบกสะบัดมือออกไป ทำให้แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้น ด้วยใบหน้าที่เย็นชาราวน้ำแข็งเขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ระเบิด!”

แค่คำพูดเดียวก็ทำให้แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ปะทุขึ้น เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกไป ขณะที่มันกลายเป็นเปลวไฟสวรรค์ที่ตกลงมาในทั่วทุกทิศทาง

อสูรทะเลตัวใดก็ตามที่สัมผัสโดนเปลวไฟ ก็จะส่งเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนออกมา ขณะที่พวกมันถูกเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่าน

บางตัวก็รีบพุ่งลงไปในน้ำ แต่ไม่นานต่อมา เปลวไฟก็พุ่งผ่านลงไปในน้ำ ทำให้เกิดเป็นความร้อนพุ่งสูงขึ้น เสียงแผดร้องได้ยินออกมามากขึ้น และซากศพของอสูรทะเลหลากหลายชนิดก็เริ่มพุ่งขึ้นมาจากในส่วนลึกของทะเล

เมิ่งฮ่าวไม่ได้เชื่องช้าลงไปแม้แต่น้อย ขณะที่เขาพุ่งต่อไป น้ำทะเลรอบๆ ตัวเดือดพล่านไปมา และอสูรทะเลใดๆ ก็ตามที่เข้ามาใกล้ก็จะต้องถูกลวกจนตายไปในทันที!

มันคือการสังหารอย่างไร้จุดสิ้นสุด!

ทะเลเริ่มกลายเป็นสีแดงราวกับโลหิต!

อย่างไรก็ตาม แทบจะในทันทีที่เมิ่งฮ่าวออกมาจากเกาะไห่ซาน และเริ่มพุ่งตรงไปยังอาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้า ทันใดนั้นพื้นผิวของทะเลที่เบื้องหน้าขึ้นไป ก็พุ่งขึ้นมาเพื่อก่อตัวเป็นกำแพงของน้ำทะเลขนาดใหญ่ ปิดกั้นเส้นทางของเขาไป ต่อมากำแพงน้ำทะเลอีกสามด้านก็พุ่งขึ้นมา สองด้านอยู่ที่สองฟากข้างของเขา และอีกหนึ่งอยู่ที่ด้านหลัง ตอนนี้เขาถูกปิดกั้นไปทั้งสี่ทิศทาง

กำแพงน้ำทะเลทั้งสี่เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็นกรงขังขนาดใหญ่ ซึ่งมีเมิ่งฮ่าวติดอยู่ด้านใน แม้แต่กลิ่นอายของเขาก็ยังไม่อาจจะหลุดรอดออกไปได้

เมิ่งฮ่าวหยุดชะงักนิ่งและมองไปรอบๆ จากนั้นก็แค่นเสียงอย่างเย็นชาออกมา จนดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง

ไม่นานต่อมากำแพงน้ำทะเลที่เบื้องหน้าเขาก็เกิดเป็นระลอกคลื่นขึ้น และมีใบหน้าปรากฏออกมา อย่างน่าตกใจยิ่งมันไม่ใช่ใบหน้าของผู้ฝึกตน แต่เป็นมังกรทะเลขนาดใหญ่

มันมีสีดำสนิทและดุร้ายอย่างไร้ที่เปรียบ ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความเย่อหยิ่งที่เย็นชา ขณะที่มองมายังเมิ่งฮ่าว

ที่กำลังยืนอยู่บนศีรษะของมังกรเป็นชายชราผู้หนึ่ง ไพล่มือไว้ด้านหลัง สวมใส่ชุดยาวของอาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้า และใบหน้าก็เต็มไปด้วยความดูถูก ขณะที่จ้องมองลงมายังเมิ่งฮ่าว

สีหน้าเมิ่งฮ่าวยังคงสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย เขาจดจำชายชราผู้นี้ได้ มันไม่ใช่ผู้ฝึกตนธรรมดาทั่วไป แต่เป็นผู้ฝึกตนอสูร เป็นบุคคลคนเดียวกับที่เมิ่งฮ่าวได้ต่อสู้ด้วย ในตอนที่เขามาถึงอาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้าเป็นครั้งแรก, ผู้อาวุโสไห่เซิ่ง!

