ตอนที่ 745

จุดสูงสุด!

ในหุบเขาเจ้าสำนักน้อย ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าว นั่งขัดสมาธิอยู่ที่ด้านในกระท่อมไม้ ก่อนหน้านี้ ไม่มีร่องรอยกลิ่นอายใดๆ ที่สามารถจะตรวจพบได้บนร่างนี้ แทบจะดูเหมือนกับคนตาย ดูคล้ายกับรูปปั้น

แต่ตอนนี้ ดวงตาของมันได้ลืมขึ้นมาในทันใด และความเย็นชาราวน้ำแข็งอันน่าตกใจก็มองเห็นได้จากในแววตาคู่นั้น

อย่างช้าๆ ความรู้สึกที่คล้ายกับเซียน ก็กระจายออกมาจนสามารถสัมผัสได้ แววตานั้นดูแตกต่างไปจากเมิ่งฮ่าว แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกัน

วิญญาณคล้ายกับเป็นกระบี่ และร่างกายก็เป็นปลอกกระบี่ พลังที่ซ่อนอยู่ภายใน…เป็น ‘ร่างเดิม’ จากเต๋าเดิมแท้เวทอสูรไฟมอดไหม้!

ระลอกคลื่นของพื้นฐานฝึกตน ทันใดนั้นก็ระเบิดออกมาจากร่าง

ในชั่วพริบตา ก็กระจายเต็มไปทั่วทั้งหุบเขาเจ้าสำนักน้อย ขณะที่ร่างจริงที่สองสูดลมหายใจเข้าไป ระลอกคลื่นก็ถูกดึงกลับไปอีกครั้ง ถูกเก็บไว้ที่ด้านใน

ร่างกายก็คือเต๋า และวิญญาณก็คือใบมีด ใบมีดอันคมกริบซุกซ่อนอยู่ในเต๋าอันยิ่งใหญ่!

ในเวลาเดียวกันนั้น ต้นไม้ใบหญ้าทั้งหมดในหุบเขาเจ้าสำนักน้อยก็แห้งเหี่ยวลงและตายไป ความหนาวเย็นอย่างน่ากลัว ตามมาด้วยกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัว หมุนวนอยู่รอบๆ ร่างจริงที่สอง

มันมองขึ้นไปและจากนั้นก็ค่อยๆ…ยกมือขวาขึ้นชี้ตรงไปในท้องฟ้าเหนือหุบเขาเจ้าสำนักน้อย

ในตอนนี้ ดูเหมือนว่ากาลเวลาได้หยุดนิ่งไป

ที่ด้านนอกหุบเขา เมิ่งฮ่าวนั่งหลับตา สติสัมปชัญญะของเขากระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง ที่ข้างกาย กระบี่ไม้สั่นสะท้านและจากนั้นก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง จากนั้นมันก็พุ่งตรงไปยังเกราะป้องกันชั้นสุดท้ายที่เหลืออยุ่

ขณะที่มันโผล่ออกไปจากภายในเกราะป้องกัน มันก็กระจายแสงอันเจิดจ้าออกมาซึ่งเป็น…พลังแห่งกาลเวลา!

กาลเวลาก็คล้ายกับเป็นสายน้ำ ซึ่งทันใดนั้นก็ไหลออกไปจากภายในตัวกระบี่!

หนึ่งร้อยปี หนึ่งพันปี ห้าพันปี…หนึ่งหมื่นปี!

กาลเวลาหนึ่งหมื่นปีม้วนกวาดออกไปจากกระบี่ไม้ กลายเป็นการบิดเบี้ยวของอากาศ ทันใดนั้นเวลาก็หยุดนิ่ง ทำให้กระบี่ค้นหาเต๋าที่ใกล้เข้ามา…ต้องหยุดชะงักนิ่งอยู่ในกลางอากาศ

เห็นได้ชัดว่า เพื่อที่จะพุ่งผ่านแม่น้ำแห่งกาลเวลา มันก็ต้องพุ่งผ่านกาลเวลาหนึ่งหมื่นปีไปก่อน!

