ตอนที่ 544
เต๋าแห่งการตัดอารมณ์ความรู้สึก
เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าเยือกเย็น เขาไม่มีเวลาที่จะกระทำสิ่งใดๆ ซึ่งเกี่ยวข้องกับผลกระทบของกงล้อแห่งกาลเวลาด้วยตัวเอง ปล่อยให้ธวัชสามแฉกสะกดข่มมันไว้ จากนั้นก็หันร่างมายกมือขึ้น ปลายนิ้วกลายเป็นสีแดงสด
จากนั้นมันก็กลายเป็นรอยสักภาพศักดิ์สิทธิ์สีแดง นี่เป็นร่างจำแลงโลหิตตระกูลจี้ในแง่ของการเป็นภาพศักดิ์สิทธิ์ธาตุน้ำ หลังจากที่ดูดซับมันและได้รับความรู้แจ้งที่เกี่ยวข้องกับภาพศักดิ์สิทธิ์ธาตุน้ำ มันก็ไม่ได้หายไปไหน แต่เมิ่งฮ่าวได้สะกดมันให้อยู่ภายในร่างของเขาเอง
ในตอนนี้โดยไม่ลังเล เขาปลดปล่อยร่างจำแลงโลหิตออกมา แสงสีโลหิตสาดประกายออกมาจากนิ้ว ลอยออกไปในกลางอากาศเพื่อกลายเป็นร่างจำแลงโลหิตตระกูลจี้ ทันทีที่มันปรากฏขึ้น ร่างก็ระเบิดแสงสีโลหิตออกมาพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า กลายเป็นศีรษะมองไปยังเมิ่งฮ่าว ราวกับว่ามันคิดจะมาโจมตีเขา ในตอนนั้นเองที่เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชาออกมา
เสียงนั้นทำให้เกิดเป็นระลอกคลื่นสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งร่างของร่างจำแลงโลหิต ราวกับว่าร่างมันไม่คงที่ อันที่จริงเมื่อเมิ่งฮ่าวสะกดร่างจำแลงนี้ไว้อยู่ภายในร่าง เขาได้ประทับมันด้วยเวทป้องกันจำนวนมากมาย
ร่างจำแลงโลหิตมีสีหน้าดิ้นรนอยู่ชั่วขณะ จากนั้นมันก็หันไปส่งเสียงแผดร้อง ขณะที่พุ่งตรงมายังปรมาจารย์ฮูเหยียน ดูเหมือนว่ามันได้ย้ายความคิดที่จะระบายความขุ่นเคืองใจของมันจากเมิ่งฮ่าวไปยังปรมาจารย์ฮูเหยียน
ทันทีที่ร่างจำแลงโลหิตปรากฏขึ้น ปรมาจารย์ฮูเหยียนก็มีท่าทางตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง มันต้องแอบสั่นสะท้านอยู่ภายในใจอย่างช่วยไม่ได้ ในวิธีการอันน่าตกใจของเมิ่งฮ่าวที่กระทำติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกเป็นเจ็ดวิญญาณแปลงอันน่าประหลาดใจ จากนั้นก็เป็นค่ายกลกระบี่กาลเวลาและธวัชสามแฉก ในที่สุดก็เป็นร่างจำแลงโลหิต ทั้งหมดนี้ทำให้ปรมาจารย์ฮูเหยียนต้องแอบสะท้านอยู่ในใจโดยสิ้นเชิง
ร่างจำแลงโลหิตส่งเสียงคำรามขณะที่มันเข้ามาใกล้ พร้อมกับอ๋าวเฉี่ยนโลหิต พุ่งโจมตีไปพร้อมกันทั้งสองข้างของปรมาจารย์ฮูเหยียน สีหน้าปรมาจารย์ฮูเหยียนสลดลง ยกมือขวาขึ้นและชี้ออกไปยังเบื้องหน้า ทันใดนั้น ร่างจำแลงโลหิตก็ระเบิดออก แต่ก็ไปรวมตัวกันใหม่ในชั่วขณะหลังจากนั้น
“บัดซบ! มันก็เป็นเจตจำนงแห่งความเป็นอมตะด้วยเช่นกัน!!” สีหน้าปรมาจารย์ฮูเหยียนเปลี่ยนไป ขณะที่อ๋าวเฉี่ยนโลหิตกระโจนตรงมายังมันจากด้านหลัง มันอยู่ในตำแหน่งที่ไม่อาจจะหลบเลี่ยงได้ คมเขี้ยวอันแหลมคมราวใบมีดของอ๋าวเฉี่ยนจมลึกลงไปในร่างมัน บาดแผลถูกฉีกออกจนโลหิตพุ่งกระจายออกมาราวกับน้ำพุ
ในเวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวก็เริ่มเคลื่อนไหว ขณะที่เขาใกล้เข้ามา ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกใช้ออกมาในทันที
“ไร้หน้า, หนึ่งคำ, ไฟสงครามรวมเป็นหนึ่ง!” ใบหน้าขนาดใหญ่มากกว่าหกสิบหน้าปรากฏขึ้น ซ้อนทับกันไปมา จนกลายเป็นความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่มีพลังของวงจรอันยิ่งใหญ่ขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งหกสิบสี่คน เป็นพลังที่สามารถสร้างความสั่นสะเทือนให้กับตัดวิญญาณได้
ดวงตาของใบหน้านั้นลืมขึ้น ปากก็ขยับ เสียงกระหึ่มดังก้องอยู่ในจิตใจปรมาจารย์ฮูเหยียน กระแสของกลุ่มหมอกสีดำทันใดนั้นก็พุ่งออกมาจากร่างมัน มีทั้งหมดหกสิบสี่สาย ฟุ้งกระจายขึ้นไปในอากาศ ขณะที่ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ของเมิ่งฮ่าวเข้ามาใกล้
หนึ่งบุรุษ, หนึ่งร่างจำแลง, หนึ่งสุนัข เข้าร่วมต่อสู้กับตัดวิญญาณ!
เสียงระเบิดดังก้องออกมาอย่างต่อเนื่อง กลิ่นอายปรมาจารย์ฮูเหยียนกระจายออกไป กลายเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่กระแทกเข้าไปบนร่างเมิ่งฮ่าว, อ๋าวเฉี่ยนและร่างจำแลง
เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในบริเวณนั้น และทำให้เกิดเป็นคลื่นขนาดใหญ่อยู่บนพื้นผิวของท้องทะเล อากาศดูเหมือนจะถูกแยกให้เปิดออกมาได้ทุกเมื่อ ปรมาจารย์ฮูเหยียนเต็มไปด้วยโทสะ ตั้งแต่มันบรรลุขั้นตัดวิญญาณ ก็ไม่เคยจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้มาก่อน ขอบเขตตัดวิญญาณของมันถูกทำให้แตกกระจายไป กงล้อแห่งกาลเวลาของมันถูกขโมยไป และที่ยิ่งไปกว่านั้น ศัตรูของมัน…เป็นแค่ผู้ฝึกตนที่อยู่ในวงจรอันยิ่งใหญ่ขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งเท่านั้น ถึงแม้เขาจะมีสัตว์อสูรเซียนขั้นตัดวิญญาณ ถึงแม้เขาจะมีร่างจำแลงโลหิตแปลกๆ แต่ก็ทำให้ปรมาจารย์ฮูเหยียนรู้สึกอัปยศอย่างถึงที่สุด!