“เหลาผี่ฟู (เฒ่าชรา) เจ้าก็มาหาที่ตายด้วย?” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาราวกับเป็นสายลมในฤดูหนาว

“เมิ่งฮ่าว ในที่สุดเจ้าก็มีวันนี้” ผู้อาวุโสไห่เซิ่งกล่าวตอบ ด้วยสุ้มเสียงที่คล้ายกับเป็นเสียงฟ้าคำราม และเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างเข้มข้น “ข้าต้องยอมรับว่ากลุ่มผู้ฝึกตนอสูรประเมินเจ้าต่ำจนเกินไป แผนการบนเกาะไห่ซานล้มเหลว และตัวเกาะก็ถูกทำลายไป แต่ด้วยการมีข้าอยู่ที่นี่…เจ้าจะต้องตายไปเช่นเดียวกัน!”

“อย่าได้พยายามหลบหนีไปจากกับดักแห่งความตายของข้า มันจะเปิดออกหลังจากที่คนใดคนหนึ่งตกตายไปเท่านั้น

ใครก็ตามที่พยายามจะใช้กำลังเปิดมันออก แม้แต่ข้าก็ตามที จะต้องถูกโจมตีด้วยพลังสะท้อนกลับอย่างรุนแรง ด้วยความพิเศษเช่นนั้นและด้วยเหตุผลเดียวกันนี้ จึงไม่มีใครในด้านนอกจะมองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นที่ด้านในแห่งนี้ และกฎธรรมชาติก็ถูกเปลี่ยนแปลงไป ดังนั้นเจ้าจึงไม่อาจจะใช้กระถางเคลื่อนย้ายทางไกลนั่นได้อีก!!”

“และถ้าเจ้าคิดว่าจะให้จิ่วผอและหลิงอวิ๋นจื่อมาช่วยเจ้าแล้วละก็ ฝันไปเถอะ กลุ่มผู้ฝึกตนอสูรได้เตรียมการมาเป็นเวลานานด้วยความต้องการที่จะสังหารเจ้าไปให้จงได้ จิ่วผอและหลิงอวิ๋นจื่อในตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับปรมาจารย์ของกลุ่มผู้ฝึกตนอสูร!”

“ไม่มีใครจะมายังที่แห่งนี้เพื่อสอดมือเข้ามาหรือช่วยเหลือเจ้าได้!”

“วันนี้ เจ้าต้องตายไปอย่างแน่นอน!” ผู้อาวุโสไห่เซิ่งจ้องมองมายังเมิ่งฮ่าว รังสีสังหารอันเข้มข้นแวบขึ้นมาในดวงตามัน เฝ้ารอคอยที่จะได้เห็นว่าเมิ่งฮ่าวจะมีปฏิกิริยาอย่างไรต่อคำพูดของมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันกำลังเฝ้ารอดูท่าทางที่สิ้นหวัง มันไม่เพียงต้องการสังหารเมิ่งฮ่าวไปเท่านั้น มันยังต้องการที่จะได้เห็นความสิ้นหวังและความหวาดกลัวของเขา จากนั้นมันก็จะทรมานเขาจนตายไป นั่นคือหนทางเดียวที่จะลบล้างความเกลียดชังที่มีอยู่ในจิตใจของมันได้!

“วันนี้คือวันที่เจ้าจะได้รับการลงทัณฑ์สำหรับการสังหารสมาชิกกลุ่มผู้ฝึกตนอสูร ที่อยู่ในทะเลเทียนเหอบนดาวหนานเทียนไป!”

