ตอนที่ 1372

หลีหลงแตกดับ

ร่างหลีหลงชุ่มโชกไปด้วยโลหิต มันเพิ่งจะหลีกเลี่ยงจากการถูกสังหารไปโดยธนูดอกที่สี่ แต่อาการบาดเจ็บที่ได้รับจากธนูดอกนั้นก็ยิ่งสาหัสมากขึ้นจนถึงจุดวิกฤต ถ้ามันยังอยู่ในจุดสูงสุดของพลัง ก็คงจะได้รับอันตรายน้อยลงกว่านี้อย่างเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้…มันไม่อาจจะทำเรื่องเช่นนั้นได้

เสียงหัวเราะด้วยความขมขื่นและน่าอนาถใจดังก้องออกมาจากหลีหลง ขณะที่หลบหนีจากไปด้วยความรวดเร็วสูงสุด ความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรงเต็มอยู่ในจิตใจโดยที่ไม่ลดลงไปแม้แต่น้อย และความจริงแล้วก็มีความรู้สึกว่าไม่อาจจะรอดชีวิตออกมาจากสถานการณ์นี้ได้ แต่ขณะที่ความขมขื่นและเจ็บปวดพุ่งขึ้นมาในจิตใจ มันก็มองเห็นเมิ่งฮ่าวลดคันธนูในมือลงอย่างฉับพลัน

แต่จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็เริ่มกระจายเป็นแสงสีโลหิตออกมา พร้อมทั้งความรู้สึกที่บ้าคลั่งและกระหายเลือด

ภาพที่เห็นนี้ทำให้จิตใจของหลีหลงต้องสั่นสะท้านมากขึ้น เมิ่งฮ่าวใกล้เข้ามา และมหาสมุทรเวทก็ไล่ติดตามมาอยู่ทางด้านหลัง แต่ก็ไม่อาจจะตามได้ทัน

เมิ่งฮ่าวถูกปกคลุมด้วยแสงสีโลหิตจำนวนมาก หลอมรวมเข้ากับอสูรโลหิต และปลดปล่อยเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตออกไป ตอนนี้เขาดูไม่เหมือนกับเทพเซียนอีกต่อไป แต่ดูคล้ายกับเป็นเซียนอสูร!

ทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลาในการอธิบาย แต่จริงๆ แล้วก็เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น ตอนนี้เมิ่งฮ่าวกำลังพุ่งลงไปยังร่างหลีหลง ซึ่งกัดฟันแน่นอย่างดุร้าย

มันรู้ดีว่าไม่อาจจะหลบหนีไปจากสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ จึงรีบหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็ว

คนทั้งสองกระแทกเข้าหากัน และทะเลแห่งโลหิตซึ่งก็คือเมิ่งฮ่าวม้วนกวาดออกไปปกคลุมร่างหลีหลงจื้อจุน ขณะที่เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มกำลัง

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อมหาสมุทรเวทเข้ามาใกล้ หลีหลงแผดร้องคำราม หลบหนีออกไปจากทะเลโลหิต ซึ่งจากนั้นทะเลโลหิตก็กลายร่างเป็นวิหคยักษ์สีโลหิต พร้อมกับเสียงแผดร้องอย่างดุร้าย พุ่งไล่ตามหลีหลงไป

ภูเขาสีโลหิตจำนวนมากปรากฏขึ้น รวมทั้งสุดยอดสะพาน ซึ่งกระจายเป็นแสงสีโลหิตออกมาด้วยเช่นกัน โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากหลีหลง พลังการฝึกตนของมันลดลงไปจากระดับผู้ยิ่งใหญ่ จนอยู่ในระดับราชันจักรพรรดิมานานแล้ว

ในตอนนี้มันต่อสู้กลับไปยังเมิ่งฮ่าวได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่นเมื่อเมิ่งฮ่าวในรูปแบบวิหคยักษ์คว้าจับไปบนร่างมัน และปลดปล่อยเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตออกมาอีกครั้ง

ในชั่วพริบตาพลังปราณและโลหิตอันไร้ขอบเขตก็ถูกดูดออกไปจากร่างหลีหลง ถูกเมิ่งฮ่าวดูดซับไว้อย่างบ้าคลั่ง หลีหลงตะเกียกตะกายดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจจะหยุดยั้งสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ได้ ตรงด้านล่างเท้าของมัน สวรรค์ชั้นที่สิบหกกำลังพังทลายลงไปอย่างรวดเร็ว และในเวลาเดียวกันนั้นมหาสมุทรเวทก็กำลังพุ่งตรงมายังคนทั้งสอง

