ตอนที่ 1586
ข้าคือสวรรค์
ขณะที่พื้นฐานฝึกตนพุ่งขึ้นไป สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเมิ่งฮ่าวก็มีความก้าวหน้ามากขึ้นอย่างน่ากลัวด้วยเช่นกัน สองเท่า สามเท่า สี่เท่า…และยังคงก้าวหน้าขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง
กายเนื้อที่เคยบรรลุถึงจุดสูงสุดเมื่อในอดีต แต่ตอนนี้เมื่อทำการดูดซับแก่นแท้แห่งหลัวเทียนเข้าไป กายเนื้อก็พุ่งทะลวงผ่านขึ้นไป และมีความแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม
เช่นเดียวกับวิญญาณของเขา ซึ่งกำลังก้าวขึ้นไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เมิ่งฮ่าวแหงนหน้าขึ้นแผดร้องคำรามออกมา ดวงตากลายเป็นสีแดงเจิดจ้า และลมหายใจก็เร่งร้อนรุนแรง รู้สึกว่าตนเองกำลังดูดกลืนหลัวเทียนเข้าไป เขากำลังก้าวหน้าขึ้นไปยังอาณาจักรบรรพจารย์อย่างช้าๆ แต่ว่ามั่นคง
เขากำลังกลืนกินหลัวเทียน ผู้เป็นราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในความว่างเปล่าไร้ขอบเขต!
รังสีสังหารในดวงตาเมิ่งฮ่าวลุกโชนขึ้น ขณะที่ทะเลแห่งโลหิตยืดขยายออกไป ทำการดูดกลืนเศษชิ้นส่วนของภูเขาเซียนเข้าไปมากขึ้น
เหตุการณ์แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเมิ่งฮ่าว
ร่างจำแลงหลัวเทียนกำลังแผดร้องเป็นเสียงแหลมเล็ก อันเนื่องมาจากความรู้สึกที่กำลังถูกดูดกลืนไป เป็นสิ่งที่มันไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทำให้ต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่าง รู้ดีว่าไม่มีทางที่ตนเองจะหลบหนีไปได้ ในขณะที่ยังอยู่ตรงด้านในของความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ด้วยร่างจริงที่อยู่ตรงด้านนอกความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ก็ยังไม่มีสถานที่แห่งใดตรงด้านในนี้ที่มันจะสามารถหลบหนีไปได้
ก่อนที่การต่อสู้นี้จะเริ่มต้นขึ้น มันสามารถจะคาดเดาได้ว่าเมิ่งฮ่าวมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยจะคาดคิดว่าจะต้องมาพ่ายแพ้ให้กับเขา ทั้งหมดนี้ก็เนื่องมาจากการโจมตีมาด้วยเวทผนึกที่หลอมรวมกันทั้งหกเท่านั้น
ร่างจำแลงหลัวเทียนรู้ดีว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายอันร้ายแรง
ขณะที่มองเห็นเมิ่งฮ่าวกลืนกินเศษชิ้นส่วนของภูเขาเซียนเข้าไปอย่างรวดเร็ว มันแหงนหน้าขึ้นและแผดร้องออกมา “ข้าคือหลัวเทียน! ข้าคือราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว!”
ในตอนนี้เองที่มันหยุดความพยายามที่จะหลบหนีจากไป ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงสีแดงจ้า แทงมือเข้าไปในหน้าอกตนเองและเริ่มฉีกกระชากให้เปิดออก
ขณะที่หน้าอกมันเริ่มถูกฉีกกระชากออกจากกัน กลุ่มหมอกแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตก็เริ่มไหลออกมาอย่างไร้จุดสิ้นสุด พลุ่งพล่านปั่นป่วนไปด้วยพลังอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ อย่างน่าตกใจยิ่งภายในกลุ่มหมอกเหล่านั้นเป็น…เก้าขุนเขา เก้าทะเล!
