ตอนที่ 1587
ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเล
“เมื่อข้าอยู่ในจุดสูงสุดก่อนหน้านี้ เคยสาปแช่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้ไว้ ปีศาจไม่อาจจะมองเห็น มารไม่คู่ควรที่จะกระตุ้นมันขึ้นมา เทพไม่มี
ทางทำให้มันมีผลขึ้นมาได้ แต่วันนี้เมิ่งฮ่าวเจ้าจะได้เห็นคำสาปแช่งนี้…”
“นี่คือคำสาปแช่งจากพลังร่างจริงของข้า ถูกใช้ออกมาโดยเจตจำนงส่วนสุดท้ายของข้าภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตนี้ มันคือคำสาปแช่งที่ข้าสร้างไว้เมื่อหลายปีก่อนนานมาแล้ว…”
ม่านตาเมิ่งฮ่าวหดเล็กลงเพื่อตอบรับคำพูดของหลัวเทียน และจิตใจก็เริ่มเต้นรัว เห็นได้ชัดว่าหลัวเทียนไม่ได้แค่พยายามจะทำให้ดูลึกลับแต่อย่างใด มันไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนี้
คำพูดของมันเผยให้เห็นความจริงที่น่าปวดหัวเป็นอย่างยิ่ง ถ้าสิ่งที่ถูกเรียกว่าคำสาปแช่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาในช่วงรุ่งเรืองมากที่สุดของหลัวเทียน จากระดับพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวในตอนนี้ ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถทำลายมันลงได้
ในช่วงที่หลัวเทียนรุ่งเรืองถึงขีดสุด ก็มีพลังอันน่ากลัวอย่างที่ยากจะคาดคิดได้ อันที่จริงมันมีความแข็งแกร่งจนแม้แต่ปีศาจ มาร และเทพ ก็ยังไม่อาจะทำอะไรได้ นอกจากทำลายดรรชนีของมันได้คนละข้างเท่านั้น!
ดวงตาเมิ่งฮ่าวเริ่มเบิกกว้างขึ้น การเชื่อมต่อของหลัวเทียนกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตถูกตัดออกไปโดยสิ้นเชิง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่อาจจะป้องกันไม่ให้ความรู้สึกหวาดกลัวแผ่ซ่านขึ้นมาจากในจิตใจได้
แต่เขาก็ไม่ได้ท้อแท้หมดกำลังใจ ถึงแม้ว่าจะไม่มั่นใจเกี่ยวกับธรรมชาติที่แท้จริงของคำสาปแช่งนั้น
จากระดับพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวในตอนนี้ ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถทำลายมันลงได้
ในช่วงที่หลัวเทียนรุ่งเรืองถึงขีดสุด ก็มีพลังอันน่ากลัวอย่างที่ยากจะคาดคิดได้ อันที่จริงมันมีความแข็งแกร่งจนแม้แต่ปีศาจ มาร และเทพ ก็ยังไม่อาจะทำอะไรได้ นอกจากทำลายดรรชนีของมันได้คนละข้างเท่านั้น!
ดวงตาเมิ่งฮ่าวเริ่มเบิกกว้างขึ้น การเชื่อมต่อของหลัวเทียนกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตถูกตัดออกไปโดยสิ้นเชิง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่อาจจะป้องกันไม่ให้ความรู้สึกหวาดกลัวแผ่ซ่านขึ้นมาจากในจิตใจได้
แต่เขาก็ไม่ได้ท้อแท้หมดกำลังใจ ถึงแม้ว่าจะไม่มั่นใจเกี่ยวกับธรรมชาติที่แท้จริงของคำสาปแช่งนั้น แต่ก็คิดว่าน่าจะมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับกรรม
ดังนั้นตราบเท่าที่เขายินดีจะจ่ายค่าตอบแทนออกไป ก็น่าจะสามารถต่อต้านมันได้ แม้แต่หลัวเทียนที่อยู่ในยุครุ่งเรืองมากที่สุดก็ยังไม่อาจจะสังหารตนเองได้ด้วยคำสาปแช่งเช่นนี้
ใบหน้าเมิ่งฮ่าวเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่เงาร่างของหลัวเทียนกำลังพังทลายกระจายหายไป และพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนว่าจะประกอบไปด้วยพลังอันลี้ลับและแปลกประหลาด “ใครก็ตามที่สังหารข้า…”
คาดไม่ถึงว่าคำพูดของมันจะเริ่มสะท้อนไปมาอยู่ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวทั้งปวงนี้!
อย่างน่าตกใจยิ่ง ถึงแม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะตัดการเชื่อมต่อของหลัวเทียนกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตนี้ไปแล้วอย่างสมบูรณ์ แต่มันก็ยังสามารถจะก่อตัวเป็นพลังสะท้อนออกมาได้ ทำให้สีหน้าเมิ่งฮ่าวต้องเคร่งเครียดมากขึ้นกว่าเดิม
“…จะพบว่าคนของมัน สายโลหิตของมัน ผู้คนทั้งหมดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมันด้วยกรรม ทุกสรรพสิ่งที่มีสายสัมพันธ์กับคนเหล่านั้นด้วยกรรม และใครก็ตามที่เชื่อมต่อด้วยกรรมอันยิ่งใหญ่เหล่านั้น จะต้องถูกสาปแช่ง!”