ที่ห่างไกลออกไป เสวียนฟางมองมาอย่างเงียบๆ แววตาแวบประกายความโศกเศร้าออกมา มันรู้ดีว่าหลีหลง…ไม่อาจจะหนีรอดไปได้ ถึงแม้ว่าเสวียนฟางจะเก่งกาจในเรื่องของกลยุทธ์และการทำสงคราม แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรเพื่อช่วยหลีหลงในสถานการณ์นี้ได้

แม้แต่เสวียนฟางเองก็ยังรู้สึกได้ถึงวิกฤตอันร้ายแรง มันตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยุ่งยากลำบาก จากการโจมตีมาของผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิด และต้องล่าถอยหลบหนีอย่างเต็มกำลัง กระอักโลหิตออกมาอยู่ตลอดเวลา

เวลาเดียวกันนั้นผนึกที่ปกคลุมอาณาจักรขุนเขาทะเล

กำลังแสดงให้เห็นถึงสัญญาณแห่งการพังทลายลงไป ภายใต้การร่วมมือกันโจมตีมาของสามกลุ่มเต๋าอันยิ่งใหญ่ บุรุษหนุ่มทั้งสามที่ใช้ของวิเศษของบรรพจารย์, ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลทั่วไป, ไห่เมิ่งจื้อจุน และปรมาจารย์เอกะเทวะ

เมื่อไหร่ที่ผนึกนี้แตกกระจายออกไป ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลก็จะพุ่งออกมายังกองกำลังของกลุ่มคนนอกคอก ซึ่งในตอนนี้ไม่มีผู้ยิ่งใหญ่เหลืออยู่ ซึ่งหมายความว่าพวกมันจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!

ที่อันตรายมากที่สุดในตอนนี้ก็คือดวงจันทร์ ซึ่งถูกห้อมล้อมด้วยกลุ่มคนนอกคอก ไม่มีใครยอมถอนกำลังออกไปแม้แต่น้อย ยังมีราชันจักรพรรดิที่มุ่งมั่นจะทำลายดวงจันทร์อยู่ด้วยเช่นกัน ไม่ว่าผู้ยิ่งใหญ่ของพวกมันจะตกตายไปหรือไม่ หรือแม้แต่จะสูญสิ้นกองกำลังที่เหลือไปทั้งหมด พวกมันก็จะทำภารกิจของตนเองให้สำเร็จ

พวกมันจะทำให้มั่นใจได้ว่าดวงจันทร์…จะไม่คงอยู่อีกต่อไป

สงครามทุกภาคส่วนในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะบรรลุถึงจุดวิกฤต พร้อมที่จะระเบิดออกมาแล้ว!

การระเบิดออกมาครั้งแรกเช่นนั้น ไม่ได้มาจากเมิ่งฮ่าว หรือว่าผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิด ถึงแม้ว่าตี้จ้างกำลังต่อสู้ด้วยความขมขื่น แต่ดวงจันทร์ไม่อาจจะหลบเลี่ยงหรือหลีกหนีไปได้ และถูกห้อมล้อมด้วยผู้ฝึกตนนอกคอก ในที่สุดการรวมพลังกันโจมตีมาของพวกมัน ก็ทำให้ดวงจันทร์ต้องพังทลายลงไป เศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง

ตูม!!

นับจากนี้ไป…ไม่มีดวงจันทร์อีกแล้ว…

ขณะที่ดวงจันทร์พังทลายลงไป ตี้จ้างก็กระอักโลหิตออกมากองโต แม้ในขณะที่เสียงหัวเราะอย่างขมขื่นของท่านดังก้องออกมา…ระเบิดครั้งที่สองก็ดังก้องขึ้น

เป็นระเบิดครั้งที่สองที่ดังก้องอยู่ในช่วงวิกฤตนี้ แต่ครั้งนี้เสียงนั้นกระจายออกมาจากผนึกที่ปกคลุมอยู่เหนืออาณาจักรขุนเขาทะเล ลำแสงที่ตกลงมาจากสวรรค์ชั้นที่สิบเจ็ดและเหนือขึ้นไปทั้งหมด กำลังพังทลายลงมาอันเนื่องมาจากการรวมพลังกันของผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวง!

