ตอนที่ 1585
กลืนกินหลัวเทียน
หัตถ์ยักษ์พุ่งตรงขึ้นไปยังหนึ่งคนหนึ่งภูเขา
หนึ่งคน (人) หนึ่งภูเขา (山) กลายเป็นเซียน (仙) เมิ่งฮ่าวใช้พลังเหนือสูงสุดเพื่อหลอมรวมหกเวทผนึกให้กลายเป็นหนึ่งเดียว ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือพลังที่ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งปวงต้องตกตะลึง กลายเป็นหัตถ์ยักษ์ที่สามารถจะฉีกกระชากท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ใช้เวลาเพียงแค่สายฟ้าฟาดลงมาเท่านั้น อันที่จริงนอกจากเมิ่งฮ่าวแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ ขณะที่ร่างจำแลงหลัวเทียนเปลี่ยนเป็นเซียน
สิ่งที่สามารถจะมองเห็นได้ทั้งหมดก็คือ หัตถ์ยักษ์หนึ่งข้างกระแทกลงไปบนภูเขา ทำให้ทุกสรรพสิ่งแตกร้าวและพังทลายลงไปในทันที ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวตกอยู่ในความปั่นป่วนวุ่นวาย และความว่างเปล่าก็แตกกระจายออกไป เสียงแตกร้าวดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และรอยแตกร้างก็เลื้อยออกไปจากตำแหน่งที่หัตถ์ยักษ์ปะทะเข้ากับภูเขา เกิดเป็นช่องว่างขึ้นมาจนดูคล้ายกับเป็นมังกรอันน่ากลัว ส่งเสียงแผดร้องคำรามออกมา ขณะที่รอยแตกร้าวนั้นพุ่งกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง
ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตคล้ายกับเป็นกระจก ที่ตอนนี้กำลังเกิด
เป็นรอยร้าวมากมาย จนดูเหมือนกับว่าอาจจะแตกกระจายออกไปได้ทุกเมื่อ
ผู้ฝึกตนทั้งหมดรู้สึกว่าโลหิตกำลังไหลซึมออกมาจากดวงตา หู จมูกและปาก พวกมันเริ่มถอยไปทางด้านหลัง สั่นสะท้านด้วยความประหลาดใจมากยิ่งขึ้น และรู้สึกหวาดกลัวจนเกินกว่าจะคาดคิดได้
เมื่อเวทผนึกอสูรปะทะเข้ากับเซียน ก็เป็นหนึ่งในการต่อสู้ที่ทรงพลังมากที่สุด ซึ่งเคยเกิดขึ้นมาในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต เสียงระเบิดดังก้องขึ้นจนทำให้แก้วหูนับไม่ถ้วนต้องแตกละเอียดไป หัตถ์ยักษ์ที่ก่อตัวขึ้นมาจากการหลอมรวมเวทผนึกทั้งหกแตกกระจายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่ก่อนที่จะกระจายหายไป เมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดมือ และชิ้นส่วนเหล่านั้นก็ถูกม้วนกวาดกลับมายังทิศทางที่ตนเองยืนอยู่ กลายเป็นลมพายุอันเดือดพล่าน
ภายในลมพายุนั้น เส้นผมเมิ่งฮ่าวพลิ้วไปมาทั่วศีรษะ และดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ ขณะที่จ้องมองไปยังหนึ่งคนหนึ่งภูเขาด้วยสายตาที่เย็นชา!
ตอนนี้ภูเขากำลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ขณะที่รอยแตกร้าวยืดขยายออกไปทั่วทั้งพื้นผิวราวกับเป็นใยแมงมุม เสียงกระหึ่มดังก้องออกมา นี่คือภูขาเซียน แต่ก็ไม่อาจจะต่อต้านได้นานมากนัก เริ่มพังทลายลงมา และขณะที่เป็นเช่นนั้นร่างจำแลงหลัวเทียนในรูปแบบเซียนก็กระอักโลหิตออกมากองโต ถอยหลังไปแปดก้าวด้วยสีหน้าที่บ้าคลั่ง
“เมิ่งฮ่าว เรื่องราวยังไม่จบลงแต่เพียงเท่านี้!” มันแผดร้องออกมา จากนั้นก็ขยับร่ายเวทพร้อมกัน
ทั้งสองมือ ทำให้เศษชิ้นส่วนที่ถูกทำลายไปของภูเขาเซียนหมุนวนตรงมา ในชั่วพริบตาก็ปกคลุมอยู่รอบๆ ร่างมัน และเริ่มหลอมรวมเข้าไปในร่าง!
