ตอนที่ 1588
ฟื้นคืนชีพสหายเก่า
ในช่วงเวลาเดียวกับที่เมิ่งฮ่าวกลายเป็นราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในความว่างเปล่าไร้ขอบเขต และจากนั้นก็เปลี่ยนนามของมันให้กลายเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเล ในเศษซากปรักหักพังอันไร้ขอบเขตตรงด้านนอก ดวงตาข้างหนึ่งได้ปรากฏขึ้น
ขณะที่ดวงตาข้างนั้นเปิดขึ้นมา เศษซากปรักหักพังอันไร้ขอบเขตที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นตรงด้านนอกความว่างเปล่าไร้ขอบเขตก็พังทลายลง กลายเป็นโลกแห่งฝุ่นละอองไป
มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่คงอยู่ แน่นิ่งไม่ไหวติง กลายเป็นสีแดงก่ำ เฝ้ามองออกไปในที่ห่างไกล
ดูเหมือนว่าดวงตาข้างนั้นจะเต็มไปด้วยโทสะอย่างไร้ที่เปรียบ แต่ลึกลงไปข้างในโทสะนั้นเป็นความหวาดกลัว…
ดวงตานั้นก็คือร่างจริงของหลัวเทียนนั่นเอง!
ในอดีตที่ผ่านมา ร่างกายที่เป็นเลือดเนื้อของหลัวเทียนได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ดรรชนีทั้งห้าเท่านั้น และมีอยู่สามข้างที่ถูกทำลายไป สองดรรชนีสุดท้ายยังคงอยู่ครบถ้วน
ขณะที่ดวงตาข้างนั้นเปิดขึ้นมา เศษซากปรักหักพังอันไร้ขอบเขตที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นตรงด้านนอกความว่างเปล่าไร้ขอบเขตก็พังทลายลง กลายเป็นโลกแห่งฝุ่นละอองไป
มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่คงอยู่ แน่นิ่งไม่ไหวติง กลายเป็นสีแดงก่ำ เฝ้ามองออกไปในที่ห่างไกล
ดูเหมือนว่าดวงตาข้างนั้นจะเต็มไปด้วยโทสะอย่างไร้ที่เปรียบ แต่ลึกลงไปข้างในโทสะนั้นเป็นความหวาดกลัว…
ดวงตานั้นก็คือร่างจริงของหลัวเทียนนั่นเอง!
ในอดีตที่ผ่านมา ร่างกายที่เป็นเลือดเนื้อของหลัวเทียนได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ดรรชนีทั้งห้าเท่านั้น และมีอยู่สามข้างที่ถูกทำลายไป สองดรรชนีสุดท้ายยังคงอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ แต่เนื่องจากการปรากฏกายขึ้นมาของเมิ่งฮ่าว ทำให้ดรรชนีซึ่งเป็นตัวแทนของอสูรต้องแห้งเหี่ยวลงไปอย่างเห็นได้ชัด
โชคชะตาเดียวกันนี้เคยเกิดขึ้นกับดรรชนีที่เป็นตัวแทนของเซียนมาแล้ว
สำหรับดวงตาข้างนี้ ก็เห็นได้ชัดว่ามีความอ่อนแอเป็นอย่างมาก ก่อนที่เมิ่งฮ่าวจะอยู่เหนือสูงสุดซะอีก
ผ่านไปชั่วขณะ เสียงอันอ่อนแอก็พูดขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะสั่นเครือและลากยาวออกไป เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เมิ่ง…ฮ่าว!”
ถ้าเหตุการณ์เกิดขึ้นตามแผนการของหลัวเทียน เรื่องราวก็คงจะไม่กลับกลายเป็นเช่นนี้ เมิ่งฮ่าวก็ไม่อาจจะอยู่เหนือสูงสุด แต่กลายเป็นเมล็ดอสูรที่เก้าสิบเก้า ซึ่งหลัวเทียนจะดูดกลืนลงไป และพลังแห่งการกำเนิดใหม่ที่อยู่ในภายในโลหิตทุกชั้นฟ้า พร้อมกับเวทต่างๆ ของอสูร ก็จะทำให้หลัวเทียนสร้างร่างใหม่ขึ้นมาได้
ในตอนนั้นมันอาจจะสามารถหลุดพ้นออกมาจากร่างกายที่แห้งเหี่ยวและพังทลายลงไปได้ อาจจะสามารถปรากฏกายขึ้นมาใหม่อีกครั้งอยู่ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว พร้อมกับอายุขัยที่ยาวนานมากขึ้นกว่าเดิม แทนที่จะเกิดข้อผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้
ตอนนี้เมื่อร่างจำแลงของมันถูกทำลายลง ถูกตัดขาดออกไป มันก็ไม่อาจจะผ่านเข้าไปในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตได้ ได้แต่เฝ้ารอคอยให้เมิ่งฮ่าวมาถึงอยู่ที่ด้านนอกเท่านั้น
ดวงตาขนาดใหญ่ในตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำเจิดจ้า และความเกลียดชังที่ก่อตัวขึ้นมาอยู่ภายในก็กลายเป็นรังสีสังหารอันเย็นชา
“ยังคงมีโอกาส…ที่จะทำได้สำเร็จ!”