รอยแตกร้าวกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ในที่สุดก็รวมเข้าด้วยกันจนกระทั่งผนึกแตกกระจายไปคล้ายกระจกขนาดใหญ่ ฟ้าสลัวดินเลือนราง และท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็สั่นไหวไปมา ขณะที่ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลนับไม่ถ้วนพุ่งกระจายออกไป เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความต้องการสังหาร

สามกลุ่มเต๋าอันยิ่งใหญ่, ไห่เมิ่งจื้อจุน, ผู้แข็งแกร่งอาณาจักรเต๋าจำนวนมาก, สามบุรุษหนุ่มที่ใช้ของวิเศษบรรพจารย์ ต่างก็พุ่งออกมาจากอาณาจักรขุนเขาทะเล

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เองที่เสียงระเบิดครั้งที่สามก็ดังก้องออกมา จากตำแหน่งที่เมิ่งฮ่าวและหลีหลงกำลังต่อสู้กันอยู่ ที่รวมอยู่ในเสียงระเบิดเป็นเสียงแผดร้องคำรามด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ

เสียงแผดร้องคำรามนั้นดังก้องออกมาจากปากของหลีหลง ซึ่งถูกห่อหุ้มด้วยทะเลโลหิตโดยสิ้นเชิง ร่างกายของมันกำลังแห้งเหี่ยวลงไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ปราณและโลหิต, พื้นฐานฝึกตน และจิตวิญญาณต่างก็ถูกดูดกลืนออกไปอย่างรวดเร็ว!

ไม่ใช่ว่ามันไม่ได้พยายามที่จะทำการระเบิดตนเอง

แต่ด้วยวิชาการเดินข้ามกาลเวลาของเมิ่งฮ่าว รวมเข้ากับอาการบาดเจ็บอย่างสาหัสของมัน ทำให้พลังของหลีหลงตกลงไปอยู่ต่ำกว่าระดับผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้มันไม่อาจจะทำได้!

มันได้แต่มองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเท่านั้น ขณะที่เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตของเมิ่งฮ่าวดูดกลืนปราณและโลหิต, พื้นฐานฝึกตน และวิญญาณของมันเข้าไป!

“เหล่าฟู…ไม่ยอม!!” เสียงหัวเราะอย่างโศกเศร้าของหลีหลงดังก้องออกมา จนกระทั่งกลายเป็นเสียงอู้อี้ไป มังกรดำขนาดใหญ่หลับตาลง ขณะที่จมลงไปในทะเลโลหิตตลอดกาล

ในตอนนี้ผู้ยิ่งใหญ่หนึ่งคนแตกดับไปแล้ว

ถ้าจะกล่าวให้ถูกต้องมากไปกว่านั้นก็คือว่า นี่เป็นผู้ยิ่งใหญ่คนที่สองที่ตายไปในสงครามระหว่างอาณาจักรขุนเขาทะเลและสามสิบสามสวรรค์ คนแรกน่าจะเป็นอี้กู่ ซึ่งถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นหุ่นเชิด

กลุ่มคนนอกคอกที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นต่างก็ตื่นตระหนก เมื่อมองเห็นหลีหลงตายไป จากนั้นความหวาดกลัวก็เริ่มพุ่งขึ้นมาในจิตใจ

“ผู้ยิ่งใหญ่…ผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเรา…ตายแล้ว?”

“นี่…นี่เป็นไปไม่ได้…” กลุ่มคนนอกคอกต่างก็ตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง กองกำลังที่อยู่ในสวรรค์ชั้นที่สิบเจ็ดจนถึงชั้นที่สามสิบสามต่างก็อ้าปากค้าง รวมทั้งผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังในท่ามกลางพวกมัน ต่างก็รู้สึกว่าจิตใจกำลังเต้นรัว

ทะเลโลหิตพลุ่งพล่านปั่นป่วนขณะที่หลีหลงหายตัวไป หลังจากนั้นโลหิตก็เริ่มรวมตัวเข้าด้วยกัน จากขนาดเล็กๆ จนกลายเป็นรูปร่างของคนผู้หนึ่งซึ่งมีใบหน้าเป็นเมิ่งฮ่าว

ใบหน้านั้นซีดขาวและผอมแห้ง พร้อมกับพลังคำสาปแช่งที่หมุนวนไปมา

แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่สนใจโดยสิ้นเชิง มองขึ้นไปยังผนึกที่ถูกกำจัดไปโดยอาณาจักรขุนเขาทะเล ซึ่งตอนนี้กำลังพังทลายลงมา และกลุ่มผู้ฝึกตนจำนวนมากก็พุ่งเข้ามาในสนามรบ จากนั้นก็มองไปเห็นดวงจันทร์กำลังแตกกระจายออกไป

ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็มองไปยังเสวียนฟาง ซึ่งกำลังต่อต้านแรงกระแทกจากหมัดของผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิด โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเสวียนฟาง และเสียงหัวเราะอย่างขมขื่นก็ดังก้องออกมา

ทันใดนั้นแม้ในขณะที่ผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิดเข้ามาใกล้มัน จู่ๆ เสวียนฟางก็เริ่ม…ทำการระเบิดตนเอง!

