ตอนที่ 1546

ทำลายผนึกไร้ขอบเขต

ไม่มีอะไรที่ต้องน่าหวาดกลัวเกี่ยวกับสิ่งที่เมิ่งฮ่าวพูดออกมา อันที่จริงก็ดูเหมือนว่าคำพูดเหล่านั้นจะเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจด้วยซ้ำ แต่ภายในความโศกเศร้าเหล่านั้น เต้าฟางก็รับรู้ได้ถึงความเกลียดชังด้วยเช่นกัน เป็นความเกลียดชังที่ไม่มีทางกระจายหายไปได้ ถึงแม้ว่าสามสิบสามสวรรค์จะถูกทำลายไปก็ตาม เป็นความเกลียดชังที่สามารถจะทำให้ความต้องการสังหารทรงพลังมากยิ่งขึ้น จนไม่อาจจะพึงพอใจได้ ถึงแม้ว่าท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจะถูกล้มล้างไปก็ตามที หรือแม้แต่ความว่างเปล่าไร้ขอบเขตจะถูกทำลายและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวโลหิตก็ตาม!

เมื่อเต้าฟางได้ยินคำพูดเหล่านั้น ก็ต้องอ้าปากค้าง และมองขึ้นไปยังเงาร่างอันลี้ลับภายในกระแสน้ำวนที่อยู่บนศีรษะกิ้งก่ายักษ์ ตรงด้านนอกของผนึกไร้ขอบเขตโดยไม่รู้สึกตัวในทันที

เงาร่างนั้นเริ่มมองเห็นได้อย่างชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างช้าๆ เต้าฟางเริ่มหอบหายใจ และดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ในที่สุด…มันก็สามารถจะมองเห็นใบหน้าของเงาร่างนั้นได้อย่างชัดเจนในทุกรายละเอียด

เต้าฟางเริ่มสั่นสะท้าน และรู้สึกราวกับว่าจิตใจกำลังเต็มไปด้วยเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่านับไม่ถ้วน มันแค่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่กำลังมองเห็นอยู่นี้อย่างแท้จริง ช่างเป็นเรื่องที่ผิดปกติจนมันต้องยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อมองดูให้ชัดเจนมากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ฮา ฮา ฮา จะเป็นมันไปได้อย่างไร? ข้าต้องตาฝาดเป็นแน่…ฮา ฮา ฮา…”

เต้าฟางพึมพำกับตัวเอง หลังจากที่ขยี้ตาเสร็จเรียบร้อย ก็มองขึ้นไปอีกครั้ง และสีหน้าก็ซีดเผือดราวกับไร้สีเลือด สิ่งที่มันสามารถจะทำได้ทั้งหมดก็คืออ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง จิตใจว่างเปล่าไปโดยสิ้นเชิง

มันไม่อาจจะบังคับให้ตนเองไม่ให้สั่นสะท้านไปได้ และดวงตาก็กลายเป็นสีแดงก่ำไปในทันที รู้สึกราวกับว่าโลหิตกำลังไหลย้อนกลับ ลิ้นจุกอยู่ที่ปาก และริมฝีปากก็ขยับขึ้นลงราวกับกำลังจะพูดขึ้น แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆ ดังเล็ดลอดออกมา

“เป็นไร? จำเมิ่งโหม่วไม่ได้แล้ว?” เมิ่งฮ่าวถามขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ เริ่มเดินตรงไป และกิ้งก่าชราก็ก้มศีรษะลงในทันทีเพื่ออำนวยความสะดวกให้ เมื่อเมิ่งฮ่าวก้าวเท้าออกไป ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นต่างก็คุกเข่าลงทั้งหมด ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น แม้แต่ส่วนกองกำลังที่กำลังโจมตีไปยังผนึกไร้ขอบเขตก็หยุดลง และคุกเข่าลงไปด้วยเช่นกัน

เสียงนับไม่ถ้วนรวมเข้าด้วยกันเพื่อก่อตัวเป็นเสียงที่สามารถเขย่าสวรรค์สั่นสะท้านปฐพี “ขอคารวะ จักรพรรดิอสูร!”