ศิษย์สำนักเซี่ยเยาต่างก็ตกตะลึงต่อสิ่งที่พวกมันได้เห็น และผู้ฝึกตนหนึ่งแสนกว่าคนที่อยู่ด้านนอกเกราะป้องกันต่างก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน สายตาทุกคู่ในตอนนี้ต่างก็จ้องนิ่งไปยังกระบี่ไม้

ดวงตาของปรมาจารย์ชุดเขียวสำนักอีเจี้ยนกลายเป็นสีแดงก่ำไปโดยสิ้นเชิง เพลิงโทสะพุ่งขึ้นมาในจิตใจ กระบี่ไม้นี้เป็นของวิเศษอันล้ำค่าของสำนักอีเจี้ยน และถูกสำนักกราบกรานบูชามานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น มันก็ยังไม่เคยจะคาดคิดว่าจริงๆ แล้ว กระบี่เล่มนี้จะเผยให้เห็นถึงพลังแห่งกาลเวลาอันน่าเหลือเชื่อเช่นนี้ออกมาได้!

ถึงแม้ว่ามันจะเคยเห็นสัญญาณของกาลเวลา ในตอนที่กระบี่ไม้ไผ่ได้แตกกระจายไปก่อนหน้านี้ แต่กระบี่ก็เปลี่ยนเจ้าของไปอย่างรวดเร็ว และมันก็ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้มากไปกว่านั้น แต่ตอนนี้จิตใจมันกำลังเต็มไปด้วยความผิดหวังและเพลิงโทสะ

ตอนนี้เมื่อมันรับรู้ได้ถึงพลังแห่งกาลเวลาของกระบี่ไม้ ก็ทำให้ปรมาจารย์สำนักอีเจี้ยนไม่อาจจะสะกดข่มเพลิงโทสะของมันไว้ได้ มันแผดร้องออกมาและผลักดันพื้นฐานฝึกตนของมันมากขึ้นกว่าเดิม พลังขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าที่พุ่งขึ้นโดยการเผาไหม้อายุขัยที่ยืนยาวของมัน ทันใดนั้นก็กระจายออกไป

ทั่วร่างของมันคล้ายกับเป็นดาวตก หรืออาจจะเป็นกระบี่ที่แหลมคม แวบฝ่าอากาศไปปรากฏขึ้นที่ด้านข้างกระบี่ไม้ กระโดดตรงไปยังสายน้ำแห่งพลังกาลเวลา ยื่นมือออกคว้าจับไปที่กระบี่ไม้

“กลับมานี่!” มันกระชากเสียง

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มันยื่นมือออกและสัมผัสไปโดนตัวกระบี่…ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวก็ลุกขึ้นมายืนในหุบเขาเจ้าสำนักน้อย ก้าวเท้าออกมา จากนั้นก็ปรากฏกายขึ้นที่ด้านนอกเกราะป้องกันในทันที ไปอยู่ที่ด้านข้างกระบี่ไม้ ยกมือขึ้นไปคว้าจับที่ด้ามกระบี่อย่างช้าๆ

มันสวมใส่ชุดยาวสีดำเช่นเดียวกับสีผม และมีรูปร่างผอม แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเมิ่งฮ่าว อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกที่ผู้คนรับรู้ได้เมื่อมองไปยังร่างจริงที่สองนี้ ก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่ผู้คนรับรู้ได้เมื่อกำลังมองไปยังตัวบุคคล ร่างจริงที่สองนี้เย็นชาราวกับเป็นน้ำแข็ง ขณะที่มันลอยตัวอยู่ที่นั่น ก็กระจายบรรยากาศที่หยิ่งยโสออกมา ราวกับว่ามันรู้สึกดูถูกต่อสิ่งมีชีวิตทุกชนิด

ภาพที่ปรากฏขึ้นของมัน ทันใดนั้นก็ทำให้ศิษย์สำนักเซี่ยเยาเต็มไปด้วยความตกตะลึง หอบหายใจออกมา พวกมันมองกลับไปกลับมาระหว่างเมิ่งฮ่าวและร่างจริงที่สองของเขา ด้วยสีหน้าที่งุนงง

ผู้ฝึกตนแสนกว่าคนที่อยู่ด้านนอกเกราะป้องกัน ต่างก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน

“ร่างจำแลง?” คำพูดนี้ปรากฏขึ้นในจิตใจของคนทั้งหมดในทันที

“ก็แค่ร่างจำแลงเท่านั้น จงตายไปให้กับเหล่าฟู…” ปรมาจารย์สำนักอีเจี้ยนกล่าว มันกำลังจะปลดปล่อยความสามารถศักดิ์สิทธิ์ออกมา แต่ทันใดนั้นก็เริ่มสั่นสะท้าน และดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อและตกใจ

ไม่ใช่มันเพียงคนเดียวที่ประหลาดใจ แต่ผู้ฝึกตนฝ่ายศัตรูที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นทั้งหมดต่างก็อ้าปากค้าง

แม้แต่ศิษย์สำนักเซี่ยเยาต่างก็ตกตะลึงไปกันถ้วนทั่วทุกตัวคน

เพราะว่า…

ทันทีที่ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวคว้าจับไปที่กระบี่ไม้ พื้นฐานฝึกตนของมันก็เริ่มระเบิดออกมา

ตัดวิญญาณครั้งแรก ตัดวิญญาณครั้งที่สอง ตัดวิญญาณครั้งที่สาม…ค้นหาเต๋าขั้นแรก!

เสียงกระหึ่มอันเข้มข้นดังเต็มอยู่ในสวรรค์และปฐพี ขณะที่พื้นฐานฝึกตนของร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวพุ่งทะยานขึ้นไป ค้นหาเต๋าขั้นกลาง ค้นหาเต๋าขั้นสุดท้าย…พุ่งต่อไปจนถึงขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า!!

การเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ ทำให้ทั่วทั้งสนามรบตกอยู่ในความปั่นป่วนวุ่นวาย!

เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าไปในค้นหาเต๋า ก็ทำให้คนผู้นั้นอยู่ในระดับเดียวกับปรมาจารย์สำนัก สำหรับขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า…พวกมันเป็นผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังอย่างแท้จริง และเป็นผู้ที่แข็งแกร่งอย่างสูงสุดแม้แต่ในสำนักใหญ่ก็ตามที!

พวกมันยังได้ถูกพิจารณาว่าเป็นส่วนหนึ่งของกองหนุนเต๋าแห่งสำนักอีกด้วย!

ในดินแดนแห่งดาวหนานเทียนทั้งหมดนี้ มีผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าอยู่ไม่ถึงหนึ่งร้อยคน!

ผู้ฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าใดๆ ก็ตาม สามารถจะก้าวเท้าเข้าไปกลายเป็นเซียนเทียมได้!

ในตอนนี้ ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวอยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าอย่างแน่นอน เป็นสิ่งที่จะสร้างความตกตะลึงและประหลาดใจให้กับใครก็ตามที่มองมา

เสียงหึ่งๆ ของการพูดคุยทันใดนั้นก็ดังขึ้น

“เป็นไปได้อย่างไรกัน!?!?”

“ขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า! นั่นต้องเป็นขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าอย่างแน่นอน นี่เป็นความรู้สึกเดียวกับที่ข้ารู้สึกได้จากท่านปรมาจารย์ของสำนักพวกเรา! ยกเว้นแต่…ยังแข็งแกร่งยิ่งกว่า!!”

“เมิ่งฮ่าว, เมิ่งฮ่าว…ไม่ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะจบลงอย่างไร ดินแดนแห่งดาวหนานเทียนก็มีผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังเกิดขึ้นอีกคนแล้ว และนั่นก็คือเมิ่งฮ่าว!”

“มันสร้างร่างจำแลงเช่นนั้นได้อย่างไรกัน? ถ้าร่างจำแลงของมันอยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า แล้วร่างจริงของมันก็ต้องมีพื้นฐานฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าอย่างแน่นอน!”

การเปลี่ยนแปลงครั้งแล้วครั้งเล่าของเมิ่งฮ่าว ทำให้จิตวิญญาณพวกมันรู้สึกตกตะลึง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้เป็นสิ่งที่พวกมันไม่อาจจะลืมเลือนไปได้

ศิษย์สำนักเซี่ยเยาเริ่มร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น

“เจ้าสำนักน้อย!!”

“เจ้าสำนักน้อย!!”

ในเวลาเดียวกันนั้น ปรมาจารย์อสูรโลหิต และคนอื่นๆ ที่อยู่สูงขึ้นไปในกลางอากาศ ต่างก็ตกตะลึงขึ้นเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งปรมาจารย์ผมแดงจากสำนักจินหาน และปรมาจารย์รุ่นสามตระกูลหลี่

“บัดซบ!! เจ้าเด็กนั่นจะมีร่างจำแลงขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าได้อย่างไรกัน!?!?”