ผู้อาวุโสไห่เซิ่งแผดร้องออกมาผ่านร่องฟัน “ข้าส่งทายาทเพียงคนเดียวของข้าไปยังดาวหนานเทียนด้วยความหวังว่า มันจะสามารถได้ครอบครองโชคชะตาเซียน และบรรลุกลายเป็นเซียนแท้!”

“แต่เจ้า เจ้ากลับสังหารมันไป เมิ่งฮ่าว เจ้าบัดซบ! ก่อนที่จิตใจของมันจะตื่นขึ้นมา เจ้าก็สังหารมันไป!”

“เจ้าไม่เพียงแต่จะตัดความหวังในการกลายเป็นเซียนแท้ของมันไปเท่านั้น เจ้ายังได้ตัดสายโลหิตของข้าไปอีกด้วย!” คำพูดของมันดังก้องออกไป ทำให้กำแพงน้ำทะเลต้องสั่นไปมา

“ช่างน่ารำคาญนัก เมิ่งโหม่ว (ผู้แซ่เมิ่ง) สังหารไปตั้งมากมาย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงอะไร?” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ หยิบเอากระถางสายฟ้าออกมาด้วยท่าทางเฉื่อยชา และทดลองใช้ แต่ก็ไร้ผลใดๆ

คำพูดของเขาทำให้โทสะของผู้อาวุโสไห่เซิ่งพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า มันแผดร้องออกมาโบกสะบัดมือขึ้นไป ทำให้มังกรทะเลส่งเสียงคำราม

อ้าปากกว้างขึ้นและพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว ในชั่วพริบตามังกรทะเลสีดำสนิทก็พุ่งลงมายังเมิ่งฮ่าว เตรียมตัวที่จะกลืนกินเขาลงไป

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายแสงอันเย็นชาขึ้น และใช้มือขวาขยับร่ายเวท จากนั้นก็ชี้นิ้วออกไป ทันใดนั้นทุกสรรพสิ่งก็เริ่มสั่นสะเทือน ขณะที่ภูเขานับร้อยนับพันเริ่มตกลงมา พวกมันก่อตัวเข้าด้วยกันจนกลายเป็นสายโซ่ภูเขาหนึ่งหมื่นลูก จากนั้นก็หลอมรวมเข้าด้วยกันเพื่อก่อตัวเป็นภูเขาขนาดใหญ่สิบลูกกระแทกตรงไปยังมังกรทะเล

มังกรทะเลแผดร้องคำราม ขณะที่มันกระแทกเข้าไปในภูเขาขนาดใหญ่ทั้งสิบ จากนั้นก็สะบัดหางของมันโจมตีไปยังเมิ่งฮ่าว

เสียงหวีดหวิวดังเต็มอยู่ในอากาศ ริมฝีปากของเมิ่งฮ่าวบิดขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา ขณะที่ยื่นมือขวาออกไปคว้าจับหางของมังกรไว้ จากนั้นก็ดึงกระชากเข้ามาอย่างรุนแรง

มังกรทะเลแผดร้องออกมาด้วยความประหลาดใจและเจ็บปวด ขณะที่พลังอันมหาศาลพุ่งออกมาจากแขนของเมิ่งฮ่าว

ตูมมมมมมม!

เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องขึ้นมา ขณะที่พลังของทำลายล้างเก้าชั้นฟ้าถูกปลดปล่อยออกไป เกิดเป็นการโจมตีที่ต่อเนื่องกันไปเก้าครั้ง เมื่อถึงครั้งที่เก้าก็ทำให้มังกรทะเลต้องระเบิดกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปในกลางอากาศอย่างแท้จริง

จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็มองไปยังผู้อาวุโสไห่เซิ่งและพึมพำขึ้น “ถ้าข้าดูดซับเจ้า ฉู่อวี้เยียนก็จะได้รับพลังชีวิตเพิ่มขึ้นมา และมีเวลามากขึ้นอีกเล็กน้อย!”

ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นลูกธนูอันน่ากลัวพุ่งตรงไปยังหัวใจของผู้อาวุโสไห่เซิ่ง!