“การเปลี่ยนแปลงครั้งที่เจ็ดของหลัวเทียน! ขุนเขาทะเลกลายเป็นอสูร!!” ขณะที่เสียงแผดร้องแหลมเล็กของหลัวเทียนดังก้องขึ้น ร่างกายมันก็เริ่มหายแวบไป พลังชีวิต เจตจำนง และความคิดทั้งหมดของมันรวมตัวเข้าด้วยกัน สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาจากความว่างเปล่าทั้งหมดเหล่านั้นไหลเข้าไปในอาณาจักรขุนเขาทะเล
เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อหลัวเทียนกลายร่างเป็นอาณาจักรขุนเขาทะเล ลอยตัวอยู่ที่นั่นในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว
เพราะว่าอาณาจักรขุนเขาทะเลยังคงมีอยู่ การที่หลัวเทียนกลายร่างเป็นอาณาจักรขุนเขาทะเล ก็หมายความว่ามันมีการเชื่อมต่ออยู่กับอาณาจักรขุนเขาทะเลของจริง ถ้ามันได้รับบาดเจ็บ ก็จะมีผลกระทบต่ออาณาจักรขุนเขาทะเลจริงๆ
ตอนนี้เมิ่งฮ่าวในรูปแบบของทะเลโลหิต ได้ดูดซับเศษชิ้นส่วนสุดท้ายจากภูเขาเซียนเข้าไปเรียบร้อยแล้ว ทำให้พื้นฐานฝึกตนหยุดการพุ่ง
มาจากความว่างเปล่าทั้งหมดเหล่านั้นไหลเข้าไปในอาณาจักรขุนเขาทะเล
เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อหลัวเทียนกลายร่างเป็นอาณาจักรขุนเขาทะเล ลอยตัวอยู่ที่นั่นในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว
เพราะว่าอาณาจักรขุนเขาทะเลยังคงมีอยู่ การที่หลัวเทียนกลายร่างเป็นอาณาจักรขุนเขาทะเล ก็หมายความว่ามันมีการเชื่อมต่ออยู่กับอาณาจักรขุนเขาทะเลของจริง ถ้ามันได้รับบาดเจ็บ ก็จะมีผลกระทบต่ออาณาจักรขุนเขาทะเลจริงๆ
ตอนนี้เมิ่งฮ่าวในรูปแบบของทะเลโลหิต ได้ดูดซับเศษชิ้นส่วนสุดท้ายจากภูเขาเซียนเข้าไปเรียบร้อยแล้ว ทำให้พื้นฐานฝึกตนหยุดการพุ่งทะยานขึ้นไป จากนั้นทะเลโลหิตก็หดตัวเล็กลงไปจนกระทั่งกลายร่างเป็นมนุษย์สีแดงเข้ม ในที่สุดก็เริ่มมองเห็นรูปร่างหน้าตาของเมิ่งฮ่าวได้อย่างชัดเจน
เขาลอยตัวอยู่ที่นั่น ทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวรอบๆ กายสั่นสะท้าน ขณะที่ส่งเจตจำนงของตนเองออกไปแทนที่หลัวเทียน ตอนนี้เมิ่งฮ่าวคือราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในส่วนบริเวณนี้
“การเปลี่ยนแปลงครั้งที่เจ็ด ขุนเขาทะเลแปลง…” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงที่ดูคล้ายโลหิต ขณะที่ครุ่นคิดใคร่ครวญถึงการเปลี่ยนแปลงทั้งสี่จากก่อนหน้านี้ การเปลี่ยนแปลงครั้งที่สาม, สี่, ห้า และหกนั้นก็คือปีศาจ, มาร, เทพ และเซียน ดังนั้นจึงไม่รู้สึกประหลาดใจเท่าใดนักที่การเปลี่ยนแปลงครั้งที่เจ็ดนี้จะกลายเป็นอสูร
อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงนี้ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง!
เสียงกระหึ่มดังก้องออกมาขณะที่หลัวเทียนในรูปแบบของอาณาจักรขุนเขาทะเล ซึ่งประกอบด้วยทะเลอันไร้ขอบเขตทั้งเก้า และเก้าขุนเขาอันสูงใหญ่ กระจายเป็นพลังอันเข้มข้นออกมา พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว
เก้าทะเลรวมพลังกันบดขยี้ลงไปยังร่างเมิ่งฮ่าว เก้าขุนเขารวมตัวกันกระแทกลงมา เมิ่งฮ่าวที่ต้องเผชิญหน้ากับเก้าขุนเขาทะเล โบกสะบัดมือออกไปที่เบื้องหน้าและกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “เวทผนึกอสูร เวทรุ่นเจ็ด! เวทผนึกกรรม!”
เมื่อคำพูดหลุดออกมาจากปาก เส้นใยกรรมนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นบนร่างหลัวเทียนที่อยู่ในรูปแบบของอาณาจักรขุนเขาทะเล
เส้นใยกรรมเหล่านั้นมีอยู่เป็นจำนวนมาก จนใครก็ตามที่สามารถจะมองเห็นได้ จะต้องตกตะลึงไปทั่วอย่างแน่นอน
แต่ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวจะไม่รู้สึกประหลาดใจแม้แต่น้อย ดวงตาสาดประกายขึ้น ใช้มือขวาขยับร่ายเวท จากนั้นก็ชี้นิ้วตรงไปยังขุนเขาที่ใกล้เข้ามา
“ผนึกรรมแห่งขุนเขา!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังเวท
พลังการฝึกตนปะทุขึ้นไป ทำให้ใบมีดขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้นมา เป็นใบมีดที่สามารถตัดเส้นใยกรรม ใบมีดนั้นพุ่งตรงไปยังเก้าขุนเขา ไม่ได้กรีดเฉือนลงยังขุนเขาโดยตรง แต่…ตัดกรรมที่เชื่อมต่ออยู่กับอาณาจักรขุนเขาทะเลที่แท้จริง!
ตูมมมมมมม!