ยากที่จะบอกได้ว่าภูเขากำลังดูดกลืนคน หรือว่าคนกำลังดูดกลืนภูเขา พวกมันหลอมรวมเข้าด้วยกันและปราณเซียนอันทรงพลังอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็กระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง ตอนนี้สิ่งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเมิ่งฮ่าวแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง เป็นคนผู้หนึ่ง มีรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป แต่ก็ดูคล้ายกับเป็นภูเขาอย่างแท้จริง
มันคือการหลอมรวมเข้าด้วยกันระหว่างหนึ่งคนหนึ่งภูเขา มันคือ…เซียนที่แท้จริง!
“แรงกดดันบดขยี้!” มันแผดร้องคำรามออกมา คนภูเขาที่หลอมรวมเข้าด้วยกันนี้เริ่มหมุนคว้างพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว กระจายเป็นแรงกดดันบดขยี้อันเข้มข้นออกมา ครั้งนี้ยังได้มีพลังที่เข้มข้นมากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย ครั้งนี้พลังที่พุ่งเข้ามานั้นยังน่าประหลาดใจอย่างถึงที่สุด!
ขณะที่มันเข้ามาใกล้ แววตาเมิ่งฮ่าวก็แวบขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา เลียริมฝีปากไปมา จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือออกไป ทำให้ลมพายุที่อยู่รอบๆ ตัวเริ่มหมุนวนไปมาด้วยความรวดเร็วมากขึ้นกว่าเดิม จากนั้นก็เริ่มก่อตัวเข้าด้วยกันอยู่ที่เบื้องหน้าในรูปแบบของ…ดาบเล่มหนึ่ง!
หกเวทผนึกหลอมรวมเข้าด้วยกันเพื่อกลายเป็น…ดาบแห่งผู้ผนึกอสูร!
ดาบเล่มนี้คมกริบอย่างไร้ที่เปรียบ และในทันทีที่มันก่อตัวขึ้นมา ก็ทำให้ของวิเศษและอาวุธเวททั้งปวงในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตต้องสั่นสะท้าน ของวิเศษบางอย่างยังได้เริ่มแตกร้าวและแตกกระจายไปอีกด้วย เห็นได้ชัดว่าดาบเล่มนี้เป็นอาวุธที่อาวุธอื่นๆ ทั้งปวงต้องยอมก้มศีรษะกราบกราน
“เมื่อเจ้ารนหาที่ตาย เมิ่งโหม่วก็จะช่วยสงเคราะห์ให้เอง!” พร้อมกับแววตาที่สาดประกายขึ้นด้วยรังสีสังหารอันน่าตกใจ เมิ่งฮ่าวขยับร่างเคลื่อนไหวจนดูเลือนรางไป คว้าจับไปที่ดาบเล่มนั้นและกรีดเฉือนตรงไปยังร่างจำแลงหลัวเทียนอย่างดุร้าย!
เป็นการลงมือที่สามารถจะทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน ทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวต้องสั่นไหวไปมา เต็มไปด้วยพลังอันน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนโดยสิ้นเชิง
ตูมมมมมมม!
นี่คือพลังโจมตีที่แข็งแกร่งมากที่สุดเท่าที่เมิ่งฮ่าวเคยใช้ออกมา พื้นฐานฝึกตนปะทุขึ้นด้วยพลัง ร่างเหนือสูงสุดและวิญญาณหลอมรวมเข้ากับแก่นแท้เต๋า เขาอยู่ห่างจากอาณาจักรบรรพจารย์แค่ครึ่งก้าวเท่านั้น และกำลังโจมตีไปอย่างสุดกำลัง
คมดาบกรีดเฉือนลงไป ร่างจำแลงหลัวเทียนกู่ร้องด้วยโทสะ ขณะที่พุ่งถอยไปทางด้านหลังด้วยพลังทั้งหมดเท่าที่จะสามารถรวบรวมมาได้ ปราณเซียนพุ่งขึ้นมา แต่ถึงแม้ว่าจะมีร่างเซียนของการเปลี่ยนแปลงครั้งที่หก ก็ยังคงไม่อาจจะต่อต้านเวทผนึกอสูรที่หลอมรวมกันทั้งหกจากพลังเหนือสูงสุดของเมิ่งฮ่าวได้
เคยมีมาก่อนโดยสิ้นเชิง
ตูมมมมมมม!