เสวียนฟางตัดสินใจที่จะระเบิดตนเอง!

มันรู้ตัวดีว่าคงจะเหมือนกับหลีหลง ถูกลิขิตให้ต้องแตกดับไป และยังรู้อีกด้วยว่าถ้าตายไปในการต่อสู้ ก็อาจจะสามารถสังหารศัตรูบางคนไปได้ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่มันต้องการให้จบลงเช่นนี้

การทำให้ศัตรูตกตายไปพร้อมกันเพียงเล็กน้อยไม่ใช่สิ่งที่มันพึงพอใจ มันต้องการให้ความตายของตนเองกลบฝังอาณาจักรขุนเขาทะเลไปทั้งหมด!

แสงแห่งความบ้าคลั่งสาดประกายขึ้นมาในดวงตา เนื่องจากมันมีแก่นแท้แห่งกาลเวลา ซึ่งเป็นแก่นแท้ที่คนทั้งหมดไม่อาจจะขัดขวางมันจากการระเบิดตนเองได้ ดวงตาของผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิดแวบประกายขึ้น และถอยไปทางด้านหลังในทันที แสงวิญญาณซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากโฉ่วเหมินไถหายไป และหุ่นเชิดก็เชื่อมต่อกับเมิ่งฮ่าวอีกครั้ง

เมิ่งฮ่าวมองไปด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเสวียนฟางดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว กระหึ่มกึกก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง

มันไม่ต้องการจะยอมรับ แต่ก็รู้ดีว่าตนเองพ่ายแพ้แล้ว เป็นการพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง อันที่จริงความพ่ายแพ้ของมันไม่อาจจะพ่ายแพ้ไปมากกว่านี้อีกแล้ว ตะปูถูกตอกลงไปยังฝาโลงในตอนที่เมิ่งฮ่าวมีการเชื่อมต่อกับผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิดอีกครั้ง!

วิญญาณไร้ร่างปรากฏขึ้นเพื่อตรึงเสวียนฟางไว้

และในที่สุดมันก็เข้าใจได้ว่าเมิ่งฮ่าวมีความโหดเหี้ยมมากแค่ไหน ได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่นออกมาเท่านั้น ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น ทั้งตัวมันและกลุ่มคนนอกคอกอื่นๆ ในสามสิบสามสวรรค์ต่างก็คาดไม่ถึงว่า…สงครามในครั้งนี้จะยุ่งยากลำบากถึงเพียงนี้

ในความคิดของพวกมัน สงครามครั้งนี้สามสิบสามสวรรค์สามารถจะกวาดล้างอาณาจักรขุนเขาทะเลไปได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากอีกสองกองกำลังอันยิ่งใหญ่เหล่านั้น พวกมันสามารถทำได้ด้วยตนเอง

แต่ตอนนี้…การต่อสู้ได้บรรลุถึงจุดที่เสวียนฟางถูกกระแทกด้วยความรู้สึกที่ว่า…

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าสามสิบสามสวรรค์…อาจจะพ่ายแพ้ไปในที่สุด?”

เสวียนฟางรับรู้ได้ว่าทั้งจิตวิญญาณและกายวิญญาณของหลีหลงต่างก็กระจัดกระจายหายไปแล้ว เมื่อมองไปยังเมิ่งฮ่าวที่กำลังก่อตัวขึ้นมาจากทะเลโลหิต ก็กล่าวว่า “เมิ่งฮ่าว…การต่อสู้นี้ เหล่าฟูพ่ายแพ้แล้ว!”