เมื่อใบมีดแวบขึ้น กรรมก็ถูกตัดไป!
เก้าขุนเขาสั่นสะท้าน จากนั้นก็เริ่มพังทลายกลายเป็นเสี่ยงๆ หลัวเทียนแผดร้องด้วยความไม่ยินยอม แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้โดยสิ้นเชิง!
“ผนึกกรรมแห่งทะเล!” สองมือเมิ่งฮ่าวขยับร่ายเวทอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ชี้นิ้วออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้ชี้ตรงไปยังทะเลทั้งเก้า เก้าทะเลเริ่มสั่นสะท้าน แต่ไม่ว่าพวกมันจะต่อสู้กลับมาอย่างไร ก็มองไม่เห็นระลอกคลื่นแม้แต่ลูกเดียวบนผิวน้ำ พวกมันถูกสะกดข่มไปโดยสิ้นเชิง
การเชื่อมต่อกับอาณาจักรขุนเขาทะเลที่แท้จริงของพวกมัน ถูกตัดออกไปอย่างสมบูรณ์!
“ไม่!!” หลัวเทียนแผดร้องดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว เต็มอยู่ในจิตใจของสิ่งมีชีวิตทั้งปวง มันต้องการจะต่อสู้กลับมา ต้องการจะขัดขืนดิ้นรน มันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งที่เจ็ดของตนเองจะพ่ายแพ้ไปอย่างง่ายดายเช่นนี้
การเปลี่ยนแปลงครั้งที่เจ็ดนี้อาจจะไม่สมบูรณ์ และอาจจะถูกใช้ออกมาโดยร่างจำแลงเท่านั้น แต่ก็ยังคงแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ
แล้วมันจะคาดคิดได้อย่างไรว่าเมิ่งฮ่าวสามารถจะเอาชนะการเปลี่ยนแปลงครั้งที่เจ็ดนี้ได้อย่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือเช่นนี้?
เสียงแผดร้องอย่างขมขื่นของมันดังก้องขึ้น ขณะที่ขุนเขาทะเลพังทลายลงไป ร่างมนุษย์ของมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เมิ่งฮ่าวกำลังเฝ้ารอคอยอยู่พอดี
“ผนึกกรรมทั้งหมดที่เชื่อมต่อเจ้าเข้ากับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น ดวงตาสาดประกายด้วยแสงอันเย็นเยียบราวกับเป็นยามราตรีอันลึกล้ำในช่วงฤดูหนาว “ถึงแม้ว่าร่างจริงของเจ้าจะอยู่ตรงด้านนอกความว่างเปล่าไร้ขอบเขต แต่เจ้าก็ไม่อาจจะเข้ามาตรงด้านในได้แม้แต่เพียงครึ่งก้าว ทั้งร่างกายและวิญญาณของเจ้าไม่อาจจะเข้ามาได้ ในตอนนี้เจตจำนงข้าจะแทนที่เจ้า!”
เมิ่งฮ่าวยกมือขวาขยับร่ายเวท สร้างเป็นพลังแห่งเวทผนึกกรรมขึ้นมา จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือออกไป
ทำให้ขุนเขาทะเลแตกกระจาย เวลาเดียวกันนั้นใบมีดที่มองไม่เห็นก็กรีดเฉือนตรงไปยังร่างจำแลงหลัวเทียน ร่างกายมันถูกทำลายไป และการเชื่อมต่อกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตก็ถูกตัดไปโดยสิ้นเชิง
เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องขึ้น ทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวสั่นสะเทือน เมื่อการเชื่อมต่อของหลัวเทียนถูกตัดไป เจตจำนงของเมิ่งฮ่าวก็ระเบิดขึ้นไปแทนที่หลัวเทียน เพื่อควบคุมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ในตอนนี้เองที่สิ่งมีชีวิตทั้งปวงต่างก็รู้สึกได้ว่า…สวรรค์กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงแล้ว!
“ร่างจำแลงหลัวเทียนถูกกำจัดไปแล้ว ดังนั้นภายในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตแห่งนี้ ข้าคือสวรรค์!”
เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดชายแขนเสื้อ ทำให้พลังระเบิดพุ่งกระจายออกไป เป็นพลังที่ไม่ได้มาจากเมิ่งฮ่าว แต่มาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตจริงๆ
พลังนี้แตกต่างไปจากพลังเหนือสูงสุดของเมิ่งฮ่าว แต่จากใบหน้าที่ดูหวาดกลัวของหลัวเทียนแล้ว ก็เห็นได้ชัดว่าพลังนี้ช่างน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างยิ่ง
ในตอนนี้เองที่ร่างจำแลงหลัวเทียนซึ่งกำลังสั่นสะท้านและแตกกระจายไป จู่ๆ ก็มองไปยังเมิ่งฮ่าว จากนั้นก็แหงนหน้าขึ้นและหัวเราะเป็นเสียงดังก้องออกมา