หลังจากที่ผ่านไปนานสักพัก ดวงตาก็ปิดลงอย่างช้าๆ และหายสาบสูญไป
ย้อนกลับไปภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเล เมิ่งฮ่าวยังคงครุ่นคิดไปถึงคำสาปแช่งของหลัวเทียนพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่น ส่งเจตจำนงออกไป ทำการพยากรณ์ แต่ก็ยังไม่อาจจะรับรู้ได้ถึงร่องรอยใดๆ แม้แต่น้อย
“คำสาปแช่งของหลัวเทียน ในช่วงที่มันรุ่งเรืองถึงขีดสุด…” เมิ่งฮ่าวถอนหายใจ ในตอนนี้เขาได้มาถึงตำแหน่งที่ตั้งดั้งเดิมของอาณาจักรขุนเขาทะเลแล้ว กระแสน้ำวนขนาดใหญ่ที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิต ตอนนี้กลับว่างเปล่าและกลายเป็นสีเทาไป
เมิ่งฮ่าวมองไปยังตำแหน่งนั้นด้วยความอาลัยชั่วขณะ ก่อนที่จะโบกสะบัดมือขวาออกไป ทันใดนั้นจุดแสงก็ปรากฏขึ้นอยู่ภายในกระแสน้ำวน เป็นแสงที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต คล้ายกับเป็นดวงดาวที่กำลังลุกไหม้ขึ้นมานับไม่ถ้วน ในที่สุดบริเวณภายในกระแสน้ำวนทั้งหมดก็เต็มไปด้วยชีวิต และกระแสน้ำวนก็เปล่งประกายเจิดจ้า เต็มไปด้วยสีสันระยิบระยับ
นี่คือตำแหน่งที่อาณาจักรขุนเขาทะเลเคยคงอยู่มาก่อนเมื่อในอดีต และตอนนี้ก็จะคงอยู่ต่อไปอีกครั้ง!
เมิ่งฮ่าวยกมือขึ้นมา และยื่นฝ่ามือออกไป แสงระยิบระยับแวบขึ้น ขณะที่ของวิเศษเหนือสูงสุดที่ตนเองสร้างขึ้นมา ซึ่งก็คืออาณาจักรขุนเขาทะเลแห่งใหม่ปรากฏขึ้น ค่อยๆ ลอยลงไปอยู่เหนือกระแสน้ำวนนั้นอย่างช้าๆ ภายในอาณาจักรขุนเขาทะเล ผู้ฝึกตนทั้งปวงกำลังพลุ่งพล่านขึ้นด้วยความตื่นเต้น
บางคนก็บินออกมาเพื่อสังเกตดูกระแสน้ำวนแห่งนั้นด้วยตนเอง พร้อมกับหยดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา
“นี่คือตำแหน่งเดิมของอาณาจักรขุนเขาทะเลภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว นี่คือบ้านที่แท้จริงของพวกเรา…”
“ข้าถือกำเนิดขึ้นในอาณาจักรขุนเขาทะเล และนี่คือสถานที่ซึ่งอาณาจักรขุนเขาทะเลถือกำเนิดขึ้นมา…”
“บ้านเกิด!”
“พวกเรากลับมาแล้ว! ผู้คนแห่งขุนเขาทะเลกลับมาแล้ว!” ตี้จ้างจ้องมองไปยังกระแสน้ำวน อย่างที่ไม่อาจจะสะกดข่มความตื่นเต้นไว้ได้ เมิ่งไว่กง (ท่านตาเมิ่ง) ฟางอวี๋ เจ้าอ้วน หวังโหย่วฉาย รวมทั้งสหายคนอื่นๆ ทั้งหมดของเมิ่งฮ่าว พร้อมทั้งเหล่าเครือญาติต่างก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน
ขณะที่คนทั้งหมดมองไปด้วยความตื่นเต้น เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็ยกมือขวาขึ้นมาและผลักลงไป
การเคลื่อนไหวนี้มีผลกระทบกับกระแสน้ำวนเท่านั้น ไม่มีผลต่อเมิ่งฮ่าวหรือคนอื่นๆ ใน
อาณาจักรขุนเขาทะเล คนทั้งหมดเฝ้ามองไป ขณะที่เวลาเริ่มไหลย้อนกลับ และกระแสน้ำวนก็ค่อยๆ หมุนย้อนกลับอย่างช้าๆ ไปยังช่วงที่เป็นสีเทาก่อนหน้านี้ของมัน
จากนั้นหลายร้อยปีก็ผ่านไป เมิ่งฮ่าวและคนทั้งหมดในที่สุดก็มองเห็นผีเสื้อขุนเขาทะเล
ภาพนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นมา จิตใจของคนทั้งหมดเริ่มเต้นรัว ขณะที่มองเห็นเหตุการณ์ในช่วงของการทำสงคราม ตอนนี้เหล่าผู้คนเริ่มคาดเดาในสิ่งที่เมิ่งฮ่าวกำลังจะทำอยู่นี้
“นี่คือตำแหน่งที่อาณาจักรขุนเขาทะเลเคยปรากฏขึ้นในตอนแรก และตอนนี้พวกเราก็กลับมาแล้ว” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา เฝ้ามองไปยังภาพเหล่านั้น
“ทุกสรรพสิ่งต้องดับสูญ ทุกสิ่งทุกอย่างจางหายไปในตอนนั้น ทั้งหมดนั้นคือส่วนหนึ่งของพวกเรา และจะกลับคืนมาในตอนนี้…”
“ด้วยพลังแห่งนามของข้า, เมิ่งฮ่าว คนทั้งหมดที่ตายไปเพื่อปกป้องอาณาจักรขุนเขาทะเล…จะถูกเรียกให้กลับมา!” ด้วยเช่นนั้นเมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป ทำให้ดวงดาวสั่นสะท้าน พลังแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเลปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น กลายเป็นมือที่ทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือนจำนวนมาก ยื่นเข้าไปในภาพจากเมื่อในอดีต คนทั้งหมดที่ตายไปในตอนนั้นถูกดึงออกมาทีละคน!
