ตอนที่ 1596

ชุดทองปรารถนาขุนเขาทะเล

หลังจากที่บรรลุถึงระดับเหนือสูงสุดอย่างน่าเหลือเชื่อ และโผล่ออกมาจากการนั่งเข้าฌานตามลำพัง จินหยุนซานก็ทำให้ชางหมางพ่าย หรือแม้แต่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเองต้องสั่นสะเทือนไปทั่ว สิ่งแรกที่มันกระทำหลังจากที่โผล่ออกมาก็คือ เริ่มไปท้าทายต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ขั้นสูงสุดทั้งหมด

ไม่ว่าจะเป็นผู้คนจากเมื่อในอดีต หรือกลุ่มคนที่เพิ่งจะมีชื่อเสียงขึ้นมาเมื่อเร็วๆ นี้ มันได้ไปต่อสู้กับคนทั้งหมด อย่างน่าตกใจยิ่งบุคคลแรกที่มันต้องการไปต่อสู้ด้วยก็คือเจ้าสำนักเดิมแห่งชางหมางพ่าย

อย่างไรก็ตามหลังจากที่ไปถึงเขตนั่งเข้าฌานตามลำพังของเจ้าสำนัก มันก็ต้องยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ หลังจากที่รับรู้ได้ถึงความผันผวนแห่งความตายจากด้านใน มันก็ตระหนักว่าเจ้าสำนักได้กลายเป็นเถ้าธุลีไปนานแล้ว

ด้วยความตื่นเต้นมากที่สุดของผู้ฝึกตนทั้งปวงแห่งชางหมางพ่าย มันออกจากสำนักไปพบกับกิ้งก่า

ชรา จากนั้นก็เป็นศีรษะยักษ์ และสุดท้ายก็เป็นราชินีปลวก

มันได้รับชัยชนะติดต่อกันสามครั้งอย่างง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ จากนั้นก็เริ่มเดินทางไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวที่เหลือ ที่แห่งใดก็ตามที่มันไปถึง ผู้แข็งแกร่งทรงพลังก็มักจะก้มศีรษะยอมจำนน จากการที่มันสามารถจะเอาชนะผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ขั้นสูงสุดได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ทำให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเลไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่คนทั้งหมดรับรู้ว่ามันคือผู้ฝึกตนเหนือสูงสุด ความทะเยอทะยานของจินหยุนซานก็พุ่งสูงขึ้นไปอย่างน่าเหลือเชื่อ

สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนกราบกรานคารวะต่อมัน และผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนก็นับถือบูชามันในฐานะที่เป็นผู้อยู่เหนือสูงสุด ที่ใดก็ตามที่มันผ่านไป เสียงนับไม่ถ้วนก็จะร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความเคารพนับถือและกราบกรานสักการะ

“ขอคารวะจินจุน! (ปรมาจารย์ชุดทอง)”

“ขอคารวะจินจุน!!”

เสียงร้องตะโกนเช่นนี้ดังก้องออกมาจากทั้งระยะใกล้และที่ห่างไกลออกไป สายตานับไม่ถ้วนจ้องมองมาด้วยความหวาดกลัวและคลั่งไคล้ ความรู้สึกที่อยู่เหนือสูงสุดทำให้มันอดที่จะคิดไปถึงเมิ่งฮ่าว รวมทั้งชื่อเสียงและศักดิ์ฐานะของเขาไม่ได้

“ข้าอาจจะไม่แข็งแกร่งเท่าเมิ่งฮ่าวในตอนนั้น แต่ตอนนี้ก็คงห่างกันไม่มากแล้ว…” จินหยุนซานโบกสะบัดมือออกไป ทำให้กฎธรรมชาติในบริเวณนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงไป จิตใจเต็มไปด้วยความ

ตื่นเต้นและยินดี จนต้องหัวเราะเป็นเสียงดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

ในที่สุดสายตามันก็ตกกระทบไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเล

มันไม่ยอมเชื่อว่าหลังจากที่ผ่านไปหลายหมื่นปี เมิ่งฮ่าวยังคงอาศัยอยู่ในที่แห่งนั้น มันเชื่อว่าเมิ่งฮ่าวน่าจะจากไปนานแล้ว หรือไม่ก็ไปต่อสู้กับหลัวเทียนจนถูกสังหารไปหรือว่าได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส

เนื่องจากเช่นนั้นมันจึงได้อดกลั้น ความหวาดกลัวต่อเมิ่งฮ่าวที่มีอยู่ในจิตใจทำให้มันต้องลังเล เมื่อไหร่ก็ตามที่คิดไปถึงเมิ่งฮ่าว มันก็จะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างท่วมท้น ดังนั้นมันจึงละสายตาออกมาจากอาณาจักรขุนเขาทะเลและเฝ้ารอคอย