แค่เสียงเหล่านั้นก็ทำให้ผนึกไร้ขอบเขตต้องสั่นไหวไปมา

เมิ่งฮ่าวเดินตรงไป ด้วยสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย ในที่สุดก็ไปยืนอยู่ที่เบื้องหน้าผนึกไร้ขอบเขต ลอยตัวอยู่ที่นั่นมองตรงไปยังเต้าฟางที่ยังคงมีสีหน้าไม่เชื่อถือ ซึ่งกำลังยืนอยู่อีกด้าน

“เมิ่ง…เมิ่งฮ่าว…” เต้าฟางตะกุกตะกัก ดูเหมือนว่าแม้แต่จะพูดก็ยังเป็นเรื่องยาก จากภายในแววตาของมัน ก็ราวกับว่ามันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับสิ่งที่ไม่น่าเชื่อมากที่สุด มันแทบไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตนเอง หรือจิตใจของตัวเอง แค่มองไปยังเมิ่งฮ่าวก็ทำให้มันต้องรู้สึกว่าร่างกายกำลังจะพังทลายลงไป และเริ่มถอยไปทางด้านหลังในทันที

“เป็นไปไม่ได้! เจ้าไม่ใช่เมิ่งฮ่าว เมิ่งฮ่าวตายไปแล้ว มันตายแล้ว! เจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องปลอมตัวเป็นเมิ่งฮ่าว? ไม่มีทางที่เจ้าจะเป็นเมิ่งฮ่าวจริงๆ!” เต้าฟางแผดร้องออกมา สั่นสะท้านไปทั้งร่างมากขึ้นกว่าเดิม

“เจ้ามองเห็นการตายของข้าด้วยสองตาตนเองจริงๆ?” เมิ่งฮ่าวถามขึ้น เขาไม่รีบร้อน ทุกสรรพสิ่งในบริเวณนี้ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ตนเองแล้ว สามารถจะกล่าวได้ว่าไม่มีกองกำลังหรือพลังใดๆ ที่จะมาคุกคามหรือทำร้ายผีเสื้อขุนเขาทะเลได้แม้แต่น้อย

อาณาจักรเทพไม่สามารถ อาณาจักรมารก็ไม่สามารถ และแน่นอนว่าสามสิบสามสวรรค์ก็ไม่คู่ควรแม้แต่น้อย

ความเกลียดชังของเมิ่งฮ่าวถูกบ่มเพาะมานานมากกว่าสองพันปี ถ้าเริ่มนับจากตอนที่สามสิบสามสวรรค์เริ่มทรยศ ตอนที่พวกมันเริ่มสะกดข่มอาณาจักรขุนเขาทะเลไว้ ความเกลียดชังของผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลก็จะยืดยาวออกไปไกลมากกว่านั้น

เนื่องจากความเกลียดชังเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวจะไม่ทำลายสามสิบสามสวรรค์ไปในครั้งเดียวอย่างง่ายดาย นั่นไม่ใช่การกำจัดความเกลียดชัง เขาจะทำให้พวกมันต้องทนทุกข์ทรมาน เขาจะปลดปล่อยความเกลียดชังไปยังพวกมัน มีแต่ต้องทำเช่นนี้ ถึงจะสามารถระบายความคับแค้นใจของตนเอง รวมทั้งผู้ฝึกตนอื่นๆ แห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลที่สะสมมานานหลายพันปีได้!

“ข้า…ข้า…” เต้าฟางแทบจะเป็นใบ้ด้วยคำพูดของเมิ่งฮ่าว

เป็นความจริงที่ว่ามันไม่ได้เห็นเมิ่งฮ่าวตายไปด้วยสองตาของตัวเอง ถึงแม้จะดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้ที่เมิ่งฮ่าวจะสามารถกลับมาได้ แต่ภายในความหวาดกลัวของเต้าฟาง ก็ต้องยอมรับว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหน้าตนเอง…ต้องเป็นเมิ่งฮ่าวอย่างแน่นอน!

 

“ทำไมมันถึงได้แข็งแกร่งขึ้นอย่างมากมายเช่นนี้? มันกลับมาได้อย่างไร…?”

เต้าฟางกล่าวขึ้นด้วยความขมขื่น

 

ขณะที่เสียงของมันดังก้องขึ้นมาจากด้านล่างของผนึกไร้ขอบเขต ผู้ฝึกตนอื่นๆ จากสามสิบสามสวรรค์ต่างก็ได้ยินกันถ้วนทั่ว รวมทั้งผู้แข็งแกร่งที่เพิ่งจะบินขึ้นมา ในท่ามกลางพวกมันเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยต่อสู้กับเมิ่งฮ่าวมาเมื่อในอดีต และเมื่อพวกมันได้ยินคำพูดของเต้าฟาง สีหน้าก็ซีดขาวลงไป และจิตใจก็หมุนคว้างไปมา