“เต๋าของข้า…” ปรมาจารย์ฮูเหยียนกล่าว สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ทำให้อารมณ์ทั้งหมดของมันหายไป มันเริ่มเยือกเย็นลงโดยสิ้นเชิง
“เต๋าแห่งการตัดอารมณ์ความรู้สึกของข้า…”
“เมื่อกล่าวถึงความรู้สึกของมนุษย์ ความรักในครอบครัวทรงพลังมากที่สุด ด้วยการตัดความรักในครอบครัว ก็จะสามารถตัดเต๋าแห่งชีวิตออกไปได้” ความเย็นชาราวกับถูกแช่แข็งที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก ฉับพลันนั้นก็พุ่งขึ้นมาจากปรมาจารย์ฮูเหยียน นี่เป็นความเย็นชาที่ไร้ความรู้สึก แทบจะคล้ายกับเป็น…พิธีศพแห่งอารมณ์ทั้งเจ็ดและกามคุณทั้งหก
“บิดามารดาข้าตายไปตั้งแต่ข้ายังเยาว์วัย” ปรมาจารย์ฮูเหยียนพึมพำ “ดังนั้นจึงไม่มีทางที่จะตัดพวกท่านไป ข้าคิดว่าความรู้สึกเกี่ยวกับคนรักของข้าเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น ดังนั้นการตัดคนรักนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์…มีแต่ความรู้สึกที่เกี่ยวกับบุตรชายของข้าเท่านั้น ที่จะสอดคล้องกับเต๋าแห่งการตัดความรู้สึกของข้า”
“การตัดครั้งแรกของข้าก็คือเต๋าแห่งความรู้สึก เป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไปว่าข้ามีบุตรชายเพียงแค่คนเดียว แต่สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ จริงๆ แล้วข้ามีบุตรชายทั้งหมดเก้าคน ข้าสังหารคนแรกจนถึงคนที่แปดด้วยมือของข้าเอง เพื่อสร้างเป็นเต๋าแห่งการตัดความรู้สึก!”
“ข้าฝากความหวังทั้งหมดไปที่บุตรชายคนสุดท้ายของข้า, ฮูเหยียนชิ่ง และกระทำทุกสิ่งทุกอย่างให้มัน ข้าทุ่มเทความรักทั้งหมดของบิดาไปที่มัน เมื่อความรักนั้นบรรลุถึงจุดสูงสุด ข้าก็จะสังหารมัน และจะเกิดเป็นความเจ็บปวดใจอย่างรุนแรง มีแต่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดและเศร้าเสียใจเช่นนั้น ข้าถึงสามารถ…ทำให้การตัดครั้งแรกของข้าสมบูรณ์และกลายเป็น…ไร้อารมณ์ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง!”
“แต่การสังหารบุตรชายของข้า ก็คือการทำลายเต๋าของข้า! ไม่มีอะไรที่จะมาเทียบได้กับความเกลียดชังที่ข้ารู้สึกมีต่อเจ้าได้อีกแล้ว!”
“เต๋าของข้า…ก็คือการตัดความรู้สึก!” กลิ่นอายปรมาจารย์ฮูเหยียนทันใดนั้นก็ระเบิดออกอาณาจักรการตัดวิญญาณของมัน, การตัดครั้งแรกของมัน ก็คือการตัดความรู้สึก!
ความรู้สึกนั้นไม่ใช่ความรักของหนุ่มสาว ไม่ใช่ความรักของมิตรสหาย แต่เป็นความรู้สึกที่ทรงพลังแข็งแกร่งมากที่สุด ความรักแห่งความผูกพันธ์ทางสายโลหิต!
ก่อนที่จะตัดวิญญาณ ปรมาจารย์ฮูเหยียนเป็นบุคคลที่มีอารมณ์ความรู้สึกและมีความรัก ครั้นแล้ว…มันก็เลือกที่จะสังหารบุตรชายของตัวเองเพื่อเต๋าของมันเอง เหลืออยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นก็คือฮูเหยียนชิ่ง
ทางเลือกสำหรับเต๋าตัดวิญญาณของมันจริงๆ แล้วก็เหมือนกับของปรมาจารย์หานเสวี่ยแห่งเมืองเซิ่งเสวี่ยเป็นอย่างยิ่ง แต่สุดท้ายปรมาจารย์หานเสวี่ยก็เลือกที่จะไม่ตัดต่อไป แต่กลับกัน ปรมาจารย์ฮูเหยียนมีความเด็ดเดี่ยวมากกว่า
มันทุ่มเทความรักของบิดาทั้งหมดไปที่บุตรชายของมัน, ฮูเหยียนชิ่ง ทุ่มจนสุดตัว คล้ายกับว่ามันได้นำความรักทั้งหมดของครอบครัวที่มีอยู่ภายในตัวตนของมัน มุ่งเน้นไปที่ฮูเหยียนชิ่งเพียงผู้เดียว
เท่าที่ฮูเหยียนชิ่งคิด ปรมาจารย์ฮูเหยียนได้ตามใจมันในทุกเรื่อง อดทนต่อทุกสิ่ง เป็นความรักอันไร้ขอบเขตของบิดา
มีแต่ด้วยวิธีนี้เท่านั้น มันจึงจะสามารถตัดความเจ็บปวด, ตัดจิตใจความรู้สึกของมัน และทำให้การตัดครั้งแรกของมันสมบูรณ์ได้อย่างแท้จริง โดยการตัดความรักของครอบครัว มันก็จะสร้าง…เต๋าแห่งการตัดความรู้สึกได้!
แต่ตอนนี้ ฮูเหยียนชิ่งได้ตายไปแล้ว ถูกสังหารโดยบุคคลอื่น เพราะปรมาจารย์ฮูเหยียนไม่ได้สังหารมันด้วยตัวเอง ก็หมายความว่าการตัดครั้งแรกของปรมาจารย์ฮูเหยียน ยังไม่เสร็จสิ้นสมบูรณ์ จนกว่ามันจะใช้การย้อนเวลาถอยหลังกลับไปซึ่งเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากมาย
วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือสังหารบุคคลที่ได้สังหารฮูเหยียนชิ่งไปเพื่อล้างแค้น
แต่ก็ยังคงไม่เพียงพอ สิ่งที่มันต้องการ…ก็คือพิรุณแห่งโลหิตที่จะช่วยให้มันสะกดข่มความรักของบิดาทั้งหมดลงได้…และปลดปล่อยตัวมันออกมาจากความสนใจต่อโลกนี้ทั้งหมด
“ตัดความรู้สึก” มันกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา ทันใดนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณนั้นเริ่มหนาวเย็นอย่างที่สุด อาณาจักรที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกกระจายออกมาจากร่างมัน
นี่เป็นความสามารถศักดิ์สิทธิ์อันโดดเด่นของขั้นตัดวิญญาณ, อาณาจักร!
อาณาจักรของปรมาจารย์ฮูเหยียน เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากการตัดอารมณ์ความรู้สึก เศษเสี้ยวของความรู้สึกหรือความหลงใหลใดๆ จะถูกกำจัดให้กระจัดกระจายไปที่ด้านใน ขณะที่อาณาจักรนั้นแผ่กระจายออกไป ร่างจำแลงโลหิตก็สั่นสะท้าน ไม่นานต่อมามันก็ฟื้นฟูกลับคืนมาได้ ไม่มีผลกระทบใดๆ ต่อมันมากนัก นั่นเป็นเพราะว่ามัน…เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกมาแต่กำเนิด
สำหรับอ๋าวเฉี่ยน มันเริ่มสั่นไปมาอย่างรุนแรง แสงสีโลหิตที่อยู่รอบๆ ร่างมันเริ่มส่องแสงริบหรี่ เจตจำนงแห่งความเป็นอมตะซึ่งเต็มอยู่ในตัวมันต่อสู้กลับไปอย่างดุร้าย แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่อาจจะต่อสู้ด้วยได้ มันเริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรงมากขึ้นไปเรื่อยๆ และส่งเสียงแผดร้องอย่างดุร้ายออกมา
ผู้ที่มีผลกระทบมากที่สุดก็คือ เมิ่งฮ่าว
จิตใจเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยเสียงกระหึ่มกึกก้อง โลหิตไหลซึมออกมาจากดวงตา, หู, จมูกและปาก ดวงตาเขาสาดประกายด้วยความสับสน ทันใดนั้น จิตใจก็เริ่มเต็มไปด้วยภาพมากมาย วัยเด็กและบิดามารดาของเขา มิตรภาพระหว่างเจ้าอ้วนและคนอื่นๆ ความเลือนลางที่คงอยู่ระหว่างสวี่ชิงและฉู่อวี้เยียน ความรู้สึกที่เชื่อมต่อกันระหว่างศิษย์และอาจารย์ ซึ่งเขารู้สึกต่อตานกุ่ย
สิ่งทั้งหมดนี้เต็มอยู่ในจิตใจ กลายเป็นใบมีดที่แขวนอยู่ภายในจิตใจ
เสียงเก่าแก่โบราณทันใดนั้นก็เต็มอยู่ในจิตใจของเขา
“ตัดความรู้สึกของเจ้า และเจ้าก็จะคงอยู่…”
“ความรู้สึกเป็นตัวถ่วง พวกมันจะเผาไหม้เปลวไฟแห่งชีวิตของเจ้าไป…”
“ตัดพวกมัน…”
“ตัดพวกมัน…”
เสียงนั้นดูเหมือนจะนำมาซึ่งพลังอันลี้ลับบางอย่าง ทำให้เมิ่งฮ่าวสั่นไปทั้งร่าง รู้สึกราวกับว่าวิญญาณกำลังจะแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ ได้แต่ส่งเสียงแผดร้องด้วยความปวดร้าวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ในเวลาเดียวกันนั้น ภาพทั้งหมดในจิตใจเขา, ผู้คนทั้งหมดเริ่มบิดเบี้ยวไปมา กลายเป็นเปลวไฟสีดำลุกไหม้อยู่ในจิตใจเมิ่งฮ่าว เขารู้สึกเจ็บปวด…เป็นความเจ็บปวดที่มาจากการได้เห็นบิดามารดาตกตายไป และไร้หนทางใดๆ ที่จะช่วยเหลือพวกท่านได้!
เป็นความเจ็บปวดที่มาจากการได้เห็น คนรักหันหลังจากไปด้วยความเย็นชา โผลเข้าไปสู่อ้อมอกของผู้อื่น!
เป็นความเจ็บปวดที่ได้เห็นสหายที่ดีที่สุด ยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่ใช้มีดจ้วงแทงเข้าไปที่ด้านหลัง!เป็นความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นมาจากอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ พุ่งขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุด!
ความเจ็บปวดนั้นกลายเป็นเปลวไฟสีดำ ซึ่งลุกไหม้อยู่ในจิตวิญญาณของเมิ่งฮ่าว
“ตัดพวกมัน…ตัดความรู้สึก และเจ้าก็จะคงอยู่ต่อไป ถ้าปฏิเสธ…วิญญาณของเจ้าก็จะถูกทำลายไป” เสียงนั้นดังก้องอยู่ในจิตใจ ขณะที่ร่างเมิ่งฮ่าวกำลังสั่นสะท้าน ราวกับว่าเขาตกอยู่ในภาพลวงตา แต่ก็ไม่อาจจะแยกแยะความแตกต่างระหว่างภาพลวงตาและความเป็นจริงได้
ความสับสนเต็มอยู่ในดวงตา โลหิตไหลซึมออกมาจากปาก เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองและตกลงไป ตกลงไปในทะเลม่วง
นี่ก็คืออาณาจักรไร้ความรู้สึกของปรมาจารย์ฮูเหยียน ซึ่งตัดทั้งความรู้สึกและความเจ็บปวดออกไป มันตัดความรู้สึกของศัตรู, ทุบตีจิตวิญญาณ, บดขยี้กายเนื้อ การที่ต้องมาเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ฮูเหยียนด้วยอารมณ์ความรู้สึก มีแต่นำมาซึ่งความตายเท่านั้น
การตกอยู่ในคำสั่งของอาณาจักรนำมาซึ่งการกลายเป็นหุ่นเชิด การปฏิเสธที่จะยอมจำนน นำมาซึ่งความตายทั้งร่างกายและวิญญาณ
เมิ่งฮ่าวจมลงไปในทะเลม่วง ขณะที่เป็นเช่นนั้น ดวงตาในจิตใจก็เต็มไปด้วยภาพมากมายจากชีวิตของเขา ความยินดี, ความโศกเศร้า, การพลัดพราก, การอยู่ร่วม ความเจ็บปวด ความหลอกลวง ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะหมุนวนไปมาอยู่ในวงจรแห่งความเจ็บปวด