เวลาหนึ่งหมื่นปีผ่านไปอีกครั้ง เนื่องจากจินหยุนซาน ทำให้ในที่สุดชางหมางพ่ายก็สามารถควบคุมได้ทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ยกเว้นอาณาจักรขุนเขาทะเลเท่านั้น จินหยุนซานไม่เคยไปรุกรานอาณาจักรนี้เลย แต่คอยเฝ้าสังเกตและรอคอย ไม่กล้าที่จะกระทำการใดๆ แม้แต่น้อย

หลังจากหนึ่งหมื่นปีนั้นผ่านไป ความอดทนของจินหยุนซานในที่สุดก็หมดไป หลังจากที่คิดคำนวณอย่างมากมายจนนับไม่ถ้วน สุดท้ายความสนใจทั้งหมดของมันก็ทุ่มเทไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเลอย่างเต็มกำลัง

อย่างไรก็ตามมันพยายามอดกลั้นต่อการไปรุกรานโดยตรง แต่เริ่มสร้างเป็นร่างจำแลงขึ้นมามากมาย จากนั้นก็ส่งเข้าไปแทรกซึมอยู่ในอาณาจักรขุนเขาทะเล ร่างจำแลงเหล่านั้นทำการ

ตรวจดู ทดสอบ และเฝ้ารอคอยอีกหนึ่งหมื่นปี ในที่สุดมันก็ตัดสินใจได้แล้ว!

“ผู้ฝึกตนเหนือสูงสุดมักจะสร้างของวิเศษขึ้นมาหนึ่งชิ้น ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้ อาณาจักรขุนเขาทะเลคือของวิเศษอันล้ำค่าเป็นอย่างยิ่ง!”

“เมิ่งฮ่าว เมื่อเจ้าจากไปแล้ว ของวิเศษนี้ก็น่าจะตกเป็นของข้า!”

ดวงตาจินหยุนซานสาดประกายขึ้น ขณะที่เริ่มเคลื่อนที่ตรงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเล

“อันที่จริงข้าหวังว่าเจ้าจะยังไม่จากไป เมิ่งฮ่าว ข้าหวังว่าเจ้าจะต่อสู้กับหลัวเทียนอีกครั้ง และจบลงด้วยการได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส ด้วยเช่นนั้นข้าก็สามารถจะกลืนกินเจ้าเช่นเดียวกับที่เจ้ากลืนกินหลัวเทียน และทำให้วิญญาณข้าอยู่เหนือสูงสุด”

จินหยุนซานพึมพำ ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความโลภอย่างลึกล้ำ

แค่เดินผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเพียงไม่กี่ก้าว มันก็บรรลุถึงอาณาจักรขุนเขาทะเล ขณะที่ลอยตัวอยู่ตรงด้านนอก ก็ทำการศึกษาวิเคราะห์สถานที่แห่งนี้ และดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยความชื่นชมยกย่อง เมื่อหลายปีก่อนมันไม่อาจจะเข้าใจถึงความน่าเหลือเชื่อของอาณาจักรขุนเขาทะเลอย่างแท้จริง แต่ด้วยพื้นฐานฝึกตนในตอนนี้ ทำให้สามารถจะมองเห็นส่วนที่ลึกล้ำต่างๆ ของอาณาจักรได้ทั้งหมด

“การปรากฏขึ้นของกฎธรรมชาติอันลึกล้ำทั้งเก้า เก้าเวทผนึกแห่งพันธมิตรผู้ผนึกอสูร เมิ่งฮ่าว

เจ้าทิ้งมรดกของตนเองไว้เบื้องหลัง ผนึกไว้ภายในของวิเศษอันล้ำค่านี้ น่าเสียดาย…หลังจากที่ผ่านไปหลายหมื่นปี ก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวในอาณาจักรขุนเขาทะเลที่จะสามารถรวบรวมแก่นแท้เวทผนึกทั้งหมดของเจ้าได้ และไม่มีใครอยู่เหนือสูงสุดได้เช่นกัน”

“การทิ้งของวิเศษเช่นนี้ไว้ในที่แห่งนี้ช่างเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่นัก ข้าจะนำมันไป บางทีมันอาจจะช่วยให้ข้ามีวิญญาณเหนือสูงสุดก็เป็นได้!” จินหยุนซานสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวต้องสั่นสะท้านไปทั่ว เสียงกระหึ่มคล้ายเสียงฟ้าร้องคำรามดังก้องขึ้น พุ่งทะลวงผ่านเกราะป้องกันของอาณาจักรขุนเขาทะเล ปกคลุมไปทั่วทั้งฟ้าดินที่อยู่ด้านใน

ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลกำลังสั่นสะท้านอย่างลึกล้ำ ต่างก็กระอักโลหิตออกมา พลังที่ทำให้ฟ้าสะท้านดินสะเทือนซึ่งกระจายออกมาจากร่างจินหยุนซาน ไหลเข้าไปในอาณาจักรขุนเขาทะเลเพื่อบดขยี้ลงไปบนร่างของผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วน

ก่อนที่ผู้ฝึกตนเหล่านั้นจะทันได้มีปฏิกิริยาหรือดิ้นรนต่อต้านใดๆ พวกมันก็ต้องฟุบร่างลงไปบนพื้น ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำ และกำลังแผดร้องอยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ นอกจากมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและสั่นสะท้าน จินหยุนซานค่อยๆ ลอยลงไปยังอาณาจักรขุนเขาทะเลอย่างช้าๆ ฉีกกระชากสวรรค์ในที่แห่งนั้นให้ขาดออก ทำให้แสงสีทองกระจายออกไปอย่างไร้ขีดจำกัด

เกราะป้องกันที่อยู่รอบๆ อาณาจักรขุนเขาทะเลฉีกขาดออกไป

กระแสน้ำวนพุ่งขึ้นมาอยู่ทางด้านหลังชุดทองจินหยุนซาน ผู้ฝึกตนจากชางหมางพ่ายโผล่ออกมานับไม่ถ้วน หลังจากที่พวกมันคุกเข่าลงไปโขกศีรษะเพื่อกราบกรานคารวะ จินหยุนซานก็โบกสะบัดชายแขนเสื้อสีทองออกไป ส่งผลให้คนทั้งหมดพุ่งเข้าไปในอาณาจักรขุนเขาทะเล

ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลน้อยคนนักที่จะสามารถขัดขืนต่อต้านแรงกดดันนี้ได้ แต่ก็มีผู้ยิ่งใหญ่บางคนในท่ามกลางพวกมันที่บินขึ้นไปในอากาศคนแล้วคนเล่า พยายามที่จะต่อสู้กลับไป แต่จินหยุนซานก็แค่โบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป ผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลเหล่านั้นก็ลอยละลิ่วไปทางด้านหลัง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก กระแทกร่างลงไปบนพื้นในทันที

“ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลได้รับการปกป้องจากตัวอาณาจักรเอง! กองกำลังภายนอกไม่สามารถทำลายพวกข้าได้!”

“ของวิเศษแห่งขุนเขาทะเล ได้โปรดปกป้องพวกเราจากผู้ฝึกตนที่รุกรานเข้ามา!”

“ของวิเศษแห่งบรรพชน ได้โปรดช่วยด้วย!” ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลจำนวนมากได้ทำการศึกษาค้นคว้าประวัติศาตร์ของตัวเองมานานนับพันปี ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรับรู้ถึงความเป็นจริงได้ทั้งหมด แต่ก็สามารถปะติดปะต่อร่องรอยต่างๆ เข้าด้วยกัน และตอนนี้ก็ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือจากของวิเศษอันล้ำค่าซึ่งก็คืออาณาจักรขุนเขาทะเล

แม้ในขณะที่เสียงของพวกมันดังก้องขึ้นมา เก้าขุนเขาทะเลก็เริ่มสั่นไหวไปมา เกิดเป็นแสงกระจายออกไป พุ่งตรงไปยังจินหยุนซานในทันที แสงนั้นคือแสงเดียวกันกับที่เคยบดขยี้ซาจิ่วตงจากเมื่อหลายปีก่อนมาแล้ว

อย่างไรก็ตาม ขณะที่แสงนั้นเข้าไปใกล้จินหยุนซาน…

“ข้าขอเปลี่ยนแปลง กฎธรรมชาติในโลกแห่งนี้” มันกล่าวขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ ยกมือขวาขึ้นมา พลังแห่งกายเนื้อเหนือสูงสุดและพื้นฐานฝึกตนเหนือสูงสุดก็มารวมตัวกันอยู่ที่ปลายนิ้ว

แสงจากอาณาจักรขุนเขาทะเลสั่นสะท้านอยู่ชั่วขณะ และจากนั้นก็แตกกระจายไป ส่งผลให้เกิดเป็นประกายระยิบระยับนับไม่ถ้วนพุ่งออกไปทั่วทุกทิศทาง

เมื่อผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลมองเห็นเช่นนั้น พวกมันก็สั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง ไม่อาจจะทำอะไรได้นอกจากจ้องมองไปด้วยความตกตะลึงเท่านั้น