ดวงตาของร่างจำแลงเซียนรุ่งอรุณเบิกกว้าง นางรู้ว่าเมิ่งฮ่าวไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ก็ทำให้นางต้องตกตะลึงอย่างลึกล้ำ อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำให้นางรู้สึกประหลาดใจขึ้นอย่างแท้จริง จนถึงระดับที่ยากจะอธิบายออกมาได้

สายตาของปรมาจารย์อสูรโลหิตกวาดมองไปยังพื้นดิน และแววตาอันลึกล้ำก็แวบขึ้นมา

ดวงตาของปรมาจารย์ชุดเขียวสำนักอีเจี้ยนแวบขึ้น พยายามสะกดข่มความตกตะลึงไว้ กัดฟันแน่นกล่าวว่า “ขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า? ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใด ข้าก็อยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าเช่นเดียวกัน!”

มันยื่นมือออกไปทำท่าร่ายเวท ทันใดนั้นก็ทำให้แสงกระบี่มากกว่าหนึ่งหมื่นกระแส หมุนวนอยู่รอบๆ ร่างมัน

สวรรค์หมองมัวปฐพีสลัวเลือนลาง กลุ่มเมฆพลุ่งพล่านปั่นป่วน กระแสแห่งแสงกระบี่หมุนวนไปมา ทำให้ดูคล้ายกับว่าทั่วทั้งบริเวณนั้นเป็นโลกแห่งกระบี่

ปรมาจารย์ชุดเขียวชี้มือไปยังร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าว ทำให้แสงกระบี่ทั้งหมดพุ่งตรงไปยังมัน!

ร่างจริงที่สองลอยตัวอยู่กลางอากาศ เส้นผมสีดำพริ้วไปมา สีหน้าเย็นชา ถือกระบี่ไม้ไว้ที่มือขวา ดวงตาแวบขึ้น จู่ๆ มันก็กดมือลงไป

ทันใดนั้น กระบี่ไม้ก็สั่นไปมา และเริ่มส่งเสียงดังหึ่งๆ ขึ้น เพียงชั่วพริบตา ก็เริ่มกระจายพลังแห่งกาลเวลาที่ไม่รู้จบออกมา!

หนึ่งหมื่นปี สองหมื่นปี สามหมื่นปี…

พลังแห่งกาลเวลาระเบิดออก ตามมาด้วยเสียงหึ่งๆ อย่างตื่นเต้นของกระบี่ไม้ ดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง ในตอนนี้เองที่ทันใดนั้นพลังอันแท้จริงของกระบี่ไม้ในที่สุดก็เปิดเผยออกมาให้เห็น

สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ เป็นสิ่งที่แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่อาจจะทำได้ มีเพียงร่างจริงที่สองของเขา ซึ่งมีพื้นฐานฝึกตนอยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าเท่านั้น ถึงจะสามารถปลดปล่อยพลังของกระบี่ไม้ออกมาได้เช่นนี้

สี่หมื่นปี ห้าหมื่นปี

สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน สายน้ำแห่งกาลเวลาม้วนกวาดออกไปอยู่รอบๆ ร่างจริงที่สอง ภาพที่เห็นนี้ช่างน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง สำหรับลำแสงกระบี่ที่ใกล้เข้ามาหนึ่งหมื่นลำแสง จู่ๆ พวกมันก็หยุดชะงักนิ่ง ไม่อาจจะขยับเคลื่อนที่ตรงไปข้างหน้าได้แม้แต่ครึ่งชุ่น (1 ชุ่น ยาวประมาณ 1 นิ้ว)

สิ่งที่กำลังปิดกั้นเส้นทางของพวกมันก็คือกาลเวลา!

สีหน้าปรมาจารย์ชุดเขียวสำนักอีเจี้ยนสลดลง และรู้สึกได้ถึงอันตรายที่พุ่งขึ้นมาภายในจิตใจ เวลาเดียวกันนั้น ผู้ฝึกตนหนึ่งแสนกว่าคนต่างก็รู้สึกตกตะลึง

สูงขึ้นไปในกลางอากาศ ปรมาจารย์ผมแดงสำนักจินหาน และปรมาจารย์รุ่นสามตระกูลหลี่ ต่างก็รู้สึกสะท้านใจไปตามๆ กัน

ร่างจริงที่สองลอยตัวอยู่กลางอากาศ เส้นผมสีดำและชุดยาวสีดำสะบัดพริ้วไปมา กระบี่ที่อยู่ในมือยังเปลี่ยนแปลงไม่จบสิ้น!