เมื่อได้เห็นกองกำลังอยู่ตรงด้านนอกของผนึกไร้ขอบเขต พวกมันต่างก็รู้สึกหวาดกลัวและเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับกองกำลังขนาดใหญ่เช่นนี้ ก็ทำให้พวกมันอับจนปัญญาโดยสิ้นเชิง ได้แต่ต้องระมัดระวังตัวเท่าที่จะเป็นไปได้เท่านั้น ถ้าพวกมันร้องขอความเมตตาได้ ก็คงจะทำไปแล้ว

การที่สามสิบสามสวรรค์ต้องมาเผชิญหน้ากับกองกำลังเช่นนี้ ก็คล้ายกับเป็นแคว้นเล็กๆ ที่กำลังเผชิญหน้ากับอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ ไม่มีทางจะเทียบได้อย่างแท้จริง!

ราวกับเป็นเด็กทารกที่ต้องมาต่อสู้กับบุรุษหนุ่มที่กำยำแข็งแรง

หลังจากที่ได้เห็นเมิ่งฮ่าวด้วยสองตาตนเอง และได้ยินคำพูดของเต้าฟาง ผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังจากสามสิบสามสวรรค์ก็เริ่มสั่นสะท้านด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“เมิ่ง…เมิ่งฮ่าว!!”

“มันคือผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลในตอนนั้น!!”

ผู้แข็งแกร่งจากสามสิบสามสวรรค์โพล่งขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มคนที่เคยเห็นการกระทำของเมิ่งฮ่าวด้วยสองตาตนเองจากก่อนหน้านี้ ราวกับว่าหายนะอันยิ่งใหญ่กำลังกดทับลงมาจากเบื้องบน แต่ก็ยังมีใครบางคนที่ไม่เข้าใจว่าสวรรค์สูงเพียงไหนปฐพีต่ำเพียงใด และยังคงเชื่อมั่นในความคิดของตนเองจนสามารถจะพูดจาอย่างไร้สาระออกมาได้

“เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง! มันตายไปแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ตายไปในตอนนั้น แต่อาณาจักรเทพและอาณาจักรมารก็ทำการค้นหามันตั้งแต่นั้นมา ไม่มีทางที่มันจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้! ถึงแม้ว่าจะรอดมาได้ แล้วจะสามารถออกคำสั่งกับกองกำลังยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?”

“มันจะโน้มน้าวให้กองกำลังยิ่งใหญ่เช่นนี้ต่อสู้เพื่อตนเองได้อย่างไร? ช่างน่าขบขันนัก!!”

“มันไม่มีทางจะผ่านผนึกไร้ขอบเขตมาได้ ผนึกนี้ถูกก่อตั้งโดยอาณาจักรเทพและอาณาจักรมาร คงต้องใช้เวลานานกว่าที่มันจะผ่านมาได้ เมื่อถึงเวลานั้นอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารก็คงจะมาถึงแล้ว เมิ่งฮ่าวผู้นี้เดินเข้ามาติดกับแล้ว มันต้องตายอย่างแน่นอน!”

เมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ตรงด้านนอกของผนึกไร้ขอบเขต มองออกไปยังกลุ่มคนนอกคอก ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยรังสีสังหารและความเกลียดชัง ซึ่งเขาไม่คิดจะปกปิดไว้แม้แต่น้อย

“ผนึกไร้ขอบเขต…” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มอันดุร้ายที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า และเริ่มหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ผนึกไร้ขอบเขตทำการกักขังอาณาจักรขุนเขาทะเลไว้มานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน สุ่ยตงหลิวต้องใช้เวลาทั้งชีวิตวางแผนทำลายมัน เพื่อช่วยให้อาณาจักรขุนเขาทะเลมีโอกาสได้รับอิสรภาพ

อันที่จริงเนื่องจากเกราะป้องกันนี้ ได้สะกดข่มผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลไว้เป็นเวลานาน ทำให้พันธมิตรผู้ผนึกอสูรเคยพูดถึง…ผนึกไร้ขอบเขตด้วยเช่นกัน

“พวกมันทั้งหมดต่างก็เคยเผชิญหน้ากับผนึกไร้ขอบเขตมาแล้ว…” เสียงหัวเราะของเมิ่งฮ่าวดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งดังก้องออกไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

“นับจากวันนี้เป็นต้นไป ในนามของข้า, เมิ่งฮ่าว ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจะไม่มีผนึกไร้ขอบเขตอีกต่อไป!” เสียงของเขาดังก้องออกไปคล้ายเสียงฟ้าร้องคำราม ทำให้เกิดเป็นปฏิกิริยาขึ้นมาในทันที ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตถูกเปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม เมิ่งฮ่าวก็จะเปลี่ยนแปลงมัน เพื่อให้มั่นใจว่าผนึกไร้ขอบเขตจะไม่คงอยู่ต่อไปตราบชั่วนิรันดร์

เขาเกลียดผนึกไร้ขอบเขต!