“จากจุดหนึ่งจะกระจายออกไปจนนับไม่ถ้วน จุดนับไม่ถ้วนเหล่านั้นจะกระจายออกไปอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งไม่อาจจะกระจายได้อีกต่อไป!”
“คนทั้งหมด ทุกสรรพสิ่งภายในขอบเขตนี้ สิ่งมีชีวิตทั้งปวง…จะต้องถูกสาปแช่งโดยหลัวเทียน!”
“ขอสาปให้เวลาช่วงสุดท้ายในชีวิตของพวกมันสั้นลง!”
“ไร้เวทฝึกตน ไร้พลังแห่งสายโลหิต ไร้ของวิเศษใดๆ ไร้การถือกำเนิดขึ้นมาใหม่!”
“เพราะว่าคำสาปแช่งนี้ไม่มีผลกระทบกับผู้ฝึกตนเหนือสูงสุด ดังนั้นมันก็จะคงอยู่ต่อไปตราบชั่วนิรันดร์!”
ขณะที่คำพูดของหลัวเทียนดังก้องออกไป ก็เห็นได้ชัดว่ามันกำลังอ้าปากพูดอยู่ในตอนนี้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงที่ดังก้องออกมาจากเมื่อในอดีต อันที่จริงถ้ามีใครลองฟังดูให้ละเอียด ก็จะพบว่ามีเสียงที่แตกต่างกันอยู่สองเสียง เสียงหนึ่งเกิดขึ้นเมื่อในอดีต อีกเสียงดังขึ้นในตอนนี้ หลอมรวมเข้าด้วยกัน ทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะท้านไปมา!
ยิ่งไปกว่านั้นก็ดูเหมือนว่าเสียงสะท้อนที่ดังก้องอยู่ในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้จะไม่ได้ก่อตัวขึ้นมาจากพลังในตอนนี้ของหลัวเทียน แต่มาจากหลัวเทียนเมื่อในอดีต ในตอนที่มันรุ่งเรืองจนถึงขีดสุด มันสร้างคำสาปแช่งนี้มานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน จากนั้นก็กลบฝังคำสาปแช่งนี้ไว้จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
หลังจากที่คำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกไป หลัวเทียนก็มองไปยังใบหน้าที่กำลังตื่นตระหนกของเมิ่งฮ่าว และหัวเราะเยาะเย้ยออกมา จากนั้นร่างกายมันก็ระเบิดขึ้น
ร่างจำแลงหลัวเทียน ราชันดั้งเดิมแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในความว่างเปล่าไร้ขอบเขต
ตกตายไปทั้งร่างกายและวิญญาณ!
นับจากตอนนี้เป็นต้นไป ร่างจริงของหลัวเทียนจะคงอยู่แต่ตรงด้านนอกของความว่างเปล่าไร้ขอบเขตเท่านั้น ไม่อาจจะเข้ามาอยู่ภายในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตนี้ได้ ไม่ว่ามันจะปลดปล่อยพลังออกมาอย่างไรก็ตาม เมิ่งฮ่าวได้กลายเป็นสวรรค์ไปแล้ว และเนื่องจากเช่นนั้นจึงมีเพียงแค่เจตจำนงเดียวเท่านั้นภายในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตแห่งนี้ และนั่นก็คือ…เจตจำนงของเมิ่งฮ่าว!
เมิ่งฮ่าวมองไปยังตำแหน่งที่หลัวเทียนระเบิดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มองเห็นจุดแสงนับไม่ถ้วนในที่แห่งนั้น และแทนที่จะกระจายหายไป พวกมันกลับเริ่มพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว ซึ่งเป็นราชันสูงสุดแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในตอนนี้
ขณะที่จุดแสงเหล่านั้นหลอมรวมเข้าไปในร่าง เสียงกระหึ่มก็ดังก้องออกมา และวิญญาณก็พบเจอกับการก้าวหน้าขึ้นไปอย่างน่าเหลือเชื่อ ในชั่วพริบตาทั้งวิญญาณ กายเนื้อ และพื้นฐานฝึกตน ต่างก็บรรลุถึงระดับพลังอย่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน
ที่สำคัญมากที่สุดก็คือว่า แก่นแท้เต๋าของเมิ่งฮ่าว เป็นแก่นแท้แห่งโลกนี้ที่เขาสร้างขึ้นมาอยู่ภายในร่าง ก็พบเจอกับการก้าวหน้าขึ้นไปเป็นหลายเท่าตัวด้วยเช่นกัน หลังจากที่ดูดซับร่างจำแลงของหลัวเทียนไปโดยสมบูรณ์ โลกภายในร่างเมิ่งฮ่าวก็เปล่งประกายขึ้นด้วยแสงระยิบระยับ และชีวิตก็เริ่มเจริญรุ่งเรืองอยู่ภายในนั้น
ในตอนนี้เมิ่งฮ่าวไม่ได้อยู่ห่างจากอาณาจักรบรรพจารย์เพียงแค่ครึ่งก้าวอีกต่อไป เขาได้เหยียบย่างก้าวสุดท้ายลงไปแล้ว และไปอยู่ใน…อาณาจักรบรรพจารย์โดยสมบูรณ์!