เสียงกระหึ่มดังก้องไปทั่ว ขณะที่คนแรกโผล่ออกมา ซึ่งก็คือ…สุ่ยตงหลิว!
ในช่วงก่อนที่จะเกิดการระเบิดขึ้น ท่านถูกช่วยไว้ได้ หลังจากที่ถูกดึงออกมาจากกระแสน้ำวน สุ่ยตงหลิวลอยตัวอยู่ที่นั่นในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว ด้วยสีหน้างุนงงและตกตะลึง ราวกับว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ เกินกว่าความคาดคิดของท่าน แม้แต่ครึ่งหนึ่งของท่านซึ่งเป็นวิญญาณที่ตายไปแล้ว ก็ดูเหมือนว่ายากที่จะเชื่อในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้
ผู้คนเริ่มโผล่ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เต็มไปด้วยใบหน้าที่ดูคุ้นเคย ถูกดึงออกมาจากกระแสน้ำวนแห่งอดีตทีละคน ปรากฏขึ้นอยู่ที่นั่น ลอยตัวอยู่ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว มองไปรอบๆ ด้วยความตกตะลึงอย่างเงียบๆ
ราชันขุนเขาทะเล อาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้า สำนักกระบี่ไท่สิง พิธีเต๋าเซียนโบราณ และสำนักอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน พร้อมทั้งตระกูลราชันหลี่แห่งดาวหนานเทียน และคนอื่นๆ อีกมากมาย
เมิ่งฮ่าวชี้นิ้วออกไป พลังที่แข็งแกร่งแต่อ่อนโยนพุ่งไปคว้าจับไห่เมิ่งจื้อจุน (ผู้ยิ่งใหญ่ทะเลความฝัน) ไว้ ดึงนางออกมาอยู่ภายในกลุ่มฝูงชน
ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวงต่างก็หอบหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างราวลูกหนัง มองไปยังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นี้ ในทันทีที่หลี่หลิงเอ๋อร์มองเห็นไห่เมิ่งจื้อจุน หยดน้ำตาก็เริ่มไหลลงมานองหน้า เจ้าอ้วนมองเห็นอาจารย์ตนเอง ซึ่งตายไปในการต่อสู้ จนร่างกายเริ่มสั่นสะท้าน หวังโหย่วฉาย จื่อเซียง…คนทั้งหมดต่างก็ตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
“คนทั้งหมดฟื้นคืนชีพกลับมาแล้ว!!”
“ซือจุน!! (อาจารย์)”
“เตีย เหนียง! (ท่านพ่อ ท่านแม่) พวกท่านมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งแล้ว!”
“สำนักข้า ศิษย์ทั้งหมดของข้า ต่างก็…กลับมาแล้ว!!”
ผู้คนกำลังร้องไห้และหัวเราะ ผู้ฝึกตนทั้งปวงแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลที่สามารถจะบินได้ ต่างก็บินตรงไปยังเครือญาติและสหายที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในทันที ร้องตะโกนออกไปด้วยความดีใจและตื่นเต้น
กลุ่มคนที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมากำลังหอบหายใจ มองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย แต่ก็พบว่าไม่ใช่ความฝัน!
ไห่เมิ่งจื้อจุนมองไปยังหลี่หลิงเอ๋อร์ และจากนั้นก็ค่อยๆ หันหน้าไปช้าๆ เมื่อมองเห็นเมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ที่นั่นคล้ายกับเป็นเทพ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ สุ่ยตงหลิวก็ส่ายหน้าไปมา จากนั้นก็เริ่มหัวเราะเป็นเสียงดังก้องออกไป