เมิ่งฮ่าวยกมือขึ้นแตะลงไปบนผนึกไร้ขอบเขตโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย!

ในทันทีที่นิ้วของเขาแตะสัมผัสไปโดนเกราะป้องกัน มันก็เริ่มบิดเบี้ยวไปมา และเสียงกระหึ่มขนาดใหญ่ก็ดังก้องออกไป เห็นได้ชัดว่ากฎธรรมชาติกำลังถูกปลดปล่อยออกมาจากเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้นก็ราวกับว่าผนึกไร้ขอบเขตจะไม่กลมกลืนกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวทั้งปวงอีกต่อไป ราวกับว่าเจตจำนงของเมิ่งฮ่าวได้กลายมาเป็นเจตจำนงแห่งสวรรค์ กฎธรรมชาติถูกเปลี่ยนแปลงไป!

ตูมมมมมมม…

รอยแตกร้าวกระจายออกมาจากจุดที่ดรรชนีเมิ่งฮ่าวแตะสัมผัสโดนเกราะป้องกัน ทันใดนั้นรอยแตกร้าวก็กระจายออกปกคลุมไปทั่วทั้งผนึกไร้ขอบเขต

ภายในช่วงเวลาแค่ไม่กี่อึดใจ เต้าฟางและผู้แข็งแกร่งทรงพลังคนอื่นๆ แห่งสามสิบสามสวรรค์ก็จ้องมองไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ ขณะที่เกราะป้องกันซึ่งก็คือผนึกไร้ขอบเขต…แตกกระจายไป!

เกราะป้องกันนั้นพังทลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วนโดยสิ้นเชิง ถูกทำลายไปอย่างง่ายดายราวกับเป็นหญ้าแห้ง!

ขณะที่เศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนของเกราะป้องกันที่ถูกทำลายไปนั้น ม้วนกวาดออกไปทั่วทุกทิศทาง ก็ดูเหมือนว่าท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวปรารถนาจะขับไล่พวกมันออกไป แรงกดดันอันเข้มข้นบดขยี้ลงมา ทำให้พวกมันกลายเป็นละอองฝุ่นไปในทันที เกราะป้องกันที่เป็นความหวังทั้งหมดของสามสิบสามสวรรค์ ซึ่งคอยปกป้องพวกมันจากผู้บุกรุกมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน และคอยสะกดข่มอาณาจักรขุนเขาทะเลไว้อย่างต่อเนื่อง ป้องกันไม่ให้ผู้ฝึกตนใดๆ หลบหนีจากไป…กลายเป็นเถ้าธุลีไปในทันที

มันระเบิดออกกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในชั่วพริบตา!

“ในนามของข้า, เมิ่งฮ่าว ผู้ฝึกตนทั้งหมดในที่แห่งนี้…ไม่อาจจะระเบิดตนเอง หรือฆ่าตัวตายได้อีกต่อไป!” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา ชี้นิ้วออกไป ทำให้เกิดเป็นกฎธรรมชาติแบบใหม่หยั่งรากฝังลึกอยู่ในสามสิบสามสวรรค์

เนื่องจากเช่นนั้น สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนที่อยู่ภายในสามสิบสามสวรรค์ต่างก็สั่นสะท้าน และจิตใจพวกมันก็หมุนคว้างไปมา

ราวกับว่าเจตจำนงแห่งหลัวเทียนไม่ปรารถนาที่จะสอดมือเข้ามา ในการล้างแค้นของเมิ่งฮ่าวครั้งนี้

ด้วยความเกลียดชังต่อสามสิบสามสวรรค์ของเมิ่งฮ่าว และคำพูดที่เพิ่งจะกล่าวออกไปเมื่อครู่นี้ ก็เผยให้เห็นถึงสัญญาณของสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมา และนั่นก็คือว่า…การทำลายล้างโดยสมบูรณ์แบบ ไม่มีผู้รอดชีวิตเหลืออยู่แม้แต่คนเดียว!