“เหล่าฟูทำผิดอยู่สองเรื่อง เรื่องแรกก็คือน่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อสังหารเจ้าไปตั้งแต่ตอนแรก น่าจะพยายามให้มากขึ้นเพื่อมั่นใจได้ว่าเจ้าต้องตายไปอย่างแน่นอน! เหล่าฟูผิดไปแล้ว ผิดที่ถึงแม้จะรู้ว่าเจ้ามีความสำคัญ แต่ก็ยังคงดูถูก…”

“เรื่องที่สองก็คือ เหล่าฟูประเมินอาณาจักรขุนเขาทะเลต่ำเกินไป ไม่ควรที่จะแยกกองกำลังออกไป…”

“พี่น้องแห่งสวรรค์ชั้นที่สิบเจ็ดจนถึงชั้นที่สามสิบสาม พวกท่านเห็นแล้วหรือไม่ พวกท่านคงเห็นแล้ว พวกท่านคงเข้าใจแล้ว เมื่อถึงเวลาที่ต้องลงมาอีกครั้ง อย่าได้แยกกองกำลังออกจากกัน ให้โจมตีไปโดยพร้อมเพรียงกัน ทำทุกวิถีทางเพื่อทำลายอาณาจักรขุนเขาทะเล!!”

“ทุ่มออกมาจนสุดตัว อย่าได้หวั่นไหวต่อความคิดที่จะอยู่รอดหรือตายไป มิเช่นนั้น…พวกเราก็จะไม่ชนะในสงครามนี้ สำหรับผู้ยิ่งใหญ่แปดแก่นแท้ การต่อสู้จนตัวตายของเสวียนฟางในวันนี้ หวังว่าพวกท่าน…จะช่วยล้างแค้นให้กับเสวียนโหม่ว นำศีรษะของเมิ่งฮ่าวผู้นี้ ไปวางอยู่หน้าป้ายหลุมฝังศพของเสวียนโหม่ว!”

“สำหรับคนทั้งหมดที่กำลังต่อสู้กับอาณาจักรขุนเขาทะเลในตอนนี้ ไม่มีสถานที่ให้หลบหนีล่าถอยในสงครามนี้ ถ้าพวกเจ้าล่าถอย…ก็ต้องตายไป ไม่มีบ้านให้หวนคืนกลับอีกแล้ว บ้านของพวกเจ้า…ถูกทำลายไปหมดสิ้นแล้ว!”

“ถ้าพวกเจ้าต้องการรอดชีวิต ก็ต้องต่อสู้จนถึงที่สุด! ถ้าเป็นเช่นนั้นถึงแม้ว่าจะตายไป คนของพวกเราที่เหลือก็คงจะมาล้างแค้นให้ในไม่ช้า!”

“การทำสงคราม ไม่มีถูกหรือผิด มีแต่ชัยชนะหรือพ่ายแพ้เท่านั้น!”

“เหล่าฟูเสวียนฟางจื้อจุน ขอพลีชีพตนเองเพื่อช่วยให้สามสิบสามสวรรค์ ทำลายล้างอาณาจักรขุนเขาทะเลไป!!” เสวียนฟางแหงนหน้าขึ้นและหัวเราะออกมา จากนั้นก็โบกสะบัดชายแขนเสื้อ แสงอันเจิดจ้าเริ่มกระจายออกมาจากร่างมัน รวมทั้งระลอกคลื่นอันทรงพลัง ต่อมาการระเบิดตนเองก็เริ่มปะทุขึ้น

เวลาเดียวกันนั้นสวรรค์ชั้นอื่นๆ ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของมันก็เริ่มขยับตัวเคลื่อนไหว กลายเป็นสิ่งที่ดูคล้ายกับเป็นใบมีดอันแหลมคม…เริ่มแทงลงมายังอาณาจักรขุนเขาทะเล

ความดุร้าย, ความต้องการฆ่าตัวตายอย่างบ้าคลั่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกลุ่มคนนอกคอกที่ยังคงหลงเหลืออยู่นับล้าน ขณะที่ดินแดนอันกว้างใหญ่ตกลงมาจากด้านบน พวกมันพุ่งตรงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเลด้วยความอาฆาตแค้น

“ใช้ดินแดนอันกว้างใหญ่เหล่านี้บดขยี้ลงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเล เป็นแผนการตั้งแต่เริ่มแรกของเสวียนโหม่ว

ถ้าทำได้สำเร็จก็จะถูกสาปแช่งไปตลอดกาล แต่ตอนนี้เหล่าฟูใกล้จะตายแล้ว ดังนั้น…เมื่อจะทำแล้ว ก็ต้องทำให้มันยิ่งใหญ่!” เสวียนฟางแหงนหน้ามองฟ้า และหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง