ตอนที่ 1606

เวทผนึกปะทะเวทผนึก

“เมิ่งฮ่าว!” เสียงแผดร้องทุ้มต่ำปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ดูเหมือนว่าจะดังก้องออกมาจากห้วงสมัยโบราณอันไกลโพ้น แต่ก็แจ่มชัดอย่างไร้ที่เปรียบ ราวกับเป็นเสียงฟ้าร้องคำราม

เมิ่งฮ่าวมองไปยังภาพขนาดใหญ่ของหลัวเทียนที่ก่อตัวเข้าด้วยกัน เส้นโลหิตเริ่มมีมากขึ้นกว่าเดิม โครงกระดูกปรากฏขึ้น และจากนั้นก็เป็นเลือดเนื้อ พร้อมกับพลังอันแข็งแกร่งที่พุ่งกระจายออกไปอย่างที่ยากอธิบายออกมาได้

ราวกับว่ามียักษ์บางตนที่ครั้งหนึ่งเคยหายตัวเข้าไปในความว่างเปล่า กำลังก่อตัวขึ้นมาใหม่อยู่ในตอนนี้

หลัวเทียนอาจจะสามารถโจมตีออกไปได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ในตอนนี้การโจมตีที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ ทำให้เมิ่งฮ่าวต้องเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรงอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้

เขาตระหนักดีว่าถ้าคู่ต่อสู้ยังคงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เช่นนี้ ตนเองก็คงจะพ่ายแพ้ไปอย่างแน่นอน รังสีสังหารแวบขึ้นมาในแววตา

ขณะที่มองดูหลัวเทียนก่อตัวขึ้นมา รีบกวาดแขนออกเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว และร้องตวาดออกไป “เวทผนึกอสูรรุ่นเก้า! เวทผนึกสวรรค์!”

สายลมกรีดร้องระงมไปทั่ว และรูปปั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แสงอันไร้ขอบเขตเริ่มกระจายออกมา จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังหลัวเทียนด้วยพลังอันน่ากลัว

เมิ่งฮ่าวกำลังทุ่มพลังการฝึกตนออกมาอย่างสุดตัว เจตจำนงและวิญญาณของเขากลายเป็นพลังขับเคลื่อนให้กับเวทผนึกสวรรค์พุ่งขึ้นไปจนถึงระดับสูงสุด เปล่งประกายเป็นแสงอันเจิดจ้าออกไป พลังซึ่งสามารถจะผนึกได้ทุกสรรพสิ่งพุ่งตรงไปยังหลัวเทียน

 

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวตรงด้านในความว่างเปล่าไร้ขอบเขตหดตัวลงไปเล็กน้อย ขณะที่เมิ่งฮ่าวดึงมันออกมาเป็นส่วนประกอบเพิ่มเติมของพลังที่อยู่ภายในเวทผนึกสวรรค์

แสงสีขาวที่พุ่งเข้าไปใกล้หลัวเทียนประกอบด้วยพลังผนึกสวรรค์ เป็นพลังที่เหนือกว่าท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว เป็นพลังที่ประกอบด้วยกฎธรรมชาติแห่งห้วงจักรวาล

การต่อสู้กำลังบรรลุถึงจุดสูงสุด คนทั้งสองกำลังปลดปล่อยพลังอย่างที่ยากจะจินตนาการได้ออกมา เมื่อตัวอักษร ‘封’ (เฟิง = ผนึก) ตกลงไป

บนร่างหลัวเทียน เส้นผมของมันก็ลอยพริ้วขึ้น และดวงตาก็สาดประกายด้วยแสงอันเจิดจ้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงแม้ว่าร่างกายมันจะก่อตัวยังไม่สมบูรณ์ แต่พลังที่ปะทุขึ้นมานั้นก็สามารถจะทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน

ตอนนี้เมื่อมันเคยประสบกับเวทผนึกสวรรค์มาแล้ว ก็มองไปยังเมิ่งฮ่าวและยิ้มออกมา

“ถ้าเจ้าไม่เคยใช้เวทนี้มาก่อน ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะต่อต้านได้ แต่ตอนนี้…ข้าก็ใช้ออกมาได้เช่นกัน!” มันยกมือขวาขึ้นมา แบมือออกไป แสงอันน่าตกใจก็เริ่มสาดประกายขึ้น เป็นแสงที่ดูเหมือนกับแสงที่เปล่งประกายออกมาจากเวทผนึกสวรรค์ แตกต่างกันเพียงอย่างเดียวก็คือว่าแสงนี้เป็นสีดำ!

แสงสีดำพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวในทันที คล้ายกับเป็นระลอกคลื่อนแห่งโทสะที่กระแทกลงไปยังแสงสีขาวแห่งเวทผนึกสวรรค์

ทันใดนั้นแสงทั้งสองก็ปะทะเข้าด้วยกัน เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องออกมา ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแตกกระจาย ดวงดาวถูกทำลายไป แม้แต่ผู้อยู่เหนือสูงสุดเช่นจินหยุนซานก็ยังต้องถูกกำจัดไปโดยสิ้นเชิงด้วยพลังนี้

ใครก็ตามที่ไม่อยู่ในอาณาจักรบรรพจารย์ก็จะถูกสังหารไปทั้งร่างกายและวิญญาณ โดยระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นมา เมื่อแสงสีขาวและสีดำพุ่งเข้ามาปะทะกัน

ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้ ไม่มีเวทใดที่จะมีพลังสูงเกินกว่าเวทนี้อีกแล้ว อันที่จริงแม้แต่ภายในจักรวาลทั้งปวง ก็เป็นสิ่งที่ยากจะพบเห็น การต่อสู้นี้กำลังบรรลุถึงระดับสูงสุด

ทันใดนั้นแสงทั้งสองก็ปะทะเข้าด้วยกัน เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องออกมา ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแตกกระจาย ดวงดาวถูกทำลายไป แม้แต่ผู้อยู่เหนือสูงสุดเช่นจินหยุนซานก็ยังต้องถูกกำจัดไปโดยสิ้นเชิงด้วยพลังนี้

ใครก็ตามที่ไม่อยู่ในอาณาจักรบรรพจารย์ก็จะถูกสังหารไปทั้งร่างกายและวิญญาณ โดยระลอกคลื่นที่เกิดขึ้นมา เมื่อแสงสีขาวและสีดำพุ่งเข้ามาปะทะกัน

ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้ ไม่มีเวทใดที่จะมีพลังสูงเกินกว่าเวทนี้อีกแล้ว อันที่จริงแม้แต่ภายในจักรวาลทั้งปวง ก็เป็นสิ่งที่ยากจะพบเห็น การต่อสู้นี้กำลังบรรลุถึงระดับสูงสุด

ตูมมมมมมม!

โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว และหลัวเทียนก็แห้งเหี่ยวลงไป แต่ในขณะที่พลังระเบิดยังคงพุ่งออกไปทั่วทุกทิศทางอย่างต่อเนื่อง คนทั้งสองก็ขับเคลื่อนเวทของตนเองด้วยพลังการต่อสู้ทั้งหมดเท่าที่จะสามารถรวบรวมขึ้นมาได้อย่างต่อเนื่อง

เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำรามอย่างทรงพลังออกมา ขยับสองมือร่ายเวทอย่างรวดเร็ว แสงสีขาวที่อยู่รอบๆ ตัวบิดเบี้ยวไปมา หดตัวเล็กลงไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่กลายเป็นตัวอักษรหนึ่งตัว

封! (เฟิง = ผนึก)

ตัวอักษร ‘封’ เปล่งประกายระยิบระยับเจิดจ้า!

“ข้าจะ…ผนึกสวรรค์!” เมิ่งฮ่าวชูมือทั้งสองข้างขึ้นไปเหนือศีรษะ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแตกร้าวดังก้องออกมา ราวกับว่าแขนทั้งสองข้างนั้นอาจจะแตกกระจายออกไปได้ทุกเมื่อ เขากำลังสั่นไปทั้งร่างอย่างเห็นได้ชัด เมื่อใช้พลังทั้งหมดเท่าที่จะรวบรวมขึ้นมาได้เพื่อปลดปล่อยตัวอักษร ‘封’ ออกไป

ในชั่วพริบตาตัวอักษรนั้นก็เริ่มส่งเสียงดังกระหึ่มพุ่งตรงไปยังหลัวเทียน จนดูเหมือนว่าจะถูกเกื้อหนุนด้วยพลังแห่งจักรวาล

ดวงตาหลัวเทียนเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งขณะที่สูดหายใจเข้าลึกๆ แสงสีดำที่อยู่รอบๆ ตัวหมุนวนไปมาอย่างบ้าคลั่ง หดตัวเล็กลงไปบนฝ่ามือจนกลายเป็นตัวอักษร ‘封’ ที่แตกต่างกันออกไป

เป็นตัวอักษร ‘封’ สีดำ!

เครื่องหมายผนึกขนาดใหญ่ทั้งสองพุ่งตรงเข้าหากันอยู่ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และเมื่อปะทะกัน เสียงระเบิดก็ดังก้องจนทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ดวงตาแดงก่ำไปโดยสิ้นเชิง ขยับสองมือร่ายเวททำให้กระบี่ปรากฏขึ้น กรีดเฉือนลงไปอย่างดุร้าย

รอยแตกขนาดใหญ่ฉีกขาดออก เลื้อยผ่านไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวตรงไปยังหลัวเทียน หลัวเทียนยกมือขวาขึ้นมา และกระบี่สีดำก็ปรากฏขึ้นที่เบื้องหลังมัน กรีดเฉือนลงไปเช่นเดียวกัน

“ข้าคือราชันที่แท้จริงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้ ข้า, หลัวเทียน ขอสั่งให้พลังแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และกฎแห่งจักรวาล…จงทำทุกอย่างเพื่อสังหารเมิ่งฮ่าว และนำสิ่งที่เป็นของมันมาทั้งหมด!” กระบี่สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า ขยายขนาดใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่กรีดเฉือนออกไป เมื่อกระบี่ทั้งสองเล่มปะทะกัน ทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็ส่งเสียงดังกระหึ่มและยังได้เริ่มแตกกระจายออกไปอีกด้วย

ขณะที่มันแตกกระจายออกไปนั้น ก็เผยให้เห็นถึงจักรวาลที่อยู่เหนือขึ้นไป

เมิ่งฮ่าวกระอักโลหิตออกมาจากปาก ขณะที่กระบี่ซึ่งเกิดขึ้นมาจากเวทผนึกสวรรค์แตกกระจายและกลายเป็นเถ้าธุลีไป แต่สิ่งเดียวกันนี้ก็เกิดขึ้นกับกระบี่ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากหลัวเทียนด้วยเช่นกัน

เมิ่งฮ่าวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อเสียงแตกร้าวดังก้องออกมาจากภายในร่าง อันเนื่องมาจากกระดูกกำลังแตกหักไป ผิวเนื้อฉีกขาดจนกลาย

ของมันมาทั้งหมด!” กระบี่สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า ขยายขนาดใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่กรีดเฉือนออกไป เมื่อกระบี่ทั้งสองเล่มปะทะกัน ทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็ส่งเสียงดังกระหึ่มและยังได้เริ่มแตกกระจายออกไปอีกด้วย

ขณะที่มันแตกกระจายออกไปนั้น ก็เผยให้เห็นถึงจักรวาลที่อยู่เหนือขึ้นไป

เมิ่งฮ่าวกระอักโลหิตออกมาจากปาก ขณะที่กระบี่ซึ่งเกิดขึ้นมาจากเวทผนึกสวรรค์แตกกระจายและกลายเป็นเถ้าธุลีไป แต่สิ่งเดียวกันนี้ก็เกิดขึ้นกับกระบี่ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากหลัวเทียนด้วยเช่นกัน

เมิ่งฮ่าวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อเสียงแตกร้าวดังก้องออกมาจากภายในร่าง อันเนื่องมาจากกระดูกกำลังแตกหักไป ผิวเนื้อฉีกขาดจนกลายเป็นกลุ่มหมอกโลหิต ลอยละลิ่วไปทางด้านหลังราวกับเป็นว่าวที่ถูกตัดสายป่าน

ม่านตาพร่าเลือนไป และโลกก็หมุนคว้างไปมา พื้นฐานฝึกตนตกอยู่ในความปั่นป่วน และเจตจำนงก็สั่นสะท้านไปมา

แต่หลัวเทียนก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นเดียวกัน มันกำลังสั่นสะท้าน แขนข้างหนึ่งแหลกละเอียดไป ร่างกายครึ่งท่อนแทบจะถูกผนึกจนกลายเป็นเถ้าธุลีไปโดยสิ้นเชิง ยกเว้นดวงตาข้างซ้ายและส่วนอื่นๆ ที่ยังเหลืออยู่ ซึ่งแทบจะแห้งเหี่ยวไปจนหมดสิ้น

ถึงแม้ว่าดวงตาข้างซ้ายของมันจะยังดูสมบูรณ์ แต่ก็เป็นสีเทาไปแล้วในตอนนี้ และมีกลิ่นอายแห่งความตายแผ่กระจายออกไป เห็นได้ชัดว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ดวงตาข้างนี้กลายเป็นสีเทาไปทั้งหมด มันก็คงจะตายไปอย่างแน่นอน

แต่ถึงแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ รอยยิ้มก็ยังคงปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แห้งเหี่ยวของหลัวเทียน และเริ่มหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่ดังก้องขึ้นขณะที่ก้าวโซเซตรงไปยังเมิ่งฮ่าว พร้อมกับสีหน้าแปลกๆ จากนั้นก็เริ่มสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ

ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็เริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลังชีวิต วิญญาณและทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตนเองเริ่มไหลซึมออกมาจากรูขุมขนทั่วร่าง จากดวงตา หู จมูกและปาก กลายเป็นกลุ่มหมอกสีขาวลอยผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวตรงไปยังหลัวเทียน

“เจ้าพลาดแล้วที่ปล่อยให้ข้าได้เห็นเวทผนึกสวรรค์!”

เสียงของมันทั้งอ่อนแอและเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ขณะที่กลุ่มหมอกสีขาวเริ่มกระจายออกมาจากร่างเมิ่งฮ่าวและผ่านเข้าไปในร่างหลัวเทียน ทำให้มันรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น กลุ่มหมอกสีขาวค่อยๆ เริ่มรวมตัวกันอยู่ภายในร่างตรงตำแหน่งของผลไม้อสูรลูกที่เก้าสิบเก้า!