นี่คือพลังโจมตีที่แข็งแกร่งมากที่สุดเท่าที่เมิ่งฮ่าวเคยใช้ออกมา พื้นฐานฝึกตนปะทุขึ้นด้วยพลัง ร่างเหนือสูงสุดและวิญญาณหลอมรวมเข้ากับแก่นแท้เต๋า เขาอยู่ห่างจากอาณาจักรบรรพจารย์แค่ครึ่งก้าวเท่านั้น และกำลังโจมตีไปอย่างสุดกำลัง
คมดาบกรีดเฉือนลงไป ร่างจำแลงหลัวเทียนกู่ร้องด้วยโทสะ ขณะที่พุ่งถอยไปทางด้านหลังด้วยพลังทั้งหมดเท่าที่จะสามารถรวบรวมมาได้ ปราณเซียนพุ่งขึ้นมา แต่ถึงแม้ว่าจะมีร่างเซียนของการเปลี่ยนแปลงครั้งที่หก ก็ยังคงไม่อาจจะต่อต้านเวทผนึกอสูรที่หลอมรวมกันทั้งหกจากพลังเหนือสูงสุดของเมิ่งฮ่าวได้
ขณะที่คมดาบกรีดเฉือนลงไป ประกายแสงระยิบระยับก็แวบขึ้นมา เมิ่งฮ่าวและหลัวเทียนหมุนคว้างออกจากกัน เมื่อเมิ่งฮ่าวหันหลังกลับไป ดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา ในขณะที่ร่างจำแลงหลัวเทียนมีท่าทางตกตะลึงโดยสิ้นเชิง มองลงไปยังร่างของตนเอง ก็เห็นบาดแผลที่ถูกกรีดเฉือนอยู่บนลำตัว ก่อนที่มันจะทันได้กล่าวอะไรออกมา ร่างกายครึ่งท่อนบนของมันก็เอียงล้มลงไป ขณะที่ถูกแยกออกเป็นสองส่วน
ร่างกายครึ่งส่วนของมันที่ก่อตัวขึ้นมาจากภูเขาเซียน แตกกระจายกลายเป็นก้อนศิลา ในขณะที่อีกครึ่งส่วนยังคงเป็นคนในส่วนของเซียน แต่ส่วนนั้นก็อ่อนแอลงอย่างน่าเหลือเชื่อ และยังได้กระจายเป็นความรู้สึกของการเน่าเปื่อยออกมาอีกด้วย เมื่อมันมองกลับไปยังเมิ่งฮ่าว สีหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และเริ่มถอยไปทางด้านหลัง คาดไม่ถึงว่ามันกำลังพยายามจะหลบหนีจากไป
มันต้องกระทำอย่างไร้ทางเลือก มันใช้การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเท่าที่จะทำได้ออกมาแล้ว การเปลี่ยนแปลงทั้งหกคือขีดจำกัดของร่างจำแลงนี้ ซึ่งสามารถจะใช้ออกมาได้อย่างปลอดภัย มีแต่ร่างจริงของมันเท่านั้นที่สามารถจะต่อสู้ด้วยการเปลี่ยนแปลงที่มากไปกว่านี้ได้
ขณะที่มันถอยไปทางด้านหลัง เศษศิลาที่พังทลายลงมา ซึ่งเกิดขึ้นจากภูเขาเซียนก็เริ่มพุ่งติดตามมา ราวกับว่าต้องการหลบหนีไปพร้อมกับมัน
เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย ถึงแม้ว่าการต่อสู้นี้จะต้องใช้พลังกายและจิตใจเป็นอย่างมาก แต่หลังจากที่ต่อสู้มาทั้งหมดนี้แล้ว เขาจะ
ปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามหลบหนีไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร?
“เมื่อเจ้าส่งร่างจำแลงนี้มา ข้าก็คิดว่าจะเก็บมันไว้เอง!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาโบกสะบัดออกไป ทำให้แสงสีแดงอันเจิดจ้าปะทุออกมาจากร่าง อย่างน่าตกใจยิ่งเขากำลังปลดปล่อย…เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตออกไป!
เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตที่ถูกใช้ออกมาโดยผู้ฝึกตนเหนือสูงสุดนี้ เป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวโดยสิ้นเชิง จริงๆ แล้วก็เป็นสิ่งที่แม้แต่อสูรโลหิตเองก็ไม่อาจจะเข้าใจได้ ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็กลายเป็นทะเลสีแดงเข้ม พุ่งทะยานไล่ตามร่างจำแลงหลัวเทียนไป ตอนแรกก็ปกคลุมไปยังภูเขาเซียนที่พลังทลายไปแล้วเหล่านั้น
เศษชิ้นส่วนของภูเขาเซียนเริ่มถูกดูดซับเข้าไปในทันที อย่างน่าตกใจยิ่งที่เหตุการณ์กลับกลายเป็นว่า…เมิ่งฮ่าวกำลังดูดกลืนพวกมันเข้าไปจนหมดสิ้น!
เศษชิ้นส่วนของภูเขาเซียนเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของเซียน และสามารถจะถือได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของร่างจำแลงหลัวเทียนด้วยเช่นกัน!
พวกมันเป็นส่วนหนึ่งของแก่นแท้มัน และตอนนี้ก็กำลังถูกเวทยิ่งอสูรโลหิตของเมิ่งฮ่าวดูดกลืนเข้าไป! ผลที่ตามมาก็คือว่าพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวเริ่มพุ่งทะยานขึ้นไปพร้อมกับเสียงกระหึ่มดังกึกก้อง!