ทันใดนั้นเมื่อร่างเมิ่งฮ่าวกระทบกับผิวน้ำทะเล ดวงตาก็ลืมขึ้นมาเต็มไปด้วยความกระจ่างสดใส แต่ก็เห็นได้ชัดว่ายังคงเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ความรู้สึก…ไม่ใช่ตัวถ่วง” เขาพึมพำ “ความรู้สึก…เป็นสิ่งที่เติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์” เขาหลับตาลง ทันทีที่ทำเช่นนั้น ทะเลม่วงก็เริ่มส่งเสียงดังกระหึ่ม พื้นน้ำทะเลพลุ่งพล่านปั่นป่วน อ๋าวเฉี่ยนกำลังสั่นสะท้านอยู่ในกลางอากาศ ดวงตาเปล่งเป็นแสงสีแดงเจิดจ้า ร่างจำแลงโลหิตจริงๆ แล้วก็ไม่ถูกขัดขวางมากเท่าใดนัก ขณะที่มันเข้าไปใกล้ปรมาจารย์ฮูเหยียน ทันใดนั้นก็เกิดความสับสนขึ้นเต็มอยู่ในดวงตา
ปรมาจารย์ฮูเหยียนลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ อาณาจักรของมันกระจายออกไป ปกคลุมเต็มไปทั่วบริเวณนั้น ในตอนนี้เองที่ทะเลม่วงเริ่มส่งเสียงดังกระหึ่ม ทำให้คิ้วของปรมาจารย์ฮูเหยียนต้องขมวดขึ้น
ขณะที่มันขมวดคิ้ว น้ำในทะเลม่วงก็เริ่มรวมตัวเข้าด้วยกัน ศีรษะขนาดใหญ่ฉับพลันนั้นก็เริ่มโผล่ออกมา จากนั้นก็เป็นร่างกายและสองแขนสองขา อย่างน่าตกใจเพียงชั่วพริบตา ยักษ์ขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นมาจากน้ำทะเลก็พุ่งขึ้นมาจากภายในทะเลม่วง
ยักษ์นั้นมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเมิ่งฮ่าวเป็นอย่างยิ่ง ตาที่หลับอยู่ของมันทันใดนั้นก็ลืมขึ้นมาในทันที กระจายแสงเจิดจ้าขณะที่ยกมือขวาขึ้น หัตถ์ยักษ์ซึ่งก่อตัวขึ้นมาจากน้ำทะเลจำนวนมากมาย ก็กำเป็นหมัด จากนั้นต่อยตรงไปยังปรมาจารย์ฮูเหยียน
เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องไปทั่วทั้งท้องทะเล สีหน้าปรมาจารย์ฮูเหยียนสลดลง และมันก็ถอยไปด้านหลังในทันที หลบเลี่ยงหมัดนั้นไปได้ แต่อาณาจักรของมันแตกกระจายไปโดยสิ้นเชิง
“ไร้อารมณ์ความรู้สึก? เจ้าได้กลายเป็นสิ่งที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกหรืออย่างไร…ไม่! นี่ไม่ใช่เจ้า! นี่ก็คือทะเลม่วง!! อันที่จริงเจ้า…เจ้าได้หลอมรวมเข้ากับทะเลม่วง นี่…นี่…” ดวงตาปรมาจารย์ฮูเหยียนเบิกกว้าง และเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ มีแต่ไร้อารมณ์ความรู้สึกเท่านั้น ที่จะสามารถคงอยู่ภายในอาณาจักรของมันได้ ยักษ์ทะเลม่วงนี้ก็เป็นสิ่งที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกเช่นนั้น นอกจากนั้นทะเลม่วงก็คือพื้นฐานแห่งความตาย
ในความตายนั้น สิ่งที่ตายไปไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายเท่านั้น แต่ยังเป็นอารมณ์ความรู้สึกอีกด้วย