ในอาณาจักรบรรพจารย์ ร่างของคนผู้นั้นจะกลายเป็นโลกแห่งหนึ่ง พร้อมกับมีท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวของตนเอง!
เจตจำนงเมิ่งฮ่าวพุ่งกระจายออกปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต เขามองเห็นสิ่งมีชีวิตทั้งปวง มองไปยังพวกมันอย่างเงียบๆ ขณะที่ครุ่นคิดไปถึงคำสาปแช่งแห่งหลัวเทียน หลังจากที่ผ่านไปนานสักพัก ก็พูดขึ้นว่า
“ข้าคือจักรพรรดิอสูร!”
ในตอนนั้นเองที่ผู้ฝึกตนทั้งปวงภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตต่างก็รู้สึกว่าจิตใจพวกมันกำลังสั่นสะท้าน เมื่อเสียงที่ประกอบด้วยเจตจำนงแห่งสวรรค์พูดกับพวกมัน
สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนต่างก็คุกเข่าโขกศีรษะลงไป ผู้คนจากดวงดาวมากมาย ดินแดนกว้างใหญ่ และโลกทั้งปวงต่างก็กราบกรานสักการะ เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนที่เคยทำสงครามกันมา
“นับจากวันนี้เป็นต้นไป ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต จะไม่มีกลุ่มหมอกใดๆ อีกต่อไป!”
ในทันทีที่คำพูดหลุดออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวทั้งปวงต่างก็ปราศจากกลุ่มหมอกใดๆ ทุกสิ่งทุกอย่างสั่นสะท้าน ขณะที่กลุ่มหมอกหายไปอย่างง่ายดาย ภายในช่วงเวลาแค่ไม่กี่อึดใจ ก็มองไม่เห็นกลุ่มหมอกอยู่ภายในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตแม้แต่น้อย!
ดวงดาวที่สว่างสดใสเริ่มมองเห็นได้ในทันที เช่นเดียวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวอันยิ่งใหญ่
ไร้ขอบเขต…
สิ่งมีชีวิตทั้งปวงต่างก็สั่นสะท้านอย่างลึกล้ำ
“นับจากนี้เป็นต้นไป ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตจะมีนามใหม่ มันจะถูกเรียกว่า…ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเล!” จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดชายแขนเสื้อ และพลังชีวิตอันไร้ขอบเขตก็กระจายออกไป ทันใดนั้นแม่น้ำแห่งกาลเวลาก็ปรากฏขึ้น พร้อมด้วยจระเข้ยักษ์ ซึ่งกราบกรานต่อจุดแสงนับไม่ถ้วนที่เริ่มลอยขึ้นมาจากแม่น้ำในทันที จุดแสงเหล่านั้นเป็นกลุ่มคนทั้งหมดจากกองกำลังแห่งชางหมางพ่าย ที่ตกตายไปในการต่อสู้ และได้ถือกำเนิดขึ้นมาใหม่!
เมื่อกระทำเรื่องราวเหล่านี้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ เมิ่งฮ่าวก็หันหลังและมุ่งหน้าออกไปยังที่ห่างไกล
ที่ด้านหลัง เสียงของกองกำลังแห่งชางหมางพ่ายร้องตะโกนขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน
“ขอน้อมคารวะ จักรพรรดิอสูร!”
“ขอน้อมคารวะ จักรพรรดิอสูร!!”
ขณะที่ผู้ฝึกตนแห่งชางหมางพ่ายร้องตะโกนออกมา สิ่งมีชีวิตอื่นๆ จากส่วนต่างๆ ของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ต่างก็กราบกรานต่อสวรรค์กันทั้งหมด
“ขอน้อมคารวะ จักรพรรดิอสูร!!!”
เสียงเหล่านี้ดังก้องออกไปอย่างน่าประหลาดใจ…เพื่อกราบกรานต่อผู้ฝึกตนที่บรรลุถึงระดับสุดยอดเหนือสูงสุด
แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่รู้สึกยินดี จิตใจยังคงจมดิ่งลงไปอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ครุ่นคิดไปถึงคำสาปแช่งของหลัวเทียน ก้าวเดินเข้าไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวอย่างช้าๆ จนกระทั่งพบกับสถานที่ตั้งของอาณาจักรขุนเขาทะเลเมื่อในอดีต