ตูม!

หกหมื่นปี!

ในตอนที่สายน้ำแห่งกาลเวลากระจายออกมาด้วยพลังแห่งกาลเวลาหกหมื่นปี ร่างจริงที่สองก็ขยับร่างมีปฏิกิริยาขึ้น

มันกวาดกระบี่ออกไป และแสงกระบี่หนึ่งหมื่นกระแสก็หายไปในทันที เพียงชั่วพริบตา พวกมันก็ผ่านเข้าไปในช่วงเวลาหกหมื่นปี และไม่คงอยู่อีกต่อไป

“เป็นไปไม่ได้!” ปรมาจารย์ชุดเขียวอ้าปากค้าง มันรู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด และสุดท้ายก็พุ่งถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่พลังแห่งกาลเวลาก็ยังคงปกคลุมไปถึง ร่างกายมันแห้งเหี่ยวลง ในชั่วพริบตา ก็ดูเหมือนว่ามันได้แก่ชราลงไปอย่างน้อยก็หนึ่งหมื่นปี กระอักโลหิตออกมากองโต และเสื้อผ้าของมันก็ดูเหมือนจะเน่าเปื่อยผุพังไป ใบหน้ามันเหลืองซีดราวขี้ผึ้ง สีหน้าเปลี่ยนจากความประหลาดใจกลายเป็นความหวาดกลัว

มันรู้สึกได้ถึงเงาแห่งความตายกำลังครอบคลุมลงมา ราวกับว่ามันอาจจะตายไปได้ทุกเมื่อ

ร่างจริงที่สองที่จับกระบี่ไม้อยู่ มีพลังอย่างน่าตกใจ เห็นได้ชัดว่ามันสามารถจะต่อสู้กับขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าได้อย่างไร้ปัญหาใดๆ

“วิญญาณเซียน!” ปรมาจารย์สำนักอีเจี้ยนร้องอุทานออกมา “ร่างจำแลงนี้กระจายระลอกคลื่นของวิญญาณเซียนออกมา!!”

ขณะที่คำพูดหลุดออกมาจากปากมัน ร่างจริงที่สองก็ก้าวตรงไป และกาลเวลาก็เปลี่ยนเป็นสายลมม้วนกวาดออกไปคล้ายกับเป็นสายน้ำ ทุกหนแห่งที่มันม้วนกวาดผ่านไป สิ่งมีชีวิตทั้งหมดผุพังเน่าเปื่อยไป

ตูม!!

กระบี่กรีดเฉือนลงไป และปรมาจารย์สำนักอีเจี้ยนก็กระอักโลหิตออกมากองโต ร่างมันแห้งเหี่ยวลงไปในทันที ดวงตาสาดประกายด้วยความหวาดกลัว มองไปยังร่างจริงที่สองซึ่งกำลังใกล้เข้ามา มันรีบถอยไปที่ด้านหลังอีกครั้ง โบกสะบัดมือและลำแสงกระบี่อันน่าตกใจหนึ่งหมื่นลำแสงก็พุ่งออกไปเพื่อต่อต้าน

เสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่ลำแสงกระบี่ถูกบดขยี้ราวกับเป็นกิ่งไม้ผุ เมื่ออยู่ต่อหน้าร่างจริงที่สอง มันยกมือขึ้นและกวัดแกว่งกระบี่ไม้ไปเป็นครั้งที่สาม พลังแห่งกาลเวลาหกหมื่นปีก็พุ่งตรงออกไป

ทุกสิ่งทุกอย่างสั่นสะท้าน และความรู้สึกถึงอันตรายในจิตใจของปรมาจารย์สำนักอีเจี้ยนก็เริ่มรุนแรงมากยิ่งขึ้น มันพุ่งถอยตรงไปยังผู้ฝึกตนทั้งหนึ่งแสนกว่าคน โบกสะบัดมือลงไปที่พื้นดินในทันที ทันใดนั้นผู้ฝึกตนจำนวนมากก็ถูกม้วนกวาดขึ้นไป อย่างที่ไม่อาจจะควบคุมตนเองได้โดยสิ้นเชิง ขณะที่พวกมันถูกโยนออกไป เพื่อขัดขวางพลังแห่งกาลเวลาของกระบี่ไม้